2,434 matches
-
dar se pare că lui Evagrie îi pot fi atribuite tratatul închinat Monahului Euloghie, cel Despre diferitele gânduri rele, tratatul Despre cele opt duhuri ale răutății, cel Despre rugăciune, de mare interes doctrinar, și culegeri de Maxime, toate publicate împreună cu corpusul lui Nilus în PG 79. Acestui corpus aparține și un alt tratat, Despre cele opt gânduri rele, o compilație făcută pe baza versiunii în grecește a lui Ioan Cassian care nu e anterioară secolului al VII-lea. Clarificarea situației operelor
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
pot fi atribuite tratatul închinat Monahului Euloghie, cel Despre diferitele gânduri rele, tratatul Despre cele opt duhuri ale răutății, cel Despre rugăciune, de mare interes doctrinar, și culegeri de Maxime, toate publicate împreună cu corpusul lui Nilus în PG 79. Acestui corpus aparține și un alt tratat, Despre cele opt gânduri rele, o compilație făcută pe baza versiunii în grecește a lui Ioan Cassian care nu e anterioară secolului al VII-lea. Clarificarea situației operelor lui Nilus nu a fost însă terminată
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
alte limbi, în special în siriană, pentru că s-au păstrat astfel culegeri de maxime și o versiune a Discursului despre asceză care prezintă afinități, dar și diferențe sensibile, în raport cu textele grecești. Operele câtor autori au ajuns să fie reunite în corpusul lui Nilus? Bibliografie. Ediții: Textele ed. în PG 79. Ediții critice există doar pentru Narrationes care se referă la Nilus Sinaitul, sub îngrijirea F. Conca, Nilus Ancyranus. Narratio, Teubner, Leipzig 1983; și pentru Comentariul la Cântarea Cântărilor (în curs; a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
asceză și multe alte lucruri, transmis printre operele lui Nilus, iar sub numele lui au mai circulat și alte fragmente; unui Marcian i-a fost totodată atribuit în tradiția manuscrisă un opuscul Despre toate armele, închinat călugărilor, existent și în corpusul grec al lui Efrem, pe care Kirchmeyer îl consideră o operă posibilă a lui Marcian din Betleem. A. van Roey insistă însă asupra incompatibilității dintre tezele teologice din tratatele 4 și 8 care, în opinia sa, nu pot să aparțină
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
extrase din Maxim Mărturisitorul și din Macarie; numărul 9 pare că poate fi atribuit lui Marcianc cf. aici, mai sus). Celor opt rămase li se mai adaugă unul, Despre unirea după ipostază care apare în două manuscrise. O parte a corpusului s-a păstrat în versiuni în siriană și arabă. Lexicul, stilul și concepția teologică ne determină să atribuim aceste nouă tratate unui singur autor. Nu se știe însă nimic despre viața lui; din texte reiese doar că era călugăr. Putem
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Franke, Leipzig 1895, pp. 6-9; J. Cozza-Luzi, Nova Patrum Bibliotheca ab Angelo Maio collecta X/1, Sacrum Consilium propagando Christiano nomini, Roma, 1905, pp. 201-247. Apoi: O Hesse, Markus Eremita. Asketische und dogmatische Schriften, Hiersemann, Stuttgart 1985; Trad. franc. a corpusului cu introd. și note - K. Ware - C.-A. Zirnheld, Marc le Moine. Traités spirituels et théologiques, Abbaye de Bellefontaine, Bégrolles-en-Mauges 1985, cu o cuprinzătoare bibliografie. Pentru o primă orientare și pentru bibliografie, cf. J. Gribomont, Marc le Moine, DSp X
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și 528, și a treia epistolă către egumenul Ioan, din 532 (sau, potrivit altora, din 510). Să ne oprim asupra acestor opere. Prin 137 de manuscrise grecești, copiate între 827 și secolul al XVII-lea, ni s-a transmis un corpus format din patru tratate și zece scrisori atribuite lui Dionisie Areopagitul (conform unora din manuscrise: episcop al Atenei); trebuie adăugate 16 manuscrise ce conțin numai unele din aceste scrieri și traducerile acestui corpus în siriană, latină, armeană, georgiană și slavă
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
XVII-lea, ni s-a transmis un corpus format din patru tratate și zece scrisori atribuite lui Dionisie Areopagitul (conform unora din manuscrise: episcop al Atenei); trebuie adăugate 16 manuscrise ce conțin numai unele din aceste scrieri și traducerile acestui corpus în siriană, latină, armeană, georgiană și slavă veche. Traducerea unor tratate separate e o excepție: corpusul a fost transmis întotdeuna ca un tot. Să-i parcurgem rapid conținutul. Tratatul despre Numele divine, împărțit în 13 capitole, este cel mai lung
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
lui Dionisie Areopagitul (conform unora din manuscrise: episcop al Atenei); trebuie adăugate 16 manuscrise ce conțin numai unele din aceste scrieri și traducerile acestui corpus în siriană, latină, armeană, georgiană și slavă veche. Traducerea unor tratate separate e o excepție: corpusul a fost transmis întotdeuna ca un tot. Să-i parcurgem rapid conținutul. Tratatul despre Numele divine, împărțit în 13 capitole, este cel mai lung din acest corpus. Totalmente transcendentă, deasupra oricărei cunoașteri, divinitatea (pe care Pseudo Dionisie o numește de
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
latină, armeană, georgiană și slavă veche. Traducerea unor tratate separate e o excepție: corpusul a fost transmis întotdeuna ca un tot. Să-i parcurgem rapid conținutul. Tratatul despre Numele divine, împărțit în 13 capitole, este cel mai lung din acest corpus. Totalmente transcendentă, deasupra oricărei cunoașteri, divinitatea (pe care Pseudo Dionisie o numește de obicei Tearhie, „principiu divin”) este superioară oricărui nume; însă, în același timp, fiind cauza tuturor ființelor, poate fi slăvită cu toate numele. Așadar, este în același timp
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
iluminați, adică poporul sfânt, capabil să mediteze asupra anumitor taine; din purificați, adică din catehumenii și din botezații care au păcătuit din nou. Ultimul capitol, în care continuă explicarea riturilor ecleziastice, e consacrat riturilor funerare. Cele zece scrisori care completează corpusul reiau în general temele din tratate cum sunt raportul de identitate dintre cunoașterea și necunoașterea lui Dumnezeu (1), întunericul divin (5), ierarhia Bisericii (8), simbolurile din Scripturi (9). Cea de-a patra se oprește asupra condiției divine și umane a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Heliopolis (în Egipt), unde se găsea în acel moment. A zecea este adresată evanghelistului Ioan, exilat în insula Patmos (conform tradiției creștine, bazate pe primul capitol al Apocalipsei): scrisoarea îi prezice eliberarea iminentă și întoarcerea în ținuturile Asiei. Deși autenticitatea corpusului a fost contestată de Hipațiu în 532 și de alții în perioada Antichității târzii, operele lui Dionisie au fost aproape în mod unanim considerate autentice și au exercitat o mare influență asupra teologilor și a misticilor din Orient și mai
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
a misticilor din Orient și mai ales din Occident. Aici, acestea au fost cunoscute mai ales începând din 827 când împăratul bizantin Mihail al II-lea i-a trimis în dar lui Ludivic cel Pios, regele Franței, un manuscris al corpusului dionisian care a fost încredințat abației Saint-Denis; starețul acesteia, Ilduin, a cerut să se facă o traducere latină, cu destule imperfecțiuni, îmbunătățită ulterior de Ioan Scotus Eriugena care, și prin intermediul propriei opere, a făcut cunoscută în Evul Mediu occidental teologia
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
se facă o traducere latină, cu destule imperfecțiuni, îmbunătățită ulterior de Ioan Scotus Eriugena care, și prin intermediul propriei opere, a făcut cunoscută în Evul Mediu occidental teologia lui Dionisie. Lorenzo Valla a formulat în mod lucid obiecții contra autenticității acestui corpus comentând Fapte 17 în scrierea sa Observații asupra Noului Testament, de altfel publicată abia în 1504 de Erasm din Rotterdam, adică la multă vreme după moartea autorului (1457). De atunci, susținătorii autenticității acestui corpus au rămas tot mai izolați, deși
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
mod lucid obiecții contra autenticității acestui corpus comentând Fapte 17 în scrierea sa Observații asupra Noului Testament, de altfel publicată abia în 1504 de Erasm din Rotterdam, adică la multă vreme după moartea autorului (1457). De atunci, susținătorii autenticității acestui corpus au rămas tot mai izolați, deși s-au mai semnalat unii chiar în secolul al XIX-lea, mai ales în Franța, tocmai pentru că legenda din secolul al IX-lea spunea că Dionisie Areopagitul ar fi întemeiat creștinismul la Paris, unde
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
tocmai pentru că legenda din secolul al IX-lea spunea că Dionisie Areopagitul ar fi întemeiat creștinismul la Paris, unde ar fi murit apoi ca martir sub împăratul Adrian, când trecuse de 110 ani. Însă probele care dovedesc caracterul pseudoautentic al corpusului sunt zdrobitoare. Autorul citează ca Sfinte Scripturi cărțile care vor forma Noul Testament mult după secolul I; iar dacă îi scrie Sfântului Ioan ca unui contemporan, asta nu-l împiedică să citeze Evanghelia după Ioan și Apocalipsa ca și cum ar fi vorba
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
alții simbol al cultului (tês thrêskeias to symbolon), iar de alții „transmitere ierarhică a harului” (hierarchikê eucharistia); e vorba probabil de Crez, introdus în liturghie abia din 476. Firește, monahismul și riturile sale, în special mărturisirea, așa cum sunt descrise în corpus, sunt greu de imaginat în secolul I. Autorul cunoaște cristologia celor două naturi definită de Calcedon în 451 (astfel, de exemplu, folosește frecvent vocabula asynchytos, „neamestecat”, tipică pentru controversele cristologice din prima jumătate a secolului al V-lea și definită
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și aluzii la conținutul acestora. Părerile cercetătorilor nu concordă în această privință, dar e greu să ne închipuim că acest important grup de tratate s-a pierdut în întregime în timp ce operele celelalte constituie o tradiție unitară, transmisă dintotdeuna ca un corpus compact. Așadar, e foarte posibil să avem de-a face cu o ficțiune. Aceste șapte (!) tratate pierdute ar asigura, judecând după trimiterile prezente în celelalte, acoperirea unor teme teologice dezvoltate puțin sau deloc în operele existente și le-ar îngloba
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
trimiterile prezente în celelalte, acoperirea unor teme teologice dezvoltate puțin sau deloc în operele existente și le-ar îngloba așadar pe acestea într-un proiect teologic „total”. Am avea astfel un fel de fals „la pătrat”; pe de o parte, corpusul de opere existente se protejează închizându-se în acest ansamblu mai vast, iar pe de altă parte, făcând trimiteri la scrieri pe care nu le conține, pare să arunce îndoiala și asupra sa. Un joc de acest tip rezultă și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
trebuie să fi fost de origine siriană, pentru că hirotonisirea episcopală descrisă de el e apropiată de liturghia siriană. Cunoaștem numele mai multor intelectuali de origine siriană care au frecventat școala filosofică de la Atena la sfârșitul secolului al V-lea; autorul corpusului dionisian trebuie să fi aparținut acestui cerc. Cu toate acestea, nici una din numeroasele tentative de identificare efectuate până acum nu pare să fi rezistat criticilor. Așa cum am spus, Pseudo Dionisie a exercitat o serioasă influență asupra tradiției mistice și teologice
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
e să spunem adevărul, mai limitată a fost influența lui în Orient unde existau deja izvoare clasice privitoare la viața spirituală și la mistică - să ne gândim, de exemplu, la Evagrie Ponticul - și unde trebuie amintită oricum influența exercitată de corpusul dionisian asupra lui Maxim Mărturisitorul (mort în 662), însă nu e deloc sigur că îi pot fi atribuite tot lui Maxim scoliile în limba greacă la corpusul editat prin tradiție sub numele lui Dionisie. Mult mai prezent este Pseudo Dionisie
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de exemplu, la Evagrie Ponticul - și unde trebuie amintită oricum influența exercitată de corpusul dionisian asupra lui Maxim Mărturisitorul (mort în 662), însă nu e deloc sigur că îi pot fi atribuite tot lui Maxim scoliile în limba greacă la corpusul editat prin tradiție sub numele lui Dionisie. Mult mai prezent este Pseudo Dionisie în Occident pentru că aici s-au făcut traduceri succesive (după aceea aproape inutilizabilă a lui Ilduin din 832), începând cu aceea a lui Ioan Scotus Eriugena (terminată
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
aproape inutilizabilă a lui Ilduin din 832), începând cu aceea a lui Ioan Scotus Eriugena (terminată în 852), urmată de traducerea călugărului Ioan Sarazinul (către 1165) și de aceea a lui Roberto Grossatesta (1240-1243), toate însoțite și de comentarii ale corpusului. Astfel, putem detecta influența lui Dionisie la Ugo și Riccardo di S. Vittore, la Bernand de Clairvaux, Guillaume de St. Thierry, apoi la Albert cel Mare care a comentat întregul corpus și la Tommaso d’Aquino care a scris un
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Roberto Grossatesta (1240-1243), toate însoțite și de comentarii ale corpusului. Astfel, putem detecta influența lui Dionisie la Ugo și Riccardo di S. Vittore, la Bernand de Clairvaux, Guillaume de St. Thierry, apoi la Albert cel Mare care a comentat întregul corpus și la Tommaso d’Aquino care a scris un comentariu la Numele divine și l-a citat în mod constant pe Dionisie ca pe o autoritate, împrumutând în întregime de la el angelologia. Trebuie apoi măcar să amintim pentru secolul al XV
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
mistică spaniolă culminând cu Ioan al Crucii și în secolele ce au urmat, spiritualitatea carmeliților. Ca scriitor, Pseudo Dionisie Areopagitul este puțin atrăgător, dar rezonanța sa spirituală a lăsat o urmă de neșters de-a lungul secolelor. Bibliografie. Ediția acestui corpus în PG 3 (textul ed. de B. Cordier, Anversa 1643, cu trad. latină; numeroase greșeli de tipar); la coloanele din PG se fac trimiteri în mod tradițional când se dau citate (în PG 4 se găsesc scoliile atribuite lui Maxim
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]