10,472 matches
-
a cinci direcții ale cunoașterii occidentale: 1) întemeierea (elaborarea argumentelor și a ideilor după diverse tehnici arheologice și enunțiative); 2) adevărul-constatare (relația fapt-adevăr); 3) utilitatea (ceea ce este real este necesar); 4) legitimitatea (dialectica drept-nedrept); 5) egalitatea (în drepturi și libertăți, devenită doctrină politică). Faptul, evidențele despre acesta și ideile generale (sau auctoriale) au funcții diferite în discursul istoricilor. Dacă faptul este un dat, ideea este un dincolo de dat, pentru a se înfățișa la modul abstract al reprezentării. Ideea trăiește prin reprezentare
Foucault, cunoaşterea şi istoria by Lucian-Mircea Popescu [Corola-publishinghouse/Science/1446_a_2688]
-
au făcut sistem, au fost mână în mână în ambele variante (comunism/postcomunism). Atunci când unele voci marcante ale "dreptei" românești neagă "trădarea", ele știu exact ce spun: nicio trădare, doar continuitate. Iluzia este că prin tortură și carbonizare acei oameni, deveniți imagini mediatice controversate, nu mai pot fi identificați de către rudele lor și, în felul acesta, legitimează triumful adevărului asupra minciunii. Pe de altă parte, au fost aduse în fața camerelor din 1990 o serie de cadavre dintr-un cimitir "al săracilor
Foucault, cunoaşterea şi istoria by Lucian-Mircea Popescu [Corola-publishinghouse/Science/1446_a_2688]
-
instrumentalizări discursive. Aceste crime s-au întors și se întorc împotriva celor care au profitat de pe urma lor, împotriva noilor guvernanți social-democrați, dar și a revoluționarilor "de dreapta", a anticomuniștilor. Subminare a pozițiilor pe care le ocupă (încă) în societatea românească, devenită, tot prin imperturbabila activitate de manipulare a celor două grupări, un spectacol trist și ieftin. Istoricii și, în general, toți cei din sfera socio-umanistă care nu sunt afiliați vreunui politician, vreunui partid sau regim politic sunt plasați într-un spațiu
Foucault, cunoaşterea şi istoria by Lucian-Mircea Popescu [Corola-publishinghouse/Science/1446_a_2688]
-
vârful ierarhiei social-politice. Acel nihilist nimic de învățat din istorie este echivalent cu omniprezența istoriei în discursul modern și prezența istoricității în gândirea și practicile curente, astfel încât s-a ajuns la percepția falsă că oamenii nu se instruiesc prin istorie, devenită o cunoaștere puerilă, tasată într-un banal enciclopedism, gratuită și fără valoare. Istoria, deși poate fi "accesată" de către oricine, de X-media factor, nu este deloc lipsită de putere. Istoria ne învață un mod de a fi în putere și pentru
Foucault, cunoaşterea şi istoria by Lucian-Mircea Popescu [Corola-publishinghouse/Science/1446_a_2688]
-
fronturile de Est și de Vest din ultima conflagrație mondială. O anume sinceritate a tramei unor cărți precum Dinamica (1965), Flăcări în Vest, Camera 210, mai ales când se recurge la convenția jurnalului, sau naturalețea schițării reacțiilor la oamenii simpli deveniți soldați asigură prozei de război a lui V. ritm interior și dramatism de substanță. Se remarcă îndeosebi, prin tematica și scriitura modernă, Camera 210, un jurnal de spital cu trăiri la limita între realitate și halucinație. SCRIERI: Muguri, București, 1940
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290548_a_291877]
-
ajunge să fie tipărit. În 1950, la un an după absolvirea facultății (1949), este angajat secretar de redacție la „Almanahul literar”, unde lucrează împreună cu Victor Felea, Dumitru Micu, Aurel Rău ș.a. În 1952 este numit redactor-șef al aceleiași reviste, devenită, din 1954, ca urmare a propunerii membrilor redacției, „Steaua”, funcție pe care o va deține până în 1959. Ca responsabil al revistei, militează, atât în articole teoretice, cât și în selecția scriitorilor români și străini publicați, pentru legitimarea lirismului, într-o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285529_a_286858]
-
a se adapta schimbărilor impuse de scurgerea timpului. Raportorul afirma că, după moartea lui Ionel Brătianu, în vechiul Partid Național Liberal s-au păstrat ordinea și disciplina, dar au dispărut spontaneitatea și coeziunea spirituală, care-i asigurau dinamismul. Aceste lipsuri, devenite evidente cu ocazia Restaurației, au determinat apariția noii formațiuni politice. Participanții la congres au primit salutul reprezentanților provinciilor unite cu România în 1918: Nicolae Zigre, în numele Ardealului, Iuliu Coste, în numele Banatului, Ștefan Ciobanu, pentru Basarabia și Grigore Nandriș, în numele Bucovinei
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
o] burghezie autohtonă". Încercând o caracterizare a acțiunii politice desfășurate de partidul în care se înrola, Gh. Strat aprecia că îi era caracteristic "un patriotism fără excese și fără agresivitate, disprețuind demagogia și echivocul, afirmând [...] doctrina unui liberalism regenerat"357. Devenit președinte al cercului de studii al P.N.L. georgist din Transilvania, Gh. Strat va dezvolta tema liberalismului, într-o conferință susținută la Cluj în februarie 1937. El afirma că liberalismul întemeiază orice construcție socială pe realitate, promovând libertatea individuală în ordinea
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
rege, se bucura și de sprijinul tacit al guvernului național-țărănist371. Manifesările noului partid pe scena vieții politice românești s-au făcut simțite abia din toamna anului 1930. La ședința Comitetului Central din 8 noiembrie, Gheorghe Brătianu a anunțat hotărârea liberalilor, deveniți georgiști, de a reintra în Parlament, iar la 28 noiembrie, fruntașul georgist Arthur Văitoianu declara că va vota adresa de răspuns la Mesajul tronului, în numele PNL-Gh. Brătianu 372. Din ianuarie 1931, reprezentanții georgiștilor în Parlament au început să prezinte opinii
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
unui discurs voit prozaic, dar de o solemnitate bine studiată. Versurile se desfășoară în falduri largi ori țâșnesc în fulgere scurte, conform ritmicii pe care o imprimă sensibilitatea, dispoziția temperamentală. Ele conving, pe ansambluri mari, prin această revărsare calmă, monotonă, devenită obsedantă. Dau impresia unor simple constatări, dar sunt învăluitoare și insinuante. Cântecul este „categoric, pe viață și pe moarte”. În simplitatea lui, are ceva implacabil, rechizitorial. Privită atent, țesătura este complicată. Poezia e când eterică și rafinată, când pedestră, polemică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288691_a_290020]
-
va fi mai frumos rezultatul final. O parte a interesului meu pentru plantele medicinale provine și din dorința mea de a duce un stil de viață mai natural. Acesta include economisirea banilor. Veți fi surprinși să vedeți cât de creativi deveniți atunci când vă impuneți o limită a costurilor cu materialele. Un alt mod de a economisi bani este să negociați răsadurile de plante cu alți fitoterapeuți. Sau, dacă reușiți să începeți straturile de plante medicinale și aveți suficient timp să faceți
[Corola-publishinghouse/Science/2151_a_3476]
-
sunt Întotdeauna clare și orice băștinaș te poate informa fără să ezite dacă omul acționează ca magician sau ca lider al muncii grădinii (B. Malinowski, 1993, p. 33). Numeroasele studii consacrate magiei se Împart, după formularea nu foarte fericită, dar devenită termen de referință, a lui J. Skorupski (1976, p. 12), În două mari familii teoretice: modelul literal și modelul simbolic. Pentru primul model, ideea dominantă este că acțiunea magică este una pragmatică, mai mult sau mai puțin asemănătoare cu actele
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
ceremonial complex, care Înglobează mai multe familii de rituri: a) rituri de sacralizare: acestea permit valorizarea acelor locuri care vor găzdui sărbătoarea și a intervalului temporal care o va Închide În limitele sale - ceea ce autorul a numit, cu o formulă devenită canonică, „timpul din afara timpului” (time out of time); b) rituri de purificare: cu ajutorul focului, apei sau aerului curat, aceste rituri magice gonesc puterile malefice În afara comunității sărbătorești. Alte rituri de apărare, precum binecuvântările sau procesiunile cu obiecte sacre au menirea
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
iluziei comune privind caracterul său arhaic și neschimbat, este, de fapt, un construct mereu adaptat cerințelor timpului. Un exemplu printre multe altele: după primul război mondial, dezvoltarea BBC și a transmisiilor radiofonice În direct, corelată cu moda sărbătorilor de masă, devenită comună pentru Întreaga Europă, cu fascinația unei civilizații motorizate pentru Evul Mediu eroic (exprimat prin imagini precum cele ale regilor În haine somptuoase și ale caleștilor vechi și majestuoase), cu apariția unei generații de compozitori preocupați de dezvoltarea muzicii pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
oferit de Peter Shaw (1981): În anul 837, papa Grigorie, În Încercarea de a stârni vechile sărbători celtice, a instituit, pe 1 noiembrie, o comemorare a tuturor sfinților, ca o contrapondere la riturile druide care se țineau În acea perioadă. Devenită o celebrare a morților, Ziua Papei s-a integrat În calendarul oficial și popular. Mai târziu, În secolul al XVI-lea, când regina Elisabeta a luat puterea de la Maria Stuart, a instituit data de 17 noiembrie ca sărbătoare a urcării
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
și descoperirea înșelătoriei aduce cu sine o clipă de neplăcere. Dar această clipă este ca și depășită de cea imediat următoare, în care putem să renunțăm la atenția pregătită și să ne eliberăm de provizia de forță psihică acumulată și devenită inutilă, să ne simțim ușori și bine: aceasta este plăcerea comicului și echivalentul său fiziologic, râsul"30. Dintre definițiile bazate pe ideea de contrast, cea a lui Croce este, cum se poate observa, foarte concludentă. Fără să menționeze expres existența
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
cenzurii pare-mi-se în premieră: a fost abil machiată (era să scriu maculată) în ceea ce deloc nu era și n-ar fi putut să fie: în roman istoric!"173 Într-adevăr, printr-o fatală ironie, atât pentru destinul cărții, devenită "sconcs"174 în fața posibililor cititori, cât și pentru cei care i-au permis publicarea, acest roman văzut retrospectiv de autor ca "remediu [...] la orice formă de terorism"175, prin foarte multe aluzii la dictatura comunistă 176, a fost facil și
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
donjuan, încornoratul). Mai multă consecvență pare a-i conferi lui Ibrăileanu criteriul onomastic prin care devine clară distincția dintre personajele individualizate și prin numele caracterizator (Trahanache, Dandanache, Pristanda etc.) și cele aneantizate (Lache, Mache, Mitică, Costică), uniformizate și prin apelativele devenite nume comune. Perspectiva cronologică asupra operei, propusă de Mircea Tomuș, facilitează înțelegerea devenirii personajului caragialian în funcție de raportul pe care acesta îl stabilește cu mediul referențial. Se remarcă linia evolutivă plecând de la personajele comediilor, armonizate intim cu mediul social-istoric, la cele
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
ale lui Gib. I. Mihăescu: Semnele lui Dănuț, Întâmplarea, Vedenia, La "Grandiflora", în care, în afara desfășurărilor epice reductibile la o schemă care ipostaziază generica "ironie a soartei", legătura cu arta și tipologia caragialiană este mai pregnantă prin recontextualizarea tipurilor umane devenite subit victime ale închipuirii, ale "fandacsiei"54, atunci când obsesia, contopită cu halucinația, dobândește o realitate catastrofală. În acest sens, nuvele precum În vreme de război și O făclie de Paști, sunt repere de netăgăduit. Dintre cei care "intră la o
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
la onomastica, situațiile și caracterele caragialiene în cadrul acestei publicistici, ceea ce poate însemna acceptarea în cadrul breslei gazetarilor a unui cod caragialian pentru etichetarea adecvată a recurențelor sesizate în planul existenței concrete. Astfel, Cațavencu, Dandanache etc. dobândesc statutul de apelative comune, expresii devenite proverbiale precum "dacă e trădare, s-o știm și noi", "avem și noi faliții noștri", "român imparțial" etc. sunt investite cu funcții satirice prin recunoașterea instantanee a contextului lor inițial, iar o anumită manieră de a vorbi este caracterizată prin
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
proză că niște vorbe puse pe seama unui om care vorbește au fost construite în scris, sub regimul dispoziției lingvistice a autorului. Această dublare a textului fonogramic prin metatext, ca procedeu folosit experimental de Caragiale în neterminata Poveste, de pildă, dar devenită, după cum se știe, o practică obișnuită în scrierile prozatorilor optzeciști, pune în relație termenii paradoxalei autenticități obținute prin "asocierea dintre maxima naturalețe și maxima artificialitate"167, sau prin simultaneitatea tendinței centrifugale și centripetale a autorului în raport cu textul, mai exact, prin
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
farsa electorală din O scrisoare pierdută, chintesență de nereguli inversate în regulamente. În plan lingvistic, comicul absurdului este reliefat prin frecvența nonsensurilor și prin gluma absurdă. Farfuridi sau Leonida sunt personajele caragialiene cu limbajul cel mai afectat de invazia paralogismelor devenite emblematice: precizări de tipul "la douăsprezece trecute fix", "o dăm anonimă", definițiile pentru "Republică", "fandacsie" etc. Exemplele ilustrează bivalența raportului dintre absurd și comic, deoarece nonsensurile stârnesc aici un râs rezervat, umbrit de perceperea unei simptomatologii care nu poate fi
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
întârziat în conflict cu lumea anchilozată în cutume, în personajul Ciribiș din piesa Capul de rățoi a lui George Ciprian, bunul lui prieten. În plus, atunci când va formula rezerve în privința aprecierilor critice mitologizante, prin care tinerii poeți din jurul revistei Unu, deveniți apologeți ai cultului urmuzian, încercau să propage imaginea Neînțelesului, a Damnatului și a Revoltatului Urmuz, exagerând tragismul vieții lui, Eliza Vorvoreanu va preciza că, dimpotrivă, "din joc, râs, glumă... din exuberanța vieții lui plină de bucurii s-au născut schițele
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
dar perfect verosimil"29. Esența artei caragialiene constă, așadar, în raportarea la realitate prin îmbinarea strategiei maximei stilizări cu cea a deformării caricaturale în măsură să surprindă esențialul. Sugestivă pentru acest ideal estetic ilustrativ pentru atitudinea lui Caragiale față de realitatea devenită obiect al meșteșugului artistic, este parabola din Câteva păreri: D. profesor este un om foarte rău și are un nas foarte comic. Copiii râd de nasul lui domnul; dar dânsul mai are și o riglă în mână, și astfel, îndată ce
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
dea foc. În partea mediană mi s-a părut că violoncelul ar fi strigat: Ho nebuno! 45 Aluziile muzicale și dinamismul carnavalesc al tablourilor, sugerate de maniera de interpretare a bucăților simfonice, înlesnesc regresia temporală în lumea lui Nenea Iancu, devenit el însuși personaj într-o schiță de sorginte caragialiano-simionesciană. Prezentat defavorabil prin prisma celorlalte personaje procedeu frecvent la Mircea Horia Simionescu controversatul homo duplex apare aici perfect integrat imaginarului său, nu ca simplu observator și scriptor al comediei umane, ci
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]