1,452 matches
-
este orientată spre devenirea lăuntrică a personajului și spre situarea existențială a omului modern. Desfășurarea acțiunii (transformările) reprezintă seria evenimentelor declanșate prin intrigă. Întâmplările narate se succed întro anumită ordine (simplă/complexă, tipică/atipică) după un model structurant clasic, romantic, realist etc. În proza scurtă, desfășurarea acțiunii evidențiază un singur fir epic, în timp ce romanele urmăresc o acțiune complexă, desfășurată pe mai multe linii narative. De exemplu, în romanul Ion de L. Rebreanu principalul fir epic care urmărește destinul eroului eponim - dezvoltând
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2893]
-
în 1920, procesul de modernizare a romanului românesc. CUPRINS: Item 1: ilustrarea a două caracteristici ale speciei literare roman existente în opera literară studiată Romanul Ion („romanoglindă“, „roman doric“ - N. Manolescu) impune definitiv în proza românească interbelică o viziune artistică realist obiectivă. Apelând la „formula realismului modern, dur, necruțător“ (Ov. Crohmălniceanu), Liviu Rebreanu abordează teme a căror complexitate este definitorie pentru specia romanului. Tema foamei ances trale de pământ a țăranului român se împletește cu tema vieții și a morții, a
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2893]
-
să decidă mai ușor ce tip de relații vor avea cu noi. Dacă descoperim că relațiile noastre se sting adesea înainte de a porni, faptul se datorează probabil și împrejurării că nu am furnizat suficiente date despre noi înșine. Nu este realist să ne așteptăm de la persoane necunoscute să se preocupe de noi. Oamenii se preocupă, de obicei, numai de cei cu care au de-a. face. Iar dezvăluirea propriei persoane are un rol esențial în a-i ajuta să se intereseze
[Corola-publishinghouse/Science/85111_a_85898]
-
celui de-al doilea război mondial a condus la o critică masivă a wilsonianismului. Prin raportare critică la idealismul liberal interbelic și ca reacție la acesta din urmă, se construiește, în anii '20-'30, și realismul clasic al relațiilor internaționale. Realiștii clasici ai secolului XX au criticat dur caracterul efervescent al wilsonianismului și inadecvarea lui fundamentală la natura domeniului politicii internaționale. În cartea sa The Twenty Years' Crisis 1919-1939 (1939), Edward Hallett Carr (1892-1982) se angajează într-o critică susținută la adresa
RELATII INTERNATIONALE by Andrei Miroiu, Simona Soare () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1510]
-
a suferit metamorfoze mari. Spre sfârșitul secolului aproape nu mai întâlnim imaginea Muzei, Madonei sau Îngerului. Ele se preschimba spre sfârșitul secolului în soție morocănoasa, mama castratoare, amantă sufocanta, femeie insolenta, femeie devoratoare. Românul premodern, de la cel antic până la cel realist, se caracterizează prin valorizarea femeii că muză sau madona, ființa care guverneaza destinele masculine. Această aureola a femeii va fi disputată de românul realist, care-i refuză femeii postura de erou, readucând-o în câmpul realului. Școală realistă caută să
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
belle, riche, élégante et spirituelle est Parisienne" [p.IX]. Fiind de acord, în principiu, cu fiecare dintre aceste epitete, vom observa, la o analiză mai atentă a componentelor acestei formule, relativitatea lor, în pofida adverbului cu semnificație categorica réellement. În ciuda atașamentului realiștilor și naturaliștilor, portretul Parizienelor în românul secolului al XIX-lea nu insistă asupra prozopografiei; el este, de regulă, foarte vag, reprezentând o ființă vaporoasa, purtând amprenta unui tablou impresionist: "Mme Arnoux părut. Comme elle se trouvait enveloppée d'ombre, îl
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
scrisă, regizată și interpretată de ea) în cadrul unei macroficțiuni literare, o ficțiune de gradul ÎI înscrisă într-o ficțiune de gradul I, o punere în abis puternic contaminată de "teatral": coliziunea dramatică, cadrarea scenei, temporalitatea legată, mișcarea spațială. Interpretarea românului realist/naturalist că teatru duce la lectură textului că "text al spectacolului". Fiecare scenă romanesca miniaturizează în felul său teatrul existenței în care Pariziana își trăiește propriul eu că spectacol prin construcții ludice de sine. Am incercat sa intelegem modurile în
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
comediei urbane permite elucidarea mecanismelor secrete ale intrigii românești. 2.1.1. Modelul dramatic al românului modern Legăturile literaturii secolului al XIX-lea cu teatrul sunt multiple și complexe. Contrar scriitorilor din secolele clasice (cu excepția lui Voltaire), romanticii și unii realiști și naturaliști din secolul al XIX-lea sunt și autori dramatici sau lansează proiecte dramatice. Exemplar în acest sens este Hugo, iar în jumătatea a doua se cunosc preocupările teatrale ale lui Baudelaire, Flaubert și Villiers, dineul autorilor "șuierați" (Zola
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
esențială pentru descifrarea lumii: "Le théâtre devient vision du monde" [Bury, p.81]. Metaforă teatrului revine frecvent în românul secolului al XIX-lea pentru a denunța ipocrizia societății care ascunde sub aparențele de onestitate diferite ticăloșii. Acesta este laitmotivul românului realist/naturalist, care are ca obiectiv să pătrundă și să dezvăluie realitățile în profunzime. Lumea esențelor se transformă în lumea aparentelor, este vorba despre o nouă percepere a lumii fondată pe "predicatele înșelăciunii și falsității" [v.Giacetti, p.123]. Relațiile sociale
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
fiica sau cetatea, datoria sau pasiunea (ca în tragedia franceză a clasicismului). Nu s-ar putea imagina grupuri și societăți în care indivizii purtători de valori (potențial) conflictuale să „conviețuiască pașnic” păstrându-și atașamentele 10? Eu socotesc că nu, luând realist în calcul indivizi care nu fac rabat - dacă nu li se impune într-o formă sau alta, nu neapărat prin constrângere și (abuz de) putere - de la intensitatea pozițiilor lor și nici nu se repliază pe valorile lor exclusiv în sfera
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
l convinge să plece de la Bing-Bing (evident, Sing-Sing) și să vină în închisoarea lui sunt cuprinse și „un frigider decorat de Bernard Buffet și pereții desenați de Salvador Dalí”. Din nou, doi artiști occidentali în mare vogă, câtuși de puțin realist socialiști. Cosmopolitism curat - și nepedepsit ! Șocantă este și prima apariție într-un film românesc socialist a unor picioare de fete dezgolite până la portjartier. Mai mult, ele apar și în costume de baie cât se poate de mini. Firește, e vorba
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
de monolog, monolog interior sau de o replica a unui dialog); persoana a II-a marchează prezența alocutorului sau a locutorilor. Personajul poate fi: 1. a. principal (central); b. secundar; c.episodic; 2. a. simplu (schematizat); b. complex; 3. a. realist; b. alegoric: poate fi ilustrarea unui principiu; deci nu are decât valoare simbolică, alegorică; 4. a. pozitiv; b. negativ; 5. a. feminin; b. masculin; 6. a. copil (adolescent etc.); b. adult (matur, vârstnic etc.); 7. a. individual; b. colectiv; c
Noțiuni de teorie literară pentru gimnaziu by Doina Munteanu () [Corola-publishinghouse/Science/91833_a_93194]
-
pe naționalități: 1. orientale; 2. asiatice; etc.; 3. unguroaica, 4. rusoaica; etc. D. 1. umoristic; 2. comic; 3. tragic; 4. visătorul; 5. fantastul; etc.; E. după aparteneța operei la o anumită perioadă, direcție literară, etc.: 1. clasic; 2. romantic; 3. realist; etc.; F. în funcție de raportul cu o anumită realitate înfățișată în operă: 1. legendare; 2. fantastice; 3. istorice; etc.; G. profesii, înclinații, etc.: 1. scriitorul; 2. ordonanța; 3.sluga; 4. stăpânul;5. boierul; 6. directorul; 7. copilul lipsit de apărare; 8
Noțiuni de teorie literară pentru gimnaziu by Doina Munteanu () [Corola-publishinghouse/Science/91833_a_93194]
-
necritică“. Aceasta întrucât ceea ce autorul Tractatus ului numește obiecte ar fi constituenți ultimi ai lumii, iar relația dintre obiecte și nume ar explica modul cum se corelează limbajul cu lumea. În acest sens, Wittgenstein ar fi fost, spre deosebire de Kant, un „realist necritic“. El ar fi crezut că limbajul nostru este configurat de natura intrinsecă a unor obiecte simple, care se află sub ceea ce ne este accesibil prin experiență.24 „Ideea este că în toate operațiile noastre cu limbajul ne mișcăm în
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
Dacă întrebăm însă „ce înseamnă“ că știm ceva despre stările mintale ale altor persoane, atunci expresiile limbajului nu mai au nici o aderență. În acest caz, lipsesc regulile a căror observare asigură consensul vorbitorilor în folosirea expresiilor limbajului. Filozofii idealiști sau realiști vor putea produce argumente pentru propria lor interpretare a ceea ce înseamnă a ști ceva despre stările mintale ale altor persoane și se vor putea certa fără încetare. Obiectul discuției și controversei îl constituie chestiuni în care nici evoluția cunoașterii noastre
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
persoane și se vor putea certa fără încetare. Obiectul discuției și controversei îl constituie chestiuni în care nici evoluția cunoașterii noastre despre fapte, nici reguli general acceptate ale folosirii expresiilor nu ne pot oferi indicații. O soluție propriu-zisă nu există. „Realistul care lovește cu piciorul piatra are dreptate să spună că ea este reală, dacă el folosește cuvântul «real» ca opus lui «nonreal». Replica lui răspunde întrebării «Este real sau este o halucinație?», dar nu îl infirmă pe idealist, care nu
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
25 George Moore a reținut, în însemnările sale la lecțiile lui Wittgenstein, observația acestuia că disconfortul intelectual pe care ni-l poate produce confruntarea cu probleme ale filozofiei tradiționale, cum ar fi cele care constituie miza confruntării dintre solipsist și realist, va putea fi înlăturat numai prin dobândirea unui synopsis asupra multor banalități, a unor lucruri știute de toți oamenii. Este înșelător să credem că ceea ce ne poate ajuta când suntem într-o asemenea situație este analiza, așa cum este ea practicată
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
dimensiune a socialului, în însuși modul de reprezentare legală a țării, tocmai sub un regim care se pretindea, prin legea lui structurală, reprezentativ. Prin profunzimea criticii sale la adresa societății din care face parte, Caragiale poate fi considerat un autentic critic realist, ocupând un loc de cinste alături de marii scriitori ai tuturor timpurilor. 5.9. IBRĂILEANU, GARABET: „Numele proprii în opera comică a lui Caragiale“. În: „Ibrăileanu, G. Pagini alese“, II, București, ESPLA, 1957, p. 186-201 și în: „Ibrăileanu, G. Studii literare
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
de observator și să căutăm așa cum a făcut-o fizica clasică o reprezentare clară a proceselor fizice în coordonatele de spațiu și de timp." Se întîmplă deseori ca realismul și empirismul să se confunde. De exemplu, oricît ar fi de realist, Albert Einstein susține cu putere că teoria e cea care determină ce anume poate să observe omul de știință. Iată ce scrie într-o scrisoare adresată lui Born: "Am ajuns, prin speculațiile noastre științifice, fiecare la polul opus. Tu crezi
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
fost făcută ca să o gîndim/ (A gîndi înseamnă a avea ochii bolnavi)/ Ci ca s-o privim și să cădem de acord 163..." Termenul reprezentare este folosit adesea într-un sens relativ diferit. Este postulată existența a ceva exterior (suntem realiști în plan epistemologic), dar se presupune că oamenii au percepții, își formează imagini diferite ale realității. Să ne gîndim la importanța pe care o acordă sociologul, istoricul, psihologul acestui tip de reprezentare. Potrivit modului în care științele umane întrebuințează noțiunea
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
există două clase de situații: cele care ar reclama realismul (M1) și cele care ar apela la o viziune constructivistă (M2). Suntem liberi, deci condamnați la alegere. Bineînțeles, suntem tentați să spunem că trebuie să fii nebun ca să nu fii realist atunci cînd, de exemplu, traversezi o stradă. Nebunia și sinuciderea nu fac însă parte și ele din ființa umană? Iată cum, de fiecare dată cînd studiază, scrie, vorbește cercetătorul alege. El optează pentru o abordare realistă sau constructivistă. Nu avem
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
Hurjui, CRC, 1969, 28; Ion Caraion, „Fire de jazz”, VR, 1969, 7; Cornel Regman, Un roman-roman, TR, 1970, 1; C. Stănescu, „Prins”, „Scânteia tineretului”, 1970, 6433; Adrian Marino, Un roman despre viață și moarte, RL, 1970, 4; I. Negoițescu, Un realist victorios: Petru Popescu, LCF, 1970, 4; Eugen Luca, „Prins”, CNT, 1970, 6; Dan Cristea, „Prins”, ARG, 1970, 2; Liviu Leonte, „Prins”, IL, 1970, 3; Virgil Ardeleanu, „Prins”, ST, 1970, 3; Constantin Cubleșan, „Prins”, TR, 1970, 16; Paul Georgescu, Moartea achizitivului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288939_a_290268]
-
de tranziție după Războiul Rece. Lucrarea susține ideea că pacea democratică a început să genereze efecte de socializare puternice, datorită apariției unei mase critice de state democratice liberale după sfârșitul Războiului Rece. Tendința produsă este similară cu tiparul interpretat de realiștii clasici drept "aliniere" în interiorul unei structuri de putere unipolare. Studiile de caz asupra Germaniei, Chinei și Japoniei identificate drept state cheie cu potențialul de a contesta dominația SUA oferă dovezi care sprijină evaluarea schimbării internaționale. Autorul încheie prin analizarea implicațiilor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
pentru că în timpul secolului al XX-lea a apărut o diversitate de instituții multilaterale, care au avut efecte cruciale și au determinat definirea sistemului. Supraviețuirea acestor instituții după Războiul Rece garantează că această trăsătură esențială a sistemului internațional rămâne neschimbată. Totuși, realiștii au ca punct de plecare o perspectivă teoretică foarte diferită, și afirmă că lumea în esență bipolară ce a caracterizat Războiul Rece a lăsat loc unei lumi radical diferite, unipolare, în era post-Război Rece. Dar, deși majoritatea realiștilor acceptă această
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
neschimbată. Totuși, realiștii au ca punct de plecare o perspectivă teoretică foarte diferită, și afirmă că lumea în esență bipolară ce a caracterizat Războiul Rece a lăsat loc unei lumi radical diferite, unipolare, în era post-Război Rece. Dar, deși majoritatea realiștilor acceptă această poziție de bază, ei sunt împărțiți în două tabere: cei care afirmă că această lume unipolară este inerent instabilă și, în cele din urmă, va ceda locul unei lumi multipolare, și cei care susțin că există o diversitate
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]