10,805 matches
-
etapele unei existențe prea previzibile, prea plină de convenții. Ezitările Între diverșii iubiți (mai mult sau mai puțin Întâmplători), uimitorul refuz de a se conține, exuberanța violentă și agresivitatea aparent nevinovată conțin, toate, germenii unei instabilități care se va dovedi tragică. Sinuciderea e, la Sylvia Plath, consecința normală a unui stil a-normal de viață. The Bell Jar, romanul ei postum, e, de fapt, documentul fictiv al unei stări care confiscase nu numai gândurile, dar și gesturile autoarei. Depresivă, nevrotică, Întorcând
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
unei sinucideri embrionare o strălucire vizibilă”) trădează mai mult decât ar vrea autoarea să ne spună: obsesia autosuprimării e permanent prezentă dacă nu În acțiunile, măcar În gândurile ei. La 24 august 1953, cuvintele - simple sunete Înfuriate - prind o consistență tragică. Sylvia Încearcă să se sinucidă. Nu Întâmplător, firește, singura notație din perioada premergătoare, actului suicidar e relatarea despre executarea celor doi Rosenberg. Detaliile, de-o cruzime Înspăimântătoare, sunt selectate În funcție de expresivitatea și sensurile ce-ar putea fi acordate macabrului ritual
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
o egală disperare a celui abandonat: My heart, have you no wisdom thus to despair? My love, my love, my love, why have you left me alone? Acest scurt pansament psihic nu e, firește, suficient unei sensibilități care-și resimte tragic propria condiție limitativă: aceea de femeie. Pentru Sylvia Plath, a nu fi bărbat Înseamnă a nu fi om Întreg. Feminitatea, opresivă și castrantă, o reduce la o condiție sub-intelectuală, sub-umană și lipsită de orice spectaculozitate. „Dacă aș fi bărbat”, scrie
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
descrie cu o acuitate halucinantă raporturile autoarei cu lumea. „Tulburarea” peisajului narativ din Valurile sau din Spre far sunt contraponderea, În regimul fictivului, a unei imposibilități reale de a găsi punctul de focalizare În perceperea lumii. Aflată Într-un contratimp tragic, Virginia Woolf reconstituie imaginile realității din fragmente al căror sens le-a distorsionat ea Însăși, cu bună știință. E vorba aici și de un hiatus retoric, de o falsificare (firească) a unei intenționalități secrete. Dar care, spre deosebire de cazurile unor André
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
de-nflorite cravata și vesta./ Sunt cel mai frumos din orașul acesta”. Eugen Simion îl definește pe S., la care, de la un moment dat, viața și opera se identifică, drept „salcia plângătoare a acestei generații, oglindită în râul propriei conștiințe tragice”. Lucrurile nu stau altfel nici în ceea ce privește teatrul lui S. Enunțurile teoretice din capitolul Histrioneea - Despre teatrul literar, Metafora în arta regiei, Interiorizare și exteriorizare în arta actorului - sunt puse în operă atât în propriile realizări actoricești, în numeroasele puneri în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289860_a_291189]
-
fel de baladă, de legendă, în care patosul iubirii este esențial și deviază cursul normal al acțiunii. Ceea ce urma să fie o aventură a unor italieni căutători de comori se metamorfozează într-o revelație a frumuseții femeilor de la noi, sfârșită tragic. Iar cântecul și dansurile (hora) prințeselor autohtone (iele) sunt de sorginte folclorică, dar în coloratură romantică, pe alocuri expresionistă. S. urmărește să creeze altceva, chiar dacă pornește de la modele clasice: un Oedip altfel, care nu se confundă cu cel mitologic (Oedip
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289860_a_291189]
-
1947, jucată în 1968) ș.a. De altfel, autorul pune în scenă de regulă doi parteneri, ca în oglindă, unul fiind replica subtilă a celuilalt. Scris pentru scenă, acest teatru rămâne totuși poetic, cu o tensiune ce vine din filonul lui tragic. În poezie acesta e triumfal, înalt, în vreme ce în teatru este profund, adânc. S. a mai dat câteva texte intitulate Aforisme pentru un actor tânăr, ca și unele percutante și pedagogice indicații de regie și Alte aforisme, a realizat, de asemenea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289860_a_291189]
-
teatrul lui Radu Stanca, TR, 1969, 18; Mincu, Critice, I, 181-183; V. Fanache, Eseistul Radu Stanca, TR, 1970, 3; Balotă, Labirint, 297-303; Doinaș, Diogene, 79-85; Negoițescu, Însemnări, 187-195; Mircea Tomuș, Eseistica lui Radu Stanca, TR, 1970, 23; Teodor Tihan, Modalitatea tragică a teatrului, ST, 1970, 8; H. Zalis, Spectacol baladesc și autobiografie, ST, 1970, 8; Bugariu, Incursiuni, 47-54; Nicolae Balotă, Despre pasiuni, București, 1971, 63-72; Negoițescu, Lampa, 44-50; Doinaș, Poezie, 106-112; Grigurcu, Teritoriu, 23-27; Sasu, Progresii, 39-45; Vlad, Convergențe, 262-268; Horia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289860_a_291189]
-
Poezia, I, 292-303; Tașcu, Incidențe, 123-126; Balotă, Arte, 195-213; Cioculescu, Itinerar, II, 366-370; Fanache, Întâlniri, 19-23; Virgil Brădățeanu, Viziune și univers în noua dramaturgie românească, București, 1977, 60-71; Nicolae Manolescu, Radu Stanca - poet baroc, RL, 1978, 19; Ioana Lipovanu-Theodorescu, Teatrul tragic al lui Radu Stanca, RITL, 1978, 4; Manu, Eseu, 284-291; Nițescu, Poeți, 21-31; Simion, Scriitori, I (1978), 136-140; Ion Vartic, Radu Stanca, poezie și teatru, București, 1978; Mancaș, Trecut, 192-197; Ruja, Valori, 61-66; Nae Antonescu, Elemente fenomenologice în estetica lui
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289860_a_291189]
-
măști” ale unor principii ori forțe cosmice. Dacă Miorița se caracterizează prin lirism și concentrare metaforică, poemul Meșterul Manole (1968) pare mai apropiat de specia dramatică, prin existența unor forțe antagonice care susțin acțiunea (D. Micu). Aparență dramatică și miez tragic, căci, în esență, conflictul purcede dintr-o fatalitate ontologică: omul este disputat concomitent de „cer” și de „pământ”, de Biserică și de Femeie, de dragostea spirituală și de dragostea trupească. Alegerea, absolut necesară unei iubiri-creații autentice, aparține omului și ea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285344_a_286673]
-
esență, conflictul purcede dintr-o fatalitate ontologică: omul este disputat concomitent de „cer” și de „pământ”, de Biserică și de Femeie, de dragostea spirituală și de dragostea trupească. Alegerea, absolut necesară unei iubiri-creații autentice, aparține omului și ea determină destinul tragic: voința de creație coincide cu asceza, cu jertfirea „izvodului”, a materiei, în „rodul” spiritului. Ultima piesă publicată, Hoțul de mărgăritare (Întoarcerea fiului risipitor) (1993), scrisă în 1952, urmărește semnificațiile parabolei biblice a fiului risipitor, tema salvării, a împăcării cu Tatăl
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285344_a_286673]
-
literare”, „Luceafărul”, „Cronica”, „România literară”, „Tribuna”. Furtunile memoriei dezvăluie coordonatele tematice și stilistice care vor fi regăsite, cu nesemnificative modificări de nuanță și tonalitate, în volumele următoare, Biblioteca din Nord (1986), Mesagerul (1992) și Fiara melancolică (1999). D. este un tragic livresc, un neoexpresionist și un neosuprarealist, un metafizic evaziv, uneori teatral. Este, în primul rând, o voce dedublată, prinsă într-un iremediabil conflict între irealitate și realitate, livresc și autentic, între moarte (cuvinte) și viață (iubire), între tragismul, prozaicul și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286906_a_288235]
-
analiza posibilitățile de a afla cine a purtat responsabilitatea pentru lipsa de pregătire a apărării americane cînd Pearl Harbor a fost atacat în 1941, Toland (1982: 323) comenta despre cel care atunci era Șeful Statului Major, generalul George Marshall: "Este tragic faptul că un om cu o asemenea funcție a fost obligat să mintă". Din păcate, sarcina de a induce inamicul în eroare pare să se extindă și asupra înșelării cetățenilor. În zilele ce au urmat primului război mondial, un filosof
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
în măsură să își atingă obiectivele și, în ultimă instanță, să contribuie efectiv la diminuarea consumului ilicit de droguri. Capitolul 2 Introducere Cuvânt din partea Coordonatorului național pe droguri Flagelul drogurilor reprezintă unul dintre fenomenele cele mai complexe, mai profunde și tragice ale lumii contemporane. Dacă până în 1990 noțiunea de drog era foarte vagă pentru majoritatea românilor, ulterior situația s-a modificat, România devenind la început o țară de tranzit și depozitare și mai apoi chiar o țară de consum al substanțelor
[Corola-publishinghouse/Science/2161_a_3486]
-
și să închidem ochii în fața a tot ceea ce amenință fragilele sfori de care atârnă ieftina noastră fericire. Și vai, câtă psihologie de doi bani ne împinge spre această direcție! Însă viața creștină este orientată spre ceea ce Emmanuel Mounier numea „optimism tragic”: un optimism radical pe ultima sută de metri a peregrinării noastre, însoțit de amintirea norilor și a obstacolelor întâlnite pe cale. Credința creștină ia în serios suferința și moartea!». Apare, astfel, o întrebare imperioasă: «Cum putem asfinți în mod sănătos și
Nu perfecţi, ci fericiţi : pentru ca profeţia vieţii consacrate să aibă sorţi de izbândă by Michael Davide Semeraro () [Corola-publishinghouse/Science/100999_a_102291]
-
imaginează rostogoliri de pe stâncile munților în „țipete de vulturi spăimântați”, „după un chip oval și-un trup subțire” (Gol). Alteori iubirea e pustiitoare, metafora însăși fiind parcă mistuită într-o rotire cosmică. Poetul invocă stelele, dă foc cerului într-o „tragică seară”, provocând „un ultim potop și prăpăd” (Baladă la Steaua Polară). El are în sânge ritmurile agreste ale baladelor dunărene, iubirile dezlănțuite ale haiducilor și hoților de codru (Rit). Formarea lui V. în atmosfera Școlii de Literatură și a revistei „Tânărul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290447_a_291776]
-
care puteau să ajungă să fie văzuți ca "amenințări". În mod analog, suntem scandalizați de utilizarea torturii de către stat nu în primul rând - sau nu exclusiv - pentru că ea reprezintă o provocare la adresa precondițiilor ordinii politice (de vreme ce în unele rare cazuri tragice, ea poate sprijini ordinea), ci pentru că ea este discordantă cu intuițiile noastre morale fundamentale despre ceea ce înseamnă să fii o ființă umană: nu există nimic intern condiției politice care să ne ceară să detestăm tortura sau celelalte crime politice oribile
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
și sudul anatolian cu Asia Mică. Troia ca cetate a fost datată din mileniul lll î.e.n. a fost distrusă de mai multe ori și iar reconstruită pînă au făcut-o cenușă aheii iar Homer a pus în versuri acest eveniment tragic lăsîndu-l posterității. Populația acestor ținuturi era un amestec de pelasgi(arimini sau armâni cum își spun azi) ca vechi locuitori ai Greciei, ioni, din neamul ilirilor și al tracilor, misii, hitiți. mai tîrziu ahei și alte seminții. Poziția geografică îi
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83085_a_84410]
-
împiedică de a se făptui ce nu se cade. Dramaticul e covârșit însă de comic. Având ca personaj central pe hlestakovianul Jorj, Umbra e mai mult o comedie de moravuri și situații decât (cum o consideră Tudor Vianu) „un mister tragic”. Punctată de fărâmituri de gândire mitică, Fata ursului include o istorisire demitizantă. „Ursul” care a furat-o în noaptea nunții pe Vidra de lângă soțul ei nu e decât ibovnicul ascuns sub piele de sălbăticiune. Satul află adevărul mult mai târziu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290623_a_291952]
-
Atitudinea lor față de neobișnuit e asemănătoare cu a țăranilor lui Ion Creangă, a lui Dănilă Prepeleac și a lui Stan Pățitul. Irizările mitice participă la întocmirea unui spectacol realist, Fata ursului fiind o snoavă dramatizată, o sottie, până când intervine un deznodământ tragic, nepregătit, discordant, artificios. Piesa aduce în scenă o psihologie profană, restituind atmosfera vieții de prin părțile Buzăului: o atmosferă ce aduce cu a epicii lui Mihail Sadoveanu, dar se și diferențiază de ea, oamenii lui V. fiind mai pozitivi, mai
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290623_a_291952]
-
primitivă, dominată de obiceiuri ancestrale, superstiții și instincte, văzută în lupta, surdă și grea, pentru supraviețuire. Este o lume mereu tulburată de orice o abate de la obișnuințele sale, amenințată parcă permanent de nenorocire, dar și amenințătoare, trăind într-o întunecime tragică. O greutate telurică apasă această existență rudimentară. Mase de oameni se mișcă animate de un instinct gregar, satul părând mai degrabă o comunitate tribală. Natura fiind o componentă organică a traiului acestor oameni, totul este inserat, proiectat în semnificative peisaje
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286051_a_287380]
-
corespondență, reluată cu Ion Vianu. Este vorba de generația optzecistă. Ea se caracterizează printr-o opoziție mută dar admirabil de dârză față de cultura oficială, față de paternalismul grotesc al partidului, față de întreaga farsă stridentă a național comunismului pe un fond social tragic, cu aproape toate caracteristicile unei situații concentraționare 10. Valorile morale supreme se numesc: rigoare, fermitate, consecvență, spirit de sacrificiu. Au fost rare, extrem de rare, într adevăr. Dar ele au definit nivelul maxim de exigență al unei generații, respectiv al unei
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
de libertate și de creativitate culturală. Era o stare de spirit care caracteriza, de fapt, pe destul de mulți scriitori și oameni de cultură foști deținuți politici. Nimeni dintre noi nici chiar oamenii pur politici nu vedeam încă sfârșitul acestei situații tragice, capătul tunelului. Mulți credeau chiar că regimul este ireversibil. Am discutat în altă parte această problemă capitală. Alții, printre care mă număram, admiteam, visam, speram etc. doar într-o schimbare, o eliberare cândva, teoretică, ipotetică, imposibil totuși de prevăzut în
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
de rău legăturile intelectuale cu Occidentul. Dar... psihologia omului de litere român era mai puternică... 4. Alunecat pe panta confesiunilor sentimentale, să adaug, în sfârșit, și o ultimă să-i spun întâmplare, pe care nu vreau s-o iau în tragic. Cuvântul exact este însă altul. Este vorba de o reacție strict personală și nu de una impusă de contextul istoric. Un foarte cunoscut filozof român, bun prieten cu Eliade, al cărui nume îl trecem sub tăcere (este vorba de Constantin
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
un fundal de improvizație istorică permanentă. Poate că această notă îi definește cel mai bine personalitatea, specificul național. Soluție instinctivă dată terorii istoriei, în general eludată, deviată, reconvertită în acceptabil și suportabil, fără mari crize etice. Din care cauză, sentimentul tragic al vieții lipsește cu desăvârșire. Ca și dramele interioare profunde. 1. Cazul Constantin Noica Publicarea scrisorilor pe care Constantin Noica mi le-a trimis de-a lungul anilor intrate recent în fondul de manuscrise al B.C.U. Cluj (Fondul Adrian
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]