2,030 matches
-
deplasarea spectrului luminii spre energii mai mari. Analog, deplasarea spre roșu cauzată de efectul Doppler ("z" > 0) se asociază cu obiecte ce se îndepărtează de observator și cu deplasarea spectrului luminii spre energii mai mici. Tot astfel, deplasările spre albastru gravitaționale se asociază cu lumina emisă dintr-o sursă aflată într-un câmp gravitațional mai slab observat în cadrul unui câmp gravitațional mai puternic, iar deplasarea spre roșu gravitațională implică circumstanțe inverse. În teoria relativității generale, se pot calcula formule pentru cazuri
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
efectul Doppler ("z" > 0) se asociază cu obiecte ce se îndepărtează de observator și cu deplasarea spectrului luminii spre energii mai mici. Tot astfel, deplasările spre albastru gravitaționale se asociază cu lumina emisă dintr-o sursă aflată într-un câmp gravitațional mai slab observat în cadrul unui câmp gravitațional mai puternic, iar deplasarea spre roșu gravitațională implică circumstanțe inverse. În teoria relativității generale, se pot calcula formule pentru cazuri particulare importante ale deplasării spre roșu în anumite geometrii particulare ale spațiu-timpului, așa cum
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
obiecte ce se îndepărtează de observator și cu deplasarea spectrului luminii spre energii mai mici. Tot astfel, deplasările spre albastru gravitaționale se asociază cu lumina emisă dintr-o sursă aflată într-un câmp gravitațional mai slab observat în cadrul unui câmp gravitațional mai puternic, iar deplasarea spre roșu gravitațională implică circumstanțe inverse. În teoria relativității generale, se pot calcula formule pentru cazuri particulare importante ale deplasării spre roșu în anumite geometrii particulare ale spațiu-timpului, așa cum rezumă următorul tabel. În toate cazurile, modulul
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
cu deplasarea spectrului luminii spre energii mai mici. Tot astfel, deplasările spre albastru gravitaționale se asociază cu lumina emisă dintr-o sursă aflată într-un câmp gravitațional mai slab observat în cadrul unui câmp gravitațional mai puternic, iar deplasarea spre roșu gravitațională implică circumstanțe inverse. În teoria relativității generale, se pot calcula formule pentru cazuri particulare importante ale deplasării spre roșu în anumite geometrii particulare ale spațiu-timpului, așa cum rezumă următorul tabel. În toate cazurile, modulul deplasării ("z") este independent de lungimea de
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
îndepărtează și mai mult” și cea că „spațiul dintre galaxii se extinde” sunt legate de schimbarea sistemelor de coordonate. Exprimarea precisă a acestora impune lucrul cu matematica metricii Friedmann-Robertson-Walker. În teoria relativității generale, există o dilatare temporală într-o groapă gravitațională. Aceasta este cunoscută ca gravitațională sau "deplasare Einstein". Calculul teoretic al acestui efect rezultă din soluția Schwarzschild a ecuațiilor lui Einstein care dau următoarea formulă a deplasării spre roșu asociate cu deplasarea unui foton în câmpul gravitațional al unei mase
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
cea că „spațiul dintre galaxii se extinde” sunt legate de schimbarea sistemelor de coordonate. Exprimarea precisă a acestora impune lucrul cu matematica metricii Friedmann-Robertson-Walker. În teoria relativității generale, există o dilatare temporală într-o groapă gravitațională. Aceasta este cunoscută ca gravitațională sau "deplasare Einstein". Calculul teoretic al acestui efect rezultă din soluția Schwarzschild a ecuațiilor lui Einstein care dau următoarea formulă a deplasării spre roșu asociate cu deplasarea unui foton în câmpul gravitațional al unei mase sferic simetrice neîncărcată electric, fără
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
într-o groapă gravitațională. Aceasta este cunoscută ca gravitațională sau "deplasare Einstein". Calculul teoretic al acestui efect rezultă din soluția Schwarzschild a ecuațiilor lui Einstein care dau următoarea formulă a deplasării spre roșu asociate cu deplasarea unui foton în câmpul gravitațional al unei mase sferic simetrice neîncărcată electric, fără mișcare de rotație: unde Acest rezultat al deplasării spre roșu gravitaționale poate fi calculat din ipotezele relativității restrânse și din principiul de echivalență; utilizarea ansamblului teoriei relativității generale nu este necesară. Efectul
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
soluția Schwarzschild a ecuațiilor lui Einstein care dau următoarea formulă a deplasării spre roșu asociate cu deplasarea unui foton în câmpul gravitațional al unei mase sferic simetrice neîncărcată electric, fără mișcare de rotație: unde Acest rezultat al deplasării spre roșu gravitaționale poate fi calculat din ipotezele relativității restrânse și din principiul de echivalență; utilizarea ansamblului teoriei relativității generale nu este necesară. Efectul este foarte mic, dar măsurabil pe Pământ folosind efectul Mössbauer și a fost observat pentru prima oară în experimentul
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
Soarelui. Deplasările spre roșu au fost folosite și pentru a realiza prima măsurătoare a perioada de rotație al planetelor, vitezele norilor interstelari, rotația galaxiilor, și dinamica acreției pe stelele neutronice și găurile negre ce prezintă deplasări spre roșu Doppler și gravitaționale. În plus, se pot obține temperaturile diverselor obiecte care emit și absorb lumină măsurând lărgirea Doppler — deplasări spre roșu sau spre albastru pe o singură linie de emisie sau de absorbție. Măsurând lărgirea și deplasarea liniei hidrogenului de în direcții
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
de regulă nu se știe cât de luminoase sunt obiectele, măsurarea deplasării spre roșu este mai simplă decât măsurătorile directe ale distanței, deci deplasarea spre roșu este uneori convertită în practică într-o distanță brută folosind legea lui Hubble. Interacțiunile gravitaționale ale galaxiilor și clusterelor determină o împrăștiere semnificativă a punctelor de pe diagrama lui Hubble. Vitezele galaxiilor se suprapun peste o urmă a masei obiectelor virializate din univers. Acest efect conduce la fenomene cum ar fi deplasarea spre albastru a galaxiilor
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
z = 6,96. Mai puțin sigure sunt deplasările Lyman, dintre care cea mai mare o are galaxia A1689-zD1 cu z = 7,6 cea de pe locul doi având formula 24 iar rapoartele neconfirmate ale lui Ellis R. și alții. dintr-o lentilă gravitațională observate la un cluster îndepărtat de galaxii poate indica o galaxie cu o deplasare spre roșu de formula 25. Cea mai îndepărtată explozie de radiații gamma observată a fost GRB 090423, cu o deplasare spre roșu de 8,2. Cel mai
Deplasare spre roșu () [Corola-website/Science/316908_a_318237]
-
se apere singuri. Când urmează Walter, apare un robot de jucărie care crește și se face uriaș și trebuie să-l atace. După ce a fost „vânat” prin toată casa, robotul se strică ajungând în subsol, în timp ce casa intră în câmpul gravitațional al unei stele. Inexplicabil, casa s-a oprit din urmărirea stelei. Când Danny urmează, apar de nicăieri zorgonii, extratereștrii ca niște șopârle, și atacă casa. În mijlocul haosului, Walter primește un card pe care scrie 'Reprogramează' (care a încercat-o fără
Zathura (film) () [Corola-website/Science/326163_a_327492]
-
legătura între forță și produsul sarcinilor și are o proporționalitate invers-pătratică cu distanța dintre ele. Forța electromagnetică este foarte puternică, fiind depășită doar de interacțiunea tare, dar, spre deosebire de acea forță, ea funcționează pe toate distanțele. În comparație cu mult mai slaba forță gravitațională, forța electromagnetică ce face ca doi electroni să se respingă este de 10 ori mai puternică decât atracția gravitațională care îi trage împreună. Studiile au arătat că originea sarcinii stă în anumite tipuri de particule subatomice care poartă proprietatea de
Electricitate () [Corola-website/Science/302842_a_304171]
-
puternică, fiind depășită doar de interacțiunea tare, dar, spre deosebire de acea forță, ea funcționează pe toate distanțele. În comparație cu mult mai slaba forță gravitațională, forța electromagnetică ce face ca doi electroni să se respingă este de 10 ori mai puternică decât atracția gravitațională care îi trage împreună. Studiile au arătat că originea sarcinii stă în anumite tipuri de particule subatomice care poartă proprietatea de sarcină electrică. Sarcina electrică generează și interacționează cu forța electromagnetică, una dintre cele patru forțe fundamentale ale naturii. Cei
Electricitate () [Corola-website/Science/302842_a_304171]
-
creat de un corp încărcat electric, în spațiul care-l înconjoară, și are ca rezultat o forță exercitată asupra oricărei alte sarcini introduse în câmp. Câmpul electric acționează între două sarcini într-un mod similar cu modul în care câmpul gravitațional acționează între două mase, și astfel, se extinde spre infinit și prezintă o proporționalitate invers-pătratică cu distanța. Cu toate acestea, există o diferență importantă. Gravitația acționează întotdeauna în sensul atracției, atragând două mase una spre cealaltă, în timp ce câmpul electric poate
Electricitate () [Corola-website/Science/302842_a_304171]
-
a fi neîncărcat electric—și neîncărcabil. Potențialul electric este o , care are doar magnitudine și ni și direcție. Acesta poate fi privit ca analog înălțimii: cum un obiect lansat va cădea printr-o diferență de înălțimi cauzate de un câmp gravitațional, la fel și o sarcină va „cădea” printr-o diferență de potențial cauzată de un câmp electric. Cum hărțile fizice prezintă curbe de nivel care unesc punctelor de egală altitudine, se poate trasa și un set de curbe de nivel
Electricitate () [Corola-website/Science/302842_a_304171]
-
unele de altele. Descoperirea lui Ørsted din 1821 că un câmp magnetic există în jurul tuturor părților unui cablu prin care trece un curent electric indică o relație directă între electricitate și magnetism. Mai mult decât atât, interacțiunea părea diferită cea gravitațională și de forțele electrostatice, cele două forțe ale naturii cunoscute pe atunci. Forța pe acul busolei nu-l direcționa în sensul sau împotriva deplasării curentului prin fir, ci acționat la unghi drept. Cuvintele ușor obscure ale lui Ørsted au fost
Electricitate () [Corola-website/Science/302842_a_304171]
-
și Operatorul Laplace, care este un operator diferențial de ordinul al doilea în spațiul euclidian "n"-dimensional, definit ca divergența gradientului. În aceeași lucrare din 1784 („"Theorie du mouvement et de la figure elliptique des planetes"”), Laplace rezolvă complet problema atracției gravitaționale exercitate de un corp sferoid asupra unui punct material exterior. Aici a introdus pentru prima dată metoda analizei cu ajutorul funcțiilor armonice sferice (sau „"coeficienții Laplace"”). Dacă coordonatele sferice ale centrelor celor două corpuri sunt (r,μ,ω) et (r',μ
Pierre-Simon Laplace () [Corola-website/Science/298288_a_299617]
-
numerică în funcție de raportul r/r', coeficienții dezvoltării fiind „"coeficienții Laplace"”. Utilitatea lor derivă din faptul că fiecare funcție a unui punct oarecare de pe suprafața sferei poate fi dezvoltată în serie în acest mod. Tot aici, este dezvoltat conceptul de potențial gravitațional, introdus de către Joseph-Louis Lagrange în lucrările lui din 1773, 1777 et 1780 (noțiunea de „"potențial"” fusese utilizată pentru prima dată de către Daniel Bernoulli în "Hydrodynamica" sa, publicată în 1738). Laplace a demonstrat că potențialul satisface întotdeauna ecuația cu derivate parțiale
Pierre-Simon Laplace () [Corola-website/Science/298288_a_299617]
-
XIX-lea (sub numele de "teoria cosmogonică Kant-Laplace") și rămâne și astăzi una dintre ipotezele cosmogonice cele mai credibile. Laplace a fost primul om de știință care a postulat existența "găurilor negre" în univers și a introdus noțiunea de "colaps gravitațional". Este extrem de interesantă, din perspectiva capacității de previziune, sugestia lui Laplace conform căreia „forța de atracție a unui corp ceresc poate fi atât de mare încât lumina să nu mai poată părăsi interiorul acestuia”. Deși nu era singurul adept al
Pierre-Simon Laplace () [Corola-website/Science/298288_a_299617]
-
la Podmolky. Într-un târziu, se întoarce triumfător cu pachetele. Dar vai!, tot ce împrăștiase pe pat mai devreme a dispărut. După o cercetare minuțioasă, jumătate din lucruri e găsită pe patul lui Orče[11], unde a ajuns cu ajutorul forței gravitaționale; cealaltă jumătate ar trebui să fie în pod sau prin grădină. Dar asta nu-l îngrijorează pe Petr. Ridică din umeri și se apucă să deschidă pachetul abia primit. - Abces (Jiří Bruml) Kurt: Petr scotea materiale de la noi prin orice
„Cu mândrie, înainte!” Revista secretă a copiilor din lagărul Terezín (1942-1944) () [Corola-website/Science/295725_a_297054]
-
își păstrează starea lichidă până la atingerea temperaturii de fierbere. Mărind în continuare temperatura, se formează prima bulă de vapori, iar apoi din ce în ce mai multe. Deoarece densitatea vaporilor este mai mică decât a lichidului, într-un câmp de forțe, de exemplu câmpul gravitațional, sub acțiunea forțelor arhimedice bulele se ridică la suprafață, apărând o suprafață de separație între fazele de lichid și vapori. Această suprafață de separație a fazelor este definitorie pentru fenomenul de fierbere. Dacă în timpul procesului de fierbere presiunea la care
Fierbere () [Corola-website/Science/310927_a_312256]
-
Viteza de cosmică, numită și "viteză de eliberare" pentru un corp ceresc este viteza pe care trebuie să o aibă inițial un corp de probă pentru ca acesta să iasă din câmpul gravitațional al acelui corp ceresc. Mai exact, viteza de eliberare este viteza la care energia cinetică a unui corp de probă este egală cu lucrul mecanic efectuat de atracția gravitațională a corpului ceresc asupra corpului de probă atunci când corpul de probă
Viteză cosmică () [Corola-website/Science/310278_a_311607]
-
inițial un corp de probă pentru ca acesta să iasă din câmpul gravitațional al acelui corp ceresc. Mai exact, viteza de eliberare este viteza la care energia cinetică a unui corp de probă este egală cu lucrul mecanic efectuat de atracția gravitațională a corpului ceresc asupra corpului de probă atunci când corpul de probă se deplasează din punctul considerat (de obicei de pe suprafața corpului ceresc) până la infinit. Presupunând un corp ceresc perfect sferic, omogen și fără mișcare de rotație, atracția gravitațională asupra corpului
Viteză cosmică () [Corola-website/Science/310278_a_311607]
-
de atracția gravitațională a corpului ceresc asupra corpului de probă atunci când corpul de probă se deplasează din punctul considerat (de obicei de pe suprafața corpului ceresc) până la infinit. Presupunând un corp ceresc perfect sferic, omogen și fără mișcare de rotație, atracția gravitațională asupra corpului de probă este formula 1, unde "m" este masa corpului de probă, "m" este masa corpului ceresc, "r" este distanța dintre centrele corpurilor și "K" este constanta atracției universale. Lucrul mecanic efectuat de forță de atracție gravitațională este unde
Viteză cosmică () [Corola-website/Science/310278_a_311607]