10,805 matches
-
Lumea civilizată, cu excepțiile de rigoare (ce rigoare!) asiatice sau caraibiene, s-a debarasat brusc și spectaculos de tragismul unei orînduiri contrare firii omului și continuă să facă ordine în urma imploziei. Reziduurile comunismului își perpetuează pulsiunile malefice iar spectacolul, oricum tragic, oferit recent de o Iugoslavie în sfîrșit trezită ne arată ce seve circulă încă în țesuturile alterate ale mulțimilor îmbolnăvite de bolșevism. Seve depistabile și-n spațiul nostru, în care, iată, după înlăturarea acum patru ani de la putere a structurilor
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
ar fi părut doar exerciții de orgolioasă bravadă stilistică. Dar nu, frazele de altfel extrem de păstos tratate vor, obstinat, să convingă prin greața (oarecum sartriană), lehamitea lor întărîtată. Și asta unde? Într-o metropolă europeană, ce-i drept cu destin tragic, megalopolis încercînd însă îndîrjit-nemțește să recupereze istorie și să redevină ce-a fost. Deci nu într-o pricăjită urbe de la marginea continentului, în stare, într-adevăr, să-ți inducă maladivă blazare, ci în această așezare de legendă civilizatoare. Chiar dacă una
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
ce mai... amestecînd... generalul cu individualul. Ce are marele partid istoric, de întinsă tradiție, revenit, după '89, ca printr-o minune, în viața politică românească (probabil aici e și rîca resentimentară, inculcată perfid și bătrînului de propaganda iliesciană), ce are tragicul partid istoric al lui Maniu asumîndu-și o parte a istoriei naționale, cu șicanele securiste suportate cîndva de un individ ca atîția alții, fie acesta și reputat autor de peisaje cu iazuri în care se oglindesc sălcii plîngătoare? Evident, nimic. Treceam
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
a iliescienilor vadimiști. Care, liniștiți, nu mai caută, doct, peste fruntarii, departe, modele salvatoare, pentru manipularea unei populații tot mai dezorientate, tot mai sărăcite, dar și tot mai naive în fața populismului deșănțat, fiindu-le suficientă re-"implementarea" colectivismului etatist. Întîrziindu-ne, tragic, în revenirea la lumea civilizată. Întîrziindu-ne, nu și oprindu-ne. Ca nație erodată, slavă domnului, în istorie lungă (și scurtă), avem un remediu miraculos: mintea cea de pe urmă. Singurul, pare-se, în stare a găsi modelul salvator. Alegerile de-acum
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
brejnevismului neguros. Unul din eroii martiri ai perioadei, Valeri Cerkasov, a conceput, încă de la 18 ani, o lucrare ce înfățișează figuri autohtone din lemn niște matrioșka ordonîndu-le în așa manieră încît să formeze sintagma "vreau să mănînc". Și devenind, astfel (tragic), primul pictor rus conceptualist. Galeria Apollo din București își saltă, din cînd în cînd, firma peste nivelul simezelor improvizate, ale unor veleitari anonimi (centrali sau provinciali), oferind revelații. Una din acestea: personala de pictură a fostului ieșean Corneliu Vasilescu, de
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
de bolșevism fardat, ca la noi, la resurecția unei stîngi, oricum reformatoare Polonia, Ungaria), deci previzibilă, ne surprinde prin aplombul restaurării. Dar surprinderea nu e decît reacția momentului, pentru că, dacă ne gîndim la destinul acestei provincii românești, cu istoria ei tragic asumată, atunci recentul recul spre turlele Kremlinului pare a sta în firea lucrurilor. De altfel, nimic de mirare, din moment ce însăși țara mumă, din trupul căreia a fost ruptă provincia, și-a pierdut parcă pentru totdeauna memoria, uitînd de întinderea civilizat-europeană
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
întîrziat al dezordinii ce afectase, ab ovo, mintea clasicului bărbos, criminal-falimentară în utopia ei destinată fericirii generale. Și însușită, nemestecat, de clasicii descendenți, groparii Rusiei imperiale. Spre nenorocirea unei mari părți a omenirii. Unde ne-am aflat și noi, teritoriu tragic predestinat. În care rudimentarii Dej și Ceaușescu au fost executorii testamentari ai jalnicei utopii. (Apropo: referințele ultimilor ani au în vedere doar sinistrul interstițiu al pantofarului, fiind tot mai mult uitat celălalt, al ciocănarului, ce a transformat țara în lagăr
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
ferește a se atinge de cazul Antonescu are totuși dibăcia delegării acestuia falangelor extremiste mai ales uneia dintre ele în stare a produce perdeaua de fum necesară intoxicării. Pentru spiritele avizate, rolul mareșalului nu este unul de exploatat conjunctural, văzîndu-i-se tragicului personaj meritele dar și greșelile, drept date "clasate" într-o istoriografie onestă cu sine. Indignarea de fațadă a guvernanților cu ocazia unei recente provocări propagandistice pe tema mareșalului nu poate convinge pe nimeni. Nici chiar pe actorul de mîna a
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
egipteană, rămînînd de-atunci o inconfundabilă paradigmă. Policromia făcea vie scena: bărbatului frumos destinîndu-i-se brunul viril, grațioasei femei, lascivul galben. Muzicantele cu harfă concurează frapant grațiile din dancing-urile de azi. "Bacante dansînd", dintr-un Pompei care și-a conservat tragic sub lavă culorile, anunță deja somptuozitatea Renașterii, pe un Giorgione. În al cărui "Concert cîmpenesc" femei goale în prezența costumaților cavaleri anunță, la rîndu-i, "scandalosul" "Dejun pe iarbă" al lui Manet. De unde se vede că lumea devenise, progresiv, tot mai
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
nefericire, prea tînărul rege Mihai a avut parte de cu totul alte serate. Încîntătoare efigie a generației sale, copilul-rege a mai prins ceva din fastul discret al Peleșului. În schimb, impozantul palat bucureștean l-a confruntat cu seratele... protocolare ale tragicului moment postbelic. Asezonate cu kazaciocurile polkovnicilor invadatori și cu sîrbele proaspeților politruci autohtoni de-abia mascîndu-și epoleții sub tunicile de gală. Destinul pare să-i joace, și azi, demnului monarh feste pe care nici în coșmarurile lui din timpul grevei
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
mai apucat să-l vedem filmat) rîdea teribil de alții. Asumîndu-și însă rolul bufonului. Unul inocent. Oricum, nu de curte. Cu osebire cea degenerat-comunistă. În timpul căreia a făcut pușcărie grea (nu lipsită de recitativele lui șoltic-savante în fașa elitei încarcerate). Tragic, desigur, dar în numerele lui filmate, în 1990, Parkinson-ul îi augmenta emisiile sincopate regaluri de subțiri paradoxuri și de mustoase parimii acompaniate de elocvența în spasme a mîinilor și articulate de buzele în pareză; ar fi fost, în ultimă
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
mărginașele birturi ieșene? (e adevărat, modeștii de-atunci, nebănuind nici unul ce va însemna, tîrziu, în Pantheon). Ce-or fi sporovăind în deambularea lor negrăbită? Eminescu, spiritul doct-ordonat, acrib scotocitor de rafturi tipărite, Creangă, întruchiparea oralității informe. Eminescu, efebul grav și tragic (nu fără pusee de zicere lumească, groasă), Creangă, pusul pe șagă, rotofeiul pișicher. Ce? Reciproca valorizare a genialității latente, iată ce, probabil, îi ținea ore întregi în preajma carafei pîntecoase. Dar Eliade-Cioran-Ionescu? (Surescitați fiind noi acum și de zarva iscată recent
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
al aceleiași realități. Regăsindu-se însă amîndoi, permanent, într-o riguroasă dar și relaxată convivialitate sapiențială. Dar, ca pandant burlesc t.v., Pleșu-Dinescu? Atît de radical opuși ca factură intelectuală: Pleșu, cu asumată cultură noiciană, Dinescu, incongruent pînă la comic/tragic. Pleșu, ascultîndu-l pe celălalt cu aerul părintelui îngăduitor cu tomnatica odraslă, talentată oricum, dar gesticulînd incontinent. Dinescu, frînîndu-și din cînd în cînd febricitatea în vizibil complexat trac. Întîlnindu-se însă amîndoi de fiecare dată (chiar cu admonestarea glumeț-malițioasă a rezoneurului că
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
infiltrată, nu a fost în stare, la urma urmelor, să bifeze ea, legitim, marile repere ale accederii la normalitate. Să ne imaginăm o secundă cum s-ar fi petrecut actul recuperării funebre într-o Românie care nu ar fi cunoscut tragic lungul interstițiu comunist. Probabil că, imediat după moartea originalului monarh, fiul său, încă foarte tînărul Rege Mihai, ar fi urgentat cu firescul și decentul procedeu al unei țări normale aducerea rămășițelor părintești și așezarea lor lîngă celelalte auguste morminte de la
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
de marota diversionistă a nostalgicilor postdecembriști, simplă marotă, că dictaturile noastre s-au întins dincolo de comunism în contul Regelui Carol al II-lea și al Mareșalului Antonescu și să operăm acolo unde este, într-adevăr, de operat: în lungul și tragicul interstițiu totalitar de inspirație moscovită. Cele două invocate dictaturi numai și prin scurtimea lor intrînd în cu totul alt unghi de interpretare. De precizat, inițial, gradația ce deosebește nu substanțial dictaturile comuniste de la invazia sovietică pînă azi. Dej întrupează perfect
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
înverșunarea de a-și apăra scaunul, asta însă cu prețul deja stabilit de la început: nimicirea totală a incomodei eminențe cenușii. Urmașii lui Dej deși nu sînt străini de aceleași idiosincrazii antielitare au viață oricum mai ușoară, o dată ce eugenia bolșevică simplificase tragic pentru o țară civilizat europeană relieful social. Apropo de elite, recenta publicare a stenogramei ce redă primitiv și agramat discuția dintre dictator și George Călinescu (la cererea acestuia!!!) induce, în mic, drama unei întregi societăți decapitate. Tutuirea, ritos mitocană, a
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
restaurant, în așteptarea celor două feluri comandate. De ce caut singurătatea, dacă atît mă înfioară atunci cînd mi se pare că totul e ratat? De ce nu împac astea? Ce bună e comoda somnolență, întreținută cu bună știință, ca remediu al lucidității tragice! Iată-i și aici, pe faleză, mișună, vorbesc mult, mult, de frică să nu se simtă singuri. (Puseul melancolic ar părea, cumva, replică la zumzetul totalitar, încercare de opunere. Nu. E doar lamento fără urmări; adn. 2004.) Știu bine că
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
că țărănimea care a mers, revoluționar, alături de muncitorime și de care atît se temuse comunismul primar fosta talpă de nădejde crezînd doar în Dumnezeu și în Rege. Nu. Așa-zisa țărănime de-acum e doar surogatul reieșit dintr-o istorie tragică, dispusă, iată, prin număr, să încline consecvent balanța în favoarea noii/ vechii formațiuni activiste. Că acest reziduu pestriț de țărănime a început, ca-n veac, să-și are palma de pămînt plugul fiind tras de vaca ce-i dă și laptele
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
adevărului și, astfel, nivelarea în autojudecare, faptele retrograde stînd, obraznic, la același festin postdecembrist cu societatea civilă, atît cît există ea, ca și cum vinovăția ar aparține în egală măsură tuturor. Perpetuîndu-se același nărav al festivismului de tip sovietic, pînă și momentul tragic al mineriadei din 13-15 iunie acaparează, brusc și precipitat, ecranele și rubricile, încercînd, doar încercînd, să resuscite vinovății notorii, să învolbure, o clipă, dubioasa justiție, de fapt, bifînd, bifînd doar. După care, liniștea se așterne grea de escamotări și de
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
îndoliatul poem din 1965: Stau întristați bărbați, femei/ Lumina peste frunți se frînge/ Cu lacrimi mari de ghiocei/ Pămîntul primăverii plînge. Poetul (care venea dinspre anturajul aristocrat al Vieții Românești) se deda, ocazional, conjuncturii funeste, în timp ce congeneri de-ai lui tragica elită românească burdușeau pușcăriile dejiste. Țară tristă. Dacă lacrimile invocate de poetul libațiilor noastre le presupunea și pe cele ale bășcăliosului pișpirică din sinistra mea redacție de început, atunci totul e-n regulă. Bimba, măi! 11 octombrie Pictorul cu papion
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
același rarissim perimetru. Hazul lui bufon autoflagelator, cu... obligația de a fi, cît ești tînăr, de stînga, dar și cu... idioțenia de a rămîne, matur, tot acolo! Interviul lui ultim, luat de un june invizibil, lîngă patul senectuții suferinde, deși tragic în subterana lui existențială, era de un burlesc al mimicii fără egal. Ticul facial al parkinsonianului, de nesupravegheat, se amplifica într-un crescendo comic, pînă la paroxism. Paroxismul marelui umorist al unei triste existențe. Dacă imediat îl așezăm aici și
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
anume cele de contrarietate, complementaritate și contradicție. Mecanica duală a simbolului este extrapolată la nivelul ansamblului, unde devine cu adevărat "sistemică", pentru că ea poate ajuta în depășirea contrariilor și poate duce la o nouă stare de echilibru după un conflict tragic. Spre exemplu, într-o situație de criză existențială, comunitatea poate vedea o cauză a eșecului ei în voința zeilor sau în aplicarea unei legi divine a corecției, ceea ce transformă pierderea într-un sacrificiu compensatoriu și purificator. În imaginarul colectiv, datorită
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
decât istoricul Le Goff: mai exact, între 476 (urcarea lui Zenon pe tronul Constantinopolului și recunoașterea de către Odoacru a împăratului oriental drept guvernator suprem, în timp ce delegatul său în partea occidentală a Europei era magister militum per Italia) și 1453 (finalul tragic al imperiului ortodox). Discutarea imaginarului medieval în cadrul unei durate lungi îi apare însă și acestui autor ca fiind singura posibilitate de a cuprinde specificul fenomenelor. Dincolo de mitul modern legat de perioada în discuție - care o consideră obscurantistă și decadentă, influențând
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
și halucinatorie. Temele literare predominante sunt legate de iluzie, de inconstanță și de miraj, ce contribuie, prin estetismul exagerat, la artificializarea imaginii. În imaginar, fracturile psihismului colectiv și individual se reflectă precum războaiele civile ale vremii în istoria materială. Sentimentul tragic al existenței bulversează complet ordinea anterioară, regulile și echilibrul sistemului imaginarului, care acum se (auto)dizlocă și devine foarte dramatic, teatral (Dubois, "Les transformations de l'imaginaire XVIe-XVIIe siècles". Thomas 74). Ultima mișcare de idei la care trimitem, pe urmele
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
simbol al unui act istoric proiectat în legendă, al "unirii" de la 1600 - de fapt, conjunctural (Boia 22-26) −, al doilea, împlinirea supremă a modelului voievodal, în care credința și cultura au fost potențate mitic de valoarea jertfei. Ca revers al sfârșitului tragic sub semnul martiriului (moartea lui Mihai Viteazul în Letopisețul Cantacuzinesc sau a lui Ion-vodă la Cahul, în letopisețul lui Ureche), imaginarul a fixat și o altă tipologie domnească, aflată sub incidența anti-modelelor creștine, situate așadar în relație cu imaginarul păcatului
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]