3,004 matches
-
lumină caldă și blândă ce poate fi constant prezentă în inimile noastre și de care are nevoie viața fiecărui om. Cum s- ar putea vorbi mai adevărat despre multitudinea virtuților pe care le pot avea mamele și, în special, „mamele eroine”, cele cu mulți copii, decât referindu-ne la toate mamele și gândind în mod direct la acea mamă care ți-a dat viață. Nu ne putem referi, în continuare, la toate familiile cu mulți copii, ci doar la câteva cu
Monografia Comunei Oncești Bacău by Octavian I. Iftimie () [Corola-publishinghouse/Science/1775_a_92288]
-
familiilor și a satului nostru, familii care merită să rămână și în conștiința generațiilor următoare. Recordul în copii mulți credem că îl dețin, în cadrul comunei noastre familiile Maxim, Tabarcea, Anton, Tătărășanu, Benescu, Langu, Stoleru, Guțu, Puiu, Trandafir și Tofan. Mamele eroine, având 9-12 copii, beneficiau în „epoca de aur”, în baza Decretului nr. 954 din 1966, de o indemnizație specială. EVOLUȚIA NUMERICĂ A POPULAȚIEI SĂTEȘTI Din „Dicționarul geografic al județului Tecuci” (1896), aflăm că în comuna noastră existau, pe vremea aceea
Monografia Comunei Oncești Bacău by Octavian I. Iftimie () [Corola-publishinghouse/Science/1775_a_92288]
-
Se înțelege acum și mai bine de ce personajul feminin (femeia fiind personificarea principiului vieții, element-cheie al imaginarului erotic) rămâne indispensabil în melodramă, unde joacă adesea rolul principal (e drept, tot ca proiecție a "privirii îndrăgostite"). Michael R. Booth afirma că eroina este centrul emoțional ("the emotional chore"), ochiul uraganului ("the storm centre")97, și tot așa Ibrăileanu, după cum știm, scotea reprezentarea artistică a femininului din orizontul comicului sau tragicului (nu însă și din cel al dramaticului), pe motiv că femeia, întruchipând
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
pe care o vede crescând. Apoi aici e substratul dramei. Ana singură se recunoaște vinovată și voiește să ispășească vinovăția, de aceea nu luptă (s.n.). N-are voință? N-are. Aceasta voiam să arăt și eu. Atunci nu e o eroină dramatică? (după poetica obicinuită.) Nu e. Atunci care e eroina piesei? Fatalitatea, o idee care vine cu pas nesigur și încet (nehotărârea lui Luca) și care triumfă. Dacă am reușit să arăt acest lucru, să-l fac simțit, atunci n-
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
Ana singură se recunoaște vinovată și voiește să ispășească vinovăția, de aceea nu luptă (s.n.). N-are voință? N-are. Aceasta voiam să arăt și eu. Atunci nu e o eroină dramatică? (după poetica obicinuită.) Nu e. Atunci care e eroina piesei? Fatalitatea, o idee care vine cu pas nesigur și încet (nehotărârea lui Luca) și care triumfă. Dacă am reușit să arăt acest lucru, să-l fac simțit, atunci n-am ars uleiul în zădar"113. Afirmațiile criticului scot în
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
fără medierea unui narator "implicat". Pentru aceasta, prozatorul utilizează referința livrescă și qui-pro-quo-ul, cu intenția de a sugera posibilitatea dramatizării "literare" a unei existențe altminteri banale și lipsite de orice "dramatism". Incipitul nuvelei o introduce în scenă pe Lucia DeLiguori, eroina poveștii de dragoste, prezentată deocamdată într-un cadru static, intim, cu o carte în mână (femeia are, așadar, preocupări intelectuale)138. Lectura nu-i atrage totuși întreaga atenție, și ea caută prilejul de a-și ridica adesea "ochii vioi și
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
contracta un mariaj profitabil, și, când căsătoria e iminentă, rupe relația paralelă cu celălalt bărbat, devenit indezirabil. Altfel spus, duplicitatea nu caracterizează decât un moment tranzitoriu în traiectoria erotică a femeii, circumscris de perioada pertractărilor pre- sau post-maritale. Dar, cum eroina trecuse deja printr-un divorț, e de prespus că nevoia de schimbare îi stă în fire, ca o năzuință permanentă spre "mai bine". În consecință, dintre cei doi pretendenți (întâmplător, și prieteni) ea îl alege pe omul naiv, cu suflet
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
situație psihologică din propria sa literatură, exploatată mai întâi în nuvelă și preluată apoi în roman. Fenomenul de intertextualitate trebuie căutat nu în Viață dublă, ci în O moarte... Pornind de la însemnarea din 2 iulie 1931: "Holban, lungă discuție (moartea eroinei"), Gabriela Omăt trimite la o secvență din textul intitulat "Trei măști funerare (Cincinat Pavelescu, Petre Sturdza, Anton Holban)", din volumul Memorii. Aqua forte, ed. cit., p. 311: În aceste enigmatice cuvinte ale finalului ("poate a lunecat...", n.n.) am văzut graba
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
intervine o anumită specializare la nivelul variabilei; dezinența de singular -ă e caracteristică, în general, unor substantive feminine, iar dezinențele -Ø sau -u, unor substantive masculine sau neutre, dar aceste dezinențe caracterizează totdeauna unități lexicale distincte: prună/prun, italiancă/italian, eroină/erou, nu variante gramaticale ale aceleiași unități lexicale, ca în desfășurarea sensului categorial de număr, de exemplu: prună vs prune, eroină vs eroine, erou vs eroi etc. Categoriile de număr și caz au la substantiv natură semantică și caracter biplan
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
sau -u, unor substantive masculine sau neutre, dar aceste dezinențe caracterizează totdeauna unități lexicale distincte: prună/prun, italiancă/italian, eroină/erou, nu variante gramaticale ale aceleiași unități lexicale, ca în desfășurarea sensului categorial de număr, de exemplu: prună vs prune, eroină vs eroine, erou vs eroi etc. Categoriile de număr și caz au la substantiv natură semantică și caracter biplan: unei opoziții semantice îi corespunde o opoziție în planul expresiei: (un) italian + -Ø vs (mai mulți) italien + i; (o) prun-ă vs
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
unor substantive masculine sau neutre, dar aceste dezinențe caracterizează totdeauna unități lexicale distincte: prună/prun, italiancă/italian, eroină/erou, nu variante gramaticale ale aceleiași unități lexicale, ca în desfășurarea sensului categorial de număr, de exemplu: prună vs prune, eroină vs eroine, erou vs eroi etc. Categoriile de număr și caz au la substantiv natură semantică și caracter biplan: unei opoziții semantice îi corespunde o opoziție în planul expresiei: (un) italian + -Ø vs (mai mulți) italien + i; (o) prun-ă vs (mai multe
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
de Schiedam, Brigitte, Catherine de Sienne, Colette de Corbie, Jeanne d'Arc, marile personalități Beatrice a lui Dante, Laura lui Petrarca, Heloise nobila femeie iubită a lui Abelard care primise și grația Sfântului Bernard, sunt adulate, cântate în poeme și eroine în paginile de istorie. Simbolismul ritual al sacrului ca magie Dominicilium sacrum deorum est180. Așa cum discutam în capitolul anterior, dedicat simbolurilor, sacrul se poate manifesta în diverse ipostaze prin mituri, sunete, activități rituale, oameni sau obiecte naturale. Theon din Alexandria
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
pentru „teatrul de amatori”. În competiție cu dramaturgia lui Horia Lovinescu - Citadela sfărâmată, Surorile Boga ș.a. -, D. vine cu o tematică obsesivă asupra transformării omului de-a lungul timpului, personajele fiind, mai toate, femei din generații și epoci istorice diferite, eroine care se înfruntă dramatic: Trei generații (1956), Arborele genealogic (1957). O confruntare asemănătoare este plasată, cu accente vădit conjuncturale, și în sat, ca în Vlaicu și feciorii săi (1959). Și totuși, în Răscrucea fără fântână (1972), cu un moto din
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286729_a_288058]
-
modelul narativ din poveștile bărbaților seamănă în mare cu „povestea romanțată”, în măsura în care și aici avem de-a face cu un erou ce se confruntă cu o serie de conflicte și obstacole. Narațiunile femeilor amintesc, la rândul lor, de „comedie” în măsura în care eroinele se luptă cu obstacolele pentru restaurarea armoniei sociale și se simt victorioase în momentul când sunt primite în societate așa cum se cuvine. Există, în plus, o serie de asemănări structurale între poveștile bărbaților și cele ale femeilor. Ambele grupuri pun
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
sânt pasionate, violente, misterioase, atrăgătoare, dar nu tocmai vrednice de încredere - întrunesc trăsături orientale, ebraice, spaniole și italiene, văzute din punctul de vedere al "anglo-saxonului". *19 În romane, ca și în drame, găsim un fel de trupă -de actori : eroul, eroina, mișelul, "actorii de gen" (sau "personajele umoristice", sau comicii). Există tineri, ingenue și bătrâni (tatăl, mama, mătușa fată bătrână, guvernantele sau dădacele). Arta dramatică de tradiție latină (Flaut și Terențiu, Commedia dell'arte precum și Ben Jonson și Molière) folosește o
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
a creat decât două tipuri noi - bătrânul sau copilul lipsit de apărare și visătorul sau fantastul (de pildă, Tom Pinch din Martin Chuzzlewit) *20. Oricare ar fi baza socială sau antropologică a unor tipuri de personaje literare cum ar fi eroina blondă sau brunetă, elementele afective pot fi deduse din romanele respective, fără ajutorul vreunei documentări, deși, de obicei, aceste tipuri au strămoși si descendenți în istoria literară - de exemplu, la femme fatale și întunecatul erou satanic studiat de Mario Praz
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
cu o privire ciudată. În simplitatea lor, oamenii din sat Îi spun coana Smaranda, nume pe care Îl folosește uneori și autorul În comentariile sale, alături de Smaragda Răutu, Smaragdița, cu care o alinta societatea din Chișinău, sau numele pe care eroina Însăși și l-a acordat. Singura persoană care Își permite să folosească un hipocoristic este Natalia Chirilovna, singura cu care Smaragda a putut lega relații prietenești, căreia și Smaragda i se adresează cu diminutivul Natalița. Iar hipocoristicul acesta este tot
A FI SAU A NU FI by GHEORGHE C. MOLDOVEANU () [Corola-publishinghouse/Science/830_a_1715]
-
Tribuna”, „Familia”, „Viața literară”, „Gândirea” ș.a. A fost membru al Asociației Scriitorilor Români din Ardeal. Semnează uneori și cu pseudonimul Ion N. Alezan. Debutul lui N. se produce în 1928, cu romanul Farmecul gotic. În centrul acțiunii se află o eroină „saxonă”, rece, frumoasă, Wilhelmina, care atrage atenția tuturor bărbaților din orașul Sibiu, o superficială de fapt, o „colecționară” de admiratori. Oswald Telega e îndrăgostit și el, dar renunță să o cucerească, dându-și seama că mijloacele financiare nu-i permit
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288389_a_289718]
-
în masă acționează în sensul că, deși numeroase acte agresive sunt prezentate ca reprobabile și autorii lor pedepsiți, cele mai multe apar ca mijloace de satisfacere a unor interese, ca aducătoare de câștiguri. Mai mult, asociate cu personajele pozitive, cu eroi și eroine, astfel de comportamente sunt gratificate material și psihosocial de colectivitate, fiind considerate, în final, demne de urmat. În cazul multor cititori, spectatori sau telespectatori, un atare conținut slăbește constrângerile și reținerile față de agresiune dobândite prin socializare și educație. Expunerea la
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
-și dea duhu'". Mama deținutului este un personaj frecvent întîlnit în cîntecele condamnaților. Ea e persoana care îl înțelege cel mai bine pe arestat, care îl poate ierta și aduce pe calea cea bună. Ea face obiectul unei divinizări, o eroină ce înfruntă greutățile ca să-și vadă fiul și să-l ajute: "Vine măicuța plîngînd/ Doamne, de trei zile și trei nopți/ întreba jandarmii toți/ măi maică, măi militare/ mamă, care-i drumul cu cărare/ Doamne, care duce la-nchisoare". Ca
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
acesteia: ea trebuie să păstreze amintirea soțului său căzut pe front și trebuie să fie în continuare mama feciorului său, Andrei. În virtutea supremei legi etice, nu poate să accepte dragostea flăcăului Păvălache, de altfel cu mult mai tânăr decât ea. Eroina luptă cu ea însăși și în câmpul conștiinței nu acceptă nici un argument din exterior, chiar dacă el ar justifica o pornire firească a sufletului. Desolidarizarea de sacru sau refuzul lui conștient exprimă, după D., drama lumii contemporane, dezaxarea ei morală. „Cele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286886_a_288215]
-
limba germană ans Fenster [în fereastră], an den Scheiben [de geamuri]) și cînd se petrece totul, iar cititorul trebuie să reconstituie toate acestea în munca sa de detectiv. Cu alte cuvinte, se pornește de la premisa că se știe cine este eroina, cum se numește, ce face, unde trăiește, întrucît chiar și pentru personajul respectiv lucrurile acestea nu merită să fie luate în discuție. De aici și iluzia că ne-am afla direct în mijlocul întîmplărilor, pentru că o precizare a acestor elemente prin
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
prezintă o viziune din interior, gîndurile și emoțiile personajelor în stil indirect liber, pot apărea într-un cadru al situației narative auctoriale. Apariția extinsă a acestui fel de pasaje poate conduce temporar la apariția unei perspective interne. Reflecțiile recurente ale eroinei din romanul Emma al lui Jane Austen ilustrează acest fenomen. Retragerea naratorului auctorial și creșterea simultană a dimensiunilor scenelor dialogate și a pasajelor cu prezentare scenică în care punctul de vedere pare să fie localizat în centrul întîmplărilor pot, la
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
pe care corespondentul o dobîndește prin experiența lui. În acest sens, situația narativă trebuie să fie propriu-zis determinată separat pentru fiecare scrisoare. Scala distanței narative din romanul Pamela al lui Richardson, de exemplu, se extinde de la o săptămînă despre care eroina oferă o relatare condensată, la "descrierea spontană" a acelor momente critice în care condeiul său înregistrează secundă după secundă avansurile seducătorului și călăului ei486. În analogie cu narațiunile sub formă dialogată din zona continuum-ului auctorial-personal, narațiunea dialogată aflată în
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
de continuare a experiențelor eului, care are ca rezultat o motivație existențială de a nara străină narațiunii auctoriale. Naratorul la persoana întîi cvasiautobiografic rămîne legat de eul său anterior prin numeroase legături existențiale, în ciuda diverselor sale transformări. Dacă eroul sau eroina privesc în urmă la greșelile și confuzia vieții lor anterioare de la distanța vîrstei mature, așa cum fac Moll Flanders sau Felix Krull, de obicei naratorul poate recunoaște un fel de schemă; dacă, pe de altă parte, el sau ea nu au
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]