11,108 matches
-
survine ca o consecință a imposibilității cadrului didactic de a domina situațiile apărute în clasă și / sau elevii. Aceasta pune dascălul în situația de a ceda, de a se complace, de „a se alia” cu elevii. 4. Strategia bazată pe ritual și rutină: respectând permanent aceeași algoritmi, cadrul didactic devine ușor previzibil; intervențiile acestuia vor fi standardizate și uniformizate. 5. Terapia ocupațională: constituie o alternativă posibilă și eficientă de intervenție în situații de abateri comportamentale. Ea cultivă mișcarea și accentuează dinamica
Managementul problemelor de disciplină la şcolarii mici by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Science/1651_a_3071]
-
cât de sinceră sau de adevărată poate fi ea în plan concret; contează faptul că, funcționând ca text, dă acestuia o dimensiune existențială. Astfel înțeles, episodul Veta-Chiriac poate răspunde la toate întrebările și își lasă accesibile toate porțile. 2.4. Ritualul lecturii ziarului Ne oprim în cele ce urmează asupra celebrei scene a lecturii ziarului deoarece această „ceremonie“ reprezintă o adevărată obsesie a textului în literatura lui Caragiale. Din felul în care este prezentată scena ziarului în O noapte furtunoasă, este
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
literatura lui Caragiale. Din felul în care este prezentată scena ziarului în O noapte furtunoasă, este clar că întreaga literatură a autorului - dar în special această comedie - este bântuită de magia hârtiei tipărite. Lectura în doi a ziarului este un ritual zilnic, așteptat cu nerăbdare. Înainte de a da semnalul de începere a lecturii, Jupân Dumitrache cere să i se aducă sabia și centironul, adoptând o ținută solemnă. Apoi dă semnalul de lectură lui Ipingescu, care, de când a adus Spiridon gazeta, a
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
generozități: e protectoarea lui Pristanda și se arată ostentativ clementă cu Cațavencu. Comparația ei cu o Zița volubilă ar fi împotriva textului și ar transforma-o într-o autentică îndrăgostită. Adulterul și participarea la viața politică fac parte dintr-un ritual, ilustrează o lume diferită de cea a Vetei, dar limitată. Ca o dovadă a dragostei lui, Fănică îi propune să fugă împreună. Altă femeie ar fi acceptat. Zoe însă răspunde, șocată de această neserioasă propunere: Ești nebun? Dar Zaharia? Dar
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
Trahanache, cel mai consecvent partizan al ceremoniei, folosește acest mod de adresare chiar și atunci când îl dă afară din sală pe Cetățeanul turmentat: Stimabile, stimabile (cu afabilitate) rog, dați afară pe onorabilul! Întrunirile și discursurile candidaților fac parte din același ritual. Discursul lui Farfuridi are o orientare conservatoare, pe când cel al lui Cațavencu trădează porniri radicale și activiste. Nu putem să nu cităm în cele ce urmează cuvintele lui Farfuridi: „După ce am vorbit dar din punctul de vedere istoric și din
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
Ați ajuns primul". Sosisem la timp, adică prea devreme pentru parizienii autentici. Ocupată cu ultimele pregătiri pentru cină, s-a scuzat, lăsîndu-mă în pragul salonului. Abia intrat, mă revăd ghicind înăuntru o prezență umană și, gata să îndeplinesc automat un ritual elementarun salutrămîn fără grai. În lumea noastră, ca să saluți pe cineva e nevoie ca persoanele în cauză să schițeze dorința sau măcar acceptul de a fi salutate: aștepți să-ți dea atenție, să-și schimbe poziția, să se uite spre
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
voința și dorința grupului. Nu șeful e cel care se exprimă, ci societatea se exprimă prin vocea șefului, purtătorul de cuvînt și garantul Legii. Reamintindu-le întruna, el garantează aplicarea normelor și regulilor care fundamentează lumea Guayaki (obligații, tabu-uri, ritualuri). Legea este baza lumii lor. Șeful vorbește pentru a spune tuturor: "Să respectăm regulile transmise de strămoși", "să nu schimbăm Legea". De esență divină, Legea se impune în mod egal tuturor membrilor societății. Eternă (este cuvîntul strămoșilor, Tradiția), Legea exprimă
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
aflați în conflict. E nevoie de unanimitate: părțile trebuie să cadă de acord, mai ales asupra daunelor. La ce servește atunci "șeful cu pielea de leopard"? Ce valoare au exortațiile sale, amenințările pe care le proferează? E un "expert în ritual", explică Evans-Pritchard: "Tragem concluzia că blestemul șefului nu reprezintă în sine o sancțiune adevărată, ci o operație convențională și ritualică pe care o cunosc cu toții dinainte și de care țin seama. Oamenii pe care șeful e gata să-i blesteme
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
socială și politică importantă în lumea Nuer: el menține echilibrul unei lumi supuse sistemului de vendetă. Dar acest șef nu este propriu-zis un șef. Șefii cu pielea de leopard" nu formează o clasă în societatea Nuer. Ei sunt mecanismul unui ritual prin care se împiedică izbucnirea unor violențe necontrolabile. N-am văzut niciodată ca un Nuer să acorde vreo importanță aparte unui "șef cu pielea de leopard", să-i arate un respect deosebit în afara acestor ritualuri, insistă etnologul. El a înregistrat
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
Nuer. Ei sunt mecanismul unui ritual prin care se împiedică izbucnirea unor violențe necontrolabile. N-am văzut niciodată ca un Nuer să acorde vreo importanță aparte unui "șef cu pielea de leopard", să-i arate un respect deosebit în afara acestor ritualuri, insistă etnologul. El a înregistrat următoarea explicație: "Le-am dat gheare și piele de leopard, i-am făcut șefi ca să țină discursul cu ocazia sacrificiilor în caz de omor". "Șeful cu piele de leopard" este un "funcționar": este cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
curgerea timpului va deveni irevocabil și va aparține istoriei care, din liber cum era, îl face necesar." Leon Tolstoi 116 Bondoc, plinuț cum era, părea înșurubat la catedră. Cu cîteva minute înainte să sune clopoțelul așteptam de fiecare dată acest ritual -, băga mîna în geantă să-și scoată instrumentele: o riglă metalică și un creion. Încet, fără să se oprească din citit, aplecîndu-se deasupra paginii, făcea un mic semn pe text. De fiecare dată, la următorul curs, deschidea caietul și-și
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
ajuns în final la următoarea concluzie: În afară de documentația întocmită în scopuri juridice , aprecierea anuală a performanței este o pierdere de timp. Managerilor nu le plac aceste aprecieri, cum, de altfel, nu le plac nici angajaților care le primesc. Este un ritual sado-masochist în afaceri. Modul în care apreciem performanța trebuie să se schimbe. Performanța este de obicei apreciată pe baza unei scale. Cele de trei, cinci, șapte, uneori de zece trepte sunt cel mai des folosite (dar nimeni nu a fost
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
circumstanțe biografice) unei aderențe, de fapt, inexistente. Volumul de debut a constituit astfel pentru critici un adevărat măr al discordiei. Impresionat de neobișnuita putere de expresie, de fiorul liric al versurilor și remarcând registrul celui care oficiază și transformă în ritual cântecul de vârstă, de iubire, împrumutându-i o remarcabilă varietate de tonuri (de la delicatețe până la înverșunare), Nicolae Manolescu conchidea fără echivoc că I. este un poet excepțional. În schimb, aceleași „măști” (a descântecului, de joc, de dublu, de îndrăgostit, de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287632_a_288961]
-
făcând responsabilă receptarea elogioasă pentru îndreptarea lui I. „către o declamație solemn găunoasă, abundentă în «mare», în «uriaș» și în «imens»”. Referire clară (dar nedreaptă) la versurile cuprinse în Pseudopatriarchalia (1974), unde dramatismul viziunii și puritatea imaginii câtorva dintre poezii (Ritual, bunăoară) contrazic drasticul verdict. Cântec la izvoarele lumii (1975) este, totuși, un volum în mare parte convențional și circumstanțial. În 1980 I. își adună, reorganizându-le, toate versurile apărute până atunci în antologia Rune, după care urmează o schimbare, o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287632_a_288961]
-
Zodia Șarpelui, București, 1975; Cântec la izvoarele lumii, București, 1975; Sceptrul singurătății, București, 1978; Rune, postfață Cornel Mihai Ionescu, București, 1980; Oase de fluturi, București, 1982; Interiorul tăcerii, București, 1985; Poezii în șoaptă, București, 1985; Despărțirea de cuvinte, București, 1988; Ritual - Rite, ed. bilingvă, tr. Gina Argintescu-Amza, Constanța, 1995; LV (Cincizecișicinci), Buzău, 1995; Limpeziș (Locul Ființei), București, 1997; Distilerii nocturne (100 poezii), Timișoara, 2000; Fragmente despre infinit (101 intropoeme), postfață Ion Murgeanu, București, 2000. Repere bibliografice: Nicolae Manolescu, „Măștile somnului”, CNT
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287632_a_288961]
-
că va trebui să trăiască fără consolarea pe care ți o dă apartenența la o anumită confesiune.58 Dar credea că tocmai fiindcă religia se adresează sufletului, nu intelectului, ea își pierde o bună parte din substanță de îndată ce ceremoniile și ritualurile nu mai sunt privite cu seriozitate și sunt înfăptuite în mod mecanic. Fiecare religie este expresia formelor de viață specifice comunității. Dacă aceste forme se schimbă - spunea Wittgenstein cu referire la o tradiție religioasă ca cea iudaică -, nu mai rămâne
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
drept o plăsmuire a filozofilor, care nu poate juca nici un rol în viața omului obișnuit. Când vorbea despre religiile din trecut, Wittgenstein avea în vedere întotdeauna o comunitate de credincioși al cărei mod particular de viață se exprimă în credințe, ritualuri și limbaje religioase. Pe acestea le privea drept practici care răspund nevoilor sufletești ale membrilor comunității. Era interesat să afle cât mai multe despre religiile arhaice. A citit și comentat cu Drury Creanga de aur a lui James G. Frazier
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
prin practici magice omul arhaic urmărește obținerea unor efecte utile din punct de vedere practic, material și că, din acest punct de vedere, ar exista o deosebire semnificativă între magie și religie.60 354 GÂNDITORUL SINGURATIC El susținea că toate ritualurile magic religioase răspund nevoilor sufletești ale oamenilor, că pentru aceștia important este, în primul rând, ceea ce le oferă actul săvârșirii lor: „A arde o efigie. A săruta imaginea celui iubit. Acestea nu se bazează firește pe o credință într-un
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
supoziției lui Frazier că baza acestor practici o constituie anumite opinii, care se dovedesc eronate deoarece nu se obțin efectele practice urmărite.62 Admițând că poate exista o corupere a formelor de viață arhaice, astfel încât oamenii să creadă că prin ritualuri magice ar putea să-și satisfacă dorințe și interese de ordin material, Wittgenstein credea că în forma lor autentică, originală, aceste ritualuri sunt pur expresive. „Înfățișarea unei dorințe este eo ipso înfățișarea împlinirii ei. Magia a înfățișat o dorință; ea
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
62 Admițând că poate exista o corupere a formelor de viață arhaice, astfel încât oamenii să creadă că prin ritualuri magice ar putea să-și satisfacă dorințe și interese de ordin material, Wittgenstein credea că în forma lor autentică, originală, aceste ritualuri sunt pur expresive. „Înfățișarea unei dorințe este eo ipso înfățișarea împlinirii ei. Magia a înfățișat o dorință; ea exprima o dorință.“63 Datorită mentalității sale raționaliste, Frazier este incapabil să înțeleagă practicile magic-religioase. El îi atribuie omului arhaic motivații ale
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
esență fizică falsă, respectiv falsă artă a vindecării, falsă tehnică etc.) Mai degrabă, acțiunii rituale nu-i este caracteristică o părere, o opinie, fie ea corectă sau falsă, deși o opinie - o credință - poate fi ea însăși rituală, poate aparține ritualului.“ Lui Wittgenstein îi era de aceea clar că persistența sau abandonarea unor asemenea practici depinde în esență de supraviețuirea sau dispariția anumitor forme de viață, și nu de faptul dacă comunitatea posedă sau nu explicații raționale ale unor corelații obiective
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
a experienței lirice și unde este valorificat, încă din titlu, conceptul diltheyan Erlebnis. În viziunea autorului poezia este, înainte de toate, „trăire”, cea mai sigură garanție a autenticității. În Seva lucrurilor (1990), ancorarea în concretul fenomenologic este mai apăsată. Un adevărat ritual al tăcerii, în stil blagian, desfășoară poetul în versurile din cartea cu titlul oximoronic Dezlănțuind tăcerea (1994), pentru ca în placheta Calea de întoarcere (1998) să se mențină ca o dominantă lirismul senin, echilibrat, de împăcare cu sine și de armonie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287360_a_288689]
-
Fideli și închinându-se la început unor zeități locale, dar și unor zei comuni uniunilor de triburi (cultul lui Wodan/Odin, zeu suprem; cultul lui Tiu, zeul războiului, și al lui Donar/Thor, zeul tunetului), fără statui și temple, desfășurau ritualurile religioase în păduri și dumbrăvi închinate zeilor 26. În secolele IV-V, după așezarea triburilor germanice în Imperiul Roman și după începutul constituirii "regatelor barbare", germanii trec la creștinism, adoptând secta ariană. Cunoscut mai întâi la goți, arianismul s-a
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
cel care, prin blîndețe și înțelepciunea sa a reușit să-i îmblînzească furia. Transcendența, deschiderea către Dumnezeu ține de natura umană. Izvorul prim al culturii este religia - adevăr valabil pe întreaga planetă locuită. "Arhitectura e legată de temple; teatrul de ritualul religios; universitățile de dobîndirea învățăturii sacre; muzica, sculptura și pictura de lauda lui Dumnezeu; chiar și știința și economia, de categorii generate de descrierile sacre" (V.N.). Chateaubriand (1768-l848) va fi între primii care în zorii modernității, prin lucrarea Geniul creștinismului
[Corola-publishinghouse/Science/84998_a_85783]
-
ignorat, la Alzheimer. Lecția cumplită a destinului poate veni pe neașteptate sau pe nemeritate, oricând. Mă voi strădui, deci, să fiu un sceptic "vaccinat", cu jumătate de normă, atent totuși la slujbă (în dubla sa accepțiune de serviciu și de ritual). 5 ianuarie 2009 Termenul de provincial, astăzi cu o evidentă conotație negativă, peiorativă, nu a fost așa dintotdeauna. În ale sale, celebre, Les Provinciales, epistole scrise unui provincial de către unul dintre prietenii săi, Blaise Pascal punea în discuție - dincolo de disputele
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]