6,372 matches
-
de ironie din partea autorului, care se detașează de protagonist, pe care îl numește „băiatul” sau, mai târziu, „tânărul”. Mai mult, romanul este, în principal, scris în araba literară. Deși inserează pe alocuri replici în dialect, pentru a genera un efect comic și a păstra autenticitatea dialogului, Hussein nu preferă această practică. Urmărind firul epic, cititorul devine părtaș la aventurile „băiatului”, care trece treptat de la statutul de „sheik”, datorat memorării Coranului la vârsta de 9 ani, la experiența oferită de Al-Azhar și
Romanul egiptean - direcții generale de evoluție () [Corola-website/Science/336300_a_337629]
-
urmăreau filmarea scenelor, atunci când producătorii au observat-o pe Mabel Cavitt, o profesoară de la școala locală, printre oamenii prezenți, ea fiind aleasă ulterior să o interpreteze pe mama lui Bonnie Parker. Filmul a fost conceput ca o versiune romantică și comică a filmelor cu gangsteri violenți din anii 1930, actualizată cu tehnicile moderne. Arthur Penn a prezentat unele dintre scenele violente pe un ton comic, amintind uneori de filmele de prost-gust în stilul Keystone Kops, apoi a trecut la scene de
Bonnie și Clyde (film) () [Corola-website/Science/325697_a_327026]
-
o interpreteze pe mama lui Bonnie Parker. Filmul a fost conceput ca o versiune romantică și comică a filmelor cu gangsteri violenți din anii 1930, actualizată cu tehnicile moderne. Arthur Penn a prezentat unele dintre scenele violente pe un ton comic, amintind uneori de filmele de prost-gust în stilul Keystone Kops, apoi a trecut la scene de violență oribilă. Filmul a fost puternic influențat de regizorii francezi ai mișcării New Wave, atât în schimburile sale rapide de ton, cât și în
Bonnie și Clyde (film) () [Corola-website/Science/325697_a_327026]
-
fost prima universitate engleză care și-a deschis un campus in Australia, prin înființarea UCL School of Energy & Resources (SERAus) în Adelaide. Printre absolvenții UCL se numără atât “monștri sacri”, ca Mahatma Gandhi și Alexander Graham Bell, cât și celebrul comic Ricky Gervais sau toți cei patru membri ai formației Coldplay. Celebrul autor indian Rabindranath Tagore (care însă nu a absolvit), biologul John Maynard Smith și prim-miniștri japonezi Hirobumi Ito și Junichiro Koizumi au studiat și ei în Gower Street
University College London () [Corola-website/Science/316724_a_318053]
-
încercat să fugă din România pentru a întemeia un guvern în exil, când mijloacele democratice fuseseră epuizate și guvernul lui Petru Groza devenea tot mai represiv. Prin tușele groase aplicate personajelor opuse comuniștilor, filmul capătă aspecte caricaturizante și de un comic involuntar, democrații veritabili fiind înfățișați ca niște indivizi meschini, care trăiesc în lux și își petrec timpul cu jocuri de noroc. Filmul este al patrulea în care apare personajul ficțional Comisarul Roman, jucat de Ilarion Ciobanu. După premiera din 20
Departe de Tipperary () [Corola-website/Science/327089_a_328418]
-
publicate într-o perioadă relativ scurtă. Începând cu anul 1897, Caragiale va „trăda” teatrul și va publica proză scurtă, volume de schițe și nuvele: „Schițe” (1897), „Momente” (1901), „Momente, schițe, amintiri” (1910) și „Schițe nouă”(1910), în care abordează un comic satiric. Unele dintre nuvele se află la confluența comicului cu tragicul („Două loturi”, „Cănuță, om sucit”), iar altele, deși psihologice, sunt influențate de naturalism („În vreme de război”, „Păcat”, „O făclie de Paște”), sau fac loc fantasticului („Kir Ianulea” și
Muzeul „Ion Luca Caragiale” () [Corola-website/Science/331363_a_332692]
-
1897, Caragiale va „trăda” teatrul și va publica proză scurtă, volume de schițe și nuvele: „Schițe” (1897), „Momente” (1901), „Momente, schițe, amintiri” (1910) și „Schițe nouă”(1910), în care abordează un comic satiric. Unele dintre nuvele se află la confluența comicului cu tragicul („Două loturi”, „Cănuță, om sucit”), iar altele, deși psihologice, sunt influențate de naturalism („În vreme de război”, „Păcat”, „O făclie de Paște”), sau fac loc fantasticului („Kir Ianulea” și „Calul dracului”). În întreaga sa operă, I.L.Caragiale a
Muzeul „Ion Luca Caragiale” () [Corola-website/Science/331363_a_332692]
-
deși psihologice, sunt influențate de naturalism („În vreme de război”, „Păcat”, „O făclie de Paște”), sau fac loc fantasticului („Kir Ianulea” și „Calul dracului”). În întreaga sa operă, I.L.Caragiale a reușit să contureze ca niciun alt scriitor , un univers comic și altul tragic, ilustrate atât de operele dramatice cât și de cele în proză, dar cel mai mare merit al său este acela că a știut să înfățișeze artistic o realiate complexă și să zugrăvească tipuri umane de o mare
Muzeul „Ion Luca Caragiale” () [Corola-website/Science/331363_a_332692]
-
spectacole și sport Tehnicienii în domeniul creației artistice, spectacolelor și sportului desfășoară activitate de concepție în domeniul producției industriale și comerciale și realizează decorațiuni interioare; prezintă programele la radio, televiziune și spectacole; cântă sau dansează în localuri publice; execută numere comice, de iluzionism sau de acrobație; participă la competiții sportive. Grupe de bază componente: 3471 Designeri, decoratori și alți tehnicieni în domeniul artei 3472 Prezentatori (crainici) la televiziune, radio și spectacole 3473 Muzicieni, cântăreți, dansatori în localuri publice și asimilați 3474
EUR-Lex () [Corola-website/Law/202006_a_203335]
-
maestru de ceremonii" a fost introdusă conform anexei la ORDINUL nr. 14 din 14 ianuarie 2005 , publicat în MONITORUL OFICIAL nr. 83 din 25 ianuarie 2005. 3474 CLOVNI, MAGICIENI, ACROBAȚI ȘI ASIMILAȚI Clovnii, magicienii, acrobații și asimilații acestora execută numere comice, de iluzionism și prestidigitație, ședințe de hipnotism; execută numere de acrobație, gimnastică și jonglerie; dresează animale și execută cu ele diverse numere de circ. Ocupații componente: 347401 acrobat 347402 clovn 347403 magician 347404 hipnotizator 347405 trapezist 347406 cascador 347407 figurant
EUR-Lex () [Corola-website/Law/202006_a_203335]
-
(Stroe Nacht, n. 5 mai 1906, comuna Răcăciuni, județul Bacău; d. 24 iunie 1990, Țel Aviv, Israel) a fost un regizor, actor și comic român, de origine evreiască. Conform certificatului de nastere donat de primarul comunei Racaciuni, băiatului acestuia, Eugen, data nașterii este 5 mai 1906. În perioada interbelică a făcut parte, împreună cu Vasile Vasilache, din cuplul umoristic Stroe și Vasilache. Pe Vasilache l-
Nicolae Stroe () [Corola-website/Science/306233_a_307562]
-
remarcat faptul că abordarea regizorului de a filmelor a fost „de a face filme mișto despre tipi mișto cu chestii cool” și că "Sherlock Holmes" a fost în esență „o serie de ipostaze și cascadorii”, care au fost cel mult „comice”. Lui David Stratton de la "The Australian" i-a displăcut interpretarea filmului a povestirilor originale cu "Holmes" și a concluzionat: "producătorii acestui film sunt în principal interesați în acțiune; ei cred că aceasta dorește publicul tânăr astăzi la cinematografe. Se poate
Sherlock Holmes (film din 2009) () [Corola-website/Science/319541_a_320870]
-
lui. După ce adopta, cum era de altfel și firesc, prenumele și numele gentilic al fostului său stăpân, Terențiu, care între timp ajunge să posede o grădină lângă Romă, începe să frecventeze cercul Scipionilor. S-a decis totuși să scrie teatru comic, atât pentru a răspunde unei mode încă răspândite, cât și ca să dea curs inclinației sale spre umor. Și-a scris comediile între anii 166 - 160 î.Hr. În 160 î.Hr. sau 159 î.Hr. pleacă în Grecia, într-o călătorie de studii
Terențiu () [Corola-website/Science/314941_a_316270]
-
aceste tipuri poartă o amprentă puternic terențiană, prin modul lax și nuanțat în care sunt concepute. Dincolo de tipuri, personajele au o viață interioară, au resurse care se revelează pe parcursul acțiunii, stridentele (atât de gustate și una dintre sursele obișnuite ale comicului) se estompează în cea mai mare parte. În scrierile sale, Terențiu se adresează publicului aristocrat, comediile sale au o construcție logică și armonioasă, o finețe în zugrăvirea caracterelor, o pasiune a nuanțelor, o înclinație spre sentimentalism; dar satiră socială e
Terențiu () [Corola-website/Science/314941_a_316270]
-
Conservatorului din Paris, dar a renunțat la studii după doar un an, găsindu-le nesatisfăcătoare. Din 1835 până în 1855 și-a câștigat existența ca violoncelist, devenind cunoscut la nivel internațional și ca dirijor. Ambiția sa a fost să compună piese comice pentru teatrul muzical. Deoarece conducerea Opéra-Comique din Paris nu era interesată de punerea în scenă a lucrărilor sale, Offenbach pune în 1855 bazele unui mic teatru pe Champs-Élysées. Acolo a prezentat o parte din operetele sale, multe dintre ele devenind
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
revolte republicane greu de controlat. Tânărul Jacques a renunțat la studiu după numai un an, fiind distras de neliniștea socială și, în general, de viața politică, artistică și mondenă a Parisului. În 1834 el s-a angajat în orchestra Operei Comice și a frecventat în același timp, după sfatul colegului său deja consacrat ca violoncelist, Hippolyte Seligmann (1817-1882), lecțiile violoncelistului virtuoz Louis-Pierre-Martin Norblin (1781-1854). Pe lângă Seligmann și l-a făcut prieten pe compozitorul Jacques Fromental Halévy (1799-1862), a cărui operă "Evreica
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
singurătății sale într-o metropolă, la vârsta când alți copii sau adolescenți se află încă sub oblăduirea părinților. Încurajat de Halévy, care-i prevedea un viitor strălucit de compozitor, dar probabil și în urma unei crize sufletești, Jacques a părăsit Opera Comică în 1837. Prima interpretare pentru publicul larg a unor suite de valsuri de Offenbach a avut loc în 1836, în cadrul unui concert de promenadă în sala cafenelei Jardin Turc. Una dintre suite, „Fleurs d'Hiver”, a avut succes și a
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
valsuri de Offenbach a avut loc în 1836, în cadrul unui concert de promenadă în sala cafenelei Jardin Turc. Una dintre suite, „Fleurs d'Hiver”, a avut succes și a fost inclusă în repertoriul balurilor operei și în cel al Operei Comice. Fiind de-acum încolo considerat un talent promițător, el a fost interpretat de către dirijorul Louis-Antoine Jullien (1812-1860) și în sezonul de vară 1837 din Jardin Turc. „Rebecca”, un vals al adolescentului Offenbach, a ajuns astfel notoriu în presă, datorită melodiilor
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
modelului este contracarat de plângerile prin care un dandy impută deșertului lipsa cafenelelor și un climat mizerabil. În lamentațiile acestea sunt amestecate fragmente din melodiile în vogă pe străzile Parisului. Cu scopul de a se vedea interpretat pe scena Operei Comice, Offenbach a prezentat doar la două luni după această parodie, în aprilie 1846, nu mai puțin de șapte noi fragmente de operă într-un concert dramatic. Este vorba de diverse romanțe și cuplete vesele, asemenea celor care se vor întâlni
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
șapte noi fragmente de operă într-un concert dramatic. Este vorba de diverse romanțe și cuplete vesele, asemenea celor care se vor întâlni ulterior în operetele renumite ale compozitorului. Succesul acestor piese a atras după sine prima ofertă din partea Operei Comice, pentru o prelucrare muzicală a vodevilului "Alcovul". Directorul acestei instituții a refuzat însă până la urmă muzica lui Offenbach, care nu a mai ajuns, cu toate străduințele acestuia, să fie reprezentată. Până la urmă, acesta și-a înscenat pe 27 aprilie 1847
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
urmă muzica lui Offenbach, care nu a mai ajuns, cu toate străduințele acestuia, să fie reprezentată. Până la urmă, acesta și-a înscenat pe 27 aprilie 1847 pe cont propriu opera, într-un „concert al unui gen nou”. Această dramă muzicală comică a avut succes, deoarece era pe gustul vremii, având ca protagoniști un aristocrat onorabil și un republican laș, ridiculizat adeseori. Pentru a-și întreține familia Offenbach a frecventat în continuare ca violoncelist seratele pariziene. Însă nu pentru mult timp; revoluția
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
fost restabilită liniștea și Offenbach nu a mai avut nici un motiv de a zăbovi în Köln. La scurt timp de la plecarea fiului său a murit Isaac Offenbacher, în aprilie 1850. La Paris, Offenbach și-a reînnoit insistent ofertele pentru Opera Comică, însă nu a avut succes cu nici unul din proiectele prezentate. Ca violoncelist el s-a bucurat însă, ca de obicei, de prețuirea societății pariziene și a avut chiar șansa de a-l cunoaște cu ocazia unui concert în palatul Élysée
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
mai redutabil critic de teatru parizian și viitorul său adversar, Offenbach a prezentat de-abia în 1853 o nouă compoziție publicului, idila pastorală "Le Trésor à Mathurin". Tot în speranța de a se vedea în fine reprezentat pe scena Operei Comice el a dedicat la scurt timp după aceea opera "Pépito" soției directorului acelei instituții, Madame Perrin. Rezerva Operei Comice față de compozițiile lui Offenbach a fost criticată după această premieră la Teatrul de Varietăți de însuși Jules Janin. Compozitorul și-a
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
compoziție publicului, idila pastorală "Le Trésor à Mathurin". Tot în speranța de a se vedea în fine reprezentat pe scena Operei Comice el a dedicat la scurt timp după aceea opera "Pépito" soției directorului acelei instituții, Madame Perrin. Rezerva Operei Comice față de compozițiile lui Offenbach a fost criticată după această premieră la Teatrul de Varietăți de însuși Jules Janin. Compozitorul și-a găsit un aliat și în jurnalistul Henri de Villemessant. Acesta întemeiase încă din tinerețe jurnalul de modă "[La] Sylphide
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]
-
astfel 42 de reprezentații. Ultimele dintre ele au avut loc concomitent cu scandalul operei "Tannhäuser", amplificând probabil resentimentele pe care Wagner oricum le nutrea față de Offenbach. Ajuns pe culmile gloriei, Offenbach n-a mai putut fi refuzat nici de Opera Comică, care i-a reprezentat în seara de Crăciun 1860 opera comică "Barkouf". Aceasta s-a dovedit a fi dezastruoasă pentru renumele compozitorului, care nu pregetase să facă dintr-un câine personajul central al spectacolului și să-i adapteze muzical lătrăturile
Jacques Offenbach () [Corola-website/Science/304533_a_305862]