1,318 matches
-
ei și să-i trimiți în continuare scrisori. Reiko Ishida. După ce-am terminat de citit scrisoarea, am rămas pe verandă, cu privirile ațintite pe grădina învăluită în prospețimea primăverii. Un cireș bătrân își etala florile în toată splendoarea lor. Briza ușoară conferea tuturor lucrurilor un contur estompat. Pescăruș a apărut și el de pe undeva și după ce a zgâriat de câteva ori scândurile verandei, s-a culcat lângă mine. Știam că trebuie să mă gândesc la ceva serios, dar nu îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
umplu de un miros dulceag, greoi, de carne putrezită și atunci m-am gândit la Naoko. Trupul ei frumos îmi plutea în fața ochilor, culcat, în întuneric și muguri infiniți răsăreau din pielea ei catifelată... muguri verzi ce tremurau ușor din pricina brizei aproape imperceptibile. De ce era bolnav un astfel de trup? mă întrebam eu. De ce nu o lăsau mugurii aceia în pace pe Naoko? Am intrat în casă, am tras perdelele, dar n-am scăpat nici acolo de miresmele primăverii. Învăluiseră totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
dinți și așteptam să-mi treacă palpitațiile. Treceau, dar încet de tot, lăsând în urmă o durere surdă. În asemenea momente îi scriam lui Naoko, dar menționam doar lucrurile plăcute și frumoase: parfumul florilor și al ierbii, senzația lăsată de briza primăverii, de lumina lunii, un film pe care l-am văzut, un cântec care mi-a plăcut, o carte care m-a impresionat. Mă linișteau și pe mine scrisorile pe care i le scriam, așa că le reciteam de câteva ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
trecută, ca să fiu mai precis. La Început nici n-am recunoscut-o. Își schimbase Înfățișarea din nou. Acum era tunsă scurt ca un bărbat și era machiată foarte discret. Unghii nevopsite, pantofi cu talpa joasă. Doar rochia mlădioasă ca o briză de vară trăda preocuparea pentru un aspect Îngrijit. Cu un braț atârnând Într-o parte și cu cealaltă mână apucând celălalt braț răsucit la spate, stătea la coadă, așteptând să intre. Atunci mi-am dat seama cine era Dora. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
oare ce-a mai făcut și cântăream argumentele pro și contra pentru a o contacta. Între câteva fumuri și Înghițituri, m-am pierdut printre gânduri melancolice. Timpul trecea și chiar Înainte ca soarele să apună după acoperișuri, se porni o briză călduță, aproape afectuoasă. După ce chelnerița ne Înmână nota, Anton sublinie că portofelul său din „cea mai fină piele germană“ era tot la mine. Dar colegul meu are destui bani, nu-i așa, Knisch? Am reușit să scot la lumină câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
atmosferei. Subiectele ei favorite erau deteriorarea stratului de ozon din atmosferă și legătura dintre curenții oceanici de suprafață și structura atmosferei. Reținuse toate informațiile pe care le putuse aduna despre circulația stratosferică de la latitudini Înalte, caracteristicile mezosferei, vânturile montane și brizele marine, cicluri solare și latitudini tropicale, despre forma și mărimea pământului. Apoi, repeta acasă tot ce Învățase la școală, condimentând fiecare conversație cu informații despre atmosferă. De fiecare dată când făcea paradă de cunoștințele ei de geografie fizică vorbea cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
să-și mai pună vreun fel de Întrebări, iar interesul ei pentru el a fost Înlocuit de o simpatie sinceră. În drum spre casă, au oprit mașina și s-au plimbat puțin pe Columbus Avenue, amândoi tăcuți și gânditori. Atunci briza și-a schimbat direcția și pentru o clipă trecătoare Aramanoush a prins mirosul pătrunzător, sărat al mării, tânjind să se afle pe plajă În acel moment, dorindu-și cu disperare să fugă chiar În momentul acela. Totuși, când au ajuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
de rău, draga mea, scrise Doamna Peacock/Siramark. Când te Întorci? Stau până la sfârșitul săptămânii, răspunse Doamna Sufletul-Meu-Surghiunit. Totul e o adevărată aventură aici. Orașul e frumos. Seamănă cu San Francisco În anumite privințe, din străzile În pantă, ceața permanentă, briza marină și chipurile boeme pe care le Întâlnești În locurile În care te aștepți mai puțin. E un fel de labirint urban. Mai curând un amalgam de orașe adunate Într-unul singur, decât un oraș În sine. Apropo, bucătăria e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
În jur; sensibilă, gata să reacționeze și să explodeze În orice moment. Cum se lăsă pe spate, murmurul de pe fundal a scăzut, prechimbându-se Într-un zumzăit monoton, bucățile de simit aruncate În aer dispăreau, o urmă de magie adia odată cu briza, feribotul aluneca lin, iar fantomele tuturor peștilor care trăiseră odată În apele alea Înotau Împreună cu ei În azurul dens, vâscos al mării. Când s-a terminat cântecul ajunseseră deja la țărm. Câțiva dintre pasageri au sărit jos Înainte ca feribotul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
Asya bănuia că un adunător de gunoaie din Istanbul ducea probabil o viață mai puțin stresantă decât ea și prietenii ei de la Café Kundera. Dacă se făcea gunoier, avea să cutreiere prin oraș fluierând cântecele lui Johnny Cash În timp ce o briză ușoară avea să-i mângăie părul și soarele avea să-i Încălzescă oasele. Dacă cineva Îndrăznea să tulbure o armonie atât de fericită, avea să-l sperie de moarte amenințându-l cu clanul ei impresionant de țigani, În care probabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
a dezvăluit lui Armanoush un gând lăuntric: — De fapt, sunt sigură că pe Aram nu l-ar deranja să se Însoare, Însă mătușa Zeliha n-ar accepta În ruptul capului. — De ce nu? s-a interesat Armanoush. Chiar În clipa aia briza și-a schimbat direcția și Armanoush a prins mirosul Înțepător al mării. Orașul era un amestec de arome, unele puternice și râncede, altele dulci și Îmbietoare. Aproape fiecare miros Îi amintea lui Armanoush de un fel de mâncare, În asemenea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
și l-a așezat pe dulap, a luat sticla de vodcă și a ascuns-o sub pat, apoi a Învelit-o pe soră-sa cu așternutul și a stins lampa. A deschis ferestrele. Aerul era Înviorător, datorită rafalelor sărate ale brizei marine. După ce fumul și mirosul s-au risipit, mătușa Banu a privit chipul palid al surorii ei mai mici care părea cu mult mai istovit decât ar fi trebuit să fie la vârsta ei. În lumina gălbuie, neclară ce se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
pe jumătate În armeană, că venise tocmai din America să-i dea de urmă. Oricât de mult ar fi vrut să-și Îmbrățișeze sora atunci și acolo, știa că acum era o femeie musulmană măritată. A rămas În pragul ușii. Briza din Istanbul trasa cercuri În jurul lor și pentru o clipă li s-a părut că fuseseră aruncați În afara timpului. La sfârșitul scurtei lor discuții, Yervant Stamboulian i-a dat lui Shermin Kazanci două lucruri: broșa În formă de rodie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
apă sfințită de la Mecca. Lângă cap, pe o farfurie de aramă, ardeau câteva bucăți de santal. Deși ferestrele nu erau deschise, nici măcar ușor Întredeschise, fumul din Încăpere se Înviora la fiecare câteva minute, de parcă ar fi fost purtat de o briză impreceptibilă, care se strecura Înăuntru de undeva, din spatele pereților. Când se Înviora astfel, fumul plutea În zigzag În jurul divanului, topindu-se În cele din urmă Într-un rotocol cenușiu. Însă din când În când fumul urma o traiectorie diferită, lăsându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
djinn pentru a Înțelege lucrul ăsta. După-amiază târziu, mătușa Zeliha a ieșit În grădină. Nevrând să intre În casă, Aram o aștepta acolo de ore Întregi și Își terminase de mult toate țigările. — Ți-am adus ceai, a spus ea. Briza de primăvară le mângâia chipurile, aducând de departe și de pretutindeni felurite mirosuri, al mării, al ierbii ce creștea și al florilor de migdal, Încă Îmbobocite din Istanbul. — Mulțumesc, iubito, a răspuns Aram. Ce ceașcă de ceai frumoasă. — Îți place
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
GRIGURCU GRĂDINA PROMISĂ Aceasta e prin urmare vechea Grădină promisă adîncul cer direct pe trup cum un tricou și-o luxurianță de stări atît de inexprimabile încît aproape odihnitoare la intrare parcat un mercedes ultimul tip o plajă pe care-adie briza ușoară-a reclamelor și mici izvoare de gînduri grandioase de pretutindeni murmurînd în grotele sintetice și stropi de coniac în iarbă radioși cum buburuzele nimic nu s-a schimbat prin eoni eterurile se reazămă lasciv tîmplă la tîmplă peste lăzi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
și că cel mai prestigios cuvânt va fi mâine trivial sau fără temei. Am putut transcrie, de asmenea, cele trei versiuni succesive ale unui vers alexandrin. Pe ciornă, Nierenstein scrisese: Să trăiești pentru memorie și să uiți aproape totul. În Brizele din Fray Bentos - doar ceva mai mult decât o publicație de casă - a preferat: Din plin Memoria strânge materie pentru Uitare. Textul definitiv, apărut În Antologia a șase poeți latino-americani, spune: Cu gândul la Uitare Înalță magazii Memoria. Un alt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
nod, costum alb cu nasturi de import, manșete cu butoni, ghete cu toc militar care Îi Înălțau statura poate mediocră, mâna dreaptă cu bastonul Împletit, stânga prelungită Într-o mănușă de culoare deschisă, unduind fără grabă, dar fără răgaz, sub briza Atlanticului. Conversația lui, plină de bonomie, aducea libații În cele mai diverse locuri comune, dar se Îndrepta În cele din urmă spre tot ce avea atingere cu blănurile, umerașii, tivurile, turul pantalonilor, pălăriile, gulerele de catifea și diversele mantouri. O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
același Gyon din Kyoto, am în față icoana trecutului care, scăldat în teroarea de diamant a plăcerii, întârzie să moară: o maiko, una dintre ultimele rămase, vine încet spre capătul podului străjuit involuntar de mine. Yukata îi unduiește albastru în briza văratică, evantaiul îi sigilează perfect carnea buzelor, privirea îi este zăvorâtă în pietrele calde din caldarâm. Am o viziune demnă de poeții din Heian, inspirați de versul unui zâmbet migdalat... Dar totul se preface în țăndări: umbră terestră a neînduplecatelor
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
călăuze pentru sufletele străbunilor morți, cinstiți cu ocazia Festivalului Bon din august. Sezonul ploios ține de la începutul lui iunie până la mijlocul lui iulie, iar limba multiplică la infinit, cu o atenție a nuanțelor neegalată, deci intraductibilă, cuvinte pentru a desemna briza suflând printre frunzele verzi (ao-arashi, literal "furtună verde"), vântul verii (natsuarashi), briza ușoară, balsamică (kunpu), vântul parfumat (kaze kaoru), ploaia de la mijocul verii (u-no-hana kutashi, literal "florile de uno au putrezit"), căderea neașteptată de ploaie în amurg (yudachi), ploaia care
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
Sezonul ploios ține de la începutul lui iunie până la mijlocul lui iulie, iar limba multiplică la infinit, cu o atenție a nuanțelor neegalată, deci intraductibilă, cuvinte pentru a desemna briza suflând printre frunzele verzi (ao-arashi, literal "furtună verde"), vântul verii (natsuarashi), briza ușoară, balsamică (kunpu), vântul parfumat (kaze kaoru), ploaia de la mijocul verii (u-no-hana kutashi, literal "florile de uno au putrezit"), căderea neașteptată de ploaie în amurg (yudachi), ploaia care aduce bucurie (kiu, venită în fapt după secetă), marea de nori la
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
dinainte de Revoluție, codificat transparent (orașul N.) și probabil și ale satului natal. Dar ficțiunea rămâne ficțiune. Contestatarii structurii romanului ar putea invoca aglutinarea de secvențe narative între coperțile cărții, coagulate firav de o unică voce narativă. Peste toate adie o briză gazetărească, uneori emoționantă, credibilă, alteori falsă și convențională. Înclin să dau drepate celor care vor socoti cartea un roman, fie el și confesiv-liric-memoralistic. Dacă trăia, Alexandru Poamă putea să devină un mare prozator, fiindcă avea datele native ale creatorului, într-
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
Doar Hildebranda Mihaela Dogan, care mai auzise povești asemănătoare de la logodnicul ei columbian, a ridicat paharul cu votcă și, înainte de a-l da pe gât, a strigat: „Hai, noroc!“. În următoarea seară, pe măsură ce se îndepărta de aerul sărat și de briză, evitând să se mai gândească la felul cum Ioana Sandi îl privea de pe peron, tăcută, cu brațele încrucișate peste piept și ținându-și umerii în palme, de parcă i-ar fi fost frig dintr-odată, uitându-se la el rugătoare, deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
am desprins bretelele. Pantalonul îmi căzu dintr-o dată ca un burduf de armonică, peste ghete. Fata mă trase după ea spre divan, pe colțul căruia se răsturnă înapoi, cu șezutul înălțat pe o pernă. O aromă putredă și dulce ca briza țărmului marin, ca mireasma ascuțită a merelor stătute în vin, îmi biciuia sângele, așa cum îngenuncheat între picioarele ei desfăcute ca un „M”, sărutam musca roșcovană a părului, fixată ca o coroniță peste sex. Fata își trecu o mână prin cârlionții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
elegant; interiorul era o încercare reușită de a evita orice element rustic. Temperatura era constantă, de douăzeci și cinci de grade, datorită instalației de aer condiționat care funcționa tot anul umplând camerele, printr-un sistem de orificii și tuburi, fără zgomot, cu brizele reconstituite și filtrate ale Golfului Mexic și eliminând bioxidul de carbon produs de membrii familiei, fumul de țigară și plictiseala. Mașinăria centrală a marii instalații dătătoare de viață pulsa undeva în măruntaiele izolate acustic ale casei, ca un instructor de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]