1,735 matches
-
pamflete râsu-plânsu și supărări prezidențiale cu gust de amiciție ratată care nu prea au ce căuta în politică. Astea par a fi perspectivele imediate în preziua unor decizii importante ale integrării subminate de o politică internă îmbibată de un subiectivism caraghios cu poale scoase-n văzul public. Să le luăm pe rând. Mai întâi apariția lui Stolojan pe scena politică și perspectivele pe care aceasta le poate aduce cu ea. Mai nimic, în afara unei agitații fără speranțe. Șansele ca liberalii să
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
România sunt mai ales private și nu mai au nimic de-a face cu agenda publică. Aceasta este folosită în retorică de campanie ca sămânță de vorbă. Toți se declară foarte îngrijorați de clasele defavorizate. Numai că totul e demonetizat, caraghios, din altă lume. Ca să fi astăzi politician trebuie să ai obrazul gros, să fi tupeist, mincinos, arogant, suficient, să dai din gură despre orice, oricând. Văd pe marginea unui trotuar central din Timișoara panouri electorale cu politicieni cărora tinerii le-
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
al nostru“ în mult mai mare măsură decât acela de pe ecranul televizorului. Existențialismul revizitat Un manual al întâmplărilor este romanul acesta, o poveste compusă din secvențe autonome, mai importante decât întregul. Fiecare capitol aduce o nouă serie de aventuri bizare, caraghioase, pentru care naratorul nenumit al romanului are, se vede, o deosebită predilecție. Iese pe pervaz, chipurile ca să se sinucidă, și este apostrofat de un vecin pentru expunere indecentă; merge la biserică să-și verifice atașamentul confesional și asistă la un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2201_a_3526]
-
a adus vulturului îmbunătățiri substanțiale, mi-a reprodus stelele întocmai. Tocmai stelele au fost cele care s-au dovedit pe gustul socrului meu. Îi reprezintă pe cei treisprezece evrei din cabinetul lui Franklin Roosevelt, remarcă el. — E o idee foarte caraghioasă, am spus eu. — Toată lumea crede că nemții n-au simțul umorului, zise el. — Germania este cea mai neînțeleasă țară din lume, am replicat eu. — Ești unul dintre puținii oameni din afără care ne înțelegi cu adevărat, mă complimentă el. — Sper
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
Veteranilor coborând pe Fifth Avenue și am auzit pentru prima oară râsul lui Resi. Nu semăna nici pe departe cu râsul Helgăi, care era ca un foșnet. Râsul lui Resi era melodios, luminos. Ce i s-a părut așa de caraghios au fost fetele-tamburi din capul paradei, care dădeau spasmodic din fund și roteau în aer niște penisuri cromate. — Așa ceva n-am mai văzut, mi se adresă ea. Probabil că pentru americani războiul e ceva foarte sexy. Continuă să râdă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
gătită pentru horă, fagotul cel stricat vine să-și sufle cele două note”. Deodată mișcarea se animă. Intervine un dans apăsat, care, spune tot Berlioz ...,,anunță sosirea muntenilor cu cizme grele... Muntenii au adus cu ei veselia lor zgomotoasă și caraghioasă, unii bat din palme, alții strigă, aleargă”... Acest dans este de fapt secțiunea II (trio) a unui scherzo. El se va relua aidoma după repetarea secțiunii I, care se va mai auzi pentru a doua oară - dar foarte prescurtată și
Simfoniile lui Beethoven by MIHAIL MANCIU [Corola-publishinghouse/Journalistic/449_a_930]
-
senzație de liniște și echilibru sufletesc. Apa caldă și curată te duce cu gândul la Paradis. Auzi râsul copiilor care se joacă în nisip, motoarele unor nave din larg, vezi tinerii care aleargă și-și fac fotografii în cele mai caraghioase poziții sau salvamari ce urmăresc atenți, de la înălțime turiștii care se aventurează în larg. Răsăritul de soare la Goden Beach est uluitor de strălucitor, iar apusul este calm, auriu și îmbietor, ca în poza arătată. La Golden Beach, nu poți
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]
-
nomenclaturii comuniste erau condamnate să întrețină mai curând relații pur birocratice. Pe mine personal, venit la Chișinău în decembrie 1989, după aproape trei decenii de studii și activitate profesională la Leningrad, Moscova și Cernăuți, mă oripilau cretinismul profesional și înfumurarea caraghioasă a multor șefi de pe malul stâng al Nistrului. După alegerile din februarie 1990, șefii de la Tiraspol nicidecum nu-și găseau locul în noile structuri de putere în devenire. Prin 1989, apăruseră primele simptome de scădere a statutului privilegiat de nomenclaturist
Dracul zidit by Viorel Patrichi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100968_a_102260]
-
rochie cu platcă, garnisită cu dantelă, avea trăsăturile lui, îndeosebi nasul drept. Bizară fantezie a părinților, de care Felix își reaminti vag. Știa că avusese părul lung, înnodat în panglici, până la vreo trei-patru ani, și că purtase adesea rochie. - Ce caraghios! râse Otilia și se pregătea să facă cu uncreion chimic mustăți ipostazei sale din fotografie. - De ce vrei s-o strici? îi reproșă Felix. E o amintire. - Ah! privi Otilia curios, și tu ești sentimental? Felix tăcu. - Nu știi că onorații
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
suntmai supărată cu copiii ăștia. Stănică îi luă banii din mână, fără s-o mai asculte, și ieși în întîmpinarea doctorului, care se pregătea să plece. Îl luă ceremonios de braț și-l scoase pe ușă, într-un chip cam caraghios, căci gesticulația lui afectată contrasta cu afectarea cu care doctorul își păstra rigiditatea. Afară, Stănică strecură doctorului onorariul în mână și se crezu dator, ca de obicei, să ia informații. - Domnule doctor, ne dăm seama foarte bine că e grav
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
îl trase pe Felix de o mână, așa cum ședea cu genunchii pe taburet, îl sărută, apoi cu cealaltă mână zdrăngăni fantezist pe pian, încheind: - Va să zică, totul e în regulă! După puțină gândire, Otilia zise: - Apropo, am primit o scrisoare foarte caraghioasă de latanti Aglae et companie, însă cineva semna în ea: Isus Cristos. Probabil, în bătaie de joc. Cine să fie? Pe Titi nu-l cred în stare de astfel de originalități. Felix fu de părere că nu putea fi decât
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
zi, când ocupanții casei se sculară, găsiră pe moș Costache îmbrăcat, plimbîndu-se prin curte, cu mâinile la spate și inspectîndu-și cărămizile. Privea atât de urât la toți și avea înfățișarea atât de normală, încît toți își dădură seama că e caraghios să-l mai țină sub regimul arestării. Titi, Aurica, Olimpia plecară, Aglae mai aruncă o întrebare: - Cum te simți tu, Costache, să stau aici să-ți ajut? Trebuie să te îngrijești, Marina asta nu se pricepe la nimic. Moș Costache
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
mai multe decât un simplu incendiu. Și acum ajungem și la emisiunea domnului Dan Diaconescu. Te pufnește râsul, dacă n-ar fi de plâns, când te gândești ce acuzații puerile i s au putut aduce. Nu realizați, domnilor, că sunteți caraghioși?! Chiar nu vreți să realizați!!! Știți, zicala populară este aspră, dar dreaptă: "prostul nu-i prost destul, dacă nu-i și fudul". Am zis. Am admirat curajul celor câțiva redactori de pe câteva posturi la diverse emisiuni, care au Îndrăznit mai
Când îngerii votează demonii sau România răstingnită by Leocadia Georgeta Carp () [Corola-publishinghouse/Administrative/1182_a_1887]
-
astea, interiorul nu mai dă nici un semn de viață. Situația aceasta, în care se lasă întrezărită implicația prezenței interioare și resortul ei practic, de conștiință, în geneza a tot ce devine important în experiență, îmi aduce aminte de un episod caraghios din închisoare. Un intelectual care nu avusese niciodată de-a face cu viața practică, care fusese tot timpul crescut de alții, de la sculatul din pat până la revenirea în el, ajunge în pușcărie. Toată viața, domnul ăsta nu făcuse nimic singur
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
și urmează momentul, drastic subliniat, al „numărului“. Trei plutonieri trec pe rând pe lângă oamenii încolonați câte cinci, și numără - lucru care nu era ușor pentru ei - deținuții, ca să putem lua toți, după aceea, drumul către colonie. Or, pe drum, statura caraghioasă a intelectualului respectiv și mersul lui inconfundabil făceau parte din accidentele vizuale curente; cei din aceeași brigadă cu el îi observau imediat lipsa, ceea ce nu se întâmpla cu nimeni altcineva. Și iată că, în seara acelei zile, robotul era absent
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
interioară. Durerea fizică este, în mare parte (și această grupare lexicală, „în mare parte“, trebuie însoțită de o intenție vagă de acaparare a orizontului mental), rezultatul unei prea mari atenții față de sine; așa-numitul „eu“ (însăși noțiunea de „eu“ sună caraghios, pare să nu aibă destul sens) este prea acaparat, se ocupă prea mult de felul în care individul nu poate să scape de interesul exclusiv pe care și-l acordă sieși. Pe scurt, când eul este egoist, el suferă tot
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
apostazie: repetiția nașterilor la nesfârșit mi se pare așa de stupidă ca mecanism, că textul meu de încuviințare a fenomenului devine atac virulent. În ziua cu pricina, mă prezint la antroposofi acasă și citesc glacial textul meu, care era probabil caraghios de stângaci, dar dârz instalat împotriva lor. Stupoare, plec de acolo ușurat, răvășit, dar și cu sentimentul că am scăpat de o povară. Peste puțină vreme, în pauza concertului, în holul filarmonicii, mi se șoptește discret înștiințarea care conținea, amenințător
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
un subordonat, o derivație. Știindu-l orgolios, femeia îi cedează locul, pentru că n-are ce pierde. Feminitatea ei este cu atât mai puternică, cu cât bărbatul își umflă pieptul... Pentru femeile cu instincte adânci, bărbatul viril nu este decât un caraghios, o ironie vitală. Dacă suntem mai consecvenți când vorbim de „sacru“ (nu mă refer la persoane, ci la simpla idee de sacru, așa cum o poate concepe fiecare), e greu de stabilit o limită și de spus: „Gata! Până aici! De
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
cel mai bine faptul de a fi expusă, vulnerabilă, hăituită, pusă și luată la țintă, ochită. Eroul adevărat și puternic este cel care ne face să simțim că este încolțit - nu urmărit de alți oameni, ca în cazul ușor și caraghios al romanelor polițiste, ci încolțit de forțele vieții, de ceva obscur, care prinde contur nedefinit și ține sub ochiul său invizibil - așa cum obiectivul surprinde animalul în junglă, încordat și atent la fiecare mișcare - eroul, subiectul, în maxima lui tensiune; când
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
excepționale ale speciei. Ca să zicem așa, banalitatea reprezintă bunul cel mai comun al speciei; și care, pe deasupra, este și specific uman, foarte specific chiar, întrucât nimeni în afara omului nu-și poate da seama că duce o existență banală. Ar fi caraghios să ne gândim că specia cutare de pește din acvariu duce o viață banală; cu toate că, datorită omului, peștele respectiv este constrâns la un tip banal de existență, cel al acvariului, care reprezintă oricum o condiție standard de mare banalitate, față de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
a trecut prin pușcărie. Am mai întâlnit, mai ales la colonia „Grădina“, mulți adepți declarați ai Maicăi Veronica; majoritatea n-o cunoșteau decât din auzite. Erau simpli, creduli și fervenți - dar sufereau de un exces de candoare care i făcea caraghioși, în ciuda seriozității lor de fond. De altfel, celebra Maică a ajuns, se pare, soția lui Văsii, care a devenit, ca deținut, discipol pasionat al unui deținut mai vârstnic, Hegeduș; cei doi, retrași într-un pat cocoțat sub tavanul saivanei în
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
strâng, sau se destramă, în formații mai ample, ca prinse într-un vârtej în jurul unei axe și produc, prin această mișcare, sentimente și afinități armonice, impalpabile construcții afective. Îmi aduc aminte de un episod care a avut și o latură caraghioasă, deși faptele nu erau deloc; pentru că erau direct legate de controlul pe care Securitatea se simțea „însărcinată“ să-l exercite în privința mea. Am fost mereu campion în materie de memorie proastă, dar episodul respectiv mi-a rămas înscris „în arhive
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
sensibilă și sentimentală ! Un simplu amănunt este în stare să te dea gata ! Când a văzut-o cum își târâia picioarele spre cuier, ea, de obicei atât de înfiptă ! Cum nu mai îndrăznea să scoată o vorbă... Și basca aceea caraghioasă, cu care o știe de treizeci de ani și de care Tudor, dragul de el, întreabă în toate scrisorile : „Și madam Delcă ce mai face ? Mai apare pe la voi cu formidabila ei bască ?“... Și cum îi tremurau mâinile când s-
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
vreme să fi coborât Sophie de la mansardă ? Și pe unde ? Pe scara de serviciu ? Și oare cum de a ajuns pălăria de panama până în mijlocul grădinii ? Ce nepotrivit, o veche pălărie de pai și o pălărie nou-nouță de panama ! Ce caraghios ! Râde și râde, până îi dau lacrimile. Ah, s-a săturat într-atât de vacanța aceasta ! De-ar începe mai repede școala, să se plimbe cu Sévastie și Coralie prin curte, pe sub copaci, să prepare aluat la sala de gospodărie
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
cu stupida lor îngâmfare de oameni mari, să-și arunce replicile unul altuia ca pe o minge într-un joc în care tu, biată Cendrillon, zdrențăroasă și cu mâinile crăpate și roșii, nu ai voie să intri, ci doar alergi, caraghioasă, pe margini ! Tu nici măcar nu exiști pentru nimeni și nici măcar dreptul supărării nu-l ai ! Nici măcar nu ai voie să-ți explici până la capăt dreptatea ta, cu o voce în care se aud lacrimi :— ...nu mi-amintesc cine, dar mi-
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]