2,316 matches
-
atins." "Nu l-ai atins!", se indignează cucoana. Dân cauza ta am dat peste el, lua-l-ar dracu, Doamne, iartă-mă!" Îl ridică cu grijă, cercetându-l: Nu s-a spart, nu nimic", constată clipind din gene ceva mai ușurată. "Nu s-a spart, nu s-a spart, da' o mai merzea?" Dă un' să știu io? Habar n-am nici cum să dă drumu' la parascovenia asta. Tu te pricepi?" "Mă prisep io seva, seva. Da' fi-miu are
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
fără niciun antrenament, fără nicio îndrumare din partea vreunui mare maestru de pe la vreo școală orientală. După vreo jumătate de oră, timp în care nu-și schimbase deloc poziția, sări în picioare, mijindu-și ochii din nou spre bulevard. Surâse larg, răsuflând ușurat. Mașinoiul lui Virgil tocmai pătrundea pe străduță. Deschise poarta larg, căutând să n-o izbească de perete și să facă zgomot. Ieri îi unsese balamalele și rulmenții, așa că acum se mișca cât se poate de silențios. Nu că s-ar
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
duce. Vezi-ți de bârna din ochiul tău și nu te mai lega de paiul din ochiul altuia!". În momentul acela discuția se repeta ca un ritual, la răstimpuri domnul Gomboș știa că furia popii se domolise și putea răsufla ușurat. Urma o ultimă pildă pe care neapărat preotul urma să i-o dea. Asta era lege și anunța apropierea sfârșitului întâlnirii legate de ceară și lumânări. Iar pilda nu întârzia. Parohul îi arăta palma, cu policarul întins în unghi drept
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
Atunci e bine, da?", insistă Vasile, felicitându-se în sinea lui că a scăpat atât de ieftin, dând peste un om cumsecade. "Dacă așa ți se ia o piatră după inimă, da", acceptă ORL-istul. "Bun, săru'mîna!", răsuflă vizibil ușurat bolnavul. Se trezi într-o lume fără contururi. Numai pete de culori și lumină. La care se adăuga un vuiet neregulat. Clipi de câteva ori și imaginea prinse să capete claritate. La fel începură să prindă sens, devenind recognoscibile, și
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
mai important ascunziș al său și aprinse lumina-n odăița fără ferestre. Se duse glonț în colțul plin de cartoane și le dădu la o parte. Cele mai bine de 60 de kilograme de bronz erau la locul lor. Răsuflă ușurat, înjurându-l totuși apăsat pe Petrică. Stinse lumina. Închise ușa la loc și, pe lângă dispozitivul de siguranță anterior, adăugă și un lacăt elvețian din oțel, scrâșnind: "Poftim, Petrică, tată! Mai dășchide-l și p-ăsta, na! Fi-ți-ar pielea ta
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
din preajmă pe una mai aproape de mine. îndată am înțeles despre ce era vorba: stăteam față în față cu prietena mea, Mierla, cea despre care am și scris, într-o altă carte a mea („întâmplări la apa Corrèze”). Am răsuflat ușurat și am intrat din nou în dialog cu prietena mea. - Oho! Bună seara, țigăncușo! Te rog să mă ierți, dar eram cufundat în gânduri și m-ai cam luat prin surprindere... - Dar nu face nimic, domnule, eu vă înțeleg îngândurarea
Tainele istoriei: mirajul legendelor by Vasile Filip () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91790_a_92332]
-
mângâind-o pe păr, că nu o va mai părăsi niciodată și că, de-acum încolo, nimic nu le va mai despărți. Ceața începea să se risipească, iar Lilia avea impresia că își ținuse ochii închiși mai mult decât intenționase. Ușurată că se afla încă pe picioare, își strânse șalul în jurul ei și o luă în sus pe Strada Sadovaia. La dreapta ei, peste drum de Haymarket, se înălța Biserica Adormirii Maicii Domnului, ale cărei ziduri se ghiceau după tarabele acoperite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
contează. ă Zoia locuiște undeva lângă Haymarket, cred. ă Mulțumesc. Mi-ai fost de mare ajutor. ă Sunteți sigur că nu vreți nimic de la mine? Fraulein Keller mi-a spus să fac orice îmi cereți. ă și nu te simți ușurată? ă Nu are nicio importanță pentru mine. La urma urmei, de asta sunt aici. ă Chiar ești așa de indiferentă? Raia se întinse și îi ridică din nou o mână spre față ei. Dar el își retrse mâna din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
se înclină spășit. Brusc, ușile duble ale sufrageriei fură date la o parte, dezvăluind figura rotofie cu ochelari a lui Osip Maximovici. Fața sa era hotărâtă, pusă pe fapte mari. ă Ce înseamnă asta? întrebă el. ă Osip Maximovici, răsuflă ușurată Anna Alexandrovna. Slavă Domnului! Se repezi la el în timp ce acesta intra în cameră. Cum însă acesta îi refuză îmbrățișarea, ea se întoarse îmbufnată. ă Domnule, vă solicit o explicație, spuse Osip Maximovici și închise ușile în urma sa. ă Conduc o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
nu mai erau în stare de niciun alt senetiment, cu atât mai puțin de milă. Umerii lor, pe măsură ce Porfiri și Salitov își croiau drum printre ei, erau tari, dar nu opuneau rezistență. Salitov vorbi ceva cu polizieski-ul, care păru atât ușurat cât și rușinat să îi vadă. ă Sunt mai rău ca niște câini, domnule. Ca niște câini în călduri, exlică el, arătând spre mulțime. Salitov primii informații despre accident de la un martor pe care plozieski-ul în reținuse, un ofițer de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
departe cu unghia marginea teracotei. Muribundul tresări violent, apucând cu degetele descărnate marginea băncii, schiță un efort de parcă ar fi vrut să se dea jos, apoi mâna-i căzu moale pe piept. Cu sforțare o aduse și pe cealaltă, oftă ușurat ca după un mare efort, adânc și totodată atât de straniu încât celor două femei li se păru că trecuse pe lângă ele, o umbră nedeslușită care se pierdu în noaptea neagră de afară. Ceva fâlfâi grăbit pe deasupra acoperișului spre fântână
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
altfel viața mea. Vai dar ce a trecut timpul! Și dumneata mă ții de vorbă”. Și parcă pur și simplu înspăimântat de ceva, se aplecă iute luă o piatră și cu o mișcare bruscă o aruncă în apă. Răsuflă apoi ușurat de parcă scăpase de o mare primejdie. De abia atunci m- am luminat și eu, mi-am dat seama că omul acesta se rupsese de timp, de asta mormăise când a fost vorba de anii stați acolo, de numărul lor
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
îi avertiză că la sfârșitul acestor ani unii dintre ei vor începe să-și câștige singuri pâinea. Profu de istorie o ascultă după primele ore de predare. Luana începu să turuie, așa cum era obișnuită, lecția învățată pe de rost, răsuflând ușurată că fusese inspirată și învățase chiar de la început. Dar profesorul o întrerupse după primele două minute. Îi ceru să explice lecția, să facă comentarii pe baza evenimentelor, să aducă completări din lecturile suplimentare. Niciodată ochii Luanei nu priviră mai mirați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
Iași, cu câteva zile înainte de începerea anului universitar. Cazarea se făcu, după câteva ceasuri chinuitoare de stat la tot felul de cozi, în complexul studențesc "Tudor Vladimirescu". Când, în sfârșit, își văzu copilul așezat în camera de cămin Sanda răsuflă ușurată. O usturau picioarele și îi era foame iar tot ce-și dorea era să ajungă acasă, să se bage în pat și acolo, la adăpostul așternutului cald, să-și savureze în tihnă bucuria. Dar, a doua zi, sună telefonul. Mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
plouă. Vom avea grijă să ne luăm umbrelele". În a șasea zi a prieteniei lor, ce-i doi se învârtiră în jurul blocului așteptând emoționați să vină seara. Urcară în apartament în jurul orei șapte. Deschiseră încet ușa camerei Cristinei și răsuflară ușurați. A plecat. Ernest adusese o cutie cu ness și Luana bău pentru prima dată licoarea maronie. Pe nesimțite se lăsă întunericul și o lună plină urcă pe cer, cine știe din ce adânc, pentru a fi martoră la unirea lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
albaștri imenși, devastatori și-i atârnă deasupra patului. Timp de o săptămână nu mâncă și nu vorbi. Se întorcea de la cursuri, încuia ușa și refuza să iasă, în ciuda insistențelor Cristinei. Într-o dimineață realiză că nu e însărcinată și răsuflă ușurată. Atunci îi veni în minte să se răzbune, să-l facă să se agite, să sufere, așa cum suferea ea. Trecuse o lună și jumătate de la discuția pe care o avuseseră în fața cantinei. Luana îl așteptă la intrarea în cămin. Ernest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
aruncă o săgeată: Fata asta nu va face mulți purici lângă tine, copile. O femeie frumoasă ca ea nu poate iubi un singur bărbat. Știa asta. De ce trebuia să-i amintească? Ieșiți afară, își umplură plămânii cu aer. Ștefan oftă, ușurat. Fii liniștită, îi spuse Luanei, n-are nimic cu tine. La fel mi-ar fi făcut, indiferent cu cine veneam. De când a murit tata e de nerecunoscut. Nu-ți cer să ții la ea, nici măcar s-o înțelegi. Tot ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
următorul. La sfârșit, ciocniră câte o cupă de șampanie. Femeile nu conteneau să se mire de transformarea miraculoasă a colegei Leon, din fetița slabă și băiețoasă de odinioară în femeia superbă de astăzi. Aflând că nu are copii, răsuflară mai ușurate. Ai să vezi că după ce naști toate se vor schimba. Te trezești că nu-ți mai vin hainele, că ți s-au lăsat sânii și că bărbatul se uită după altele. Marc Antal veni la ea să o salute. Luana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
domnule comisar. Spune la revedere, nevestico... În momentul În care cei doi se Îndepărtau, Maigret Încă zîmbea de pitorescul și de destinul fostului hoț de buzunare. Apoi, soția lui Îi văzu fața devenind treptat gravă, sprîncenele Încruntîndu-i-se. În sfîrșit, oftă ușurat. — Cred că am găsit de ce... — De ce a fost asasinată femeia? — Nu. De ce În ziua aceea. De ce nu acum o lună sau un an. Ce vrei să spui? — De cînd ne aflăm aici, Întîlnim aceiași oameni de două-trei ori pe zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
bat joc de el, chinuindu-l după cum poftesc. M-a surprins latina ei corectă. I-am spus: - Adu-l aici! Va fi cu tine, și o să-l dai în grija cuiva doar atunci când o să te culci cu mine. A părut ușurată, a oftat cu resemnare, a venit lângă mine și a vrut să-și dea jos tunica. - Nu, i-am poruncit, îndepărtând-o cu o mână. Nu vreau să te simți obligată; când o să dorești cu adevărat, eu o să pricep. Acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
Un creștin de rit roman nu poate binecuvânta un arian, dar un tată pe propriul fiu, da, a spus, punându-mi o mână pe cap. M-a ajutat să mă ridic și m-a îmbrățișat. M-am simțit în sfârșit ușurat, ca și cum mi s-ar fi luat o piatră de pe inimă. Casa era curată și răcoroasă; o mică tămâierniță scotea miresmă de iasomie. I l-am prezentat pe Rotari drept viitorul duce de Brescia, și el, devenit neașteptat de vorbăreț, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
în următoarele câteva săptămâni și mă enervează speculațiile nefondate. Anna o privi surprinsă. Crezuse că lui Darcey i-ar fi surâs câteva speculații nefondate despre preluarea iminentă. Dar glasul lui Darcey era neașteptat de hotărât și Anna se simți chiar ușurată să poată vorbi despre alte lucruri. —Câțiva dintre noi mergem la concertul Nineties Nostalgia sâmbătă-seara, îi spuse, în timp ce se instalau în scaunele din fața geamurilor de plexiglas ale barului Excise și comandau două pahare de vin. E o trupă foarte bună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
Asta însemna probabil că Max era tot în casă. Se întreba dacă Maria plecase. Urcă scările în vârful picioarelor și intră în camera sa, cu o tresărire de teamă la auzul scârțâitului ușii. Apoi se așeză pe pat și răsuflă ușurată. Trecură zece minute până când se auzi bătaia în ușă. Când deschise, în fața ei se afla Max, îmbrăcat acum într-o pereche de pantaloni lejeri și un tricou de polo; era clar că făcuse un duș - se simțea parfumul gelului de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
e niciodată o veste bună. Am urcat ca să-ți las un bilețel să te anunț că îți vom schimba câteva dintre responsabilități. Dar nu e nevoie să te îngrijorezi pentru postul tău de aici, dacă asta te frământă. Darcey răsuflă ușurată. —Ai fi putut să-mi trimiți un e-mail. —Adevărat, dar un e-mail e prea impersonal. — Și cam despre ce fel de schimbări e vorba? Nu ne-am hotărât încă. O să am nevoie să scrii mai multe rapoarte. Între timp, ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
ăsta; obișnuia să rămână nemâncată zile întregi pentru ca mai apoi să se îndoape cu prăjituri și ciocolată caldă, iar în felul acesta ba se îngrășa, ba slăbea, ca un balon pe care îl tot umfli și dezumfli. Fusese, în final, ușurată când află că Darcey plecase la Londra să-și găsească de lucru. Îl lua ca pe un semn că îi trecuse. Spera asta pentru că, orice-ar fi fost, Darcey fusese prietena ei cea mai bună ani de-a rândul. Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]