10,451 matches
-
Bucur stabilește o relație pe deplin pertinentă între mască și de-mascarea prin limbaj; la un prim nivel, "poza politeții și a curtoaziei pare în floare. Limbajul oficial este între onorabili, venerabili, stimabili și respectabili, domni, cetățeni, amici. Confruntările dure, scandalurile sunt conduse cu o etichetă derutantă"; referindu-se la Scrisoarea pierdută, criticul observă că "onorabilitatea personajelor politice caragialiene se consumă repede, ca o pauză verbală, pentru că nu onoarea și respectul sunt puse în joc, ci interesul, afacerea politică, combinația pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
bine, oamenii sunt de 10 ori mai înclinați să găsească punctele slabe decât ceea ce este bine în lume. Uitați-vă în presă și la titlurile care transformă în senzațional partea întunecată a vieții. Se scrie despre crime, orori, sex și scandaluri. Este ușor să cădem victime negativismului și să trecem cu vederea lucrurile bune. În loc de aceasta, prindeți-i atunci când fac bine. Phil era un frustrat om de afaceri din Philadelphia. El a tot încercat să își facă angajații să lucreze ca
[Corola-publishinghouse/Science/1850_a_3175]
-
unui personaj excepțional. Literatura i-a făurit deseori o imagine stereotipa și reducționista. De exemplu, în românul popular, clișeele perpetuează o imagine cu mai multe fațete, cea a "femeii elegante" versus "femeia frivola", "femeia perfida", sursa a "tuturor relelor și scandalurilor". Pariziana apare în românele, povestirile, memoriile, jurnalele numeroșilor autori, mai cu seamă în cea de-a doua jumătate a secolului al XIX-lea, ca o mondenă inteligență și independentă, rafinată și senzuala. În majoritatea romanelor, femeia pariziana este etichetata drept
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
jumătate a secolului al XIX-lea, ca o mondenă inteligență și independentă, rafinată și senzuala. În majoritatea romanelor, femeia pariziana este etichetata drept o seducătoare cu vocație malefica, stăpânita de dorința de distracții și înnoiri, instigând la fapte și provocând scandaluri: "Să coquetterie, dont elle jouait ouvertement comme d'un éventail, qu'elle déployait ou repliait à la face de tous, suivant leș hommes qui lui plaisaient et lui parlaient; să façon de ne rien prendre au sérieux, qu'il trouvait
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
vient de naître), penseuses, amazones, journalistes et bas-bleus envahissent le champ littéraire" [Leroy, Bertrand-Sabiani, p.264]. Subiectele ce țin de femeile pariziene sunt înserate mai ales in rubricile "Monden", care au un profil apropiat de tiparele actuale ale jurnalismului de scandal. Sunt mai multe evenimente diverse, care trec în revistă, pe un ton lejer și glumeț, numeroase detalii din viața privată a vedetelor și a personalităților pariziene la modă: ele își propun să fie inteligente, amuzante, spirituale. 1.1.2. Reprezentarea
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
despre un adevăr ascuns cu grijă și mascat prin aparente. Femeia este o sclava așezată pe tron, rezumă Balzac cu amărăciune condiția feminină. Literatura devine un instrument de demascare a acestei duplicități, combătut de societate prin acuzarea scriitorilor de imoralitate. Scandalul inevitabil, ca în cazul lui Flaubert, Baudelaire sau Zola, antrenează, în toată Europa, incepand cu anul 1880, o generatie întreaga la demascarea ipocriziei. Prototipurile feminine, definite în Dictionnaire thématique du român de mœurs. 1850-1914 (2003) sunt: mama a familiei, înger
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
asupra scriitorului impresia cea mai puternică dintre toate speciile de femei. "Sedus de fenomenul parizianismului feminin" [Cioculescu, p.145], de noile aspecte ale feminității, descoperite în metropola, Balzac a reprezentat zeci de mii de Pariziene rafinate. "Cocheta, calculată, temătoare de scandal, ea nu e însă incapabilă de pasiune" [ibidem, p.142], așa cum apare doamna de Nucingen: "Și leș Parisiennes șont souvent fausses, ivres de vanité, personnelles, coquettes, froides, îl est sûr que, quand elles aiment réellement, elles sacrifient plus de sentiment
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
totul în spectacol, mise en scène, joc, mască, deghizare, căutând cu disperare să se sustragă monotoniei apăsătoare a vieții. Ea se manifestă plenar prin capacitatea de transgresare a stereotipului și accedere la eveniment. Pariziana instalează în text evenimentul prin organizarea scandalurilor, spectacolului, fenomenului etc152. Această proiectare a Parizienei într-un rol se poate califica drept autoficționalizare. Ea poate fi înțeleasă ca semn al unei eliberări a sinelui identitar de stereotipurile epocii. Sfidarea legii morale și transcenderea canonului constituie programul ei existențial
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
și influența. Expresia chercher la femme are pentru societatea franceză un înțeles cu totul deosebit: femeia este cauza evenimentelor și a deciziilor majore. Chercher la femme este spus despre femeia franceză prezenta peste tot. Nu există nici o combinație politică, nici un scandal financiar și nici un succes literar sau teatral în spatele căruia nu ar sta vreo femeie, constată F.Hoffet [p.89]. În intrigă pariziana totul începe de la femeie, se reduce la ea, se rezumă la ea. Femeile pot contribui cu o pondere
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
simbolică" [p.78]. Această indecizie comună se transformă la Pariziana în dorința de a transgresa 240 stereotipul și a accede la eveniment. "Elementele care anunța evenimențialul sunt marcate de o serie de substantive cu valoare semantica specifică, cum ar fi scandal, spectacol, fenomen, fiecare substantiv explicând una dintre trăsăturile pertinente ale fenomenului" [Bondarenco, p.172]. Oricât de puternică ar fi presiunea realității, monotonia sau nefericirea nu sunt o fatalitate. Femeia pariziana, cu întreg modul ei de viață o dovedește și, într-
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
cette femme, qu'il se disait en șes heures de solitude désespérée: "J'aime mieux rompre que de continuer à vivre ainsi"" [Maupassant, Notre coeur, p.202]. La Paris și deznodământul unei relații este un eveniment care provoacă comentarii și scandaluri: "Renée ne voudrait jamais; elle pleurerait, elle lui ferait des scènes, elle était capable de commettre quelque gros scandale pour étonner Paris" [Zola, La Сurée, p.302]. "La rupture d'Aristide Saccard et de la grosse Laure fit plus de bruit
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
in românele care au ca protagonist un bărbat sau un subiect social neînsuflețit: Bel-Ami, La Curée, l'Argent etc. Zola prezintă destinul femeii la toate nivelele scării sociale, sub toate aspectele proprii timpului său. Bărbații cataloghează femeile, știind istoriile și scandalurile legate de fiecare 341. A. Krakovski constată [p.18] că la Zola soția este, în același timp, prietena și amantă, femeia căminului și însoțitoare. Eu-rile lui Michèle de Burne sunt ritmate de factori existențiali de diferită natură: "Nous sommes intuitives
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
vorba pur și simplu de idei, valori, stiluri intelectuale, retorici, chiar identități. În vreme ce televiziunea de stat rămânea unică și continua să emită sub control politic fără să asculte, profitând de poziția ei monopolistă și de setea insațiabilă de revelații și scandaluri a unei societăți lipite de ecranul pe care se putea în sfârșit contempla, după un deceniu în care consumase în special imaginea catodică a cuplului tiranic - formă postmodernă a „servituții voluntare” -, explozia presei scrise a emancipat cuvântul tipărit, aruncându-l
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
internaționale prestigioase - par să realizeze în ultimii ani programele cele mai serioase. Peisajul mediilor electronice rămâne alarmant de sărac în dezbateri inteligente, făcând excepțiile cu atât mai prețioase. S-ar părea că motorul principal al dezbaterilor noastre publice a rămas scandalul, iar în miezul fiecărei polemici persistă conflictul de persoane și grupuri. Pe acest fond, intelectualii publici ai postcomunismului românesc au trebuit să se recicleze sau să piară, să se adapteze la nevoile megamașinii mediatice - un dispozitiv liber până la limita anomiei
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
traumele lor istorice (cum ar fi Holocaustul). În câteva ocazii, când deschiderea unor astfel de dosare politice avea elemente de amară frustrare, oportunism și crudă ingratitudine, a fost relativ ușor de susținut că totul reprezenta o copie la indigo a scandalului politic din jurul lui Heidegger, dacă nu chiar o parodie ieftină a lui. Cu toate acestea, când sunt confruntați cu principiul că intelectualii sunt responsabili pentru ideile și atitudinile lor politice, cei mai înflăcărați admiratori ai lui Noica se văd lipsiți
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
noi de la el), dar au două efecte secundare importante. Mai întâi, „Chick” îi propune lui „Abe” să scrie o carte, iar filozoful politic se execută, ajungând instantaneu la glorie și avere, după ce volumul se vinde torențial și provoacă un mare scandal public; astfel, relativ obscurul profesor devine (cum am spune azi în România) VIP și își poate în fine plăti cele mai extravagante plăceri de consumator amoral, de la fermecători amanți, pe care îi copleșește cu daruri (de exemplu, un BMW 740
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
același context, reprezintă „efecte de real” în sens barthesian. Cunoscătorii l-au identificat imediat pe Mircea Eliade, iar unii recenzenți, în Statele Unite și în Israel, au comunicat această descoperire în scris 12. Desigur, revelația a rămas secundară, fiind acoperită de scandalul „dării în vileag” a lui Allan Bloom. Imaginea lui Eliade ca „Grielescu” este la fel de răuvoitoare ca portretul-șarjă central: „Grielescu”, dincolo de manierismele, bovarismele geoculturale și galanteriile sale vieux jeu, atașante până la urmă, pe care doar tinerii americani fără cultură (europeană) le
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
iar în Israel reveniseră în actualitate abia după 1972, în primul rând grație publicării unor fragmente din Jurnalul inedit al lui Mihail Sebastian în periodicul de limbă română Toladot. Bellow auzise cu siguranță de aceste articole, sau cel puțin de scandalul din jurul lor, fiindcă era coleg în Committee on Social Thought, alături de Eliade însuși, cu savanți evrei ca istoricul și teoreticianul istoriei Arnaldo Momigliano și istoricul religiilor Gershom Scholem. Momigliano - în tinerețe, membru în partidul fascist italian, la care aderau inițial
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
ce simbolizau arienii pentru Germania; a scris despre „sifilisul evreiesc care infesta înalta civilizație din Balcani” etc. De la ironiile la adresa personajului „Grielescu”, colorată versiune balcanică a „profesorului distrat”, ajungem astfel, inclusiv prin detalii foarte precise, probabil nu fără legătură cu „scandalul Eliade”, la acuzații monstruoase. Nu se mai pune problema dacă Eliade a fost sau nu sincer în pledoariile sale pentru Garda de Fier; nu se mai pune nici problema - în cazul în care se stabilește că tânărul de atunci fusese
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
mai recente mode pariziene”. În cea mai inteligentă cronică a romanului lui Bellow („The Egg-Head’s Egger-On”, London Review of Books, 27 aprilie 2000), Christopher Hitchens, care scrie pentru Vanity Fair și are fler în chestiuni cultural-ideologice (cu potențial) de scandal - a produs și o carte despre Bill Clinton -, bănuind că „Abe” înțelegea prin „cele mai recente mode pariziene” autori ca Sartre, Althusser, Foucault etc., îl sancționează imediat pe filozoful politic neoconservator (cu gândul la prototipul său real, desigur), reamintindu-ne
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
greu de reprimat acest gând, în stilul Kominformului. În 1967, revista Ramparts a dezvăluit întreaga afacere a finanțării și coordonării strategice a Congresului de către CIA, revelațiile fiind confirmate în același an de coordonatorul „războiului cultural” antisovietic în cadrul CIA, Tom Braden. Scandalul care a urmat a dus la dizolvarea Congresului, grăbită și de noua conjunctură: războiul din Vietnam și efectele sale devastatoare asupra prestigiului Statelor Unite în lume (și acasă), apariția unor noi forme ale stângii, (auto)critice, revizioniste și antisovietice, ridicarea unor
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
cu pivotul lor”, „Grupul de la Păltiniș”), dispută pornită de la o banalitate sociologică și de la o analiză tendențioasă a „boierilor minții” (Sorin Adam Matei), în care acuzații au replicat de mai multe ori neinspirat, parcă pentru a le da dreptate oponenților; scandalul provocat de revista Observator cultural sub conducerea lui Ion Bogdan Lefter prin tratarea lucrării lui H.-R. Patapievici Omul recent drept „carte cu probleme” (în loc să se mențină între limitele unei dezbateri de idei, foarte necesară și în acest caz particular
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
dezamăgiți refugiați din Ungaria în 1956, deci are o perspectivă cuprinzătoare; bună bibliografie la pp. 505-516). 12. Astfel, modelul acestui tip de carte este desigur cartea lui Victor Farias Heidegger et le nazisme (Verdier, Paris, 1987; ediția franceză a produs scandalul; ediția inițială era în spaniolă; cartea a fost tradusă în mai multe limbi), în care filozoful era pur și simplu considerat un ideolog nazist, chiar esența însăși a nazismului. Mai recent, în același spirit de vulgară „execuție”, mergând până la trucarea
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
mărind sau optimizînd posibilitățile de succes într-un context aflat în continuă schimbare. Jocul se tensionează sau se relaxează în concordanță cu loviturile care sînt directe sau chiar mediatizate prin agenții de execuție. La fel, situațiile de criză sau de scandal sînt împrejurări în care observarea strategiilor de comunicare prezintă un interes aparte. Interacționismul simbolic promovat de G.H. Mead (Mind, Self and Society, 1934) este studiul relațiilor dintre sine și societate, văzută ca un proces de comunicare simbolică între actanții sociali
Comunicarea politică by Jacques Gerstlé [Corola-publishinghouse/Science/924_a_2432]
-
raportului înaintat de aceasta. Într-o sarabandă de injurii vehemente declanșate de PRM, al cărui lider se dă în spectacol fără urmă de decență, președintele declară nelegitim și criminal regimul comunist, incriminând chiar și continuitatea guvernării Iliescu cu acest regim. Scandalul fără precedent din parlament a contribuit fără îndoială într-o măsură importantă în transformarea subită a lui Traian Băsescu în efigie a anticomunismului. Fără a lua în seamă antecedentele personajului, sau faptul că, în 1997, Emil Constantinescu îl precedase în
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]