1,471 matches
-
fugit fără o explicație de la Întîlnire ? face Jemima avid. Și unde s-a dus ? A zis ceva ? N-ai auzit nimic ? — Nu ! zic, Îmbujorîndu-mă ușor. Firește că nu. Eu nu... n-aș trage niciodată cu urechea la alții ! Jemima mă scrutează atent. — Lasă-mă cu chestia asta. Cum să nu tragi cu urechea ? Trebuie să fi auzit ceva. Haide, Emma. Ce anume ? Mintea Îmi face un flash rapid spre seara respectivă. Cum stăteam pe bancă și savuram cocteilul roz. Adierea Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2129_a_3454]
-
Aude ușile închizîndu-se cu zgomot înfundat în spatele său și rămîne pe loc, sus, în capul scărilor, așteptînd retras într-o parte. După un timp, cineva iese în fugă, face doi pași mari pînă pe treapta a doua și rămîne așa, scrutînd întunericul. Căutați pe cineva? întreabă Mihai. Bărbatul ieșit în fugă se întoarce speriat. Mihai recunoaște în el pe tînărul blond, cu fața de adolescent, care o însoțea pe fata în roșu cînd a văzut-o prima dată. A! îi scapă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
cine-o posedă și pe ce o cunoști? Nu putem învăța decât a filozofa, adică a exercita și experimenta talentul rațiunei întru urmarea principielor ei generale asupra unor încercări existente deja, însă totdeuna cu rezerva dreptului rațiunei de a (cerceta) scruta, aproba sau reproba acele principie înșile în izvoarele lor. Până atuncea însă noțiunea filozofiei este o noțiune de școală, adică a unui sistem a cunoștinței care, ca știință, este căutat fără a avea altceva de scop decât unitatea sistematică a
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
produce în adepții științei însăși, cari nu sânt (învățați) savanți decât numai într-un ram spețial, o privire generală asupra cunoștințelor și prin asta o privire mai adâncă a științei - această influință îndoită a culturei asupra științei vom putea-o scruta numai după ce vom fi reprezentat deosebirea între ele amândouă cu privire la ființa și conținutul lor. Înainte de a trece la aceasta, vom deduce îndată din determinarea scopului culturei din care cauză la popoarele antice noțiunea ei nu era cunoscută, și știința și
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
Jack se Întoarse la numărul 9849 și bătu la ușa pe care scria „Administrator“. Îi deschise o hoașcă. — Da, tinere domn? Jack Îi flutură insigna prin fața ochilor. — Poliția din L.A., doamnă. În legătură cu tipăriturile pe care le-ați găsit. Hoașca Îl scrută prin ochelarii ca niște funduri de sticlă. — Răposatul meu soț ar fi făcut singur dreptate. Domnul Harold Downey nu tolera deloc asemenea gunoaie. — Ați găsit chiar dumneavoastră revistele, doamnă Downey? — Nu, tinere, le-a găsit femeia mea de serviciu. Ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
am investit cu Înțelepciune. Cred că cel mai bine mi se potrivește eticheta de antreprenor. Și nu mă lua cu jargonul de pușcărie, domnule White! Nu mă face să-mi pară rău că am fost sincer cu dumneata! Bud Îl scrută din priviri. Putea să parieze că era Într-adevăr sincer atunci cînd credea că polițiștii sînt niște gîngănii cu care uneori rentează să fii sincer. — Bun, atunci am să termin. — Te rog. Bud Își scoase carnețelul. — Ai spus că Gilette
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
răspunde în chip pertinent. Ce decurge de aici? Obligația de a mima că un răspuns e cu putință și de a-i taxa de imbecili pe cei care nu se pretează la pantomima mea? În fond, nevoia mea de a scruta "absolutul" este la fel de aprigă pe cât este cea a lui Andrei, numai că, stilistic vorbind, eu sânt confiscat de un soi de "scepticism gascono-oltenesc": prefer să fiu disperat decât escrocat. La bursa valorilor mele, cultivarea precauției mefiente și grija de a
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
pe fundalul unui cer de cenușă. Am iuțit pasul și m-am oprit În punctul pînă unde ajungeau cuvintele preotului. Sicriul, un coșciug din lemn de pin necurățat, odihnea În noroi. Doi gropari Îl străjuiau, rezemați În lopeți. I-am scrutat pe cei de față. Bătrînul Isaac, paznicul de la Cimitirul Cărților Uitate, nu venise la Înmormîntarea fiicei sale. Am recunoscut-o pe vecina de palier, care sughița scuturînd din cap În timp ce un bărbat cu aspect sărăcăcios o consola mîngîind-o pe spate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
oprit și m-am Întors, ca să-l văd nemișcat, cu privirea țintuită În beznă. — Ce s-a Întîmplat, Julián? Nu mi-a răspuns. Contempla vrăjit gura unui coridor Îngust care ducea spre bucătării. M-am Îndreptat Într-acolo și am scrutat Întunericul sfîșiat de flacăra albastră a lămpii de benzină. Ușa aflată la capătul culoarului era astupată. Un zid din cărămizi roșii, așezate neglijent În mortarul care se scursese printre Îmbinări. N-am Înțeles prea bine ce Însemna asta, Însă am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
recunoscut automobilul locotenentului Palacios. Jarul unei țigări În Întuneric Îi trăda prezența la volan. M-am Întors tiptil pînă la scară și am coborît treaptă cu treaptă, pășind cu o precauție infinită. M-am oprit la jumătatea traseului și am scrutat bezna ce inunda parterul. CÎnd venise, Fumero lăsase ușa de la intrarea principală deschisă. VÎntul stinsese lumînările și spulbera Înăuntru volburi de zăpadă. Frunzele uscate și Înghețate dansau pe tavan, plutind Într-un tunel de luminozitate prăfoasă prin care se insinuau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
era la vreo zece metri de baza scării. Anticamera ce conducea Într-acolo era Învăluită În beznă. Am Înțeles că Fumero mă putea observa de la doar cîțiva metri de punctul unde mă aflam, fără ca eu să-l pot vedea. Am scrutat Întunericul impenetrabil asemenea apelor unui puț. Am tras adînc aer În piept și, aproape tîrÎndu-mi picioarele, am parcurs orbește distanța care mă despărțea de bibliotecă. Marele salon oval era cufundat Într-o penurie de lumină vaporoasă, presărată cu puncte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
În orice caz, la Epancini acționa cu destulă abilitate: săptămâni în șir nu pomenea de fratele ei, spunea numai adevărul, era întotdeauna extrem de sinceră, se purta simplu, dar cu demnitate. Cât privește profunzimea conștiinței ei, nu se temea s-o scruteze și nu-și reproșa nimic, ceea ce o făcea să fie puternică. Numai un singur lucru și-l recunoștea uneori: faptul că și ea își iese din sărite, că și ea este foarte orgolioasă, că și vanitatea ei parcă ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Prințul păși într-acolo. — E întuneric aici, spuse el. — Ce să zic! mormăi Rogojin. — De-abia văd... patul. — Trage-te mai aproape! îl îndemnă încet Rogojin. Prințul mai făcu un pas, încă unul și încă unul, apoi se opri. Stătu scrutând prin întuneric vreo două minute; lângă pat, nici unul dintre ei nu scoase o vorbă; prințul își simțea inima bătând atât de tare, încât i se părea că freamătul ei se aude în tăcerea mormântală a camerei. Însă ochii i se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ar alege mai degrabă moartea decât să îndure asemenea umilințe... — Și eu care credeam că exilul e preferabil unei condamnări la moarte, o întrerupe candid soțul. Abandonează aerul binevoitor. — Despre cine e vorba? întreabă autoritar. Tonul e acuzator. Livia îi scrutează trăsăturile cu atenție. Nu-și poate da seama ce gânduri are, într-atât se schimbă pe chipul lui semnele de mânie cu cele de blândețe. Simte o moli ciune în genunchi. Are impresia că-i fuge pământul de sub pi cioare
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
prin intervenția directă a unei liberte de-a Liviei. Mai bine n ajungea... Tresare, văzând că împăratul s-a oprit în fața sa: — Eu ignor cu bună știință bârfele care circulă despre mine, însă o conspirație e cu totul altceva. Îl scrutează din priviri: — Acuzația este extrem de gravă, așa că sper că ai dovezi solide! Fulcinius devine livid. — E o conspirație, nu? insistă Augustus. Amărâtul nu îndrăznește nici să încuviințeze, nici să nege. — Dezvăluită de cine? Că tu nu ești decât un maimuțoi
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
cine naiba? se zborșește Scribonius Libo. Mai trage cu ochiul la platoul din dreptul celuilalt. — L-a trecut în testament pentru a fi eliberat, spune cu un suspin. Scormonește cu lingura prin castron să adune ultimele resturi. Asinius Gallus îl scrutează inchizitor din priviri preț de câteva secunde bune. Mormăie într-un final: — Sper că l-ai eliberat în mod oficial. Libo pune tacâmul înapoi pe masă și dă să se scarpine încurcat în creștet. — Păi... tocmai asta-i... nu prea
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
De când descendenții lui Romulus și Remus nu mai au cui să-și vândă sufragiile, ei, care altădată împărțeau puterea, fasciile, legiunile, totul... ei bine, acest popor nu-și mai dorește astăzi decât două lucruri: pâine și circ... Se oprește și scrutează întunericul din jurul său. Nici un zgomot. Tac amândoi. Nu se văd, dar fiecare simte prezența celuilalt ca pe o alinare. Într-un târziu, Rufus murmură contrariat: — Eu nu pot să stau la nesfârșit în hruba asta. Cine știe când o veni
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Mda..., mormăie contrariat. Întotdeauna s-a simțit intimidat în prezența nepoatei sale. Chiar și atunci când era doar o fetișcană, îi poruncea cu un aer de zeiță ultragiată. Iar el nu i-a putut rezista niciodată. Pentru a-și ascunde tulburarea, scrutează cerul: — S-a făcut deja ora unsprezece? se minunează de formă. Ocolește privirea rugătoare a bătrânului flamin. Sărmanul! Își dă seama că-i face mai multă plăcere să facă pe maestrul de ceremonie aici, decât să stea acasă sub papucul
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
țîrr, țîrr. Zgomotul acela nesuferit continuă. În cele din urmă, după un minut, Helen puse receptorul jos, incapabilă să suporte imaginea telefonului sunînd strident, lăsat de izbeliște, abandonat În propria ei casă goală. — N-am prea mult timp, zise Viv scrutînd Oxford Street În sus și jos. — Ești foarte drăguță, Îi răspunse Fraser, că-mi acorzi chiar puținul timp pe care-l ai. Trecuse de ora șase. La prînz Îi spusese să revină, și se Întîlnise cu el În fața clădirii John
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
brațul lui. Era nouă fără zece. Ieșiră cu toții În hol, iar domnul Imrie Închise ușa sălii de așteptare și apoi, În pas ușor, traversă și Închise ușa sălii de chirurgie. Stinse lumina, deschise zăvorul ușii principale, crăpînd-o doar pentru a scruta strada. — Vai, zise el, luna Încă strălucește. Mă-ntreb... Se Întoarse spre Viv. V-ar deranja, doamnă Harisson, să vă țineți batista peste gură, așa? Își duse mîna la gură. Da, e bine. O să dea impresia că ați venit pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
se alăture, dacă n-ar fi fost convins că are tăria sufletească necesară. Ea lăsase capul în jos, spunându-i că-l va urma oriunde. Prima ei deziluzie veni la câteva săptămâni, când se plimba pe puntea vasului Peninsular & Oriental, scrutând întinderea mării Roșii. Tălpile de cauciuc ale pantofilor ei scârțâiau la fiecare pas pe care-l făcea pe lângă pasagerii de clasa întâi, întinși pe scaune pliante și serviți de stewarzi tineri, foarte atenți, în uniforme albe, scrobite. Când urcase pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
vă cunosc, dar am uitat că am o întâlnire la ora trei. Trebuie să plec. Știe că s-a purtat ciudat, dar nu găsește altă cale. Mătușa simte că este nesigur. În capul ei încep să se aprindă niște beculețe. Scrutează grădina, părând să caute o persoană oficială. Bobby se ridică. Figura femeii se întunecă de suspiciune. — Virginia? Mi-am lăsat poșeta aici? Sunt sigură că aveam poșeta albastră cu mine. — Ai dus-o sus, în cameră, mătușă Dorothy. Mătușa Dorothy
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Un tânăr cu chip de bufniță de la Balliol, strigă la Jonathan peste muzica de jazz de la gramofon: o faci atât de bine, ha, ha, iar cuvintele luate separat îi produc fiori reci...când se deschide ușa și intră chiar ea, scrutând încăperea. Pentru un moment, ilogic și captivant, Jonathan crede că se uită după el. Dar ea intră și-și aruncă brațele de gâtul lui Levine. Dragul meu! —Draga mea! —Erai... — Știu. Jonathan scapă de bufniță și se îndreaptă spre cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
zăpadă, bețe de totem și astrolabii, o măciucă maură de război și o tobă de șaman siberian. Pentru a permite o comparație, toate aceste lucruri sunt aranjate împreună cu altele de același fel, ochiul ridicându-se deasupra lumii pe care o scrutează, capabil să vadă undele de influență, legăturile de familie, rutele comerciale și liniile de descendență. Tot pământul înghesuit într-o încăpere. Toate acestea așteaptă ca el să le ordoneze și să se ordoneze în cadrul lor. — Mă înțeleg foarte bine cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
troznete puternice despre care Gregg zice că sunt împușcături. — Se pare că mai sunt albi pe acolo, conchide el. Pe nici unul nu-l încălzește afirmația lui. Treptat, cei care stau să-i urmărească se îndepărtează de mal și rămân să scruteze întunericul, ascultând mișcările, fără a vedea ceva. Este imposibil de spus câți sunt campați acolo și tot ce-și amintește profesorul din călătoriile anterioare este un mic loc unde se face comerț, în care localnicii i-au vândut cândva o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]