1,873 matches
-
început reprezentați separat, fie șezând pe cathēdra (jilț) − sau trónos mai târziu −, fie în picioare, unul (împăratul real) ținând lancea, celălalt (divin) ținând crucea greacă (Tristan 349). Tema portretului dublu se va cristaliza însă în timp, cu următoarea scenografie particulară - ce subliniază diferențele de grad și de substanță: Christos−Pantocrator este redat șezând pe jilțul ceresc al Judecății de Apoi, în timp ce împăratul, de-a dreapta sa întotdeauna, precum Apostolul Pavel (dar nu ca al 13-lea apostol, cum s-a
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
extinderea jurisdicției patriarhale asupra creștinismului oriental, fie și în detrimentul propriilor privilegii - pe care le respectau, totuși, imaginea sacră și simbolismul ei. Astfel a încetat epopeea împăratului-preot; au apărut în schimb "religia împăraților" și politicile lor de pietate, care utilizau toate scenografiile religioase, dar care nu mai permiteau în ceremonialul bisericesc afirmarea ascendentului absolut al basileului, acela de "uns al lui Dumnezeu" (Dagron 24). Împăratul bizantin nu și-a mai putut revendica nici măcar teoretic locul în fruntea ecclesiei, care a devenit în
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
Confruntarea în sine și recluziunea imaginii sacre au avut așadar urmări importante pentru comunitățile de creștini și pentru imaginarul lor colectiv. Instituțiile nu au putut rămâne indiferente la consecințele riscante; scrierile teologice ulterioare și întregul efort de persuasiune, ceremonialul religios, scenografia sa, toate mărturisesc o atenție specială acordată refacerii imaginii lor publice și a relației dintre ele, necesare, dar, cum se știe, în continuare dificile. Iconoclasmul bizantin și, mai târziu, reforma spirituală isihastă se dovedesc așadar a fi fost ghidate în
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
lor au intrat într-o luptă dogmatică fără precedent, chiar dacă unele interpretări au redus-o la o dezbatere între două figuri remarcabile ale bisericii. În niciuna din crize nu pot fi însă ignorate instituțiile, care uneori au rămas în fundalul scenografiei, iar alteori au venit în avanscenă, jucându-și vădit rolul politic. Prin aceste controverse, din păcate finalizate tragic pentru unii protagoniști (cu întemnițare și condamnare la moarte), s-au decantat următoarele aspecte în plan teologic și teocratic: 1. Victoria iconodulilor
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
în imaginarul colectiv experiența creștină. Prin mnemotehnicile culturii orale, comunitățile și-au stabilizat atât imaginea identitară proprie și pe cea despre alteritate, cât și a puterii înseși; aceasta însă a folosit în beneficiul mesajului ei, în plus, simbolistica iconografică și scenografia publică. 4. Natura profundă, "filosofică", a creștinismului ortodox a fost reafirmat de teologia (monahală) isihastă (ca practică, interiorizată, ascetică, respectuoasă față de modelele exemplare și față de morala creștină de până la Sfinții Părinți). Ea reprezintă ultima (re)formulare importantă a sa difuzată
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
și creștine, și cu o altă ideologie. În cele din urmă, uitarea a fost definitivă. Un eseu istoric despre memorie este această carte, în căutarea unor răspunsuri la întrebarea: cum s-a format imaginarul bizantin? Așa cum Roma a dat o scenografie urbană a triumfului, ceremonialul său imperial a dat o formulă de raportare la trecut, preluată de credința creștină din ritualul păgân, dar în plan simbolic. Cum religia monoteistă a oferit dintr-o dată mai mult decât ar fi putut orice altă
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
dramatic), paratextul reprezentat de didascalii (cuprinzând lista de personaje și precizările care însoțesc numele acestora, indicațiile scenice propriuzise și notațiile privind unitățile compoziționale - acte, scene, tablouri) și metatextul alcătuit din elementele spectacolului dramatic (ansamblul mărcilor particulare ale artei dramatice: regie, scenografie - decor, cos tume, recuzită, coloană sonoră, lumini etc. - și jocul scenic al actorilor). Discursul dramatic este format din dialogul și monologul dramatic - moduri de expunere specifice teatrului - însumând toate replicile rostite pe scenă. Are ca referent ficțio nal universul „povestit
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
de a acționa. De aici, rezultă că scenariul care vizează discursul sau textul reprezintă o specie a unui scenariu general de acțiune. V. praxeogramă, schemă, schimb, situație de comunicare. MOESCHLER - REBOUL 1994; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. RN SCENOGRAFIE. În concepția lui Dominique Maingueneau, scenografia este parte integrantă a scenei de enunțare, alături de scena înglobatoare și de scena generică. Spre deosebire de celelalte două scene, condiționate de tipul, respectiv genul de discurs cărora le aparține textul, scenografia este un element de
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
că scenariul care vizează discursul sau textul reprezintă o specie a unui scenariu general de acțiune. V. praxeogramă, schemă, schimb, situație de comunicare. MOESCHLER - REBOUL 1994; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. RN SCENOGRAFIE. În concepția lui Dominique Maingueneau, scenografia este parte integrantă a scenei de enunțare, alături de scena înglobatoare și de scena generică. Spre deosebire de celelalte două scene, condiționate de tipul, respectiv genul de discurs cărora le aparține textul, scenografia este un element de originalitate specific fiecărui text. În calitate de "pivot
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. RN SCENOGRAFIE. În concepția lui Dominique Maingueneau, scenografia este parte integrantă a scenei de enunțare, alături de scena înglobatoare și de scena generică. Spre deosebire de celelalte două scene, condiționate de tipul, respectiv genul de discurs cărora le aparține textul, scenografia este un element de originalitate specific fiecărui text. În calitate de "pivot al enunțării", ea nu este prestabilită și nici fixă, nu este un procedeu aplicabil în orice circumstanțe sau un eșafodaj, ci reiese din desfășurarea textului pe tot parcursul procesului de
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
ci reiese din desfășurarea textului pe tot parcursul procesului de receptare a sa. Deși cadrul discursiv al oricărui text este creat, de fapt, de scena înglobatoare și de scena generică, primul dispozitiv de organizare cu care ia contact receptorul este scenografia. În principiu, ea nu se autodesemnează, ci se arată, reiese din desfășurarea discursului. Scenografia presupune, așadar, un enunțător, un coenunțător, o cronografie (un moment) și o topografie (un loc) din care discursul pretinde a izvorî. Cititorul o recompune pe baza
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
cadrul discursiv al oricărui text este creat, de fapt, de scena înglobatoare și de scena generică, primul dispozitiv de organizare cu care ia contact receptorul este scenografia. În principiu, ea nu se autodesemnează, ci se arată, reiese din desfășurarea discursului. Scenografia presupune, așadar, un enunțător, un coenunțător, o cronografie (un moment) și o topografie (un loc) din care discursul pretinde a izvorî. Cititorul o recompune pe baza elementelor sus-numite, pe măsură ce ia cunoștință cu ele. Putem astfel vorbi de existența unui proces
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
un enunțător, un coenunțător, o cronografie (un moment) și o topografie (un loc) din care discursul pretinde a izvorî. Cititorul o recompune pe baza elementelor sus-numite, pe măsură ce ia cunoștință cu ele. Putem astfel vorbi de existența unui proces în buclă: scenografia este forma de manifestare a discursului, în același timp, însă, pe măsură ce se desfășoară, discursul se legitimează prin scenografia pe care o prezintă, instaurînd-o drept singura pertinentă pentru a transmite mesajul intenționat. Scenografia dă naștere discursului, care, la rîndul său, o
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
izvorî. Cititorul o recompune pe baza elementelor sus-numite, pe măsură ce ia cunoștință cu ele. Putem astfel vorbi de existența unui proces în buclă: scenografia este forma de manifestare a discursului, în același timp, însă, pe măsură ce se desfășoară, discursul se legitimează prin scenografia pe care o prezintă, instaurînd-o drept singura pertinentă pentru a transmite mesajul intenționat. Scenografia dă naștere discursului, care, la rîndul său, o materializează; ea este atît condiție, cît și produs al discursului. V. discurs. MAINGUENEAU 1993; MAINGUENEAU 2004. NM SCHEMATIZARE
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
astfel vorbi de existența unui proces în buclă: scenografia este forma de manifestare a discursului, în același timp, însă, pe măsură ce se desfășoară, discursul se legitimează prin scenografia pe care o prezintă, instaurînd-o drept singura pertinentă pentru a transmite mesajul intenționat. Scenografia dă naștere discursului, care, la rîndul său, o materializează; ea este atît condiție, cît și produs al discursului. V. discurs. MAINGUENEAU 1993; MAINGUENEAU 2004. NM SCHEMATIZARE. Teoria "schematizării" a fost dezvoltată de J.-B. Grize, care a propus un model
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
preia formulele consacrate (ghicitori, păcăleli, jocuri de cuvinte ș.a.). Fiind și pictor, D. îi familiarizează pe copii prin povestirea Meșterul Penel (1981) cu noțiuni din domeniul artelor plastice. Romanul Vlăstarul (1982) este grevat de prescripțiile realismului socialist. D. a semnat scenografia filmelor Lăutarii și Furtuni de toamnă. SCRIERI: Aventurile unui cocostârc, Chișinău, 1960; Boxerul, Chișinău, 1960; Albinușa, Chișinău, 1965; Scărița fermecată, Chișinău, 1965; Tic-tac, Chișinău, 1966; Încotro?, Chișinău, 1967; Visul, Chișinău, 1968; Din traista lui Păcălici, Chișinău, 1968; Semn, Chișinău, 1977
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286775_a_288104]
-
partenere și pornind de la ideile elevilor, s-a construit les canevas (urzeala) viitorului spectacol final, multinațional. Limbajul din domeniul teatrului a fost cunoscut, aprofundat și ilustrat prin machete, mascote și un Dicționar plurilingv de teatru (română, franceză, spaniolă, neirlandeză). Muzica, scenografia, costumele, machiajul, regia, au aparținut elevilor îndrumați de profesori. Pentru spectacolele finale prezentate în cele patru țări partenere, distribuția a fost internațională (a inclus câte 2-4 elevi din fiecare țară). Activitățile au motivat elevii, i-au implicat cu trup și
ACCENTE ISTORIOGRAFICE by Claudia Furtună () [Corola-publishinghouse/Science/791_a_1731]
-
s-au triplat / și azi e proprietarul celor o sută / [...] Ianus refuză teroarea / celor două fețe dintâi / se rupe de mit și devine / un oarecare / ca mine / ca tine”. Sigiliul trecerii, carte a ritului sacrificial al transgresiei, desfășoară, într-o scenografie cu spectre, iele, năluci și aburi stihiali, motivul abolirii hotarelor prin combustie erotică: „E beată de lumină și iubitoare / [...] Veșmântul pe trup i-a luat foc. / Trece strălucind ca o torță / curând va incendia orizontul coborând peste liniștitul foburg / flacăra
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288424_a_289753]
-
curând va incendia orizontul coborând peste liniștitul foburg / flacăra unui al doilea amurg. / Luminii ei pustiitoare faceți-i loc”. O inversare de semn a arderii se va produce începând cu Bolta glisantă. Sub zodia unei „cosmogonii devalorizate”, N. abandonează brusc scenografia fantasmatică și mitizantă pentru un cadru fără aură, citadin și domestic, când nu recurge la teatru și circ, livrându-se unui dens lirism elegiac al intimității devastate de deziluzii, „învinsă” și „însângerată”. Emerge acum o exasperare crescândă a preamultului luminii
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288424_a_289753]
-
care cu greu se poate vâsli și doar rareori zvâcnesc vise cu terase albastre și „un catarg clătinându-se la tâmpla apei / [...] invocație monotonă și dureroasă / sfâșiindu-se blând”. Sub alarma limitei și captivității în agonie Cu fața la zid agită caleidoscopic scenografia precedentă, între seraficul atroce, coborât din Bosch sau (invocatul) Hyeronymus von Aachen și capriciul goyesc sau coșmarul expresionist, recapitulând gesticulația tandreței și a ororii, a „suferinței și lăcomiei”, cu toate tonalitățile elegiei. Detașată de modele literare în curs, fără orgoliul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288424_a_289753]
-
Medium și discurs / 85 1. O dimensiune esențială / 85 2. Oral și scris: o opoziție prea simplă / 88 3. Specificul formei scrise și imprimate / 95 4. Noile dispozitive comunicaționale / 98 7. Scena enunțării / 101 1. Cele trei scene / 101 2. Scenografia / 103 3. Scene validate / 108 8. Ethosul / 113 1. Cîteva texte publicitare / 113 2. Garant și întruchipare / 116 3. Ethos și scenă generică / 120 9. Ambreierea enunțiativă / 125 1. Reflexivitatea enunțiativă / 125 2. Ambreiere și ambreiori / 129 3. Trei tipuri
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
rămîne subțire (scena genului de discurs) și ca interlocutoare și prietenă a unei femei la telefon (scena construită de text). Vom vorbi, deci, pentru primul caz de scenă înglobantă, pentru al doilea de scenă generică și pentru al treilea de scenografie. Scenă înglobantă și scenă generică Scena înglobantă este cea care corespunde tipului de discurs. Cînd primim o broșură pe stradă, trebuie să fim capabili să determinăm dacă aparține discursului religios, politic, publicitar, altfel spus pe ce scenă înglobantă trebuie să
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
ceea ce am putea numi cadrul scenic al textului. Termenul definește spațiul stabil în interiorul căruia enunțul capătă sens, cel al tipului și al genului de discurs. Cititorul publicității pentru pliculețele "Week-end" citește reclama respectivă raportîndu-se în permanență la acest cadru. 2. Scenografia O buclă paradoxală Cititorul nu se confruntă, însă, direct cu cadrul scenic, ci cu o scenografie. Autorii publicității analizate ar fi putut foarte bine să-și laude produsul cu ajutorul unei scenografii diferite: o poezie, un mod de utilizare, o ghicitoare
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
sens, cel al tipului și al genului de discurs. Cititorul publicității pentru pliculețele "Week-end" citește reclama respectivă raportîndu-se în permanență la acest cadru. 2. Scenografia O buclă paradoxală Cititorul nu se confruntă, însă, direct cu cadrul scenic, ci cu o scenografie. Autorii publicității analizate ar fi putut foarte bine să-și laude produsul cu ajutorul unei scenografii diferite: o poezie, un mod de utilizare, o ghicitoare, o descriere științifică etc. Scenografia are ca efect plasarea cadrului scenic pe plan secund; cititoarea reclamei
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
reclama respectivă raportîndu-se în permanență la acest cadru. 2. Scenografia O buclă paradoxală Cititorul nu se confruntă, însă, direct cu cadrul scenic, ci cu o scenografie. Autorii publicității analizate ar fi putut foarte bine să-și laude produsul cu ajutorul unei scenografii diferite: o poezie, un mod de utilizare, o ghicitoare, o descriere științifică etc. Scenografia are ca efect plasarea cadrului scenic pe plan secund; cititoarea reclamei noastre, de exemplu, este prinsă într-un fel de capcană, pentru că ea receptează textul mai
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]