1,452 matches
-
Rece, o masă critică de state democratice liberale a ajuns să domine sistemul internațional, atunci sfârșitul Războiului Rece poate fi asociat și cu o schimbare majoră de sistem, dar o schimbare de un tip foarte diferit în comparație cu cel evidențiat de realiști. După stabilirea cadrului teoretic, Harrison aplică teoria în cazul politicii externe a trei state cheie Germania, Japonia și China din primul deceniu al lumii post-Război Rece. Se dovedește că toate cele trei state întâmpină dificultăți de adaptare la schimbările caracterului
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
se schimba sub aspect cultural. Acest cadru teoretic este folosit pentru explicarea reacțiilor unui număr de trei puteri majore față de colapsul Uniunii Sovietice, precum și a modului în care și-au dezvoltat politica externă după sfârșitul Războiului Rece. Comportamentul interpretat de realiștii clasici (sau "neoclasici") drept aliniere în interiorul unei structuri unipolare este înțeles mai bine în termenii cascadei de norme generate de apariția unui nucleu stabil de state democratice liberale în sistemul internațional. În timp ce presiunile de socializare se supun variației instituționale și
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Sikkink, 1998). Finnemore și Sikkink au dezvoltat modelul pentru a-l aplica în cazul funcționării mai multor regimuri umanitare. Totuși, concluziile lor coincid cu dinamica normelor internaționale despre care lucrarea de față afirmă că poate fi asociată cu pacea democratică. Realiștii consideră că interesele de securitate depășesc interesele umanitare pentru că statele trebuie să se conformeze imperativului supraviețuirii, iar astfel modelul ciclului de viață al normelor poate prezenta neajunsuri atunci când este transpus în sfera securității. Cu toate acestea, există asemănări puternice între
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
poate prezenta neajunsuri atunci când este transpus în sfera securității. Cu toate acestea, există asemănări puternice între cascada normelor sau "alinierea la norme" asociată cu a doua etapă a modelului propus de Finnemore și Sikkink și tiparul formării alianțelor identificat de realiștii clasici drept trăsătură centrală a relațiilor marilor puteri din lumea post-Război Rece. O ultimă temă recurentă în această lucrare este încercarea de extindere a argumentului liberal privind pacea democratică la nivelul sistemului prin crearea de legături cu intuițiile constructiviste. Literatura
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în sensul că punea accent pe importanța nivelului intern ca determinant cauzal al comportamentului statului. Totuși, oarecum paradoxal, în prezent atât susținătorii, cât și oponenții păcii democratice acceptă termenii de bază în care are loc dezbaterea. În esență, dezbaterea dintre realiști și liberali gravitează în jurul întrebării privitoare la existența unei "păci separate" între democrațiile cu același tip de regim. Dar acest consens poate împiedica apariția unor întrebări mai profunde privind posibilitatea ca între liberalism și pace să existe o relație mai
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
-lea și începutul secolului al XX-lea. Competiția pozițională și preocuparea față de capacitățile relative va caracteriza tot mai mult politica marilor puteri, și va crește probabilitatea ca principalele state să poarte războaie, în comparație cu perioada Războiului Rece. Până la sfârșitul anilor 1990, realiștii au început să fie de acord că tendințele către balansarea marilor puteri împotriva SUA nu fuseseră caracteristica predominantă a sistemului internațional după sfârșitul Războiului Rece. Acest consens l-a făcut pe William Wohlforth să încerce să salveze cadrul realist structural
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
precum și pentru integrarea acestor state în societatea internațională. Principalul susținător al acestui argument este Joseph Nye, în lucrarea sa de referință Bound to Lead (Nye, 1990). Nye afirma că exista o probabilitate redusă pentru materializarea conflictului structural emergent prezis de realiști. În schimb, avea să apară un sistem de tip "tort etajat", cu SUA ca hegemon în sfera militară, iar statele de rangul doi specializându-se în sprijinirea unor sisteme de guvernanță pentru administrarea interdependenței economice și ecologice. Argumentul lui Nye
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
crește complexitatea unor negocieri multilaterale. Cu toate acestea, probabil că schimbarea cadrelor instituționale în aceste condiții va fi marginală, pentru că actorii păstrează stimulentele de a coopera (Keohane, 1993). Prin contrast, Asia de Est reprezintă un caz mai dificil pentru instituționalism. Realiștii structurali s-au grăbit să observe că Asia de Est părea "pregătită pentru rivalități" ca urmare a Războiului Rece (Buzan și Segal, 1994; Friedberg, 1994; mai recent, vezi Friedberg, 2000). Pe lângă prezența Americii și Rusiei, Asia de Est include Japonia
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
nici instituționalismul nu sunt capabile să explice tiparul general al activității instituționalizate documentate în Unipolar Politics. Afirmația potrivit căreia principalele puteri se aliniază SUA după sfârșitul Războiului Rece sugerează că tendințele din sistemul internațional sunt invers decât cele anticipate de realiștii structurali. America s-a folosit cu succes de diplomație pentru a pacifica alte puteri și a le convinge de caracterul benign al dominației sale. În loc să balanseze împotriva Americii, alte state majore îi acceptă dominația pentru că o percep drept relativ neamenințătoare
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
cheie în modelarea reacțiilor față de colapsul sovietic. Editorii apreciază că acest fapt indică alinierea în cadrul unei structuri unipolare. Constrângerile impuse de sistem asupra principalelor puteri sunt relativ slabe, permițând coalițiilor interne un grad ridicat de influență asupra formulării politicii externe. Realiștii structurali ar putea face observația că teoria lor este concepută pentru a explica efectele internaționale, și nu politicile externe ale unor state (Kapstein și Mastanduno, 1999, p. 10; vezi și Waltz, 1996). Deocamdată, așa cum subliniază Kapstein și Mastanduno, dacă niciuna
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
teren argumentelor realiste. Caracterul supra-determinat al versiunii lui Deudney și Ikenberry de teorie liberală naște întrebarea privitoare la posibilitatea reformulării liberalismului astfel încât predicțiile lui despre tiparele activității instituționalizate să fie separate mai clar de cele oferite de instituționaliști și de realiștii clasici. Un criteriu util în acest sens constă în examinarea mai îndeaproape a tipului de activitate instituționalizată prezis de cele două teorii. Într-o ordine internațională cu adevărat mai liberală, hegemonia nu ar fi o condiție necesară pentru socializarea la
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
un proces de schimbări profunde. Dar, dacă nu se consideră pe sine drept un actor cu un sentiment legitim al identității naționale, Germania va fi incapabilă să își îndeplinească rolul cerut de noul ei statut în sistemul internațional. Dezbaterile dintre realiștii care sugerează că Germania se transformă într-un actor normal și cei care consideră că ea se află departe de normalitate, din cauza angajamentului internalizat față de multilateralism, stabilesc o dihotomie falsă. După cum sugerează Dorff, "cele două teze nu se exclud reciproc
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Este important că un stat cu preferințe realiste mercantile ar putea urmări interese tehnico-economice cu prețul intereselor politico-militare. Acesta își va defini puterea în sistemul internațional în termenii averii și tehnologiei deținute, iar poziția în termenii structurii industriale. În consecință, realiștii mercantili vor balansa împotriva statelor bogate cu industrii tehnologizate puternice, și nu vor considera drept amenințătoare statele cu structuri industriale diferite (Heginbotham și Samuels, 1999, p. 200; vezi și Kawasaki, 2001, pentru explicații similare). O caracterizare realistă mercantilă a preferințelor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și nici Keohane nu acordă suficientă atenție posibilității ca perspectivele asupra sistemului internațional stabilite în timpul Războiului Rece să fi fost pur și simplu prea limitate pentru a surprinde în mod adecvat tendințele istorice generale din interiorul acestuia. Limitările dezbaterilor dintre realiștii structurali și instituționaliști sunt, de asemenea, reflectate în programul de cercetare propus de ei pentru perioada post-Război Rece. Dezbaterile dintre aceste școli sugerează că încercările de rafinare a modelelor raționaliste au produs cea mai bogată agendă de cercetare din domeniu
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
folosit de instituțiile internaționale pentru a se adapta la schimbările din perioada 1989-1991 (Keohane ș.a., 1993). Totuși, una dintre limitările acestui program de cercetare constă în caracterul său extrem de îngust, cu consecința că exclude arii importante de cercetare. De exemplu, realiștii arată că în Asia de Est există candidați la statutul de putere majoră, dar tiparele interdependenței economice și instituționale rămân subdezvoltate. În lipsa precondițiilor pentru schimbări pașnice, identificate de instituționaliști, predicțiile realiste despre instabilitatea în creștere din această regiune după Războiul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
situație ideală, atât cât se poate, pentru testarea și rafinarea teoriilor concurente. Totuși, potrivit unei viziuni alternative, tiparele schimbării începute în 1989 necesită o reevaluare a teoriilor sistemului internațional mai ambițioasă decât ceea ce s-a realizat până acum. Contrar afirmațiilor realiștilor și instituționaliștilor, teoria sistemică trebuie să fie revizuită într-un mod comprehensiv, în lumina sfârșitului Războiului Rece. Mai întâi, teoriile relațiilor internaționale trebuie să fie capabile să ofere o explicație endogenă a colapsului sovietic. Această evoluție nu poate fi considerată
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
regiune să considere America o putere agresivă și imperialistă. Există un contrast foarte puternic între acest tipar și evenimentele din jurul sfârșitului Războiului Rece. Dezintegrarea Uniunii Sovietice se pretează într-o mai mică măsură unei explicații convenționale la nivel de sistem. Realiști structurali proeminenți, inclusiv Waltz, acceptă în mod explicit că această evoluție este cel mai bine înțeleasă ca un colaps intern, ale cărui origini se află numai la nivelul unității. Bineînțeles că sfârșitul Războiului Rece poate fi privit ca o consecință
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
este cel mai bine înțeleasă ca un colaps intern, ale cărui origini se află numai la nivelul unității. Bineînțeles că sfârșitul Războiului Rece poate fi privit ca o consecință a declinului relativ al imperiului sovietic, sub greutatea supraextinderii imperiale. Totuși, realiștii au recunoscut de mult timp că această explicație se confruntă cu anomalia reprezentată de natura pașnică a tranziției dintre 1989 și 1991 (Wohlforth, 1995). Astfel, evenimentele de la 11 septembrie 2001 sunt calitativ diferite de cele din jurul sfârșitului Războiului Rece, în
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
conceptualizare a dinamicii pe termen lung a sistemului internațional. Consecințele atacurilor de la 11 septembrie 2001 și urmările lor pentru sistemul internațional au generat și multe dezbateri. Mai ales, aceste evoluții au pus presiuni enorme asupra tendinței de aliniere despre care realiștii clasici au afirmat că a caracterizat structura relațiilor marilor puteri după sfârșitul Războiului Rece. Pe căi diferite, 11 septembrie, intervenția în Afganistan și invadarea Irakului au expus contradicțiile și problemele latente ale SUA în încercarea de a-și menține statutul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
descopere că și-a luat prea multe angajamente pe plan extern. Retorica politică ce evidențiază amenințările externe generează un "recul" pentru elita conducătoare, prin aceea că inițiază un proces ce duce la o supra-extindere gravă. Argumentul lui Snyder este unul realist clasic (sau "neoclasic"), ce pornește de la rolul politicii interne și al ideilor în procesul de luare a deciziilor, pentru a rafina eșecul neorealismului de a explica frecvența supra-extinderii. Totuși, putem extinde acest argument dincolo de limitele propuse de Snyder, prin depășirea
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
lumea emergentă odată cu 1989. În cele din urmă, nici măcar specialiștii nu pot fi siguri ce se va întâmpla în viitor și care va fi tendința principală în relațiile internaționale. Dar, cel puțin deocamdată, se pare că tiparul alinierii, identificat de realiștii clasici drept caracteristic primului deceniu al tranziției de la Războiul Rece, se dizolvă. Dacă aceasta este realitatea, atunci controlul SUA asupra sistemului internațional va ajunge să se bazeze pe dominația materială, și nu pe părerea bună a celorlalți despre puterea americană
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
in International Relations Theory, Westview Press, Londra, pp. 158-179. Keohane, R.O. (1991) "International Liberalism Reconsidered" în John Dunn (coord.) The Economic Limits to Modern Politics, Cambridge University Press, Cambridge, pp. 165-194. Keohane, R.O. (1993) "Institutional Theory and the Realist Challenge After the Cold War" în D.A. Baldwin (coord.) Neorealism and Neoliberalism: The Contemporary Debate, Columbia University Press, New York, pp. 269-300. Keohane, R.O. (1996) "International Relations: Old and New" în R.E. Goodin și H.D. Klingemann (coord.) A New Handbook
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
and the European Union: From Junior to Senior Role" în G. Smith, W.E. Paterson și S. Padgett (coord.) Developments In German Politics, Macmillan, Londra, pp. 156-172. Kirschner, J. (2003) "States, Markets and Great Power Relations in the Pacific: Some Realist Expectations" în G. John Ikenberry și M. Mastanduno (coord.) International Relations Theory and the Asia Pacific, Columbia University Press, New York, pp. 273-298. Kitano, M. (1994) "The New China: Dynamism and Vulnerability", Pacific Review, pp. 7, 153-161. Klein, D.W. (1998
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
domeniul politicii externe, ea este și o teorie a politicii externe, deci poate fi criticată și comparată cu alte teorii din domeniu. Problema capacității neorealismului de a genera teorii în domeniul politicii externe a fost reluată în cursul dezbaterilor dintre realiștii defensivi și cei ofensivi, în cadrul Studiilor de Securitate. John Mearsheimer și realismul ofensiv Teoria structurală avansată de John Mearsheimer (2003) nu se limitează la nivelul sistemului, ci își propune să fie și o teorie a politicii externe. Și în acest
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]
-
1903-1918 și 1939-1945) sunt marcate de războaie majore: războaiele napoleoniene și cele două războaie mondiale. Realismul defensiv Realismul defensiv combină perspectiva structurală cu un set de asumpții despre stimulentele conflictului sau ale cooperării interstatale. În primul rând, interpretând dilema securității, realiștii defensivi arată că încheierea de alianțe sau înarmarea, în scopul atingerii obiectivelor de securitate ale statului, pot conduce la o diminuare a securității, prin aceea că un potențial rival ar putea judeca greșit intențiile statului respectiv, suspectându-l de agresivitate
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]