13,563 matches
-
lovesc curentul. Corpul lui, nenumărate creaturi microscopice, pe care nevoia le-a unit. În sfârșit, din gâtul lui încep să coboare noțiuni. Râgâie, născând cuvinte. Pui de păianjen-lup, împrăștiindu-se de pe spatele sunetului-mamă. Orice linie curbă din lume e vorbă. Crengile care bat în geam. Urmele în zăpadă. „Norocos“ e aici, învârtindu-se prin preajmă. „Frumușel“ gâfâie, de bucurie că-l vede. „Bine“, o floare purpurie, țâșnind din iarbă. O ultimă clipă frântă și poate că încă e în stare să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Mai ții minte când te verificam cât de bine știi speciile? Ea stătea nemișcată, sub mâna lui. —Uram chestia asta. Eram așa de jalnică. Mâna lui se ridică, să arate spre un plop de-abia îmbobocit. Ceva stătea pe o creangă, ceva mic, bălțat cu galben și la fel de încordat cum se simțea ea. Un nume pe care nu-l știa. Numele n-ar fi făcut decât să arunce ființa aceea în anonimat. Pasărea fără nume deschise ciocul și slobozi cel mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
dimineții îl urmă pe alee. Flancat de cele două femei, Mark stătea pe banca lui ca pe un tron, în timp ce o mână de pacienți, îngrijitori și vizitatori străbătea Olimpul său de câmpie. O ghirlandă de păpădii, un sceptru dintr-o creangă de plop - așa avea să-l țină minte Weber. În scurtul timp în care Weber lipsise, Mark se schimbase iar. Amărăciunea trădării dispăruse. Își înălță bățul și-l agită spre Weber, în semn de binecuvântare. — Mergi cu Dumnezeu, călătorule. Te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
căror povești nu ajung să fie spuse. Le semnalezi normalilor că pălăria e mult mai mare decât credeau ei. Exact ce-i spusese el că face în toți anii ăștia. Ești obosit. Ești dat peste cap cu fusul orar. Umbli creanga printr-o țară străină. Normal că toată chestia asta te face să te simți un pic nesigur. Hei! Ar putea fi mai rău. Dacă familia Medici ar pune un asasin să-ți înfigă cuțitul în spate pentru arta ta? Haide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
o ajută să întindă canapeaua-pat. Mai târziu, după miezul nopții, ea zăcea pe salteaua plină de rotițe și arcuri, pândind în întuneric orice mișcare. Totul era viu: aerul condiționat pornindu-se și oprindu-se brusc, ființe mărunte fojgăind pe pereți, crengi cu sânge cald bătând în fereastră, ceva ca un avion de recunoaștere de talie mică inspectând azaleele, insecte săpându-i în ureche, cu bătaia lor din aripi ca freza unui dentist apropiindu-se de timpanul ei. Și la fiecare scârțâit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
mișcau crea emoții. Cei cu leziuni la nivelul insulei nu mai aveau reprezentările mimetice, integrate, ale stărilor corporale necesare pentru a descifra sau imita mușchii altora. Atunci, comunitatea sinelui se restrângea la o unitate. Pasărea își continua imitațiile de pe o creangă de lângă fereastra dormitorului lor, fragmente de fraze muzicale furate de la alte specii și înghesuite în cântecul tot mai amplu. Folosindu-și aceleași regiuni cerebrale ca pentru văzul real, Weber privea, în spatele pleoapelor, un băiețel pe care nu-l recunoștea - putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
-ți fie frică, totul are să se termine cu bine.” Pe alocuri, la marginea câmpului, câte un țăran stătea rezemat de carul cu boi, mâncând slănină cu pâine. Deodată m-am speriat puțin de pădure: copacii veneau foarte aproape de tren și crengile lor stingeau vagoanele. Un aer răcoros adia dinspre munți. Când am intrat în primul tunel, eu am tresărit de spaimă. Pe neașteptate s-a întunecat totul, apoi s-a luminat din nou. Mama ședea tot acolo, în fața mea. Ei nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
vor fi operați sau așa ceva.” Am simțit inima bătându-mi mai tare, căci asta mă aștepta și pe mine. A doua zi dimineață, m-am deșteptat destul de târziu. Nu venise nimeni să mă trezească. Picături mari de ploaie cădeau din crengi pe pervazul ferestrei și eu m-am gândit că în ziua aceea florile n-aveau nevoie de apă. Nu s-a arătat nici o soră și nimeni nu mi-a adus micul dejun. Am mers pe coridor până în sala de așteptare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
ceilalți, am înlemnit de spaimă și noi, iar când ne-am uitat într-acolo, am descoperit-o cocoțată în vârful copacului. Dedesubt se aflau o grămadă de vaci care mugeau pașnic și n-o luau deloc în seamă. De o creangă subțire părea să atârne ceva. Privind mai atent, ne-am lămurit că era sutienul ei care se agățase acolo și, dacă el spânzura pe creangă, era clar că ea nu-l mai purta. Am sărit în sus și am vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
grămadă de vaci care mugeau pașnic și n-o luau deloc în seamă. De o creangă subțire părea să atârne ceva. Privind mai atent, ne-am lămurit că era sutienul ei care se agățase acolo și, dacă el spânzura pe creangă, era clar că ea nu-l mai purta. Am sărit în sus și am vrut să pornim în goană spre mal, ca să vedem ceea ce așteptam. Dar în aceeași clipă am simțit umflătura dintre picioare și ne-am ghemuit iar în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
parfuma și umbla de la o instituție la alta. Obținea de fiecare dată ce-și propusese. O femeie și jumătate. Dar în ziua întoarcerii voastre, când am fost invitați la voi, mama ta era un om cu moralul frânt. Ca o creangă frântă din copac. Vorbise deseori despre avionul care avea s-o ducă și pe ea în America. În ziua aceea, ea arăta ca și cum avionul tocmai s-ar fi zdrobit de Statuia Libertății, iar sfărâmăturile lui ar fi zăcut la voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
după voința lui. Poate erau câini din cei folosiți de militari la granița noastră. Umblau asemenea zvonuri. Mâine vom ști. Mâine. Am rămas un timp să privesc. Am traversat strada și am urcat scara până sus, la tribună. Peste tot, crengi căzute și murdărie. Curând vor începe să curățe și să pună steaguri. Nu numai aici, în întreg orașul vor atârna steaguri, de orice stâlp și de orice lampă și pe multe clădiri vor apărea lozinci scrise pe pancarte. M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
mine? Așa scrie. Cum ai citit! Pierdut autobiografie, o declar nulă!” Și iese pe Bulevard. Începe să plouă. Hoinărește aiurea. Într-un târziu apasă pe sonerie. I se deschide. Îi trece peste fața ei zâmbitoare de soție, care Îndură viața, crengile de arțar. Picături de ploaie i se așază În părul nearanjat. Pășește În holul Îngust și se așază la masa din bucătărie. Privește pe fereastră Îndelung. Tăcerea nu se urnește din loc, se Încleștează cu disperare de lucruri, de haine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
și Dumnezeu de fiecare dintre noi, oriunde ne-am afla, dar musai să știm și noi de el. Lumina! Lumina farurilor, deci aruncând În peretele de lângă pat umbra dudului crescut jumătate În curte, jumătate În stradă. Iarna, șuierul vântului printre crengile uscate, iar vara, sângele lui murdărind trotuarul și boturile lor Însetate de joacă... Tatăl mormăie În șoaptă: „Stau doar o zi. Mâine mă-ntorc, sau poimâine.” „Să ai grijă de tine să nu te puște”, Îi spuse nevasta, aranjându-i mantaua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
sticlă albastră. Casele, copacii, străzile, trotuarele. Totul e Înghețat. Vântul rece bate cu aceeași furie. Ploaia fină lustruiește poleiul. A sosit prima iarnă albastră a vieții tale. Te uiți și nu poți Înțelege. Cum plouă, și ploaia Îngheață. Cum vâjâie crengile de sticlă ale plopilor. Ajungi acasă. De abia intri și lumina electrică se stinge. Pană de curent. Îndreptat spre flacăra galbenă a lămpii de gaz, prin diascop, vizionezi diafilmul Peștișorul de aur de Pușkin. Cu moșul și baba. Și baba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
se amestecă cu mirosul frunzelor ude care ard sub dud și al gogoșilor pe care le prăjește madam Stancu, croitoreasa. Jetul albastru al flăcării de benzină vâjâie și este decembrie. TU, stai pe acoperișul closetului. Privești În curtea vecină. Printre crengile oțetarilor. Desfrunziți. Gri și lucioși ca cimentul. E curtea În care stă domnul Țăpăligă dricarul, copiii pușcăriașului, Lenuța tebecista și nea Pahonțu, osătar la Restaurantul Grădina Bucegi de pe Șoseaua Iancului. Țăpăligă are dric și cai mascați. El duce la cimitir
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
au plecat, taică-tu, beat criță, doarme, iar mama Îți pune pe sobă, la uscat, ciorapii uzi. Te strecori În pat cu picioarele reci și putrezite de udătură lângă un frățior care doarme și el demult. Visează un prun cu crengile Încărcate de prune și un berbec care se uită la el. Ca să-l Împungă. Viața ți se pare atât de frumoasă de parcă ar fi chiar viața pe care ți-ai ales-o tu. Sunt vremuri când totul e lin. Ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
cu bărbile lor mari), Ianoș Kadar, Wladislaw Gomulka, Vasile Luca, (să păstrăm bănuțul poporului!), Ana Pauker, Petru Groza (Prin țara celor șase sute de milioane), Gheorghiu-Dej, Chivu Stoica, (cu chelie), Hrușciov (tot cu chelie), Fidel Castro, Sukarno, etc. Mihai Eminescu, Ion Creangă, Vasile Alecsandri, George Coșbuc, I.L. Caragiale, Barbu Delavrancea (și domnul Vucea), Calistrat Hogaș (cu Pisicuța), Șt. O. Iosif, Mihail Sadoveanu, Literatura română În manuale etc. Oamenii muncii de la orașe și sate, stahanoviști, Gheorghe Doja, Horia, Cloșca și Crișan (s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
trag tatăl tău și prietenul lui. Înhămați. Ești un prost. Și SINGUR. Te uiți la mobila din cărucior ca și cum nu ar fi a ta. Oglinda de deasupra chiuvetei din bucătărie, pusă și ea peste lucruri, plimbă prin ea cerul și crengile copacilor. Mai bine ai pune mâna să Împingi. Să-ți vezi mutra de dur de mai aproape. Și o faci undeva În dreptul străzii Țepeș Vodă, acolo unde macadamul nu mai este neted, ci pare a fi un imens covor din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
lor Învârtind Învârtita. Copiii din sat sorb din priviri liniștea contorsionării tale. Căldura a pus stăpânire pe tine, aceeași căldură a după-amiezii care a uscat ierburile Înalte de prin grădini, stai toropit sub mărul bătrân și Înalt, aleargă norii prin crengile lui, departe, În cerul albastru, nu-ți vine să te miști și stai acolo, lihnit, În iarba grădinii, doar tu singur și pomul, doar tu singur și prunii, doar tu singur și brusturii Înalți și grași ce cresc În umbra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
apă În șanțuri, lanțuri pe porți, câinii În curtea interioară! Hă, hă, păi ce credeți? Și izbucni În plâns. Plânse o vreme și spuse pardon, apoi Începu să morfolească măruntaiele motocicletei, privind din când În când la casa strâmbă de sub crengile oțetarilor, care stăteau gata să-i apuce cu cioturile lor acoperișul de tablă, Îmbolnăvită de rugină. Ce să-i faci bietului om? Izbuti doar să-i spună tăios: „Știu că te cheamă Sachelarie și lumea Îți spune Mișu. Am locuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
bărbat atât de frumos și simte mâinile lui puternice mângâindu-i umerii și atingând În cuprindere mijlocul ei subțire, sprijinindu-se În coborâre pe șoldurile ei de fată frumoasă. Mâna o trage hotărât Înainte și Onica simte cum o zgârie crengile prunilor din fundul grădinii, ea se ferește Întorcând privirea Înapoi, șura lui Vasile a rămas departe, În albastrul Înserării răzbat galbene lămpașele și acolo Ciobi cântă mai departe un cântec trist și lin de parcă n-ar fi horă și ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
dar păcurarii sunt tot așa de departe ca și cum n-ar fi făcut nici un pas, ei stau nemișcați ca o taină. Ninsoarea s-a transformat În ploaie, el se târâie prin frunzele amestecate cu noroi și se apucă cu mâinile de crengile de alun, nu știe dacă zilele-s clipe sau numai i se pare, Îl dor toate oasele pe Bitancu, zgârietura de la cap Încă sângerează, hainele-s ude pe el, afară ploaia s-a oprit de mult, păcurarul bătrân Îi aduce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
Pur și simplu nu puteam să-i zic adio și să încep una nouă cu o altă folie de aluminiu. Era noiembrie, frig crâncen, respirația mea scotea aburi eleganți în aer. Fațada casei era acoperită de o pânză încâlcită de crengi, ca un șal aruncat lejer peste umeri. Frunzele moarte de pe jos erau îmbibate de ploaie, întunecate și triste, fără pic de roșu în ele. Nu m-am gândit niciodată că toamna putea fi atât de cuminte și palidă. Mi-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
zăcea acolo, ghemuit sub niște copaci, stând probabil în propria vomă uscată. Asta ar completa decorul. Gazonul, neîngrijit și gol, era acoperit de frunze uscate. Se micșora până când dispărea într-un pâlc de copaci înalți și pe jumătate goi, cu crengile gravate strident pe fundalul unui cer palid al unei dimineți de toamnă, rece și clară. Aerul circula înviorător prin plămânii mei și am început să simt cu adevărat că sunt vie, în ciuda menghinei din jurul capului. Ignorând restul, a fost o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]