2,571 matches
-
În spațiul cultural german. În 1888, de pildă, Într-o polemică purtată cu Richard Wagner, scriitorul Gustav Freytag se Întreba ce trăsături intelectual-morale se vor dovedi a fi „inerente” evreului (de exemplu, marea lui capacitate de a practica sofismul și dialectica) și care sunt doar rezultatul unor condiții istorice nefavorabile <endnote id="(331, p. 71)"/>. La rândul său, Friedrich Nietzsche, vorbind despre „condițiile amare” În care au trăit evreii din diaspora, admira la ei „acumulările de bogăție spirituală și de voință
Imaginea evreului În cultura română. Studiu de imagologie În context est-central-european by Andrei Oişteanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/835_a_1546]
-
Noțiunea de clasă socială a fost preluată de Marx și Engels de la economiștii englezi, care folosiseră și denumirile de "capitalist" și "proletar", provenite, la rândul lor, de la utopiștii socialiști francezi, iar conceptul de luptă de clasă a fost preluat din dialectica lui Hegel. Lenin definea clasele sociale ca fiind grupuri largi de oameni ce se deosebesc între ele prin locul pe care îl ocupă în istoria determinată de sistemul social de producție, de relațiile (în cele mai multe cazuri stabilite prin legi) față de
Crizele economice şi ciclicitatea lor by Alexandru Berca [Corola-publishinghouse/Administrative/935_a_2443]
-
depresiune economică, 185, 189, 207, 208, 223, 239 ciclicitate, 29 definiție, 27, 28, 29 evoluție, 29 opinii, 27, 28, 29 dobândă, 33, 63, 109, 293 datorie publică, 147 politică financiară, 124, 143, 294 distructiv-creativ, 22 teorie (distrugerea creativă), 267, 268 dialectică, 22, 36, 77, 79 concepție, 36 doctrine economice, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 90, 285, 296 despre crizele economice, 35, 36, 37, 38, 39, 40 Hegel, W. F. George, 36 Lenin, V. I., 38, Marx, K., 36, 37, 38
Crizele economice şi ciclicitatea lor by Alexandru Berca [Corola-publishinghouse/Administrative/935_a_2443]
-
economic; susține ideea necesității asigurării unui nivel de salarii corespunzător, care va aduce o mai mare putere de cumpărare și ca atare va determina o creștere a cererii. 15 Vezi "Adnotări" despre gândirea filozofică a lui Hegel (pp. 264-265). 16 Dialectica metodă folosită în filozofie referitoare la dezvoltare, concepută ca o autodezvoltare determinată de contradicțiile interne ale obiectelor și fenomenelor; ea studiază legile generale ale mișcării și dezvoltării naturii, societății și gândirii. 17 David Ricardo (1772-1823), celebru economist englez de origine
Crizele economice şi ciclicitatea lor by Alexandru Berca [Corola-publishinghouse/Administrative/935_a_2443]
-
Kant trebuia să fie luat de "contradicția" hegeliană ca mijloc de dezvoltare. O apreciere a voluminoasei lui lucrări (în două tomuri), o puteți găsi în lucrarea mea de răspuns. Arătam acolo, între altele, cît de puțin a pătruns Proudhon tainele dialecticii științifice și în ce măsură, pe de altă parte, împărtășește el iluziile filozofiei speculative atunci cînd, în loc să vadă în categoriile economice expresii teoretice ale unor relații de producție istorice, corespunzătoare unei anumite trepte de dezvoltare a producției materiale, ajunge să facă din
Crizele economice şi ciclicitatea lor by Alexandru Berca [Corola-publishinghouse/Administrative/935_a_2443]
-
Securitate și Apărare, cât și militar (prin C.J.T.F.), N.A.T.O. și-a jucat perfect cartea. Opoziția s-a prăbușit aproape total. În noiembrie 1995, președintele Comisiei Europene, Jacques Santer, a declarat că U.E.O. este un element central al unei „dialectici a cărei natură s-a schimbat radical în ultimii trei ani”. Un proces dialectic, desigur, nu continuă la infinit fără să producă ceva util. Dialectica securității europene pare să se fi apropiat mai mult decât oricând în trecut de înțelegerea
Percepții asupra configurației relațiilor internaționale În anii '90 by Spÿridon G. HANTJISSALATAS, Carmen T. ȚUGUI () [Corola-publishinghouse/Administrative/91812_a_92859]
-
Comisiei Europene, Jacques Santer, a declarat că U.E.O. este un element central al unei „dialectici a cărei natură s-a schimbat radical în ultimii trei ani”. Un proces dialectic, desigur, nu continuă la infinit fără să producă ceva util. Dialectica securității europene pare să se fi apropiat mai mult decât oricând în trecut de înțelegerea faptului că spectrele ineficienței și duplicării pot fi găsite nu atât în construirea de către europeni și americani a mai multor tancuri decât au nevoie împreună
Percepții asupra configurației relațiilor internaționale În anii '90 by Spÿridon G. HANTJISSALATAS, Carmen T. ȚUGUI () [Corola-publishinghouse/Administrative/91812_a_92859]
-
mai mult sau mai puțin decât a fost. Echivalările sunt aproximative și schimbă deseori sensurile prime. Reactualizarea unei culturi este „creatoare”, „Îmbogățitoare”. Odată cu intrarea În cultură dilat contururile ei, o amplific, o reamenajez În consonanță cu noi interese și evoluții. Dialectica unitarului și pluralului constituie paradoxul creșterii și diversificării valorilor. Din acest paradox se poate ieși (dacă ar fi nevoie, dar nu e!) prin recursul la un plan superior, care transcende planul concret al manifestării valorilor: metavaloricul. Trebuie căutate puncte de
[Corola-publishinghouse/Administrative/1951_a_3276]
-
le ocrotim, să le cultivăm. Adevărul lui Socrate ne umilește, cel al lui Hristos ne mântuiește. Și mai este un aspect care nu suportă nici o asemănare. Socrate este un mare cărturar, pe care Îl putem respecta pentru sclipirea minții, a dialecticii sale și a exemplarității sfârșitului. Pe Isus, În schimb, Îl venerăm pentru forța regeneratoare și Întremătoare pe care o aduce, pentru promisiunea „Începutului” și a punerii la treabă a „infinitului” din noi. Cu El, speranța unui „om nou” se Împlinește
[Corola-publishinghouse/Administrative/1951_a_3276]
-
prezență neuniformă, imprecisă, relativă, sporadică, de multe ori circumstanțială; suntem Încă Într-o perioadă de tatonare, de explorări, de sondări reciproce după o perioadă cu prea puține excepții de ignorare reciprocă, de tensionări montate artificial sau care țin de o dialectică „accidentală” dintre cele două segmente. În mod normal, relația de mai sus nu trebuie să fie dihotomică (episcopat versus intelectualitate), ci una de complementaritate naturală, organică. Noi Încă nu am ajuns la așa ceva, iar asta din mai multe cauze. Să
[Corola-publishinghouse/Administrative/1951_a_3276]
-
regional, organizat la nivele multiple, modelul nord-american, bazat pe o diviziune a muncii în cercuri concentrice în jurul SUA, și cel asiatic (Asia-Pacific), ca sistem de cooperare regională fondat pe piață, deci mai puțin reglementat, formalizat. Dezbaterea asupra acestor modele, a dialecticii mondializare-regionalizare în general, a fost și rămîne excesiv concentrată pe chestiuni de politică comercială, pe bănuieli privind minarea liberalizării schimburilor internaționale, neglijîndu-se alte chestiuni esențiale, cum ar fi mobilitatea capitalului sau problematica mai complexă a construirii unei identități regionale stabile
Economie politică by Tiberiu Brăilean, Aurelian P. Plopeanu [Corola-publishinghouse/Administrative/1420_a_2662]
-
și cu o anumită metafizică poate reflecta adânc asupra unor versuri. Îmi vine în cap unul, nici acum nu l-am digerat integral, este o manea de iubire care începe așa: "te iubesc, da' nu pe tine". E de o dialectică infinită! Unui om obișnuit nu-I trece prin cap să facă combinația asta. Acum, nu vreau să flatez ceea ce, poate, nu e decât confuzia logică a autorului, dar un ochi atent și exersat poate să găsească oriunde..., vorba lui Heraclit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1452_a_2750]
-
clar însă dacă aceste antagonisme există în mintea celor implicați în procesul de perturbare sau doar în mintea analiștilor sau a juriștilor. Ceea ce vrem să sugerăm este că în cadrul fiecăreia dintre aceste contradicții există, între identitate și recunoaștere, o posibilă dialectică ce constituie locul geometric al schimbărilor de regim de gen. În timp ce adepții tradiției marxiste tind să caute schimbarea în procesul prin care se transformă conștiința, identitatea sau punctul de vedere al angajaților ori al femeilor, discipolii tradiției hegeliene ar remarca
[Corola-publishinghouse/Administrative/1989_a_3314]
-
Amersfoort 9, 1960, p. 748. 83. Dumitrescu V., Hăbăcești, Monografie arheologică, București, 1954. 84. Duțescu și N. Marcu, Bolnițele și spitalele românești din sec. al XVIII-lea, la Simpozionul de Istoria Medicinii, Râmnicu Vâlcea, 24 mai 1969. 85. Engels F., Dialectica naturii, ed. a II-a, Editura Politică, București, 1959. 86. Engels F., Originea familiei, a proprietății private și a statului, E.S.P.L.P., București, 1957. 87. Frazer J., Taboo and perils of the saul, ed. III, Londra, 1911, p. 318. 88. Furtună
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1542_a_2840]
-
Ființa Însăși cu Realitatea. Sentimentul sacrului este un element esențial al condiției (conștiinței) umane. Pe urmele lui R. Otto autorul român deschide o perspectivă cu puternică Încărcătură personală În Înțelegerea sacrului și profanului, a raporturilor dintre ele, precum și a importanței dialecticii sacru-profan În societățile arhaice, deoarece nu reduce sacrul, ca gânditorul german, numai la latura sa irațională. Considerat de Eliade ca obiect al istoriei religiilor, sacrul circumscrie o problematică vastă și complexă de a cărei Înțelegere depinde accesul nostru la Înțelegerea
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
pentru sacru și aici Întâlnim paradoxul său: „manifestând sacrul un obiect oarecare devine altceva, fără a Înceta să fie el Însuși, deoarece continuă să participe la mediul cosmic Înconjurător” (/14). Așadar, sacrul nu se prezintă În formă pură. În general, dialectica hierofaniei presupune o alegere mai mult sau mai puțin evidentă, o singularizare. Detașarea hierofanică se realizează numai În raport cu restul (care Înconjoară obiectul, dar și cu obiectele Însuși; continuând să rămână ceea ce este, acesta dobândește o nouă dimensiune, a sacralității). Sacrul
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
și dispariția lor Întâmplătoare și goală de sens ... Sacrul nu este un stadiu În istoria conștiinței, el este un element În structura acestei conștiințe”. ( /131) Diferența calitativă, ireductibilitatea sacrului și profanului nu exclud trecerea reciprocă a unuia În altul. Această dialectică a sacrului este valabilă atât pentru „cultul” pietrelor și arborilor, cât și concepției savante, a metamorfozelor indiene sau În misterul suprem al Întrupării (misterul: sacrul, nelimitatul se Înfățișează, se Întrupează). Sacrul instituie astfel o ruptură de nivel ontologic, iese din
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
sunt „alternative, reciproce, complementare” ( ), sacrul se poate camufla În profan, iar profanul poate institui sacrul. „Profanul nu este decât o nouă manifestare a aceleiași structuri constitutive a omului care Înainte se manifesta prin expresii sacre”.( /9). Aceasta echivalează cu o dialectică originală ale cărei consecințe sunt: sacrul dobândește uneori semnificații profane, Întrucât devine „incognoscibil”, iar profanul poate dobândi uneori semnificații sacre. De această din urmă problemă, cea a posibilității profanului de a deveni prin el Însuși sacru, Eliade nu se ocupă
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
8). Desigur, Eliade vizează aici contextul lumii moderne, radical secularizate, În care „experiența religioasă e camuflată În contrariul ei, o spiritualitate anti religiozitate, opacitate” ( ). Problema „incognoscibilității sacrului” În realitatea profană constituie un element important În concepția lui M. Eliade despre dialectica sacrului și, În același timp, un element de unitate al beletristicii sale. „Misterul măștii” sau a camuflajului poate funda o adevărată metafizică fiind „misterul Însuși al condiției umane” ( /223) ce ține de o anume dialectică a camuflării sacrului În profan
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
concepția lui M. Eliade despre dialectica sacrului și, În același timp, un element de unitate al beletristicii sale. „Misterul măștii” sau a camuflajului poate funda o adevărată metafizică fiind „misterul Însuși al condiției umane” ( /223) ce ține de o anume dialectică a camuflării sacrului În profan, a spiritului În materie, ori a fantasticului, În „realul absolut”. Exemplară este cortina din nuvela fantastică „Adio!” care reprezintă limitele cunoașterii. Prin ridicarea sa, omul are șansa de a Înlătura vălul aparențelor. Cortina ar putea
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
șansa de a Înlătura vălul aparențelor. Cortina ar putea semnifica chiar hotarul dintre sacru și profan; cei instalați În profan nu pot trece de ea, iar cei de pe scenă sunt Înrădăcinați În sacralitate. „Incongnoscibilitatea transcendentului” reprezintă un tip special de dialectică a sacrului, În care sacrul nu numai că este camuflat În profan, dar „se identifică cu acesta până la desăvârșire Încât devine de nerecunoscut, incognoscibil” ( ). Ba chiar, mai mult, Eliade va considera că „procesul de sacralizare a lumii, a vieții și
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
a Începuturilor gândirii, și nu numai ale gândirii religioase, pentru că totul la Început munca, imaginația, arta totul avea o dimensiune, un sens religios. Așa că a face istoria religiilor este a face istoria culturii și istoria spiritului uman”. ( /38). În afară de amintita dialectică a sacrului, se poate vorbi, În prelungirea acestei idei, și de o anumită dinamică a sa, nu mai puțin importantă În explicarea conștiinței și condiției umane. Această dinamică implică „un studiu comparativ, singurul capabil să dezvăluie morfologia schimbătoare a sacrului
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
manifestare a lumii” (), afirmă Pompiliu Caraioan. „Fiind cea dintâi manifestare arhetipică este și prototipică de unde marele prestigiu al „timpului aceluia” și al „locului aceluia” adică al centrului”. (/139). „Spațiul sacru este când accesibil, când inaccesibil, când unic, când repetabil. Această dialectică paradoxală a spațiului sacru se integrează În dialectica asemănătoare a sacrului, noțiune prin excelență ambivalentă. Funcția principală a mitului este „de a fixa modele exemplare ale tuturor acțiunilor umane semnificative” (). Mitul cosmogonic formează arhetipul unui Întreg ansamblu de mituri și
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
dintâi manifestare arhetipică este și prototipică de unde marele prestigiu al „timpului aceluia” și al „locului aceluia” adică al centrului”. (/139). „Spațiul sacru este când accesibil, când inaccesibil, când unic, când repetabil. Această dialectică paradoxală a spațiului sacru se integrează În dialectica asemănătoare a sacrului, noțiune prin excelență ambivalentă. Funcția principală a mitului este „de a fixa modele exemplare ale tuturor acțiunilor umane semnificative” (). Mitul cosmogonic formează arhetipul unui Întreg ansamblu de mituri și de sisteme rituale. Orice idee de reînnoire, de
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
originar, „nostalgia” unei vremi pierdute și regăsite prin simbol. Este vorba de simbolismul religios, care Îl introduce pe om În domeniul sacrului, conform unui timp particular de comunicare ce pune În mișcare o Întreagă dinamică psihologică. Întâlnim două aprecieri despre dialectica simbolului, În care domină „tendința unificatoare, Înglobantă a simbolului, care face să coincidă diversele niveluri ale realului, tinzând În final să realizeze o coincidență a sa cu totul” (). Este vorba de integrare, de unificare și nu de fuzionare, deoarece „simbolismul
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]