2,391 matches
-
spuse: — Sunt la secția de pe Charlottenstrasse. La intersecția cu Französische Strasse. — Da, o știu. La parter e Lutter & Wegner’s Restaurant, nu-i așa? Rienacker aprobă din cap. Și da, dacă aud ceva, te anunț. — Ai grijă așa să faci, mormăi el și mă lăsă să ies. Când am ajuns Înapoi În Alexanderplatz, am descoperit că aveam un vizitator În anticameră. Era o femeie bine-făcută și foarte Înaltă, Îmbrăcată cu un costum din material negru care Împrumuta curbelor ei impresionante contururile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
poreclei lui. Gura lui Dieter Helfferich Roșcovanul era plasată Într-un unghi pe care ar fi trebuit să-l aibă dacă ar fi mestecat dintr-un trabuc mare. Când vorbea, glasul Îi semăna cu al unui urs de mărime medie, mormăind din interiorul unei peșteri puțin adânci, și Întotdeauna pe punctul de a izbucni de mânie. Când rânjea, gura era o Încrucișare Între stilul maiaș timpuriu și cel gotic din perioada de Înflorire. — Detectiv particular, hmm? N-am cunoscut niciodată unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
lămpi cu gaz, buzele tremurându-i ca și cum tocmai mestecase sticlă pisată. Pe fruntea-i pătrată se ridică și se Întinse o venă subțire, albastră, ca un cârcel de iederă pe un zid de cărămidă. Arătă spre Six: — Țineți-l aici, mormăi el. Roșcovanul Își făcu loc cu umerii printre oamenii de afară ca un luptător furios și mi se adresă mie: Dacă ăsta e vreunul dintre trucurile tale, Gunther, eu personal Îți voi sparge nasul ăla nenorocit. — Nu sunt chiar atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
afurisita de fată? țipă Roșcovanul. Unul dintre torționari arătă cu degetul peste umăr. — Alături, cu frate-miu. — Hei, șefu’, zise celălalt. Individu’ ăsta tot nu vorbește. Vrei să-l mai aranjăm un pic? — Lăsați-l pe săracu’ nenorocit În pace, mormăi el. Nu știe nimic. În adăpostul aflat perete În perete cu cel de dinainte, era aproape Întuneric și a fost nevoie de câteva secunde pentru ca ochii noștri să se obișnuiască. — Franz, unde dracu’ ești? Am auzit un geamăt și apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
instruit de timpuriu de Marea Bestie, cum numea Simone Weil societatea, să-și păzească liniștea pentru neliniștita și neliniștitoarea aventură la care Îl chema talentul. Nu eram, din păcate, la fel de Înțelept, dar respectam codul său. La un moment dat, a mormăit, totuși, sorbind lent din cafeaua neagră și tare: „N-au să te ierte”. L-am privit, intrigat. „N-au să ți-o ierte, să știi”, a repetat. N-am Întrebat pe cine avea În vedere prin „ei”, mă mulțumeam cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
de Vlahuță, la care cronica făcuse aluzie. Vroia să vadă dacă proasta reputație a cărții, datorată lui G. Călinescu, se verifica. „Nu, nu, Dan nu e deloc un respins de societate... Îl ajută toată lumea, doar că el e neajutorat”, a mormăit, apoi, conu’ Paulică. Scrisesem elogios despre Adina, o consideram unul dintre cele mai incisive talente noi În proză. „Nu știu de ce a făcut-o”, a oftat, până la urmă. Cine mai avea, ca acest bolnav de atâtea boli și obsedat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Un lung răstimp, Tang Nah nu e în stare să vorbească. Ne continuăm plimbarea. Însă starea noastră de spirit s-a schimbat radical. Mirosul gardeniilor nu mai e dulce, iar priveliștea înserării nu mai e liniștitoare. Trebuie să fie revoluție, mormăie Tang Nah într-un târziu. Guvernul lui Chiang Kai-shek este corupt în totalitate. Trebuie dat jos, altfel China nu mai are nici o speranță. O să scriu despre acest incident într-o piesă și tu o vei juca. Brusc, ne oprim din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
pierde noțiunea timpului. Când termină, îl cheamă pe Micul Dragon să-i trimită fata. O face să se simtă ca și cum ar fi deja în posesia lui. Mâinile lui o revendică din clipa în care ea intră pe ușă. Îl aude mormăind, povestindu-i în monolog ce a scris. Da, spune-mi, spune-mi tot, îi zice ea. Este sinucidere să etalezi o fațadă atunci când dușmanii sunt în număr masiv. El începe să-i desfacă nasturii de la cămașă. Trebuie să învățăm să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
totuși, Mark nu vorbea. Karin îl imita pe logoped, repetând la nesfârșit: Ah. Oh. Oo. Mu mu mu. Tu tu tu. Mark se holba la gura ei mobilă, dar nu voia s-o imite. Zăcea pur și simplu în pat mormăind, un animal prins sub o baniță, temându-se că ființele vorbitoare or să-l reducă la tăcere pentru totdeauna. Oscila între docilitate și furie. Privindu-i pe terapeuți, Karin învăță cum să manipuleze fiecare stare. Îi testă reacția la televizor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Cu câteva săptămâni în urmă, s-ar fi bălăcit în el. Dar ceva din montajul rapid, luminile intermitente și coloanele sonore zgomotoase îl făcea să scâncească până oprea aparatul. Într-o seară, îl întrebă dacă vrea să-i citească. El mormăi un sunet care nu era nu. Începu cu un număr vechi din People; nu păru să-l deranjeze. A doua zi dimineață, se învârti prin Second Story, anticariatul de pe Twenty-fifth, până când găsi ceea ce căuta. The Boxcar Children. Surprise Island, Mystery
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
un Kokopelli 1 dansa și cânta din fluier. Anul trecut, după înmormântarea mamei lor, Karin îl întrebase pe Mark: Voi doi sunteți împreună? Mai nou e femeia ta?, dornică să-l știe protejat, oricât de puțin. Mark se mulțumise să mormăie. Chiar dacă ar fi, nu și-ar da seama. Bonnie îi povesti unui Mark nemișcat totul despre slujba ei cea nouă, o schimbare față de viața ei obișnuită de chelneriță. Crede-mă, am dat peste slujba de vis pentru orice femeie. Nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
nu...? — Nici măcar nu știu cine a murit. Nu știu unde e sora mea. Nici măcar nu știu unde sunt eu. Tot acest așa-zis spital ar putea fi un studio de film, unde duc oamenii ca să-i prostească, să creadă că totul e ca de obicei. Ea mormăi niște scuze. Bilețelul nu însemna nimic. Dădu să-l ia înapoi. Dar el îl trase departe de ea. —Trebuie să aflu cine a scris chestia asta. Persoana aia știe ce mi s-a întâmplat. Scotoci în buzunarele din spate ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Gillespie. O asalta atât de des pe infirmieră cu nevoia ei de încurajare, încât se temea că Barbara avea să înceapă s-o ia la fugă când o vedea. Dar femeia avea resurse nelimitate de răbdare. Îi asculta temerile și mormăia compătimitoare la poveștile despre birocrația medicală. —Neoficial? E o afacere, condusă de legile pieței la fel ca o reprezentanță de mașini la mâna a doua. — Doar că nu la fel de deschisă. Măcar într-un tip care vinde mașini la mâna a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
duci tu acolo? Nu vreau să zic că... Doar că mă surprinde un pic. —Ei, tot trebuie să cheltuiesc contul de călătorii. Și când studiezi așa ceva, e mai bine să-l vezi in situ. Dar poate că ai dreptate. Ea mormăi, exasperată. —Bărbate! Am mai avut discuția asta! — Serios. Nu știu. Jumătate de continent pentru un consult voluntar? N-o să am nici un laborator. Iar călătoriile au ajuns așa o bătaie de cap. Trebuie să te dezbraci practic înainte să te sui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
defensiv. —L-au stabilizat. Toate procedurile, chiar înainte să se afle dacă avea sau nu asigurare. La capitolul asigurări medicale, suntem în coada listei pe țară. Weber văzuse și cazuri mai grave. Jumătate din țară nu-și permitea asigurarea. Dar mormăi aprobator. —Hârțogarilor le-a luat o oră până au dat de cea mai apropiată rudă. Weber studie actele. În buzunarele victimei se găsiseră doar treisprezece dolari, un briceag elvețian cu buton, o chitanță pentru un plin de combustibil de la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
de bursuc. Ăsta numesc eu final tare, Gus. De-a dreptul in-cre-di-bil, confirmă cel cu pieptul bombat. Cea mai mișto minge de foc de până acum. Dar cel de-al treilea șofer, cel la care venise Weber, se mulțumi să mormăie. —Stați așa. Dați-mi jucărica aia înapoi. O dată și gata. Motoarele tăcuseră, iar bursucul își ridică privirea și-l văzu pe Weber în pragul ușii. Îi dădu un cot lui Mark. —Ai musafiri, Gus. Mark se întoarse, cu ochii aprinși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Dar chiar înainte să ajungă acasă, a văzut un cerb gonind pe dealuri cu un aer fericit și a început să se simtă puțin mai bine.“ Acum spune-mi tu mie povestea. Dacă asta te excită... Deci era tipul ăsta, mormăi Mark. Care și-a luat-o-n freză și s-a deprimat. S-a dus la spital, dar nimeni nu voia să-l ajute. I-au zis să caute pe cineva mai fericit decât era el. Așa că s-a dus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
mine? Ea se uită în jur, căutând sprijin. —Vai de mine. E cumva un examen? — Bineînțeles că nu, bătu el în retragere. — Pentru că dacă ar fi, ar trebui să învăț mai întâi. El își flutură mâna în semn de scuză, mormăi un mulțumesc și se grăbi să iasă afară. Până străbătu aleea, își imagină privirea ei pe spatele lui. I se întâmpla rar să se simtă așa, ca și cum o dăduse-n bară la un interviu. Greața dimineții îl urmă pe alee
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
spate a dinților. Nu putea saliva sau umezi golul înghețat și uscat din gâtlej. Orice australian de pe lumea asta și-ar fi închipuit că mestecă fier. Cuvintele ieșiră afară, dar pe bucăți, de parcă tocmai ar fi suferit un atac cerebral. Mormăi ceva despre cărțile sale care combăteau ideea „suferinței“. Orice stare mentală era pur și simplu un mod de a trăi nou și diferit, care se deosebea de al nostru doar prin grad. —O persoană care are amnezie sau halucinează nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
jumătate nemâncat. Ea îi spunea de câteva ori pe săptămână că era în concediu de boală, dar refuza s-o creadă. —Trebuie să mă întorc la serviciu, declara el. Să-mi câștig pâinea. Când îl vedea pe președinte la știri, mormăia: Nu se poate, iarăși el - domnul Taxele Răului. Se plângea de afișajul radioului său cu ceas. —Nu-mi dau seama dacă e 10.00 a.m. sau 10.00 FM. Poate că astea făceau parte tot din ceea ce cărțile numeau afazie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
pese cine-i vedea. Vechiul Robert Karsh n-ar fi făcut niciodată așa ceva. Rămaseră nemișcați până când lacrimile ei secară și el își retrase mâna. Mi-e dor de tine, Iepuraș. Mi-e dor să fim împreună. Ea nu răspunse. El mormăi ceva cum că-și poate face timp vreo jumătate de oră, marțea viitoare, seara. Ea dădu din cap, tremurând ca un spic de grâu moale într-o zi fără vânt. Ca ea să fie mândră de el. Nimeni de pe planeta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Daniel stătu treaz toată noaptea. La un moment dat, după ora unu, începu să se zvârcolească atât de rău, încât ea se trezi din propriul somn agitat suficient cât să-i pună o mână pe umăr. —Nu-ți face probleme, mormăi ea, pe jumătate cufundată încă în vise. A fost doar un cuvânt. Pe la trei, se trezi în patul gol. Îl auzi în bucătărie, agitându-se ca un animal în cușcă. Iar când în sfârșit se strecură înapoi în pat, ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
luat olanzapina asta, dacă lumea lui ar fi devenit bizară, dacă s-ar fi trezit într-o bună zi sătul de râu, orb la păsări, fără pic de iubire față de tot ceea ce la un moment dat fusese viață. —E posibil, mormăi el. Poate vrei... O bătaie în ușă îl salvă. Un ritm jucăuș, familiar: Shave and a haircut, two bits1. Daniel tresări, oarecum vinovat. —Ce mai e? mormăi Mark, după care strigă: Intră. Tot timpul e deschis. Fură-mi și pielea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
de iubire față de tot ceea ce la un moment dat fusese viață. —E posibil, mormăi el. Poate vrei... O bătaie în ușă îl salvă. Un ritm jucăuș, familiar: Shave and a haircut, two bits1. Daniel tresări, oarecum vinovat. —Ce mai e? mormăi Mark, după care strigă: Intră. Tot timpul e deschis. Fură-mi și pielea de pe mine. Ce mai contează? O siluetă tremurătoare păși înăuntru - femeia aceea pe care Karin i-o prezentase lui Daniel la dezbaterea publică. Daniel sări în picioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
casa lor acoperită de zăpadă din Setauket, Chickadee Way. În timp ce camera de filmat plana deasupra malurilor nisipoase ale râului Platte, soțul și soția priveau, jenați. —Ăsta-i locul tău? întrebă ea. Nu prea avea cum să nu spună nimic. Weber mormăi. Creierul lui se lupta cu o amintire blocată, cu o problemă de identificare care-l chinuia de opt luni. Dar pe măsură ce se apropia de soluție, gândurile sale o împingeau mai departe. Soția lui îi interpretă greșit frământarea. Își ridică degetele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]