1,998 matches
-
prezență întrupată. Viul, ca patos al făpturii aflate în zelul dăruirii de sine. Viul, ca Viață, care „s-a arătat și am văzut-o și mărturisim” (I Ioan 1, 3). Viul este aici „rugul aprins” în care dragostea nu se mistuie niciodată. Virtuțile acestei firi se regăsesc, cu o debordantă efervescență și căutată trecere, în personalitatea părintelui Teofil Părăianu. Bătrânul acesta cu chipul rumen și pletele dalbe, robust, surâzător și hâtru, ascunde o taină. Nefirescul său e dincolo de handicapul congenital (nevederea
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
pe brahmani împotriva sa; pentru că aceștia, odată întărîtați, pot să-i distrugă toți caii, toate carele, trupele și elefanții. De aceea cine vrea să se ruineze, nu trebuie decît să-i provoace pe acești oameni sfinți care zămislesc flacăra ce mistuie totul și toată apa mării, soarele și luna cu creșterile și descreșterile ei. Care dintre oamenii ce țin la viața lor pot să-i ofenseze pe cei prin intermediul cărora trăiesc zeii? Un brahman, fie el învățat sau ignorant este o
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
ațîțe împotriva sa pe brahmani; pentru că aceștia odată întărîtați îi pot distruge toți caii, toate carele, trupele și elefanții. De aceea, cine vrea să se ruineze, nu trebuie decît să-i provoace pe acești oameni sfinți care zămislesc flacăra ce mistuie totul, și toată apa mării, soarele și luna cu creșterile și descreșterile ei. Care dintre oamenii ce țin la viața lor pot să-i ofenseze pe cei prin intermediul cărora trăiesc zeii? Un brahman, fie el învățat sau ignorant, este o
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
prin ea. în pragul orbitoarei străluciri a cerului scrie Ion Moța, ceea ce căutăm și dorim noi din toată ființa noastră e lumina...viața de adevăr, dreptate și virtute. În aceasta constă mântuirea, cu scăparea de toate plăgile ucigătoare, care ne mistuie: readucerea rodului în via dumnezeiască, azi bolnavă și stearpă, în națiunea noastră căzută în ghiarele satanice, stârpitoare ale sufletului și aducătoare de pieire. Această nouă fecundare a sufletului pierdut al unei națiuni, nu se poate face decât prin cea mai
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
în când câte-o lacrim- apare/ și fără durere se-ngroașă pe geană./ Hrănim cu ea / nu știm ce firavă stea". Să fie această rămânere în vedere chiar imaginea ce o deschide, și a cărei lumină, întrevăzută o clipă, o mistuie în așteptare?31 Ion Barbu. Lucrurile care se văd și forma increatului Imaginea-undă Spuneam că trupul poetal al semnificabilului se lasă văzut, dă semn că apare; ceea ce apare nu dă însă semn că este, precum orizontul unei ființe în care
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
potrivit lui Hugues de Saint-Victor. Abia atunci ea strălucește ca icoană, precum "aurul de minuni și lumină": "un istm de frumusețe"63. Atinsă de suflarea mângâietoare a increatului, "inima s-aprinde îndată cu o rază", arde în focul ce nu o mistuie, devine ea însăși scânteie a slavei, "scânteia inimii", synderesis (scintilla animae sau apex mentis)64, fiind expresia fondului increat al sufletului: "Ce inimă domnească-mi visam!/ Doamne, atinge-te de ea, să s-aprindă, ori să n-o mai am
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
iată că rugul de jertfă/ urlă cu sânii pe cerul roșu/ și crucea mea de zăpadă/ cade în somnul fericit de valuri". Nimic nu apare decât în virtutea dispariției, căci ceea ce vedem se arată pieritor, coborâtor în negura unui decor pustiit, mistuit de absență. Dar nu chiar totul e absent; ceea ce rămâne în urma deprezentificării strălucește ca urmă a ceea ce a fost, dâră luminoasă a trecerii spre neființă. Lumina e fiică a timpului; apare și dispare în voia curgerii temporale. Apare și dispare
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
e deja lumina, limpezire a sensului, trup al cuvântului luminat. Dar trupul e întruchipare a sufletului, reflectare a acestuia în imagine, atunci când asemănarea modelează imaginea, o lucrează potrivit modelului. Trupul adunat sub lumină se expune în perspectiva esenței sale, se mistuie ca trup al păcatului, se profilează la orizont. Se pune în supunere, în taina ascultării, în lumina în care el nu are ce arăta. Căci trupul adunat, chemat la mărturisirea altuia, e trupul concentrat, cristalizând imaginal în jurul purității. În această
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
-i aparține; se distanțează de sine în diferența de imagine pe care o dă alteritatea. Arderea nu e posibilă decât alături de altul care, deși aproape, pe aceeași cale a combustiei împreună, rămâne departele absent. Eul se topește în noi, se mistuie însă în aparența care i-l dă pe celălalt. Celălalt este doar în eul care-l gândește, iar ceea ce survine ca imagine mentală deschide orizontul unei apariții imprezentabile. Imprezentabilul e intangibilul, nereprezentabilul în sfera percepției sensibile. Nu el subîntinde imaginea
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
vol. Atotsfârșitul, în op. cit., p. 189): " a desluși în floarea pomului împrimăvărat fructul putrezit;/ cu ochii tot timpul orbiți de incendiul lumilor de la capătul vremii", " Prin boaba de strugure a clipei de față să poți întrevedea/ Purpura incendiului ce va mistui lumile" (Aproapele meu, Heraclit, vol. A cincea esență, în op. cit., pp. 93, 97). 59 Scăzut "până la adiere" (Reculegeri, vol. Reculegeri, 1981, în op. cit., p. 41), "pustiit, devastat de ceea ce a întrezărit" (Starea de plâns, 2, vol. Atotsfârșitul, în op. cit., p.
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
aspirat să se înalțe prin contemplarea frumuseții. Aceasta era o încercare periculoasă, căci contemplarea frumuseții umane nu se poate realiza niciodată pe deplin în si‑ guranță. Michelangelo s‑a concentrat pe contemplarea frumuseții tinerilor, pentru ca privirea să fie orientată și mistuită de pasiune. Giorgio Vasari a văzut clar acest lucru, de fapt și notează: Ideea acestui om extraordinar era aceea de a aborda fiecare compoziție în funcție de corpul omenesc și de proporțiile perfecte ale acestuia în extraordi‑ nara lui diversitate de atitudini
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_987]
-
de foc purificator care vrea să opereze eradicări globale ori clarificări de etapă. Trădarea politică, manevrată de o omenească lăcomie, este divulgată în cazul Cantacuzinilor (inși cu o veritabilă vocație a „umbletelor”), a lui Brâncoveanu și a lui Ștefan Cantacuzino, mistuiți de propriile lor ambiții, a lui Dimitrie Cantemir, producător de gesturi irecuperabile. Aceștia - și mulți alții lângă ei: Toma Cantacuzino, pildă de nerecunoștință și cultivator de himere, serdarul Barbu Cornea, „tâlharul cel mare” - au adesea un sfârșit care confirmă premonițiile
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288940_a_290269]
-
și un extaz al sfinților, la aceștia extazul luând forma unei uimiri duhovnicești<footnote Ibidem, p. 164. footnote>, a unei contemplări conștiente, senine și neîncetate a lui Dumnezeu<footnote Arhiepiscopul Basile Krivocheine, În lumina lui Hristos, p. 381. footnote>. Lumina mistuie semnele și petele păcatului, arde în chip nears patimile inimii, prin ea sunt alungate și izgonite toate puterile întunericului.Orice suflet care nu vede lumina vieții care strălucește zi și noapte e pedepsit, rănit, îmblânzit, dus, legat și străpuns în
EXPERIEREA LUMINII DUMNEZEIEŞTI LA SFÂNTUL SIMEON NOUL TEOLOG by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/141_a_174]
-
dumnezeiască, luminat fiind de însăși Lumina cea neapropiată, calcă în picioare pe stăpânul întunericului ca pe niște frunze care au căzut la pământ dintr-un pom înalt<footnote Sf. Simeon Noul Teolog, Erosurile imnelor dumnezeiești, 33.., p. 200. footnote>. Lumina mistuie urmele păcatului: Lumina Ta care strălucește în jurul meu îmi dă viață, Hristoase al meu, căci vederea Ta e viață și înviere. Dar modul lucrărilor luminii Tale nu pot să-1 spun, deși am cunoscut și cunosc cu fapta acest lucru, Dumnezeul
EXPERIEREA LUMINII DUMNEZEIEŞTI LA SFÂNTUL SIMEON NOUL TEOLOG by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/141_a_174]
-
într-o lumină orbitoare. Ea cere să i se ridice "un mare templu cu un altar dedesubt", în care ea însăși îi va învăța riturile pe oameni (v. 271 sq.). Apoi părăsește palatul. O dată clădit sanctuarul, Demeter se retrage înăuntru, mistuită de dorul fiicei sale și o cumplită secetă începe să pârjolească pământul (v. 304 sq.). În zadar îi va trimite Zeus soli rugând-o să revină printre zei. Demeter îi răspunde că nu va pune piciorul în Olymp și nu
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
vreme permitea un anumit standard. Astăzi, pe lângă faptul că puterea de cumpărare a scăzut constant, sănătatea, șomajul, fondul pentru pensii sunt trecute și încasate separat. Dar chiar și la un loc dacă s-ar contabiliza, foamea de bani i-ar mistui imediat, cum se întâmplă îndeobște. Dar care este situația contribuabilului român în condițiile în care asistența medicala se plătește, fondul de șomaj și de pensii, de asemenea, fiind încă separate, iar învățământul, mai ales cel superior, este mai mult particular
Viaţa - o lecţie by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91772_a_93175]
-
istoviți de arșiți și ger. Am suferit de foame, sete, ne-am așternut pământul și stânca cu trupul nostru, ne-am acoperit cu mantaua pentru a prinde câteva clipe chinuite de odihnă și somn întrerupt de atacurile dușmanului. Ne-a mistuit dorul de cei dragi de acasă. Ne-am petrecut în tranșee cei mai fermecători ani ai tinereții cu visurile și speranțele ei. La terminarea războiului acei bravi luptători care au avut norocul să nu fie răpuși în lupte au venit
Frânturi din viaţa unui medic by Popescu Georgie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1175_a_1888]
-
fusese un om de afaceri admirabil, o soție și o femeie minunate. Se afla acum în curte. Zăbovi să închidă poarta după el cu degetele tremurânde și urcă în grabă scările până la ușă. Încă tremurând, introduse cheia în broască. Îl mistuia graba, convingerea că trebuia să intre cât mai grabnic cu putință. Pe măsură ce ușa se închidea ușor în urma lui, văzu că ceasul din hol arăta că trecuse de miezul nopții. Hoinărise mai mult decât avusese de gând. Luminile din camera de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
respingînd cu fermitate principiul tezei lui Constant referitor la inevitabila transformare a "claselor sacerdo-tale" în pături privilegiate, nu ignoră adevărul parțial și contingent care se găsește în aceasta, descoperind în "separarea clerului de popor în cadrul cultului public" prima rană care mistuie corpul Bisericii. Această separare este încă și mai gravă, dacă examinăm natura profundă a misiunii de mîntuire încredințate de Hristos apostolilor săi; ea nu se poate reduce la proclamarea unui adevăr intelectual sau filosofic, dat fiind că înainte de orice constă
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
s...-l fi auzit spunând nu atunci când i se solicită ajutorul. Aceast... generozitate era de deslușit în ochii s...i plini de inteligent.... Discuțiile cu Pilat și cu Lemnij erau veritabile regaluri pentru cei care doreau s... înțeleag... și erau mistuiți de c...utarea drumului cel bun. Caut s... nu folosesc calificative excesive, ce nu au acoperire în fapte, pentru a contura dimensiunea uman... a lui Vasile Pilat. Spun această întrucât, pentru cei din breaslă noastr..., este cunoscut... prietenia ce ne-
[Corola-publishinghouse/Administrative/1898_a_3223]
-
afectiv, un ahtiat de afecțiune. Nu de afecțiunea oricui, după cum se poate bănui, pentru că avea spirit critic, dar de a celor câțiva buni prieteni care, culmea, tocmai ei plecaseră din țară - care, altfel zicând, îl părăsiseră. Dorul de ei îl mistuie, îl „topește“: „Mă topesc de dorul vostru, dar nu mai am putere să «fac» nimic, al vostru în veci...“ Invitat de toți, vrea și nu vrea să călătorească, mai degrabă nu vrea, mai bine să vină prietenii la el, să
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
în sine“, ci de faptul că acest lucru făcea parte dintr-o categorie ce permitea o înțelegere între tine și C. și de la care eu eram exclus). Mi-era foarte neplăcut și buna dispoziție cu care începusem seara respectivă se mistuise dintr odată. Dar ceea ce era mai rău veni după asta. Tu te-ai apucat în modul cel mai firesc să te amuzi din toată inima alături de ceilalți, mai cu seamă cu celălalt - și acest amuzament dură, fără nici o explicație, cel
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
martie 1954 Ore lungi, ba chiar și zile se trec în indiferență și în con ven țional... Dar vine o clipă în care reticențele dispar și în care teama de a fi noi înșine în ceea ce avem mai valabil se mistuie. și gândul nostru capătă intensitatea fulgerului, iar simțămintele noastre - puritatea izvorului, gesturile noastre devin importante și cuvintele noastre - esențiale. și ne deschidem sufletul fără nici o suspiciune, și participăm la destinul nostru cu conștiință și fermitate, și devenim înțelepți cu toată
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
Ochii tăi sunt răcoroși, mâinile tale sunt calde. Ia-mi capul între mâini și privește-mă în ochi, obraz lângă obraz, să stăm aproape, să ne privim, să ne umplem ochii unul de celălalt, să ne potolim setea care ne mistuie! Căci ochii tăi sunt răcoroși, mâinile tale sunt calde. „Când la sfârșitul zilei auzeam că numele-mi fusese salutat pe Capitoliu cu aplauze, noaptea aceea pentru mine încă nu era o noapte fericită...“ „Când însă cel pe care îl iubeam
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
nu era sigur că o făcuse cu adevărat. și în cazul acesta o percheziție în casa de la Câmpulung le punea pe tavă la dispoziția Securității, strânse cu grijă într un pachet și așezate în ordine cronologică! „Jur-împrejur, cumplite neguri cenușii Mistuie o lume întreagă, ce-n gol se năruie surd. Iar eu tot mereu mai adânc mă afund, Dar nu găsesc razim, nu găsesc loc Să-mi agăț mâna întinsă zadarnic. Aștept... Nu știu nici eu ce aștept. Dar știu că
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]