2,516 matches
-
și a citi cărțile lui Monciu-Sudinski, atâtea câte se mai găseau după ce fuseseră arse sau confiscate. Parcă era altfel decât în poeziile cu mistreți și căprioare din manualele cu poza rumenă a lui Ceașcă. Știam și ce mă așteaptă. Nu pupasem în fund și nu mi-era rușine să mă uit în oglindă; carnetul UTC venise pe bandă rulantă (îl primisem gata semnat), iar cel de partid nu mai însemna nimic pentru nimeni (ajunseserăm deja vreo patru milioane în situația asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Bismarck, după numele celui mai grozav vas de luptă din toate timpurile, și, din acel moment, am devenit de nedespărțit. Formam un cuplu colosal, mai reușit ca pe micul ecran: Pat și Pataschon, Stan și Bran, Popeye și Bluto. Îl pupam de dimineață până seara (stârnind gelozia Mariei, care îmi reproșa că mă ocup prea mult de el), îl mângâiam și-l strângeam, îi spuneam povești. Azi îl vedeam echipat în uniformă de polițist, dirijând circulația prin pat; a doua zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
îi scotea el pe toți pe care îi tundea, dar cine se mai bucurase ca mine când, în liceu, amicul Ludovic, congolez chiulangiu și fotbalist de excepție, marcase pe „Zoia“ golul decisiv în partida cu băieții din parcul Ioanid? Îl pupasem pur și simplu pe gură, ca pe maică-mea! Tipului însă nu-i plăcuse, se știa vedetă (mereu se lăuda că unchi-său e ambasador) sau poate avea ceva împotriva spirtului pe care-l foloseam pe post de after-shave; scuipase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
spirtului pe care-l foloseam pe post de after-shave; scuipase și mă îmbrâncise repede, după care continuase să se bucure de unul singur. Alerga și fâlfâia din brațe, țipând la adversari cu vocea lui pițigăiată: „Sigani prosti! La mine cur pupi!“. Lucrurile s-au complicat brusc în momentul când, în afară de noi, echipa din „Ioanid“ a devenit la rândul ei nerăbdătoare să-și exprime recunoștința. Probabil că bănuiseră că or să piardă (puseserăm o sută de lei de căciulă și, pe-atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
țările care se unesc și alte prostii de-astea socialiste, pe care o tovarășă cu coc ni le băga pe gât la orele de „CSP“. Mai târziu, aveam să aflu că Ceaușescu oricum își clătea fața cu „Rivanol“ după ce se pupa cu trimișii diverselor bantustane, de care zicea că sunt coborâți din curmal direct în ambasade. Cât despre timpul meu liber, bunul neprețuit în numele căruia acceptasem să-mi prostituez mintea și sufletul, el mă purta când prin anticariate, când pe străzile vechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
voios, cu părul pus grijuliu pe bigudiuri. Nici nu se sinchisea de noi. Băieții îl bombardau pe-ascuns cu cretă, și el zâmbea în continuare, ca un tembel. Parcă-mi ardea mie să-i sar în brațe și să mă pupe sub ureche (așa auzisem că proceda cu pionierii care-i duceau flori)? Tăceam, făcând pe prostul, dar știam eu mai multe. De-atunci, dintr-a întâia sau a doua, s-a zis cu drăgălășeniile. Zăceam șase ore pe zi în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
bretonelul zimțat lipit de fruntea transpirată. S-a apropiat de el și Paul a scăpat vata de zahăr pe jos, parcă-l frigeau degetele. N-am auzit ce-au vorbit, dar, la un moment dat, Gloria a început să-l pupe pe-obraji, pe nas, pe ochelari; unde găsea un loc liber, îl ștampila. Eu turbam după tufiș, cu garoafele-n mână. Se pleoștiseră și ele, mai ceva ca planul meu: păream un biet puțoi, căruia i se dă cu piciorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ca o pijama la geam, fâlfâind în vântul cu miros de săpun și prăjeală. Dintre victime, mă delectam mai ales cu una: Bidileanu Ovidiu. Era cel mai voios dintre colegii mei de joacă din copilărie, genul tâmpit optimist, care te pupă când te vede. Printr-un miracol al soartei, care, luând dintr-o parte și-adăugând în alta, se îngrijește de idioți să fie fericiți, în timp ce noi, restul, ne chinuim, Bidileanu străbătuse vârstele și epocile cu-același zâmbet larg și-aceeași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
înțeleg eu bine, pictorii ăștia de secol 18 au găsit țipla potrivită, sub care să ferească de ochii lumii știu eu ce chestii care nu trebuiau să se vadă. Trăgeau un desen pe deasupra, și la revedere, tu ziceai că-ți pupă mâna, iar ei te-njurau pe la spate.“ „Cam așa ceva. Primul care-a făcut treaba asta se pare că a fost Bartholomaeus van der Hels, prin secolul 13. Tipul era rivalul lui Rembrandt, concurența în materie de comenzi, ca să zic așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nu mai arată la fel și-are și altă voce. Nevastă-sa îl cheamă în dormitor, frati-su îi împrumută bani, la serviciu e avansat, chiar dacă e-altă persoană. Nimeni nu pune nici o întrebare, toți se comportă firesc, discută, îl pupă, îi strâng călduros mâna - ar fi putut fi și-o maimuță, conversațiile ar fi mers înainte, cu tot cu șampanie și pupături. Cu puțin noroc, prinzi și partea când eroul coboară scările și, în timp ce constați cu uimire că Danny nu e Danny
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
le strângi pe toate; nici o problemă, dacă încărcai repede și demarai cu căruța. Capacele fuseseră montate prin 1928, pe unele mai strălucea anul și câte-o inscripție cu „BUCURESTI-CANALISARE“ sau „Kaiserslautern Gmbh“; atât de rar, că-ți venea să le pupi sau să le faci o fotografie, poate chiar să le iei și tu acasă. Ieșiseră din interbelică, trecuseră prin război și recesiune, rămăseseră nemișcate după cincizeci de ani de comunism. Acum lipseau din doi în doi metri, parcă strada fusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
rezolv eu cu ei, fii cuminte. Doar la moșu’, un Bizzarinni 500 GL pe roșu. A ieșit în serie limitată la Burago. Vezi să aibă și baterii. Și-l mișcăm împreună prin curte!“ „Mulțumesc, boierule! Ne vedem în București. Te pup!“ „Auzi, și-ncă ceva: încetinește înainte de benzinărie. O să ai ce vedea. Noroc, Robiță!“ „Salutare!“ Am închis și i-am întins telefonul Mariei. Cât nu sufeream eu mini-sculele astea electronice, tot îmi foloseau uneori. La fel ca mașinuțele lui Andrei: o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
că ce i-a ieșit l-a speriat atât de tare, încât s-a hotărât să ascundă aparatul.“ „Eu zic c-a aflat. Altfel nu scria Bălcescu și-Un om între oameni. Piese grele, porcării de-alea comuniste în care pupa-n fund autoritățile de după război.“ „Stați puțin.“, s-a ridicat Maria-n capul oaselor, „Voi vorbiți de-al doilea război mondial, nu?“ „Exact.“, i-am confirmat. „Păi ce-are tanda cu manda? Patul lui Procust apare în 1933, cu mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
făcut la scurt timp după despărțire... Fraza nu se termina aici. Textul părea lung, încărcat, scris cu fonturi mici și durdulii, feminine, școlărești. Parcă n-ar fi fost Paul. I-am zis-o lui Mihnea. „Așa e, ceva nu se pupă aici. Știi ce fonturi sunt?“ „Coronet, cu diacritice.“, le-am recunoscut. „Le folosesc domnișoarele, când scriu scrisori parfumate în anul întâi la Filologie.“ „Da’ ce, în anu’ patru nu le mai parfumează?“ „În anul patru nu mai scriu scrisori, ci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
putredă și-obiceiuri încremenite se prelingea din coconul apartamentelor, pentru a se dezmorți seara la ședința de bloc. Chiriașii fugeau, știau ei ce știau. Cele două scări pompau figuri familiare, prelungite în capot, trening sau pijama și dornice să te pupe și să socializeze. Fiecare simțea nevoia să spună ceva. Blocul nu mai era bloc, ci o haină imensă, încăpătoare, pe care-o purtau toți locatarii (mai puțin cerșetorul clandestin din pod, care se ferea să apară), cu mândrie și zgomot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să vezi tocmai tu scrisorile astea? De ce nu-apar și-n alte dosare, la mine, la Cezar, la Icsulescu?“ „De unde știi că n-apar?“, i-am întors-o cu-aceeași monedă. „Ți-ai văzut tu dosarul?“ „Nu. Da’ nu prea se pupă treburile: două tipuri de dosare-n același loc? E maxima tâmpenie.“ „Just. Și-atunci?“ „Păi, hai să ne gândim. Și tu, și eu suntem de-acord că nimeni n-ar confunda cele două dosare. Și-am mai convenit și că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu greutate pe butoanele telefonului. Parcă fuseseră făcute în bătaie de joc, pentru domnișoare. Îți trebuia un ac de siguranță ca să formezi un număr. Mihnea a început să râdă: „Stai că acuma văd. Iar ți-ai luat mănușile vesele...“ „Mă pupi undeva...“, i-am zis. Asta chiar n-aș fi vrut să mi-o facă. Pe lângă Pif-uri și-amintiri, mai strângeam și mănuși. Adunasem o colecție întreagă, după forme, modele, culori, material și utilități: mănuși de facultate, mănuși de cumpărături, mănuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
atât mai puțin să li se opună. Pe baza informațiilor primite, șefii lor controlau piața: dictau tirajele, aranjau aparițiile, dirijau publicitatea, împărțeau traducerile, ofereau bursele, simulau competiția (ca Pepsi și Coca-Cola). Dacă te puneai rău cu un mercenar, nu mai pupai premii sau străinătate toată viața ta. Ne aștepta un ultim etaj de controlat. Biblioteca urca pe încă un nivel, răsucită cu tot cu sertare și vitrine pe două scări metalice, care se întâlneau în vârf. Pereții culoarului erau umpluți cu inscripții, ornamente
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Imaginea ultimului "apel de seară" din armată, la unitate. După ce se dă "pe loc repaus", un urlet generalizat, URLET, se aude din marea masă de soldați adunată în curtea unității. Se aruncă bonete, cizme, curele în aer, se dansează, se pupă, se înjură. Furia maselor este distrugătoare, dar recunosc că are un "ceva" fascinant. Ea trebuie trăită pentru a fi înțeleasă, fiind imposibil de descris în cuvinte. Este extrem de ușor să te sacrifici, ca individ, atunci când ești prins de o mulțime
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
direct dintr-un film. Țigănușul cel mic sufla din toți plămânii într-o trompetă obosită, își dădea capul pe spate, mai să-i cadă jos pălăria stil melon, apoi își rotea ochii, spunând parcă în transă: "O Magdalena, Magdalena mea / Pupa-ți-aș acum gurița, oa, oa" și altele asemenea. Efectul garantat, ploaie de monezi și fotografii digitale. Despre inadecvare: un camion imens, marca DAF, efectua manevre delicate în fața Universității. Era condus de o tânără fată, cu chip angelic, de maxim
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
pe Mălina, pe mamae-ta; dar ea s-a tras înapoi, a început să plângă, nu-l recunoștea, nu pricepea ce vrea omul acesta, iar celelalte două, Verona și Floarea, s-au șters repede cu dosul palmei pe locul unde le pupase pe obraz. Și Vasile era și dânsul descumpănit, de-această întâlnire. Și se tot uita, când la mine, când la fete. Apoi s-a întors spre frate-meu care fusese reformat, adică refuzat la oaste, fiindcă era beteag de-un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
când el ajungea în dreptul cabinetului său se oprea, se descoperea (fiindcă avea o pălărie cu borurile largi, à la Caragiale), o privea și o sorbea din ochi, se ridica pe vârful picioarelor și-i ridica mânuța sus și i-o pupa îndelung, urându-i "o zi bună!", apoi mai stătea și o privea încă două-trei clipe, cum sărea sprintenă și alintată pe treptele ce urcau la etaj, unde era biblioteca. O dată, când n-avea ore, l-am văzut mergând împreună cu ea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
numai porcării de astea... Și mă gândeam că o să se deschidă ușa și o să zică unu’: „Scuzați că s-a făcut o greșeală cu dumneavoastră”. Da’ mi-au zis: „Nu mai fii naiv, mă, pregătește-te de cursă lungă... Adică pupă mână ticăloșilor ăstora, că ăștia nu mai dau Înapoi, să știi”. Te-au Înhățat, te condamnă! Ceea ce s-a și adeverit... Se obișnuia la Uranus să sefolosească informatori În celule? Da. Da’ eram conștienți că erau informatori printre noi... Mie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
fuste ca să-și arate genunchii te poate deruta într-adevăr, dar poate asta și urmăresc, să-și camufleze natura înșelîndu-ți ochiul cu detalii fără importanță. Unii din colegi, imitîndu-i pe oamenii mari, vorbeau cu ele, le țineau de mînă, le pupau. Ăștia nu-și dădeau seama că se transformau într-o creatură hibrid. Alin a fost pus în bancă cu o fetiță. Asta pentru că, la început, cînd a fost întrebat cu cine vrea să stea în bancă, a dat din umeri
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
încercări. Unui bețiv bătrîn i-a tras un șut în haina prăfuită și a fugit de urmărirea împleticită, ascunzîndu-se prin cotloanele întunecate pînă a avut prilejul să-i mai tragă unul încît să-l dezechilibreze și l-a ajutat să pupe asfaltul, îmbrîncindu-l. L-a buzunărit apoi în mai puțin de-o secundă, înainte ca ăla s-apuce să facă vreun gest, și i-a luat pachetul de țigări mototolit și pe trei sferturi fumat, pentru a-l aduce ca trofeu
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]