10,805 matches
-
jongleuri cu visul și cu realitatea, aplaudați, apreciați, huliți sau ignorați, pe scenă, în fiecare seară. Eugenio Barba spune în cartea sa, Casa în flăcări că "A face teatru înseamnă a trăi o vrajă, a crea arhipelaguri de insule magice, tragice sau grotești, oglinzi ale lumii, așa cum o cunoaștem, sau ale unor lumi diferite de real, ca un delir fantastic." Teatrul îl cucerește pe acela pe care și-l face rob. Robia e cerută de sclav, nu de stăpân. Între artist
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
cu un Astrov (Gheorghe Nuțescu) și o Sonia (Melania Ursu) de zile mari. Era o lectură profundă și atât de exactă a universului marelui dramaturg rus! Alexa Visarion a înțeles ca nimeni altul forța expresivă a tăcerii cehoviene, deznădejduitul și tragicul strigăt omenesc care țâșnește din adâncul muțeniei, dar și puritatea pe care o închide, fără s-o poată strivi în idealitatea ei, cenușiul pustiului existențial, al orizontului fără de zări. Totul în acel spectacol era o tăcere vorbitoare, glosând despre insondabilul
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Visarion și căpătând un contur clar în capitolele dedicate lui Shakespeare este cea a vieții care își trăiește eroii. Construită à rebours, pe structura paradoxului, propoziția capătă valențele unei sentențe de sorginte filosofică, teatrul acumulând, prin aceasta, elemente ale opoziției tragice, unitare în esență. Astfel, citim în Goana pe nisip, în măsura în care destinul dirijează mersul eroilor prin lume, "Shakespeare lasă viața să-i trăiască intens pe regii săi."17 Prin autorul lui Richard III, opera literară și cea scenică își reconfigurează menirea
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
comentatorilor, dar și a simplilor săi concetățeni. Deloc surprinzător pentru un adevărat creator de univers uman, un "univers paralel" adesea de neînțeles pentru unii dintre contemporanii săi. De neînțeles și în alternanța stilistică a operei. După anul 1889, temele profund tragice iau locul celor tragicomice din comedii, a jovialității din Claponul sau alte periodice, ocupând, pentru aproape un deceniu, prim-planul creației sale, în nuvele precum O făclie de Paște, Păcat..., În vreme de război, schița Inspecțiune sau drama Năpasta. În
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
din camera cea albă dă cheia întregii stări de tensiune a filmului. Ură și iubire, pasiune, atitudini exteriorizat-violente și un joc senzorial-agresiv, alternând cu lungi momente de tăcere. Pitorescul care ucide pateticul este eliminat, împreună cu orice descriere, în avantajul esențializării tragice. Gestul, ca element vizual, este redus la maximum, alternând izbucnirile dinamice, adesea instinctuale, cu atitudini împietrite, iar vocea, ca element auditiv, alternează strigăte și explozii sonore cu tăceri prelungi. Dacă am reprezenta grafic această tensiune continuă a acțiunii, nu ar
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
care nu și le pot explica și care creează acea neclaritate a acțiunilor, alimentată permanent de orice nou incident apărut, devenit stimul notează regizorul în Cortina de cuvinte. În Năpasta, singurul personaj care capătă un caracter precis, raportat la conflictul tragic este Gheorghe interpretat de Dorel Vișan. În schimb, după premieră, actrița Dorina Lazăr mărturisea: Am jucat-o pe Anca ani de zile în teatru, o cunosc bine, am interpretat-o acum și in film. Știu despre ea o groază de
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
nălucile care au bântuit filmul nu mai au acces [...] Nimeni nu moare, nimeni nu trăiește, totul se cufundă în imperiul tăcerii. A ajunge la tăcere înseamnă a fi inițiat, înseamnă să ai forța de a trăi până la capăt, plenar, grotesc, tragic, ceea ce este înainte de tăcere. Maria ZĂRNESCU Rafinat și vulcanic... Alexa Visarion este o personalitate aparte în lumea filmului românesc, nu pentru că vine din teatru, mai sunt și alții, ci pentru felul în care povestește, dramatic și calculat, folosind metafora fără
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
se vor interfera, ci e ceva mai mult: o comunicare și o înțelegere în subconștient, înțelegere la care se ajunge fără nici un fel de vorbe, căci, într-o secvență următoare, îi vedem pe cei doi în șaretă, alături, ca două tragice semne de mirare; mai tîrziu, într-o altă fază a evoluției lui Stavrache, regăsim ecuația răsturnată: hangiul se tine scai de nebunul Dumitru, semn că împletirea destinelor lor s-a desăvîrșit, că cel dintîi a ajuns la condiția celui de
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
face: el acceptă tacit relația dintre soție și popa Iancu, fratele său, căpitan de hoți ca și Lică Sămădăul; pe hangiță o cheamă Ana, ca și pe cea din Moara cu noroc; hanul este așezat într-un spațiu cu virtuți tragice conținute; însingurarea și avariția (cu un plus de rapacitate și nimicnicie în cazul lui Stavrache) au, în ambele cazuri, drept complement, lașitatea, dusă pînă la promiscuitate morală. Ideea unei paralele între cele două filme pare, într-adevăr, tentantă, dar e
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
ax, personajul-idee principală, e o victorie atît a interpretului, cît și a regizorului. Actorul păstrează un fin echilibru între realitatea și simbolica personajului, între ființa trecătoare și ideea neperisabilității artei, după cum păstrează un fin echilibru între aparența desuetă și esența tragică a condiției sale. Filmul e înrudit, în cîteva principale puncte, cu La strada lui Fellini. Cînd spun înrudit mă păstrez la foarte mare distanță de orice gînd al împrumuturilor. Alexa Visarion rămîne mereu el însuși în tot ce face; dar
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
ridicate, ne doream să sune cât mai bine posibil așa că am găsit de cuviință că trebuie să apelez la muzicienii din celebrul ansamblu Hyperion, pe care îi cunoșteam și cu care mai lucrasem. La clarinet, cel ce cânta și piesa tragică, finală, a filmului era Aurelian Octav Popa un vrăjitor. Pentru a produce muzica filmului am petrecut două zile și aproape două nopți în studio. A fost minunat, filmul a ieșit nu fără peripeții, așa era modelul timpului și am luat
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
pot doar să se înscrie în PCDR (partidul celor dezamăgiți din România). Dacă n-ar fi perfect realiste doar vedem asta în fiecare zi am zice că Alexa Visarion a abordat aceste secvențe într-o cheie realist-absurdă... grotescă și hilară, tragică și violentă, ridicolă si disperată... oglindă a zile. Cel de al treilea palier le este rezervat celor trei personaje principale. Trăiesc aici și acum, sfârtecați de realitatea unor vremuri noi, pentru care nu sunt pregătiți... ei vin din plămăda mitului
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
mărturie pentru faptul că și-a integrat firesc în weltanschauung-ul său aceste idei: că lumea este și rațională și irațională (uneori "își iese din țâțâni", știau prea bine toți acești maeștrii respectați), că scânteia comică este și semn al tragicului cotidian și, deopotrivă că absurdul și drama pot fi maligne sau benigne. Nu se știe, cu certitudine, dinainte. Dar, mai ales, Alexa Visarion știe că nu trebuie, niciodată, sub nici un pretext ca, dimensiunea etică să lipsească: nici din viața cea
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
sacrificiul. Un fost artist de circ colindă provincii mizere câștigându-și existența cu un număr de senzație: înghite săbii preparate. Într-o bună zi, grosolănia cazonă a unui spectator îl obligă să înghită o sabie adevărată și bătrânul saltimbanc sfârșește tragic, dar cu onoare. În rolul circarului, Mircea Albulescu a cizelat una dintre cele mai fascinante creații din lunga lui carieră. Și din nou caligrafia austeră a lui Alexa Visarion, cerebrală, născută din evidenta dorință a epurării formelor a pus în
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
rezultatul epurării spectacolului de artificii complementare. Minimalismul nu e aici expresiea sărăciei de fantezie și mijloace, ci a tanscenderii dramei lui Caragiale, acuzată de critici precum Pompiliu Constantinescu ca fiind un abuz de clișee literare, într-un registru de ceremonial tragic prin condensarea în interior a unor nuclee conflictuale explozive. În sfârșit, a treia etapă, ultima ce o remarc, o reprezintă tipul de relație stabilit cu actorul. Acesta, perceput ca un mecanism forte al metaforei scenice, nu interpretează personaje, ci e
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
vorba este spusă sec, sterilizată de orice efecte exterioare, cuvântul trebuie să spună, nu să sune frumos. Montând Vinovatul la Arad și acum la Teatrul Nottara, regizorul dă incandescență scenei, iar jocul actorilor devine prin laconism de o expresivitate modernă, tragică. Întâlnirea cu Alexa Visarion a fost pentru mine un moment de grație. (Ion Băieșu) ...Semnătura regizorală a lui Alexa Visarion certifică, la rândul ei, pe cont propriu, continuitatea unor preocupări în raport cu înscenarea aceleiași piese, la Arad, și cu Procurorul la
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Visarion, nici Băieșu nu consideră aventura Vinovatului încheiată. Obstinat, Visarion o montează din nou, acum la Teatrul "Nottara"; se pare că nici acesta nu este epilogul tot el vrea să facă din piesă un film. [...] Spectacolul de la Nottara are suflu tragic și o intensitate expresivă demnă de tragedia antică. Stranietatea montării se susține pe spațiul scenic lucrat și de această dată de regizor, împreună cu Victtorio Holtier. Auster, dar bogat în intensități ascunse, spectacolul relevă modernitate esențială și, totodată, împlinire actoricească. (Dinu
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
stil și limbaj cu actorii Cristina Tacoi și Mircea Anghelescu, tensionează interior, cu o gestică sobră și expresivă, dar și cu o rostire vibrantă, un spectacol dificil și ambițios, în care fiecare clipă se adâncește în destin, cu disperarea unei tragice interogații. (Ion Cocora) Un spectacol original, incitant, profund, în perimetrul actual al teatrului românesc. (Horia Lovinescu) Vinovatul de Ion Băieșu pe scena teatrului Nottara impune un nume care va avea un cuvânt greu în teatrul românesc Alexa Visarion. (Sanda Faur
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
pe scenă a textului lui Blaga. Meșterul Manole e fidel spiritului blagian, chiar dacă nu literei, potențează cu o maximă expresivitate scenică ideile dramei chiar dacă pasaje de respirație lirică și incantație metaforică au dispărut din montare. Un spectacol în acorduri majore, tragice, într-o tonalitate bărbătească, aspră, un joc ritual pe tema stării de excepție pe care o presupune creația. "Teatrul de stăre" pe care regizorul îl cultivă i-a izbutit deplin acum. Impresia pe care o transmite acest Meșter Manole e
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
fantastic, dintre banal și insolit, determină timbrul aparte al acestei reprezentații. O lectură scenică integrală a textului, care echilibrează armonios, subtil dar decis, "dichotomia dramaturgiei cehoviene". "La Cehov asistăm la o prăbușire a valorilor prin răsturnarea lor... prăbușirea constituie substanța tragică a pieselor, răsturnarea este viziunea comică aplicată". Această viziune comică se obține prin gest, în raport invers cu replica, prin accelerarea unor momente, accente pe situație, și încetinirea altora, secvențe filmate parcă cu încetinitorul. (...) Personajul care focalizează atenția este Astrov
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
și ansamblul actorilor era aici gândit ca un raport de apropiere, să pună în valoare cele mai mici gesturi, expresii, priviri, pe care o dramă intens psihologică își sprijină demonstrația artistică. Toate acestea ducând către abisurile sufletești ale unor situații tragice ce se pot compara cu cele ale antichității grecești. Această proximitate, aproape tactilă, nu numai că dă posibilitatea realizării unor imagini cinematografice de gros-plan și raccourci-uri vertiginoa se, dar implică puternic spectatorul în climatul de excepțională tensiune pe care îl
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
un opaiț. Raporturile spațiale, proporțiile panourilor, albul văruielii, podelele de scândură, mobilierul simplu, din același lemn crud, câteva obiecte, puține, creau un univers al strictei necesități, de o austeritate deosebită, dusă până la asceză, oferind un mediu propice pentru desfășurarea temei tragice. Costumele în aceeași cheie, de o simplitate extremă, realizate din materiale autentic-țărănești, în care doar albul, negrul, brunul făceau jocul cromatic, contribuiau la expresia de sobrietate și concentrare extremă pe care această ambianță o degaja. Încă odată cred că aceste
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Năpasta a străbătut Europa", spune la întoarcere regizorul "ca mesager al culturii românești. În Elveția și R. F. Germania, în Austria și R. P. Ungaria, în Portugalia și, acum, în Italia, drama lui Caragiale a impresionat publicul cu austeritatea sa tragică. Dorina Lazăr Anca, Florin Zamfirescu Ion și Corneliu Dumitraș Dragomir Pentru prima oară, spectacolul participa la un festival competitiv de asemenea valoare și pentru prima oară ne-a fost frică... La Arezzo nu mai eram o trupă, ci România concurând
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Caragiale se apropie de filmele lui Bergman și Buñuel prin tensiune dramatică, prin interioritate și forță expresivă... De-a dreptul extraordinari acești artiști din România. (Der Bund Berna) O piesă puternică despre păcat și ispășire... Acțiunea este aproape arhetipală. Întâmplarea tragică se desfășoară... aproape atemporal... În regia lui Alexa Visarion trebuie văzuți Dorina Lazăr (Anca), Corneliu Dumitraș (Dragomir), Florin Zamfirescu (Ion), Gelu Nițu (Gheorghe). Jocul lor temperamental, fascinant, are o mare putere de pătrundere. Dialogul are vigoare... registrul interpretativ al fiecărui
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
din acest film, ca dintr-o lume care își ajunge sie însăși, care are propriile ei semne de recunoaștere: tropăitul calului, deslușit de departe de urechile atente ale Anei, viscolul amenințător, râsul batjocoritor al femeii, muțenia lui Dumitru, ca o tragică prevestire... (Magda Mihăilescu) Fără șovăială, fără ezitări inutile, refuzând influențele neasimilate, debutul lui Alexa Visarion... Deși regizorul propune noi personaje (soția hangiului, soldatul traumatizat de război, țăranii alungați de sărăcie), acestea sunt perfect integrate dramei lui Stavrache, condamnat la judecarea
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]