1,471 matches
-
napoi la cumpărăturile voastre! Cărațivă! Le arăt insigna. Poliția! Împrăștiați-vă! Mortul e pe targă, iar femeia i se prăbușește pe piept. La asta vor să se benocleze hoții ăștia de cadavre, ca la Înmormântarea prințesei Diana, vor să-i scruteze cu privirea pe cei care chiar o cunoșteau, să le soarbă suferința de pe chipuri. Cineva vorbește cu mine: — Cine ești? — Bruce Robertson, D.S. Bruce Robertson, țip eu la el. Poliția din Lothian. — Ce s-a Întâmplat? Mă uit la individ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
ușă, așa că făcu tot posibilul să ajungă în camera alăturată înaintea lui. - Charles, vrei să aștepți câteva momente cât timp mă asigur că nu e niciun pericol? Spunând acestea, Martinez ajunse în cealaltă cameră și își recuperă arma de la gardian; scrută apoi cu mare atenție holul și camerele alăturate. Urmă apoi acea voce catifelată în spatele lor. - Sărut mâinile, doamnă. Sachs detectă instantaneu un anumit ritm al vocii caracteristic celor care au lucrat îndelung în domeniul serviciilor și care au avut un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
el. Acesta era unul din cele mai mari talente pe care Katherine le avea: îi citea gândurile aproape telepatic. - Ce e? șopti ea. Îi povesti pe scurt ce aflase de la Lincoln Rhyme și de la echipa acestuia. Ochii ei începură să scruteze toate cotloanele cortului, repetând gestul pe care îl făcea el încă de când ajunsese, căutând bomba și privind spectatorii în același timp. - Și ce facem acum? întrebă ea răspicat. Se gândi câteva momente, apoi îi dădu câteva instrucțiuni. La final, adăugă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
pentru a-l ucide pe Tony Calvert. Simți cum pulsul îi crește; scoase arma din teacă și porni în viteză spre locul unde gardianul - gardian, în aparență - se făcuse nevăzut. Unde? Unde era Weir? Alergând spre Strada Centrală, Roland Bell scruta cu atenție priveliștea. Mașini, camioane, vânzători de hot dog cu gheretele lor aburinde, tineri care lucrau la firmele de avocatură sau băncile cu program non-stop, oameni amețiți de atâta bere venind dinspre port, oameni care ieșiseră să-și plimbe câinii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
despărțit cu multă greutate de munți. Nimic nu-i mai frumos ca un răsărit de soare printre munți. Răsărit de soare Multe și minunate sunt darurile cu care Natura ne copleșește! Am văzut Carpații având culmile înzăpezite, codrii seculari care scrutează orizonturile, drumul fără pulbere al Dunării, tainicul ținut al Deltei. Dar spectacolul cel mai încântător oferit de natură mi s-a părut a fi răsăritul soarelui. Ieșeam pe plajă ,,cu noaptea-n cap”. Mi se părea că aud răsuflarea răcoroasă
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
de necăcios. Și atunci avea impresia clară și sugrumătoare că îi fuge pământul de sub picioare și că rămâne plutind în neant, agățîndu-se cu disperare de crucea din turnul bisericii. Deseori, cu cartea pe genunchi, gândurile i se întorceau în urmă, scrutând momentele trăite, scormonind cauzele... Atunci toate faptele, gesturile și dorințele lui îi apăreau meschine, egoiste, chiar ridicole. Cum l-au indignat, în spital și după aceea, vorbele și întîmplările care nu se potriveau cu așteptările lui! Cum a împărțit lumea
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
i s-au părut mai bune datorită împrejurării în care le mâncase. Brăchut își isprăvise povestea. Judecătorul îl descususe pe îndelete în timp ce mesteca micile lumi, ca un cunoscător. „Bine, bine, bine...“, spuse ridicându-se și aranjându-și plastronul. Apoi privi peisajul, scrutându-l parcă până în străfundul ochilor. Era în continuare la fel de țeapăn, cu pălăria bine aranjată pe cap. Dimineața își prefira încet lumina și orele. Toți cei prezenți erau așezați ca niște figurine de plumb pe o scenă în miniatură. Berfuche avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
cu o voce „de zahăr“, aveau să povestească mai târziu smochinele uscate. Iar coana Marchoprat, care era o gură spartă fără pereche, dădu fuga să-i povestească vechii sale prietene MĂlanie Bonnipeau, o bigotă cu bonetă, care își petrecea timpul scrutând strada de la fereastra joasă a casei sale, dintre plantele verzi care își desfășurau la geamuri volutele apoase și pisica grasă cu o figură gravă, ca de călugăr. Cele două bătrâne începură atunci să facă tot felul de presupuneri și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
caut pe medic. Acum aș fi fost fericită să aud până și pașii asistentei, dar se părea că ne abandonaseră cu toții, ca pe niște copii care fuseseră lăsați de capul lor, fără nici un adult prin preajmă, mă apropii de ghișeu, scrutez pustietatea în care este cufundat, în camera vecină se sparge un sunet surd, sfârâitul cafelei proaspete și un zvon de bârfe, mă apropii de ușa aproape închisă, ca să nu se spună că nu-și îndeplinesc obligațiile au lăsat-o un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
dat curs și nici copilul înapoi, și atunci a încercat să se sinucidă, însă nici asta nu-i reușise, iar acum, iat-o aici, după o nouă tentativă, torturându-mă, blestemele sale uitate prind din nou viață. Iar plângi, mă scrutează Udi cu un ochi plin de ostilitate, dar mie nu îmi pasă, ți-o amintești pe Gheula, cea căreia i-am luat copilul cu forța, tocmai au adus-o la camera de gardă, cu siguranță a încercat să se sinucidă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
mi-e indiferent, se trezește și el să fie responsabil, și îi spun, exact la asta mă gândeam, dar tresar din pricina unui strigăt neașteptat și sălbatic, tati! Mă uit spre prizonier, însă gura lui este închisă, doar ochii săi aurii scrutează fără liniște tot ce se întâmplă în jurul său, apoi aud zgomotul unor pași grăbiți, oprindu-se la fiecare salon în parte, pe cine cauți, fetițo, întreabă cineva, iar ea strigă, pe tatăl meu, și iată-i căpșorul în cadrul ușii, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
Burke fu confirmată când fascicolele lămpilor se reflectară pe suprafețele lucioase ale unor mașini mari, congelatoare, cuptoare, decongelatoare și sterilizatoare. Hicks nu le acordă nici o atenție. Nu vedea decât controlul detectorului său. ― Se deplasează iar. Cu privirea-i rece Vasquez scruta penumbra. Ascunzătorile era numeroase aici. Degetele mângâiau trăgaciul armei. ― În ce parte? Hicks ezită o clipă, apoi arătă din cap rândurile de mașini care folosesc la hidratarea cărnii și legumelor liofilizate. Infanteriștii înaintau cu pas ferm, când Wierzbowski se împiedică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
sudură portabil și-l aprinse. Țâșni o flacără albăstruie. Învârti robinetul de pe mânerul aparatului pentru a regla jetul de acetilenă. ― Ferește, bătrâne, să nu-ți sudez piciorul de cizmă. Hudson se dădu înapoi ca să observe. Începu să umble de colo-colo, scrutând pasajul pustiu, cu urechile ciulite. Atinse nevros comenzile microfonului. ― Aici Hudson. Hicks îi răspunse numaidecât. ― Unde sunteți? Noi ne ocupăm de conducta cea mare de aerisire pe care ai reperat-o pe planuri. ― Sentinele A și B instalate și operaționale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
înghițit de valuri. Înăuntrul tunelului care lega între ele clădirile coloniei și stația de epurare a atmosferei, cei doi roboți-santinelă stăteau de pază, nemișcați și vigilenți. Liniștea nu era tulburată decât de bâzâitul ușor al detectoarelor de mișcare. C-ul scruta culoarul pustiu, iar lumina-martor de funcționare pâlpâia necurmat. Ceața pătrunse printr-o gaură din plafon, umplând, învolburată, pasajul. În contact cu pereții metalici, ceața se condensa în picuri care cădeau pe sol. Arma nu trăgea în această ploaie neașteptată; era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
-se. Atunci ochii îi căzură pe laboratorul medical... și sângele îi îngheță în vine. Doi dintre cilindrii aliniați lângă ușă erau întunecați, fapt ce indica oprirea câmpului lor de stază. Capacele săriseră, tuburile erau goale. Abia îndrăznind să respire, Ripley scrută toate ungherele întunecate, se uită sub fiecare pupitru. Paralizată de frică, încerca frenetic să analizeze situația mișcând-o în același timp cu blândețe pe fetița care dormea îndărătul ei. ― Newt, murmură ea. Creaturile simțeau oare undele sonore? Nu păreau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
străbăteau subsolurile coloniei, descoperise valoarea tăcerii ca mijloc de supraviețuire. Ripley întinse un deget pentru a indica tuburile de stază. Newt le văzu și dădu iar din cap, fără să geamă măcar. Stăteau lipite una de alta ciulind urechile și scrutând tenebrele. Pândeau foșnete, mici forme redutabile care poate că alergau spre ele pe podea. Nu auzeau decât bâzâitul caloriferului. Ripley trase aer în piept, înghiți, se îndreptă de spate pentru a prinde lamele somierei metalice și începu să o depărteze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
peste ființa captivă. Calculându-și cu grijă mișcările, răsturnă patul în așa fel încât s-o blocheze sub una din bare. Dădu înapoi strângând-o cu putere la piept pe Newt. Privirea i se muta întruna de la umbre la dulapuri, scruta cele mai mărunte unghere. Primejdia se putea ascunde oriunde. Băteau în retragere, când monstrul, dând dovadă de o forță incredibilă, ținând cont de dimensiunile lui reduse împinse patul care-l imobiliza și alergă să se refugieze sub un șir de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
grilaj încastrat în podea. De acolo se auzi: ― Ripley? ― Noi suntem, Newt. ― Aici, sunt aici jos! Femeia îngenunche, strânse degetele pe bara centrală și trase. Nu se clinti nimic. După o examinare rapidă constată că grila era sudată la sol. Scrutând tenebrele, izbuti să distingă fața mânjită de lacrimi a fetiței care întindea mâinile spre ea. Degețelele ei se strecurară printre bare și femeia o mângâie împăciuitor. ― Dă-te jos, draga mea. Vom tăia grilajul ăsta și te vom scoate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
dădea pe platforma de aterizare a nivelului superior. Cu Newt încă agățată în spinare, Ripley împinse panoul și fu năpădită de vârtejuri de vânt și fum. Naveta dispăruse. ― Bishop! Strigătul îi fu luat de o rafală de vânt, în timp ce ea scruta neliniștită cerul. ― Bishop! Newt suspina la gâtul ei. Un vaiet îi atrase atenția: cușca liftului de marfă apăru încet. Ea dădu îndărăt până la balustrada din jurul platformei. Femeia și copilul se aflau la al zecelea nivel deasupra solului, iar peretele stației
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
am Îndoit de cîteva ori degetele de la picioare ca să-mi pun sîngele În mișcare. — Și locul de destrăbălare? Acolo, Înăuntru ? — Nu, nu aici, spuse bucătarul, strecurînd cu Îndemînare tăițeii fierți printr-o sită metalică și scuturîndu-i bine de apă. Mă scrută atent. — Mai bine las-o baltă. Alea nu-s femei... care-și pun fundul la bătaie Într-un asemenea loc. — Atunci ce alte distracții mai sînt? — Tocmai am Închiriat camera tipului ăluia care vine mereu... Din păcate, mie-mi vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
din obișnuință, la locul rămas gol, și ne podideau lacrimile", mărturisește măicuța Fanuria, mărturisesc viețuitorii de la Giurgeni La Vaslui, Maica Domnului a strâns o golgotă de necazuri și dureri. A privit spre evlavia unora, spre cutezanța și nădejdea altora, a scrutat depărtările, pe drum, dar și din biserică, s-a întristat și s-a bucurat deopotrivă. Însă, cât poate Ea să se roage pentru noi, cum poate să ne salveze, dacă noi nu vrem să fim salvați? La zece, cincisprezece metri
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
abia acum a descoperit această plăcere care o ajută să simtă că reintră cu adevărat în viață. Întrezărește cu coada ochiului brațul drept care continuă să fie alimentat cu picături ce se scurg dintr-un înalt pe care nu îl poate scruta. Aude un zvon de glasuri, de pași, de uși deschise pe culoarul care în amintirea ei este neobișnuit de lung. Dar iată că, deși zgomotele îi par îndepărtate, ușa s-a și deschis și vocile se aud în apropierea patului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
și mai ales de talie mică. Am mai văzut fotografii făcute cu marca asta... Da, desigur cele două imagini au fost luate cu unul și același tip de aparat... Și acela nu putea fi, la vremea aceea, decât Leica." Dora scrutează din nou chipurile de pe cele două fotografii mărite. Cel al bărbatului marcat cu cruciuliță... Forma ochilor care privesc țintă spre aparatul de fotografiat o fac să tresară. : "Ochi de tătar..., așa îl tachina mama pe tata... Așa sunt și ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
putea fi în întregime azuriu dacă la întâlnirea cu pământul nu ar fi brodat cu o sprânceană transparentă de culoare violet. La poalele colinei, în stânga ei, se ivesc de sub zăpadă niște ruine cu aparență de vapor în derivă. Dora își scrutează memoria. "Nu, nu am văzut niciodată peisajul ăsta... Și totuși, parcă l-aș cunoaște dintotdeauna, parcă m-aș fi trezit dintr-un vis pentru a reveni la locul cel dintâi, origine a tuturor locurilor și peisajelor pe care le-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
eu sunt cel care se află în preajma ei. Pe măsură ce înaintam în iarnă, privirile lui Naoko mi se păreau tot mai limpezi. Era o limpezime transparentă, greu de explicat. Uneori Naoko își fixa privirile asupra mea, aparent fără nici un motiv. Mă scruta până în străfunduri, lăsând impresia că e în căutare de ceva și în asemenea momente mă simțeam trist și aveam o senzație foarte ciudată. Ajunsesem să mă întreb dacă nu voia să-mi transmită ceva, ceva ce nu putea rosti în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]