2,477 matches
-
o Îngrijoră pe Marlena. Ea, care fusese crescută Într-o familie shanghaineză, Înțelegea cam tot atâta mandarină ca și domnișoara Rong engleză, așa că i se părea că oamenii erau supărați fiindcă le stricaseră filmarea. Într-un final, femeia Înveșmântată În roz le vorbi din nou În engleză. —Facem documentar de la această regiune, pentru televiziunea națională, pentru sensibilizare cultura minorității Bai, ca și frumusețea pitorească a Muntelui Clopotul de Piatră ca să arătăm la turiștii din toată lumea. Vrem să punem vouă Întrebări. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
turiștii din toată lumea. Vrem să punem vouă Întrebări. E OK? Harry și Marlena schimbară câteva zâmbete. —Sigur. Cu mare plăcere. Cameramanul se pregăti și le făcu semn lui Harry și Marlenei să se dea mai la stânga, mai aproape de femeia În roz. Sunetistul ridică microfonul deasupra capetelor lor. Mai schimbară câteva cuvinte În chineză și Începură să filmeze, cu femeia vorbind repede Într-o mandarină de Beijing perfectă: — După cum puteți vedea, Templul Clopotul de Piatră, cu bogata sa cultură, cu peșterile Încărcate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Schimbă pe engleză: Domnule, doamnă, spuneți-ne, vă rog, ce părere aveți despre Templul și Muntele Clopotul de Piatră. —E frumos aici, spuse Marlena, chiar și pe ploaie. Nu știa dacă să se uite spre cameră sau la femeia În roz, așa că s-a uitat În ambele părți, când la una, când la alta, astfel Încât privirea ei părea furișă și speriată. Harry Își luă poziția de televiziune, spatele mai drept, pieptul Înainte, o privire dârză și onestă drept spre cameră: Acest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
aducă la Muntele Clopotul de Piatră. Îi făcu semn cameramanului și acesta Începu imediat s-o filmeze pe Esmé, care se plimba prin curtea plină cu arbuști golași de liliac indian și vase mari cu cireși sălbatici, cu mugurii lor roz În diferite stadii de Înflorire. La celălalt capăt al curții, o femeie bătrână stătea pe un scaun cu un copil mic În brațe, mama și respectiv fiica Îngrijitorului templului care locuiau acolo. Lângă ele stătea un cățel Shih Tzu, știrb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
În Ruili, opiul se scurgea peste graniță ca apa murdară printr-o sită și, odată cu el, treceau dintr-o țară În alta și bolile transmisibile prin refolosirea acelor. Era evident că multe dintre femeile din „saloanele de frumusețe“ luminate În roz erau dependente de opiu. Spun „femei“, dar cel mai bine li s-ar potrivi „fete“. Multe fuseseră răpite din sate la vârsta de doisprezece-treisprezece ani, drogate și apoi puse să se prostitueze. În lumina aceea roz, aveau o strălucire mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
se aflau vânzătorii care ofereau produse mai practice pentru localnici: pepeni galbeni, verdețuri cu tulpini lungi, tomate, condimente aurii și roșii, vase de lut cu murături și pastă de creveți. Sarongurile femeilor aveau culori vii, ca ale unor oameni fericiți: roz, turcoaz, portocaliu. Bărbații stăteau pe vine, În longyin-urile lor În culori Închise, cu omniprezentele țigări de foi Între dinți. —Și ei ce fac aici? Întrebă Moff. Pe ponton erau o duzină de soldați În uniforme de camuflaj, cu puști AK-47
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
salvatori, cu nasuri infailibile, a căror muncă se bazează pe o simplă recompensă sub forma unui joc cu mingea. Iar această superbă doamnă este curajoasa lor dresoare. Camera arătă o femeie Îmbrăcată Într-o rochie Îndrăzneață cu bretele, galben cu roz, din bumbac, mulată pe trupul ei tânăr și slab. —Saskia Hawley. I-a dresat singură, spuse Harry, și a făcut o treabă extraordinară, dacă vreți să știți opinia mea. Folosind tehnici pe care de la tine le-am Învățat, eu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
exterminați să se întoarcă pentru a întruni un minyan 25. Textele pietrelor funerare din cimitirul evreiesc au fost toate revopsite prin donația unui descendent al unui supraviețuitor al Holocaustului care trăiește în Statele Unite. Cu excepția a două pietre înalte, vopsite în roz, aidoma culorii pietrelor funerare ale familiei rabinice din Paks, și fără urmă de text gravat pe ele. Paznicul cimitirului, un bătrânel lucid trecut de nouăzeci de ani, m-a asigurat că aceste pietre păzesc mormintele rabinilor Pollak, dar că vântul
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
un moment privirea asupra palatului gării. În linii generale fațada e tot cea pe care o cunoaștem, adică cea de azi; fără construcțiunile mai nouă care o complectează acum, deoparte și de alta (nu ca frumusețe, firește). Simplă, armonioasă, cu rozul strălucitor, al zidurilor exterioare, cu eleganta-i loggia de asupra portalului principal, fațada aceasta amintește multe vechi clădiri din centrele apusene, între care (e curios) unele dintre minunatele palate în gotic venețian de pe Canal Grande. Să nu uităm că clădirea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
ce s-a ridicat pe teritoriul principatelor dunărene, capăt de linie, pe prima noastră cale ferată, Lemberg-Cernăuți-Iași. Timpul a cruțat-o; oamenii mai puțin. Construcțiile anexe i-au distrus frumusețea originară și unitatea; sumbrul cenușiu, care a înlocuit atât vechiul roz de apus de soare al fațadei, cât și roșul viu venețian din interiorul loggiei, i-a alterat complect expresia veche, i-a imprimat, parcă, un rece aer de cazarmă. Dar să plecăm; timpul de care dispunem e destul de scurt, mult
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
Tour de Nesle, s-a întâmplat să aibă în fața sa o tânără persoană care purta o capelină roză. Dac-am fost în stare să suport melodrama aceasta nesuferită, spune poetul, e numai pentru că toată seara am urmărit-o prin vălul roz care se interpunea între ochii mei și rampă. Legând apoi împrejurarea aceasta de impresiunile pe care i l-ea lăsat revoluția de la 1848, el adaogă: mă simțeam așa de fericit de a mă vedea la Paris, Parisul însuși apărea ochilor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
în căutarea borcanelor mici și parfumate, legate cu țipla aia tăioasă pe care orice copil al comunismului și-a dorit, măcar o dată, s-o spargă. Acolo, dedesubt, clipoceau formele și culorile după care tânjeam: negru-vișiniul cireșelor amare; mieriul strugurilor albi; rozul unduit dintre petalele de trandafiri; maroul înghesuit și siropos al nucilor verzi; portocaliul cojilor de lămâie și gref. Închis în recipienții ermetici ai amintirilor, amețit de-aromele dulcețurilor și-ale jeleurilor topite după rețete străvechi și infailibile, trăiam în secret
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
din fundițe, îl căutai pe toate părțile și nu dădeai de ei. Din ultimii, strânsese un întreg arsenal, puteai să echipezi un batalion cu el. Am așteptat-o să aleagă. Încercam să-mi imaginez forma, culorile, dimensiunea: decupați sau lătăreți; roz, bleumarin sau vișniu aprins; dizolvați într-o ață sau urcați trei sferturi pe fese. Prin fața ochilor îmi treceau dantele, volane, ștrasuri, chiar și motănei (pe-ăștia nu-i primise de la mine; mi-ar fi plăcut să-i fi cumpărat eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și să ieși măcar o dată pe stradă cu două trompe de-alea oribile și inutile, gata să te ciupească de glezne. Prin mâna ei treceau zeci de perechi, identice, diforme, hidraulice; doar nuanțele se schimbau, ca pielea unui cameleon bătrân: roz, maro, vișiniu, bleu, galben, lila. Nici anul ăsta, creatorii nu făcuseră economie de materiale, așa că se purta aproape orice, în orice combinație; doar muștiucul din vârf rămânea același. Maria jubila, înconjurată de-atâtea culori. Eu tăceam și zâmbeam frumos, aprobator
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și, odată cu ea, și trenuri, și gânduri, și degete de la picioare. Le-am ascuns pe toate, cum mă pricepeam mai bine. Maria a intrat triumfătoare, cu-o poză în mână. Se dezbrăcase și ea, purta doar un halat alb sau roz deschis (nu se vedea prea bine și-oricum nu prea nimeream culorile). Halatul s-a aplecat spre mine, dezvelind o jumătate de sân. „Victorie! Ia uite-aici!“ Mă uitam la sân, nu la poză. „Nu fi porcovan! Aici, în colțul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sânilor, rămân incrustate cu zeci de carate de aur în mulajul poros. „Autonomie conjugală“. Odată ce-ai acceptat acest lucru, poți merge liniștit mai departe. Pijamaua cu fluturi curăță ochiul de orice impurități, bumbacul îmbracă strânsoarea și zgârieturile-ntr-un roz optimist și etanș. E bine. Nimic nu se interpune-ntre tine și drepturile egale ale femeii. „Drepturile femeii...“, a pufnit Mihnea. „Ăsta habar n-are cu ce se mănâncă femeile. Și nici ce trebuie să faci cu ele. Nu așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
se întâlni, nu l-aș fi crezut. Discrepanțele erau prea mari, lama dezgolea forme de relief necunoscute, pe care nu le mai recunoșteam pe lobul celălalt al feței, între nas și ureche. Pe unul din obraji arătam alb, pe celălalt roz deschis, ca după o fălcuială. Ochiul nu se putea concentra pe ambele culori simultan, așa cum mintea nu poate percepe două povești în același timp: apărea un efect de mișcare, o distorsiune a mușchilor feței, un soi de mulaj tridimensional, aplicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mers și la nudiști, trăgând cu coada ochiului în toate direcțiile. Găseai orice vroiai acolo: copii mici amețiți de soare, copți în apa mării ca porumbul fiert în gălețile țigăncilor; femei cu sâni de toate formele, dimensiunile și culorile, de la rozul începuturilor, la roșul arsurii și cafeniul supraexpunerii; bărbați serioși cu sexele bălăngănindu-se-n vânt (profesorii erau de pomină, când se întâlneau între ei sau cu vreun student: „Bună ziua, dom’ profesor!“ - balanga-balanga - „Ce mai faceți?“ - balanga-balanga - „Bine, dar dumneavoastră?“). Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
acolo, întipărit între corpurile noastre sau păstrat cu demnitate sub pleoapele închise. O fotografiam pe Maria după ce-i atingeam sfârcurile cu două cuburi de gheață, pozam picioarele ei desfăcute și crupa doar puțin aplecată, o urmăream seara când lăsa chiloții roz să-i cadă la picioare și surprindeam pe peliculă momentul când pizdicul ei delicios se umezea, înainte ca jetul de urină să fie eliberat (întotdeauna asociasem momentul cu-o juisare). Puneam polaroidul să clipească în timp ce se mângâia pe canapea în fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și-a pipăitului: cearșafurile din dulap, reci și-apretate, noptiera părinților, un balon alb glazurat cu pudră (care, ulterior, s-a dovedit a fi un prezervativ), revista „Neckermann“, o păpușă cu gene lungi, curbate, cutia goală de „Chicklets“, parizerul pané (roz, contorsionat, ascuns sub capacul tigăii), peria de pantofi (deasă și țepoasă ca mustața tatălui), niște elastice verzi și albastre, crăpate. M-aș fi deghizat în băiețel, aș fi intrat la apă și mi-aș fi topit volumul cerebral, m-aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
printre riduri și puncte de grăsime, mutau alunițe din loc, dezlipeau fondul de ten, înfloreau pete albinoase sub rujul vișiniu al buzelor. Arsura lor desfigura chipurile cele mai curate, intrând prin piele și colorând obrajii în pasteluri bolnăvicioase, gri, albe, roz prăfuit. Nici un fard nu părea suficient de gros, nici o pudră n-avea atâta consistență cât să le ascundă urmele. Nanobacteriile se hrăneau cu orice le ieșea în cale, fără mofturi și fără pretenții: epidermă, fire de păr, bucăți de tegument
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și-un car cu boi în miniatură. Șandramaua părea pustie. După încă vreo sută de metri, la intersecția cu Berggasse, am oprit în fața unor ziduri galbene, de secol 19. Prin apropiere, se simțea prezența lui Freud. Amorașii pluteau pe calcane, roz și grăsunei, cu obrajii restaurați pe la 1893: scria data înăuntru, pe un plafon. Dincolo de ziduri, cadrilat de două imobile de-aceleași dimensiuni, se ridica triumfător hotelul. Am Schottenpoint ne aștepta cu două camere moi și pufoase. Făcusem rezervarea capitalist, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să faci pe Omul-Păianjen în caz de pericol, suficient cât să-ți dea vertij dacă erai claustrofob. Jumătate din interstițiu fusese ocupată cu o etajeră ondulată, din lemn și fier forjat, prin care se îmbrățișau câteva mușcate pletoase: albe și roz deschis, în bleul zăpezii. Geamul termopan se deschidea înspre cameră, să poți sări sau ieși să uzi florile; peste drum, nici o fereastră, doar straturi de cărămizi portocalii, rumenite de ploaie și frig. Dacă îți venea vreo idee și vroiai să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nici respirația. Erai scufundat în burta Vienei, nu știa nimeni de tine. Părea locul ideal să închei o afacere sau să ți se întâmple ceva. În aceeași clipă, ușa s-a trântit de perete și în prag a apărut Mihnea, roz și nerăbdător: „Când dormim?“ Era dilatat, cu pleoapele borcănate de somn, ca Droopy sau Gai-Luron. Ușa nu făcuse nici un zgomot. „Chiar acum. Program de somn până la două. Pun eu ceasul și dau trezirea; până atunci, nu ne mișcăm de-aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
unei bile nichelate, înșurubate calm în buric. Puștoaicele circulau în grupuri de câte două, nesimțite, cu capul gol. Frigul nu le descuraja, dimpotrivă, cu cât gerul părea mai aspru, cu-atât pielea era plimbată mai țanțoș pe străzi, curată și roz, ca un bebeluș. Doar când dădea zăpada, se mai schimbau lucrurile. Apăreau niște paltoane lungi și negre, fără guler, cu care măturai pe jos, iar cizmele de echitație erau înlocuite cu unele îmblănite, de care fuseseră prinși ciucuri norvegieni: te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]