2,100 matches
-
Școala Europeană „Ovidiu Șincai”, București (școala face parte din Rețeaua de Școli de Studii Politice a Consiliului Europei): Misiunea fundamentală a Școlii Europene „Ovidiu Șincai” este să contribuie la internalizarea deplină a valorilor și principiilor democrației, susținând procesul de modernizare doctrinară din România, profesionalizarea și eficientizarea clasei politice. După ani de frământări și reașezări pe scena noastră politică, de existență a unui mare număr de formațiuni, societatea românească a intrat într-un stadiu în care nevoia cristalizării și fundamentării unor orientări
[Corola-publishinghouse/Science/2049_a_3374]
-
în care nevoia cristalizării și fundamentării unor orientări politice ferme, bine ancorate în realitățile naționale și internaționale, se resimte acut. Din această perspectivă, Școala Europeană „Ovidiu Șincai” își propune să devină exponentul unui vast proiect de aprofundare, modernizare și contextualizare doctrinară, fiind deschisă tuturor tinerilor interesați de valorile, principiile și practicile democrației. Școala Europeană „Ovidiu Șincai” vine în continuarea unui efort permanent de formare și perfecționare profesională, conferindu-i o dimensiune instituționalizată, resimțită ca necesară. Valorile și principiile democrației devin astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2049_a_3374]
-
de planificare centralizată. Influența acestor autori și aderența Băncii Mondiale la “tehnicile de dezvoltare planificată” au marcat evoluția ulterioară atât în domeniul teoretic menționat, cât și a politicilor adoptate de țările înapoiate. Domnul Arsene a analizat cu atenție aceste evoluții doctrinare și a pus în evidență eșecurile succesive ale politicilor inspirate de Economia dezvoltarii ca “dogmă a dirijismului”. Capitolul de finalizează prin evaluarea critică diverselor concepte de dezvoltare economică, consacrate în gândirea postbelică și evidențierea deficiențelor paradigmelor ambientaliste. Propune și argumentează
Capitalul uman şi dezvoltarea economică Influenţele capitalului uman asupra dezvoltării economice by Mircea ARSENE () [Corola-publishinghouse/Science/100960_a_102252]
-
de originalitate a prezentei lucrări este pusă în evidență prin mai multe elemente. În primul rând se degajă prin structura inedită a lucrării, prin faptul că problematica dezvoltării economice și a capitalului uman este analizată dintr-o perspectivă largă, atât doctrinară cât și practică. În literatura economică din țara noastră nu există o lucrare care să trateze într-o asemenea manieră problematica amintită. Lucrarea aduce în actualitate idei și concepte consacrate în gândirea economică a liberalilor clasici, omise total sau neluate
Capitalul uman şi dezvoltarea economică Influenţele capitalului uman asupra dezvoltării economice by Mircea ARSENE () [Corola-publishinghouse/Science/100960_a_102252]
-
notorietate mondială ca Joseph Stiglitz și Doni Rodrick. În orice caz, apogeul structuralismului s-a consumat în anii ’60. Reprezentanții săi au nutrit o ambiție teoretică - propunerea unui model adecvat economiilor slab dezvoltate, ca alternativă la teoria neoclasică, și una doctrinară - prescrierea de politici diferite de ale țărilor occidentale (industriale, agricole, comerciale etc.). Structuraliștii credeau că țările slab dezvoltate se caracterizează prin: rigidități specifice, decalaje, penurii (în special de capital) și surplusuri (cel mai important fiind de forță de muncă agricolă
Capitalul uman şi dezvoltarea economică Influenţele capitalului uman asupra dezvoltării economice by Mircea ARSENE () [Corola-publishinghouse/Science/100960_a_102252]
-
comerciale, revenue seeking și tariff seeking din tarife protecționiste, evaziune tarifară sau contrabandă și monopoly seeking. Paradigma ambientalistă Actualmente se poate considera că literatura dezvoltării se încadrează în două paradigme: paradigma dezvoltării și paradigma ambientalistă. Indiferent de opțiunea teoretică și doctrinară, toate concepțiile care consideră dezvoltarea ca o rezultantă a creșterii economice și schimbărilor sociale, în sensul modernizării, ar putea să constituie paradigma economică. În mare parte, discuțiile și teoretizările vizează răspunsurile la problemele economice fundamentale: Ce și cât se produce
Capitalul uman şi dezvoltarea economică Influenţele capitalului uman asupra dezvoltării economice by Mircea ARSENE () [Corola-publishinghouse/Science/100960_a_102252]
-
inspirator nu au fost credibile atâta timp cât organizației internaționale ale cărei scop era creșterea prosperității “Lumii a treia”. Aici credibilitatea nu are nici o conotație academică și practică, ci doar una politică. În general practicile Băncii Mondiale s-au adoptat la schimbările doctrinare punând accentul pe valoarea instrumentală a recomandărilor. De la tehnicile planificării centralizate s-a trecut la “ciclul proiectelor “ și ulterior analiza cost beneficiu cu motivația că, pe măsura dezvoltării teoriei economice se perfecționează instrumentele de analiză a nevoilor de dezvoltare. Din
Capitalul uman şi dezvoltarea economică Influenţele capitalului uman asupra dezvoltării economice by Mircea ARSENE () [Corola-publishinghouse/Science/100960_a_102252]
-
A.R., Fond Alexandru Lapedatu, secția manuscrise, Alexandru Lapedatu în lumina presei (1919-1936...), dosar VI, f. 34. 63 Constantin Schiferneț, op.cit., p. XXI. 64 Ibidem, p. XXV. 60 Ortodoxă Română 65. Cu privire la chestiunea averilor bisericești, el apreciază că trebuie văzută doctrinar, juridic și politic. Fiind un aspect ce ține de dreptul canonic, crede că ar fi o greșeală legiferarea lui, dar sugerează aplicarea dispozițiilor dreptului comun privitor la patrimoniului persoanelor juridice și al organizațiilor bisericești ca persoane juridice 66. Proiectul legii
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3042]
-
de Donini din perspectiva contactului autorului cu „atmosfera sincretistă” dominantă în mediul familiei imperiale a Severilor. În 1947, Pierre Nautin redeschide dosarul Hipolit, avansând o ipoteză cu totul inedită. Cercetătorul francez pornește de la observația că există diferențe radicale de ordin doctrinar, cultural și stilistic între Contra Noetum și Elenchos, precum și inadvertențe cronologice flagrante între Chronikon și Comentariu la Cartea lui Daniel. Pe baza acestor date empirice, Nautin împarte în două corpusul atribuit până atunci integral unui singur autor, numit Hipolit. Există
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
din Carmen...: „Poemele lui Commodian relevă o cunoaștere intimă a operei lui Ciprian. Este evident un număr mare de împrumuturi, de asemănări tematice și formale care trădează, dincolo de omagiul datorat unui autor recunoscut ca maestru spiritual, o identitate de concepții doctrinare, de preocupări disciplinare și pastorale, de comportament. Această identitate ne îndreptățește să luăm în considerare mai curând apartenența la aceeași comunitate, decât o analogie a reacțiilor provocate de o aceeași situație în comunități diferite” (pp. 274‑275). În favoarea unei datări
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
același timp. Simbolul de credință este coloana vertebrală a catehezei. Pe de altă parte, cateheza este legată de contextul baptismal și, prin aceasta, de ideea fundamentală a inițierii creștine. Este vorba de o inițiere care se desfășoară în trei direcții: doctrinară, simbolică și mistagogică (predarea Simbolului de credință). Spațiul nu ne permite să prezentăm nici măcar pe scurt un istoric al tradiției catehetice. Este suficient să spunem că cele douăzeci și patru de cateheze ale lui Chiril marchează un moment de vârf al genului
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
cinci omilii de acest gen, numite „mistagogice” pe care însă critica modernă înclină să le atribuie mai curând discipolului și succesorului său, Ioan. Acestea nu prezintă interes direct pentru subiectul de care ne ocupăm. „Catehezele Sfântului Chiril formează un întreg doctrinar care vădește intenția de a transmite, într‑o manieră simplă, dar exhaustivă, întreaga taină a credinței, înrădăcinată în istoria mântuirii.” Corpusul poate fi împărțit în următoarele secțiuni: I. procateheza: primirea celor aleși și îndemnul lor la o credință vie; II
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Director: Mihai Stelescu; redactor-șef: Al. Talex. Scopul publicației ar fi de a pune bazele unei organizații politice care să se situeze nici la dreapta, nici la stânga (12/1934). Panait Istrati devine colaborator apropiat al revistei, încercând să tempereze înflăcărarea doctrinară de dreapta a directorului, amenințat de adversari cu asasinarea. În Scrisoare deschisă către dreapta (5/1934), Panait Istrati atrage atenția asupra punctului slab al doctrinei concentrate în formula „românismul și antisemitismul”:„Dictatura, spune el, e un semn de bătrânețe al
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286540_a_287869]
-
umbră și lumină, poezia de ifose și poză.” În articolul Am încheiat un an comitetul revistei își declară adeziunea la curentul cultural naționalist susținut de Octavian Goga și N. Iorga: „Suntem mândri că ne găsim pe același plan cu acțiunea doctrinară și cristalizatoare a d-lui Octavian Goga, cu munca de sămănător de idei de înaltă cultură a d-lui Nicolae Iorga și acum, în urmă, cu mișcarea epocală și înnoitoare de țară a d-lui Alexandru Vaida-Voevod”. Se publică poezie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289037_a_290366]
-
în 1889, la Paris, s-au desfășurat în paralel două congrese ale mișcării muncitorești care nu se recunoșteau reciproc. Reorganizarea Internaționalei pare mai degrabă un compromis legat de universalismul și credibilitatea mișcării socialiste, decît de stabilirea unor punți de legătură doctrinare. Alegerea noțiunii de partid a impus recunoașterea faptului că mișcările socialiste evoluează pe o scenă politică națională. Aceasta a permis în același timp studierea impactului social al acestei mișcări prin numărul de membri și de voturi, dar și stabilirea unei
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
cînd socialiștii s-au aliat cu "patrioții". Discrepanța între nivelul practic și cel teoretic, caracteristică pentru socialism a impus și ideea regăsirii celor două pe un teren comun. În acest sens, apariția Kominternului a fost expresia aducerii practicului pe terenul doctrinar, în timp ce social-democrația a reprezentat oarecum modificarea doctrinei pentru a fi în concordanță cu practica. Adepții revoluționarismului s-au constituit începînd din primul deceniu al acestui secol ca o orientare aparte, iar după victoria lui Lenin în Rusia și-au constituit
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
considerau întemeietorii unui nou regim socialist. În aceste condiții, socialiștii europeni s-au văzut puși în situația de a căuta ceea ce îi diferențiază de bolșevici 11, de a fi nevoiți să ofere o serie de răspunsuri credibile legate de identitatea doctrinară. Situația a rămas însă controversată ca urmare a puternicului mesaj marxist oferit de discursul politic (mesaj care făcea ca asupra socialiștilor să planeze suspiciuni legate de simpatii comuniste) și reformismul consacrat de practica politică. În ciuda schimbării de denumire (Internaționala Socialistă
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
consacrat de practica politică. În ciuda schimbării de denumire (Internaționala Socialistă a Muncii) și a raporturilor de forță din noul organism (ascensiunea Laburiștilor britanici), întrucît nu a existat o punte de legătură foarte clară între aceste două orientări, tentativele de revizuire doctrinară nu au întîrziat să apară, noul protagonist fiind în acea perioadă Henri de Man. Socialist belgian, influențat de ideile lui Bernstein, dar mai ales de experiența din Primul Război mondial, de Man a condamnat virulent marxismul, pe care îl considera
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
În aceste condiții, pare destul de firesc ca aceștia să dorească o colaborare cu comunismul, măcar pînă în momentul în care acesta ar fi confirmat drumul pe care avea să-l urmeze. După al Doilea Război mondial, socialismul a adus clarificarea doctrinară necesară în direcția unificării diferitelor tendințe manifestate pînă atunci. Declarația de la Frankfurt, care a recunoscut pluralismul de tendințe în cadrul mișcării socialiste și care a subliniat adeziunea socialismului la sistemul democrației parlamentare, dar mai ales atitudinile socialiștilor germani față de sovietici au
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
ține prin secretarul său general din 1946, Guy Mollet 10, un discurs marxist dintre cele mai ortodoxe, discurs care o situează aparent mult mai la stînga în cadrul Internaționalei socialiste față de partidele german sau britanic. Cu toate acestea, dincolo de pozițiile sale doctrinare, SFIO va angaja lupta în cadrul Internaționalei, în legătură cu problema construcției europene. La acest început al anilor '50, socialiștii francezi speră să vadă Franța jucînd un rol de prim rang în construcția europeană și vor încerca să cîștige de partea lor majoritatea
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
în societate” (Busino, 1992, p. 7) și pledoaria antidemocratică. Bineînțeles, așa cum a fost adesea cazul în sociologie, afirmarea unui punct de vedere cu tentă ideologică a fost punctul de plecare al unor studii care s-au străduit să depășească prejudecățile doctrinare. Dar nu-i mai puțin adevărat că privirea sceptică aruncată astfel asupra societății nu putea decât să-i șocheze pe unii gânditori adepți ai idealurilor democratice ale participării populare. Așa cum remarca Raymond Aron în prefața la ediția Droz a Tratatului
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
la credință între anii 1990 și 2000 a rămas până astăzi necatehizat. Știm prea bine că fără sarea cunoașterii duhovnicești, pământul inimii noastre - oricât de râvnitoare, simțitoare sau pioase - este amenințat să rămână lipsit de roade. Dacă o anumită orientare doctrinară poate fi suplinită de lectura cărților, ceea ce lipsește foarte adesea tinerilor și adulților din Biserică este simțul, pentru a nu spune instinctul orientării. Pe scurt: răsăritul. Pentru adolescenții pasionați de Interent, jocuri video 3D și vedete hip hop, predicile teologilor
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Marcu Ascetul din Filocalie arată pericolul încrederii în simțirile inimii încă necurățite... Este ca și cum „simțirea mea” este organul central al credinței. Este ca și cum între mine și Hristos nu există intermediari (tradiția, Biserica, Scripturile). Tezaurul teologiei, dogmele, canoanele, scrierile Părinților, disputele doctrinare, cultul sfinților sau poate chiar lungile slujbe bizantine sunt oare simple excrescențe, când nu deviații de la „credința pură și simplă”? De ce să intelectualizăm arid misterul credinței vorbind, împreună cu Grigorie Teologul, despre înțelegerea ortodoxă a Treimii? De ce să acceptăm controversa pe
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
ale ediției finale din Călătorul heruvimic) vădește de la început o uimitoare aderență la fondul spiritual și exigențele dogmatice ale întregii tradiții a Bisericii, Răsăriteană și Apuseană deopotrivă. De altfel, precuvântarea lui Johannes Scheffler argumentează în fața „cititorului însetat de Dumnezeu” ortodoxia doctrinară a scrierilor sale și conivența împărtășită cu teologia mistică a Bisericii, făcând o explicită referire la învățătura patristică despre „îndumnezeirea prin har (aus Gnade) a omului”. Invocând numele unor Augustin (353-430), Bernard de Clairvaux (1090-1153), Johannes Tauler (1300-1361), Jan van
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
se bucură pentru întoarcerea unui singur păcătos (Luca 15, 7). La această confuzie contribuie nu doar imaturitatea noastră duhovnicească, ci și o educație religioasă bazată pe relația juridică, de tip feudal, cu Dumnezeu. Trebuie să recunoaștem că, din pricina acestei distorsiuni doctrinare, spațiul ortodox a suferit mult, mai cu seamă în mediile monastice obsedate de numerologia canoanelor penitențiale. Fără să știe, mulți păstori de suflete au adoptat și în Biserica Răsăriteană psihologia calvinistă a vinei și doctrina augustiniană despre păcatul originar (un
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]