2,992 matches
-
jucând șotronul, așa, cu toata greutatea pe care o căra ! "Hei, nu-ți irosi timpul ! Ce crezi că faci acolo?!" Stai așa ! am strigat la el, sărind în picioare . Drept cine mă iei ?! Ce ți-am făcut ?!" Omul se opri uimit, puse jos pachetele, luă din coșul de pe cap o floare și mi-o întinse: "Du-te, du-te acolo! Uite, ca să poți trece!" Floarea era albastră se spune "ca cerul", dar era un albastru nemaivăzut, care unduia de la o petală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
să creadă în această legătură. Dar amândoi sunt măcinați de îndoieli. Nu vor să-și asume povara de a lua decizia finală. Așteaptă să le vină un ajutor de la dumneavoastră. Nu v-ați dat seama de lucrul ăsta? Am rămas uimit. Nu, să fiu sincer, nu mi-am dat seama. Cea mai bună cale de a-i ajuta este să mă port cu blândețe și intenționez să o fac și de acum încolo. În definitiv sunt în situația de a ști
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
în interiorul ființei mele a extraordinarei experiențe de a o vedea aici. Îi vorbisem despre „diminuarea duplicității”. Cu ce viteză uimitoare se sfărâma acel zid și ce spații nesfârșite - mi-am dat seama în clipele acelea - se deschideau înaintea ochilor mei uimiți. Instinctul care mă îndemnase să o aduc pe Georgie aici, și încă atât de curând, fusese unul corect: iar printre sentimentele contradictorii care mă încercau am intuit probabilitatea de a o iubi pe Georgie mai mult, de a o iubi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
spre ea, am prins-o de umeri și am scuturat-o zdravăn. Ea râse de gestul meu, își scoase pălăria și haina și le aruncă pe un scaun. Era într-o stare euforică, parcă era beată. Am privit-o lung, uimit. — Fir-ai a naibii să fii, am fost la un pas de nebunie, am spus. Unde ai fost? — Iubitule, spuse Antonia, acum e momentul să bem un pahar împreună, unul mare și bun. Ai răbdare. Am să-ți spun tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
ton chiar prietenos: — E-n regulă? — Am văzut fluturașul pus de tine, am spus eu. El Încuviință maiestuos din cap. — O să fie o petrecere bună, zise, sau mai degrabă tună, el. Distracție frumoasă. Am schimbat cu Rachel o scurtă privire uimită. Bună idee avusese să venim după el aici, pentru că deja rostise, din proprie inițiativă, mai multe cuvinte decât Îmi fusese vreodată dat să aud din gura lui. La ușă mai stăteau Încă vreo doi bodyguarzi, străduindu-se să pară fioroși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
ale blugilor și mă măsură cu privirea. Geaca de pilot neagră și lucioasă și tunsoarea periuță o făcea să arate, de la distanță, ca un skinhead. — Ah, bună, Sam, zise ea cu o lipsă de entuziasm evidentă. Am ridicat din sprâncene, uimită. — Brian zicea că vrei să-mi vorbești, am spus eu. Adică, asta cred eu că voia să zică. Știi doar cum e el. — Mda. O vreme, asta păru a fi singurul lucru pe care-l avea de zis. Apoi, scoase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
Michael Jackson de când era mic și de acum. Trebuie să recunoști că e o diferență! După mine, sigur și-a făcut niște operații estetice și nu zici că și tenul e mai deschis la culoare? M-am holbat la ea uimită. — E doar o iluzie dată de reflectoare, Lesley, i-am zis cu blândețe. În zilele noastre, se pot realiza lucruri uluitoare cu ajutorul lămpilor cu halogen. — Serios? spuse ea, Încrețindu-și fruntea și examinând cu atenție revista. Aici scrie că are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
cu creștetul alb și negru, rotund, privea peste marginea buzunarului. După ce-și roti un timp privirile cu un aer critic, alert, își pironi ochii pe Robin Osmore, fixându-l pe omul legii cu intensitate și cu o expresie de uimită curiozitate ironică. Osmore, conștient că e scrutat, începu să se simtă stânjenit, derutat, se foi pe bancă, privi în altă parte, apoi își întoarse iar privirea pentru a constata că micul animal continua să-l fixeze, expresia lui șmecheră, hazoasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
când John Robert Rozanov uita cu totul că era bătrân. John Robert clipi în lumina domoală, noroasă, a camerei în care nu fusese aprinsă nici o lampă și în care pâlpâia și fâsâia alene flacăra roză a focului de gaz. Observă uimit cât de mult crescuse Hattie. Nu o mai văzuse de aproape un an de zile. Își spuse: „Deci încă e în creștere?“. Se uită fix la ea pe sub sprâncenele-i stufoase și își spuse iar: „Dumnezeule, e leită Linda, seamănă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
ca și intrarea laterală spre lungul coridor al Camerelor. Tom se opri, trase cu urechea, apoi se strecusă pe ușă. În ultimele momente începuse să simtă un miros cald de abur, și o boare de vapori în aer. Rămase nemișcat, uimit. Baptisteriul era înecat în abur. Ușile mari, de bronz, bătute în ținte sub frontonul lor de piatră, erau larg deschise. Răzbea un zgomot înăbușit, sacadat. Tom se apropie. Atinse una dintre uși și își retrase pe dată mâna: metalul frigea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
său. Apoi, după ce încuie cu grijă ușa traversă holul. Intrând în salon îl remarcă pe unul din locuitorii propriului său sat, un comerciant pe nume Nordegg, stând în picioare lângă intrare. Gosseyn îl salută din cap, surâzând. Omul îl privi uimit și nu-i răspunse în nici un fel. O clipă, Gosseyn găsi bizară o asemenea atitudine. Dar această impresie dispăru din mintea sa când băgă de seamă că restul numeroasei asistențe îl privea. Priviri luminoase prietenești, fețe curioase, amabile, dar cântărindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
de Venus, domnule Gosseyn. În timp ce se răsucea pentru a pleca, Nordegg, consăteanul din Cress-Village, îl ocoli și se aplecă deasupra registrului. Când Gosseyn privi din nou, Nordegg îi vorbea cu însuflețire bătrânului domn, care părea să nu fie de acord. Uimit, Gosseyn îl urmări o clipă, apoi renunță să se mai gândească la ei, deoarece un omuleț jovial, găsind un colțișor mai liber în sala supraaglomerată, tocmai ridica mâna. ― Doamnelor și domnilor începu el. Îmi voi permite să vă rog să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
înfiorătorul mutilat, al cărui ego se dezvoltase anormal, fără ca psihiatrii ― a căror datorie este de a supraveghea pe indivizii periculoși ― să-și fi putut da seama. În dimineața următoare, Gosseyn se trezi tot într-o casă tăcută. Coborî din pat, uimit că nu a fost încă descoperit, se decise să-i mai acorde lui Crang o zi întreagă, înainte de a intreprinde vreo acțiune definitivă. Ar fi putut încerca mai multe variante. Spre exemplu, un apel prin videofon către centrala cea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
ardea degetele, în timp ce încerca să-l pună la loc. Deodată, fu cuprins, fără îndoială de amețeală, căci se clătină și se prăbuși cu fața în jos, lovindu-se de distorsor. Încerca o stranie senzație de plutire, de lipsă de greutate. Uimit, redeschise ochii. Zăcea pe o parte în întunericul cel mai desăvârșit, iar nările îi erau invadate de aroma complexă a lemnului în plină creștere. Era un parfum greu, familiar, dar lui Gosseyn îi trebui o bună bucată de timp până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
Cândva totul era atât de excitant cu ea, prima dată se Întâmplase Într-o garsonieră din strada Cortina d’Ampezzo. El Încă era căsătorit, iar Maja nu avusese Înaintea lui decât vreun student efemer. O, Elio, Îi spunea Încolăcindu-se uimită și Încântată În patul garsonierei, a fost fantastic, nu știam că poate fi așa. Maja era pe dinăuntru fin granulată, ca o gogoașă de mătase. Acum Însă e uscată, aproape abrazivă. Elio se ridică În șezut, Își puse picioarele desculțe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Întinse pe podeaua acesteia, În timp ce Ago accelera. Prinse portiera voind să o Închidă, dar nu reuși, căci prietenul său demarase În trombă. Mabuse Îi linse mâna ce purta Încă urmele prafului de pușcă, iar Meri prinse câinele de după cap, exclamând uimită: — Hei, omule, ai reușit, chiar a făcut bum! Zero Îi răspunse laconic, fără a-și da prea multă importanță, că fusese simplu - atât de simplu, Încât orice idiot ar fi putut s-o facă, trebuia doar să dea un clic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
când o cunoscuse, proful Îi spusese că pare sora mai mare a Valentinei. Mulțumită prostește, dar neîncrezătoare din fire, mama Îl Întrebase dacă așa le spunea tuturor femeilor pe care le Întâlnea. Dacă o făcea din pură gentilețe. Iar proful, uimit, Îi răspunsese că era Într-adevăr așa. Mama ar fi fost În stare să se Îndrăgostească de prof. Valentina nu voia să devină așa, de fapt, ea nu flirta deloc cu băieții. În consecință, nici băieții nu flirtau cu ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
poșeta, Kevin poate lua masa la noi și poate veni la petrecere cu mine - oricum, după aceea vine și tata și garda de corp Îl poate aduce acasă. Vorbea cu o voce subțire, dar hotărâtă. Neașteptat de hotărâtă. Kevin răsuflă uimit. De când frecventa aceeași clasă cu ea, de pe vremea căminului, Camilla Fioravanti nu-i vorbise niciodată. Dimpotrivă. Era inamicul lui numărul unu. Poate de aceea Își dorea atât de mult ca el să meargă la petrecerea ei. Ce petrecere era aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
iar În serviciul de escortă nimeni nu alege Întâmplător să meargă. A-i proteja pe ceilalți este o vocație. Ca și politica. — Onorabile, spunea Buonocore, unde trebuie să vă ducem? Elio nu-și mai aducea aminte. Își verifică agenda. Rămase uimit, descoperind că astăzi, vineri, 4 mai, Sfântul Ciriac, episcop și martir al Ierusalimului, În penultima zi de vineri din campania electorală, pagina respectivă prevedea douăsprezece evenimente. Douăsprezece! Depunerea unei coroane de flori la locul În care un magistrat fusese asasinat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
cealaltă, dându-și seama de greșeala făcută. Aruncă păhărelul de plastic În coșul de gunoi și se grăbi la postul ei Înainte ca Emma să-i mai poată pune vre-o Întrebare. Mors tua, vita mea - aici așa funcționa. Emma, uimită, introduse moneda În aparat, și pentru că nu se Întâmpla nimic, trase un șut mașinii. Păhărelul Începu să se umple. Câteva picături negre cu aspect veninos Începură să se prelingă prin tub. Când operatoarea de la postul 13 trecu prin fața ei - impregnată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
prăbușește fără tine, eu mă prăbușesc, ajută-mă, Emma - Însă Îi spuse: — Ești atât de ocupată cu distracțiile că nu găsești o oră măcar pentru soțul tău? — Dumnezeule, n-o lua de la capăt, suspină Emma. Pentru o clipă Întâlni privirea uimită a vecinei sale de cabină, care se aplecase În spatele peretelui despărțitor. Toate telefoanele tăceau. În salonul call-center-ului domnea o tăcere de muzeu. — Ce ți-a spus psihologul? Întrebă bănuitoare. — M-a sfătuit și m-a convins să mai Încerc odată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
pauză și nici nu avea programare, o ignoră pe secretara ocupată cu capriciile unui fax și bătu la ușă, hotărâtă. Nu așteptă să fie invitată să intre. Șeful, care era la telefon cu logodnica lui, o săgetă cu o privire uimită. — Ce vrei? o apostrofă impertinent. Nu-și amintea numele operatoarei nr. 7. Poate nici nu-l știuse vreodată. — Trebuie să vă vorbesc, spuse Emma. În biroul șefului, inundat de lumina soarelui, un ficus luxuriant Își Întindea frunzele de un verde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
fiecare zi. Mergeam ca să visez. Tatăl meu lucra la căile ferate. Pauză de efect. Ochii lipiți de spectatori. — Credeați că a fost, știu eu, medic sau avocat? Nicidecum, era un simplu muncitor la căile ferate. Eram foarte săraci. Zero rămase uimit de convingerea cu care vorbea tatăl său, de sinceritatea Înflăcărată a vocii sale. Dacă n-ar fi știut că bunicul Fioravanti - care Încă se afla În bună stare - fusese un economist foarte respectat, l-ar fi crezut și el când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
să i-l acorde, el oricum avea să și-l ia. Căci sigur nu avea să-și mai petreacă restul zilei cu onorabilul. Cu ea. Cu Emma, sau nimic. Îl prinse de mână pe golanul ăla murdar - și pentru că acesta, uimit, reacționă eliberându-se și Înjurând, Încercând să-l ajungă pe Fioravanti, Îl blocă prinzându-l de inelul pe care-l purta În nas și-l târî spre ieșirea de incendiu. — Ce vrei? Ești nebun? țipă Zero orbit de durere, temându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
În aer odată cu el. Omul ăsta nu cunoștea Îndoiala - doar supunerea. Ar fi murit pentru tatăl lui. Și el nici măcar nu merita. Tatăl lui era o nulitate adorabilă. Îi fu milă de polițist. Secretarul lui Elio veni alergând. Era răvășit, uimit. Pentru a-l ajuta să se ridice, Îi Întinse mâna: lui Zero Îi părea că atinge o cârpă udă. Polițistul, nedumerit, ținea gheata sportivă de parcă ar fi fost propria lui armă. Părea scârbit - dar Zero nu putu să-și dea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]