1,973 matches
-
în existența comunității omenești. Dorința de a dobândi câștiguri nemeritate și mai ales căutarea unui ajutor eficace în lupta de zi cu zi pentru existență, datează din vremuri străvechi. Astfel, în cele mai vechi legislații, cele antice, corupția a fost reprimată în special dacă era săvârșită de judecător (legile indiene pedepseau judecătorul cu confiscarea bunurilor, iar legile mozaice cu biciuirea). În Grecia antică, mita era atât de frecventă încât Platon propunea să fie pedepsiți cu moartea funcționarii care primeau daruri pentru
Băncile şi corupţia by Costel Drumea () [Corola-publishinghouse/Science/353_a_573]
-
refuzate (aici, agresivitatea) izbucnesc din când în când intempestiv. Autorul redă mărturia unui bărbat de 30 de ani care, după 4 ani de psihanaliză, a conștientizat caracterul reacțional al inalterabilei sale amabilități: „Am descoperit, în timpul analizei, cât de tare îmi reprimam agresivitatea. Înainte, toată lumea mă vedea ca pe o persoană foarte amabilă, foarte blândă; eram practic incapabil să zic «nu», să mă opun direct cuiva, eram terorizat de violență; totodată, aveam uneori accese de violență și de furie incontrolabilă, care mă
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
moduri de comportament sau chiar printr-o organizare patologică a personalității”. În acest caz, vorbim despre o „cuirasă” sau „platoșă a eului”, destinată, în opinia lui Reich (1933/ 1971) „să îl apere împotriva amenințărilor lumii exterioare și a pulsiunilor interioare reprimate”. Itc "I" Identificaretc "Identificare" Definițietc "Definiție" Asimilarea inconștientă, sub efectul plăcerii libidinale și/sau al angoasei, a unui aspect, a unei proprietăți, a unui atribut al celuilalt, care conduce subiectul, prin similitudine reală sau imaginară, la o transformare totală sau
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
apasă realmente greu pe umerii ofițerului, se exprimă prin greutatea acestei piramide resimțite fizic de subiect în timpul visului. De aici rezultă că în procesul de introiecție, severitatea amiralului-supraeu a mers mână în mână cu construirea ofițerului-eu care încearcă să-și reprime pulsiunile, de unde suferința psihică exprimată prin această strivire între dorințe și interdicții și necesitatea - ce se face rapid resimțită - de a se elibera de această introiecție oarecum stânjenitoare. Relațiile cu alte mecanisme de apăraretc "Relațiile cu alte mecanisme de apărare
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
ceea ce le golește de întreaga lor putere de evocare. Nici un sentiment nu riscă să apară în fața a ceea ce nu este recunoscut ca o încăierare. Cum poate fi explicată sărăcia exprimării la Marie? Corman (1970) semnalează la acest copil o agresivitate reprimată față de frați, ceea ce explică nerecunoașterea temei planșei în cauză. Dar această apărare împotriva propriei agresivități va ceda în cele din urmă în fața unei imagini plăcute totuși („Zâna”), în care Marie vede o încăierare între Lăbuță-Neagră și un Albișor, exprimându-și
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
afecțiunea poate fi provocată de o uitare voluntară. „Bolnavele, scrie el, își amintesc cu toată precizia de eforturile lor de apărare, de intenția lor de a «alunga» acel ceva, de a nu se mai gândi la el, de a-l reprima.” Se poate însă ca afectele „înțepenite” (este chiar termenul lui Freud) să provoace o conversie isterică (1910/1991). Ne vom referi în cele ce urmează la cazul domnișoarei Lucy R., analizat de Freud (1895/1965). Notăm o posibilă alunecare a
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
dă lui Freud (1911/1979) ocazia să explice paranoia prin proiecția numită apărare primară. Faimoasa transformare a iubirii în ură - îl iubesc / îl urăsc - conducând la „el mă urăște” ține de proiecție. După Freud (1911/1979), „o percepție internă este reprimată și conținutul ei, înlocuind-o, suportă o anumită deformare, după care ajunge în conștient sub forma unei percepții venite din exterior”. În acest caz, subiectul percepe la celălalt ceea ce nu poate recunoaște în el însuși. El revendică acel lucru perceput
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
greșită: acestea sunt capcanele semnalate de Freud (1895/1979) în studiul său consacrat proceselor psihice normale. Iar în acest caz nu acționează nici o apărare. Mai dificil este să distingem între raționalizarea-apărare (deci inconștientă) și justificarea unei conduite care ar trebui reprimată prin argumente așa-zis obiective, dar despre care știm că sunt menite să înșele, situație în care putem vorbi despre rea-credință. Mucchielli (1981) susține echivalența dintre raționalizare și rea-credință: în opinia lui, orice raționalizare ar fi destinată celuilalt. El se
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
care individul trebuie să se impună ca să-și exercite în vreun fel dominarea. Eșecul care poate surveni este leit-motivul evocării unui sentiment de inferioritate. La copil domină o tendință puternică de a se impune, dar anturajul îl obligă să-și reprime pornirile. De aici rezultă un conflict violent, care se rezolvă în cele mai diferite feluri. Adler consideră că sentimentul de inferioritate respectiv corespunde unei reacții naturale, este inițial evocat în raport cu părinții, pe urmă cu adulții. Este un sentiment care dispare
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
ale vieții sale, dar și din cauza accesului extrem de dificil la informațiile cuprinse în jurnalul regelui, imaginile lui Carol I conturate până acum rămân puțin credibile. Încă de tânăr, deși era dotat cu o sensibilitate accentuată, Carol a învățat să-și reprime afectivitatea. La vârsta de unsprezece ani a fost despărțit de familie - de mamă! - pentru a fi trimis într-un oraș îndepărtat, la studii. N-a avut de ales, a trebuit să se adapteze. La 24 de ani a trebuit să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2033_a_3358]
-
Anna Murat. Din scrisorile către tatăl său reiese că iubirea a fost atât de mare, încât pentru ea ar fi fost în stare să renunțe la rangul de ofițer și să se stabilească în Franța (el, un Hohenzollern!). Și-a reprimat iubirea, asumându-și „rațiunile de stat”. Câțiva ani mai târziu, devenit între timp principe al României, s-a căsătorit cu prințesa Elisabeta de Wied. În căsătoria lor, încheiată cam în grabă, după ce alte proiecte matrimoniale se dovediseră irealizabile, nu a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2033_a_3358]
-
tot drumul vor fi întâmpinați de oameni care le vor oferi whiskey fierbinte. — Doamne, o să fie de vis! zic, uitându-mă la un bărbat în blugi, care bate cu ciocanul un țăruș în pământ. Și, în ciuda mea, nu-mi pot reprima o împunsătură de invidie. Întotdeauna am visat să am o nuntă uriașă și fastuoasă, cu cai, trăsuri și mega tam-tam. — Știu! O să fie ca lumea, așa-i? Suze radiază de fericire. Trebuie să mă spăl pe dinți... Dispare în baie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
-o pe Elinor cu brațele. — Suntem atât de încântați să te cunoaștem, dragă Elinor! Luke ne-a spus atâtea despre tine! În clipa în care își îndreaptă ținuta, remarc că i-a șifonat gulerul lui Elinor, și nu-mi pot reprima un mic chicot. — Ce drăguț e aici! continuă mami, așezându-se. Totul e grandios! Se uită în jur, cu ochi curioși. Ei, ce comandăm? Un ceai sau ceva mai tare, ca să serbăm fericitul eveniment? — Ceai, cred, zice Elinor. Luke... — Mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
and Barrel“ pe antet. Se înregistrează! OK, să văd ce face ea. — Hei, spune, ridicând privirea. Știi ceva despre cratițele și oalele astea? De exemplu, știi cumva ce e chestia asta? Ridică spre mine o tigaie, și nu-mi pot reprima un surâs. Pe bune. Tipele astea din Manhattane habar n-au de nimic. Cred că n-a gătit nimic în viața ei! E o tigaie, spun amabilă. Se folosește pentru a prăji diverse chestii în ea. — OK. Și asta? Ridică
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
atât de destinsă și de încântată cum ar fi trebuit să fiu. Chiar și în timp ce stăteam acolo și mi se serveau piersici albe înăbușite cu mousse de fistic și biscotti de anason, pe o farfurie aurită, nu mi-am putut reprima micile împunsături de vină care răzbăteau prin starea de bine de la suprafață, ca luminițele care se joacă cineva printr-o pătură. Cred că am să fiu mult mai fericită când am să-i dau vestea lui mami. Vreau să spun
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
din cap. O faci acum. Sună pe altcineva, nu contează. Sun-o pe tipa care organizează nunta, Robyn sau cum o cheamă și spune-i ei că s-a terminat. Bex, nu mai poți amâna nici măcar o clipă. — OK, zic, reprimându-mi cu oarece greutate tresărirea de teamă. OK, am s-o fac. Am s-o... sun. Știu numărul. Iau telefonul - apoi îl las iar jos. Să iau hotărârea în minte e un lucru. Să o pun în practică e cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
N-a făcut decât să se folosească de mine, așa-i? Mă holbez la el, descumpănită - apoi observ sticla pe jumătate goală, de pe masă. Oare de când e aici? Îi privesc iar chipul încordat și vulnerabil și fac eforturi să-mi reprim comentariile care-mi vin pe limbă în legătură cu Elinor. Normal că te iubește! Îmi las foile cu discursul pe masă și mă duc la el. Sunt sigură că te iubește. Se vede clar, din felul în care... îhm... Nu știu cum să mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
decât ploaia care bate în geam. Îi iau mâna și i-o strâng, încercând să pun în această strângere de mână cât de multă dragoste și căldură sunt în stare. — Luke, sunt sigură că părinții tăi au înțeles. Și... Îmi reprim cu greu toate cuvintele grele pe care îmi vine să le folosesc la adresa lui Elinor. Și sunt sigură că Elinor chiar și-a dorit să fii cu ea. Cine știe, poate că i-a fost foarte greu la început în țară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Ce faci? — Bine. Am vești bune pentru tine! — Vești bune? spun cu un aer tâmp. Nu-mi aduc aminte de când n-am mai auzit o veste bună. — Lista ta merge foarte bine. — Pe bune? Fără să vreau, nu-mi pot reprima o mică tresărire de orgoliu, ca atunci când Miss Phipps îmi lăuda pliéurile. — Foarte bine. De fapt, chiar voiam să te sun. Cred că a venit momentul... Eileen face o pauză de suspans... să trecem la articole mai mari. Un castron
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Luke în scrisoare? spun. — Era... foarte confuz, zice ea. Bătea câmpii. N-am înțeles nimic. Pare să aibă un fel de... Face un gest regal. — Cădere nervoasă? Da, e-adevărat. — De ce? — Tu de ce crezi? îi răspund, fără să-mi pot reprima sarcasmul din glas. — Muncește foarte mult, spune Elinor. Poate prea mult. — Nu e vorba de cât muncește! zic, fără să mă pot opri. E vorba de tine! — De mine? Se încruntă. Da, de tine! De felul în care te-ai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
spus Luke. Dar, Elinor, să spunem lucrurilor pe nume, știi foarte bine că în vecii vecilor nu ne-am fi mutat aici. În ochii ei văd din nou acel licăr ciudat și e foarte clar că face eforturi să-și reprime orice urmă de emoție. Dar care să fie oare acea emoție? Furia pentru faptul că sunt atât de nerecunoscătoare? Supărarea că totuși Luke nu are de gând să se mute în același bloc cu ea? O parte din mine moare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
iubești pe Luke? spune Michael. Îi juri credință la bine și la rău, în sărăcie și în bogăție, în boală și în sănătate? Îl încredințezi de toată încrederea ta, acum și în vecii vecilor? — Da, zic, fără să-mi pot reprima un mic tremur al vocii. — Luke, o iubești pe Rebecca? Îi juri credință la bine și la rău, în sărăcie și în bogăție, în boală și în sănătate? O încredințezi de toată încrederea ta, acum și în vecii vecilor? — Da
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
pe cale constructivă, ipotetică. Nici măcar necunoscutul ultim, care ar îndreptăți poate mai mult decât orice "zborul închipuirii creatoare"75, nu-i stimulează să facă acest efort. Lor le lipsește vocația demiurgică a romanticilor, sau dacă vor fi avut-o, și-o reprimă în numele unei maxime fidelități față de realitatea dată. Dacă în raport cu ultimele taine perspectiva clasică era absolutistă, iar cea romantică relativizantă, punctul de vedere pozitivist este agnostic 76. Și în această privință Dilthey se situează la răscrucea dintre romantism și pozitivism. Realismul
Dilthey sau despre păcatul originar al filosofiei by Radu Gabriel Pârvu [Corola-publishinghouse/Science/1405_a_2647]
-
care, în secolele XVI-XVII, au atins paroxismul. După dezastrul cruciadelor creștine, acestea s-au transformat chiar în înfruntări sângeroase. Mai ales în Europa Occidentală și, cu precădere, în Anglia, Țările de Jos și statele germanice. Supusă presiunilor, Biserica Catolică a reprimat violent protestele, dar mișcările protestante s-au întețit și s-au structurat într-o Biserică Protestantă care, până la urmă, s-a separat de Papalitate. În acest climat primejdios au existat însă și voci lucide care militau pentru stingerea conflictelor și
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
oală paideutică”: cultura și modul de viață americane. Ele permiteau articularea corectă pe „orizontală” și pe „verticală” a unor conținuturi unice, aceleași pentru toți elevii, indiferent de rasă, sex, origini sociale etc. Un egalitarism sever care, în numele egalității de șansă, reprima toate diferențele. După McCarthy, modelul curricular asimilaționist poartă în sine toate virtuțile și hibele curriculumului modern: este general, abstract, raționalist, totalitar, lipsit de flexibilitate și de nuanțe. McCarthy propune înlocuirea lui cu un model curricular pluralist (curriculum pluralist model), conceput
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]