1,464 matches
-
urma nemărginirea, locul în care până și lui Dumnezeu îi este greu să privească. Abatele se ridică și începu să se plimbe nervos. Ce altceva ar fi putut face din moment ce nemărginirea dumnezeiască se revărsase peste oameni? Zeții erau altceva, erau hăul de care îi era frică lui Dumnezeu. Extratereștrii erau Anticristul! Abații stabiliseră asta încă din urmă cu treizeci și trei de generații și pregătiseră Ouăle întru Lucrarea ultimă a Domnului: a doua venire a lui Cristos. Însuflețit de acest semn divin, omul
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
dispăruse, lăsând locul unui disc negricios ce se întindea până la el. își aduse aminte atunci de fulgerul orbitor, simți din nou căldura și tremurul ce-i străbătuseră trupul, îi veni în minte senzația cumplită că era pulverizat și azvârlit în hău. între el și copac, întrezări un obiect diform și pe jumătate carbonizat, în care, cu greu, îl recunoscu pe Rutger. îi veniră în clipa aceea în minte Frediana și tânărul burgund și îi căută cu privirea în jur. Zadarnic: nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
mile, ținându-se pe drumul militar, pe care o părăsiră însă, în zilele următoare, apucând-o pe drumeaguri bătătorite, ce duceau când în sus, când în jos, printr-un peisaj presărat cu creste ascuțite și dantelate de granit, întrerupte de hăuri adânci și de multe conuri de origine vulcanică, îmbrăcate aici în iarbă, colo într-o vegetație deasă: punctele cele mai îndepărtate ale Arverniei, regiune puțin populată, pe care barbarii abia o atinseseră în trecere. Către amiază, treceau prin vad un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
chiar sutele de cai de pe munte. Însă, într-un loc deschis, șansele ursului erau slabe. Așa că ursul încerca să încolțească caii deasupra prăpăstiilor de la actuala Cascadă a Cailor. Aici, sărmanele animale nu aveau altă soluție decât să se arunce în hău, căzând pradă înfometatului urs. De atunci, localnicii au redenumit această cascadă ca fiind a cailor, tocmai datorită acestei legende. Odată cu această cascadă, întreaga zonă a fost redenumită, muntele din imediata apropiere primind numele de Muntele Cailor, circul glaciar primind și
Amintirile unui geograf Rădăcini. Așteptări. Certitudini by MARIANA T. BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83163_a_84488]
-
chiar sutele de cai de pe munte. Însă, într-un loc deschis, șansele ursului erau slabe. Așa că ursul încerca să încolțească caii deasupra prăpăstiilor de la actuala Cascadă a Cailor. Aici, sărmanele animale nu aveau altă soluție decât să se arunce în hău, căzând pradă înfometatului urs. De atunci, localnicii au redenumit această cascadă ca fiind a cailor, tocmai datorită acestei legende. Odată cu această cascadă, întreaga zonă a fost redenumită, muntele din imediata apropiere primind numele de Muntele Cailor, circul glaciar primind și
Amintirile unui geograf Rădăcini. Aşteptări. Certitudini by MARIANA T. COTEŢ BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/809_a_1653]
-
mai degrabă dezamăgire. Ceva de genul „De ce ni s-a întâmplat așa ceva...?“ Deci, nu putea să accepte întorsătura bruscă pe care o luase viața familiei ei. Scrisoarea m-a surprins. Cu siguranță că în inimile celor doi soți este un hău adânc. „Sărmanul!“, mi-a trecut prin minte. Știam totuși foarte bine că un simplu cuvânt de compasiune nu l-ar fi ajutat deloc pe cel în cauză. Cu toate acestea, nu mai pot face nimic acum. „Probabil că sunt multe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
umed, rău. Cupa-n spume mă-nsenină Cum revarsă luna plină Mândră mare de lumină Peste lume, peste șoapte, Peste stânci pierdute-n noapte. Astfel cupa ce-arde-n spume Mi-nsenină trista lume Ce domnește-n sânul meu Ca o mare într-un hău Cu de gânduri unde reci {EminescuOpVIII 185} D-ale grijei stînce seci. Închinați, boieri, cu bine, Să-mi scald gîndurile-n bine, Închinați, boieri, mereu, Să-nsenin sufletul meu. Boieri mari, boieri de rând, Împleți cupele cântând Și priviți pin vinu-n spume
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
simpatia ca să obțină licența pentru macarale. Și ne-am urcat în avionul ăla, fratele meu și cu mine. Pe mama o lua amețeala doar când îl privea. Am zburat de-adevăratelea. Sub noi câmpul rămânea în urmă, pădurile coborau în hău, deveneau șiruri de coline, la marginea cărora casele se strângeau laolaltă, formând sate. Râul se făcea o panglică între copacii de pe mal și din câmpie se ivea orașul în care locuia tata-mare. Recunoșteam șinele tramvaiului și strada care ducea într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
sticla de bere goală de lângă pat. Căruciorul a rămas în sufragerie, astăzi n-am mai ieșit la plimbare, am așteptat doar să vină seara, am legănat căruciorul înainte și înapoi. Nu există oboseală. Nu există boală. Doar golul unei după-amiezi. Hăul care se cască între ora 1 și ora 7. Gândul că mâine n-o să am bani de scutece sau de banane. Proiectul meu de familie fericită eșuat. Am slăbit mult. Nu dau cu aspiratorul, zgomotul lui o sperie și începe
Poveşti cu scriitoare şi copii by Domnica Drumea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1770]
-
lungimea podului și te atenționa, avea niște d-ălea cum e căciula lui Moș Crăciun care se umflau mai mult sau mai puțin și în funcție de alea trebuia să reduci viteza. Cea mai mare adâncime era de vreo 260 de metri. Ditimai hăul. Ăștia mici, poate era cam devreme pentru ei, dar au rămas cu niște treburi întipărite. La ei intervenea ușor oboseala și mai ațipeau, mai picoteau. Și în special când eram pe autostradă și era ceva mai monoton, păi, trăgeau niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
o, Doamne, uite că-mi amintesc -, Chiril Economu și Petruț, parcă îi văd, mă îmbărbătează, au încredere, îmi spun tot felul de vorbe. Intrăm în scenă, ne ocupăm locurile pe paturile suprapuse, liniște, se ridică încet cortina, se aprind lămpile, hăul imens devine și mai mare, dar nu am timp de teamă, am treabă și asta mă ține tare. Îmi vine rândul și sar din pat. Au rămas năuci, pentru că ce s-a petrecut le-a depășit înșelegerea. Am jucat cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2164_a_3489]
-
marele premiu de interpretare la Festivalul de teatru experimental de la Cairo. Festivitatea avea loc chiar la poalele marii piramide, într-un decor fastuos, cu lumini multe și colorate care irizau fantastic înălțimea amețitoare a piramidei; în spatele ei, noaptea căsca un hău de nepătruns. Sus pe cer erau stelele, dar, din cauza iluminației, abia dacă se zăreau. Mă întorceam de la masa prezidiului cu diploma în brațe și din primul rând s-a ridicat un omuleț care m-a îmbrățișat și mi-a șoptit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2164_a_3489]
-
să-l liniștească Petrache. Nu sunt dezertor. Nu! Ferească-mă Dumnezeu! Sunt... un evadat. Și cu rușii nu-i de glumit - a precizat Costăchel. La auzul acestui cuvânt nelămurit pentru ea, Măriuca a rămas cu ochii larg deschiși, ca niște hăuri... În ei nu mai puteai deosebi întrebările de starea de groază. Nu te teme, Costăchele - a intervenit Petrache. Chiar dacă te vedea cineva, tot nu te putea recunoaște.Abia am reușit eu, după ce m-am uitat lung la tine. Și încă
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
Oprește orice pregătire de luptă! În urma Proclamației Regelui, dată aseară, armata română încetează lupta împotriva trupelor rusești! E armistițiu!” „Ce fel de armistițiu?” După ce ne-au ocupat jumătate din țară? Nu-i mai scoți pe ruși de aici cât îi hăul!” - mă întrebam eu. „Comunică ostașilor și rămâneți în așteptarea noilor ordine!” - a încheiat colonelul, cu glas amar. Am adunat oamenii și le-am spus exact ce am aflat de la colonelul Brad Filip. Să vezi dumneata ce ți-i omul... Unii
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
Adevărata problemă o reprezintă contradicțiile etice... Problemele etice sunt probleme de incertitudine.” De aici, din nedeterminare și incertitudine, din marile potențialități ale golului, ale derizoriului, din vid și inconsistență apare așteptarea și veghea și imboldul creator, adică demiurgic, precum din hăul primordial a apărut creația, viața. Premiul „Sebastian Costin”, decernat În „capitala eternă”, Ierusalim, poartă numele unui distins poet român imigrat și decedat În Israel. El este conferit, prin grija văduvei poetului, născută și ea În România și domiciliată În Israel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
sau prin eroica mineriadă a ciomăgarilor ar trebui să citească pasajele despre exploatările de uraniu din orașul Petru Groza, să revină, iar și iar, la terifianta imagine a sugarului coabitând, În patul de spital, cu un șobolan sau să scruteze hăul dintre „inexistența” oficială a delincvenței, decretată de autorități, și zguduitoarele cazuri reale menționate la p. 138. În această subterană a vieții proliferând Între degradare stătută și energie malefică, procesul plagiatului Barbu, asaltul „celor 13” condeieri visând o Uniune a Scriitorilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
seismograf de ultrafine rezonanțe sufletești. „Gândurile ei urmau căi Îndepărtate, bizare, contradictorii”, spune naratorul. Până la urmă... „se lăsă În voia lor”. Ceea ce deloc nu Înseamnă doar făptuirea, nici doar interiorizarea ei. În zvâcnirile acestui ultim balans deasupra oglinzii care acoperă hăul, În pragul desprinderii, „nu mai dorea acum decât să-și cedeze corpul iubitului ei, dar profunda nesiguranță spirituală care o făcea să tremure Îi transformă impulsul În dorință față de străinul care se găsea aici cu ea”. Nu, „nesfârșita nostalgie a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
artist creează În subterana deznădejdii. Premisa răului domină cerul ilizibil și mut pe care Îl Întrevede din peștera solitudinii sale. El este, inevitabil, mai conștient decât oricare dintre contemporanii săi că lumea trăiește sub amenințarea de a se prăbuși În hăul dezastrului. George Koves vedea lagărul ca o realitate a „predeterminării”, Înăuntrul căreia funcționează alte predeterminări. Confratele său, B., confirmă că viața post-Auschwitz poartă și ea amprenta unei negre predeterminări. În acest context, „arta catastrofei”, dacă o putem numi așa, confruntă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
care nu-și mai poate aminti numele copilului purtat În brațe În urmă cu o clipă, clipa din urmă, când era deja o minge de sânge, zvârlită spre cerul surd și mut. Cerul senin ca nemărginirea albastră și mut ca hăul de sare din Marea Moartă. Gândiți-vă ce se Întâmplă pe străzile și În casele și În paturile efemerității, În grădinile rodind râsul Îndrăgostiților, În veghea nocturnă, când auzi xilofonul de fildeș al pustiului. Amintiți-vă pâlnia telefoanelor turmentate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
doisprezece bărbați/femei (Ashley e nume de bărbat sau de femeie?) de la anunțurile profesionale și i-am invitat pe toți la o petrecere origami, peste două zile. Mândră că luasem o măsură hotărâtoare pentru a nu mă lăsa târâtă în hăul depresiei, le-am scris și Lisei și Mariei ca să le spun ce făcusem. Răspunsurile lor au venit incredibil de repede. În mod bizar, amândouă au folosit litere de tipar. Cred că încercau să-și impună punctul de vedere. Maria a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
celelalte mașini au frânat ca să oprească, aflându-ne la Wandsworth, unde e sens unic. Sincer, nu știu de ce șoferii de taxi au o reputație atât de proastă - faptul că am avut propriul șofer de taxi a fost singura lumină în hăul întunecat în care s-a transformat viața mea în ultimul timp. —Alfie, Lisa e gravidă și-mi dau seama că e obosită. Poți s-o faci să înțeleagă că trebuie să se urce în taxi ca s-o ducem acasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
că cei doi parteneri: bărbatul și femeia, sunt total diferiți. Bărbatul se comportă ca un elastic, după comuniune, dorește libertatea și separarea. Femeia este ca un val, dăruiește tot partenerului, după care se simte istovită și căzută ca într-un hău, din care iese singură după un timp, prin propriile puteri. Căsătorindu-te, viața nu-ți mai aparține în totalitate, nu mai faci ce vrei. Pentru bunul mers al căsniciei, trebuie să te mulțumești cu timpul pe care soțul (soția), îl
Războiul cu întunericul by Ivone Narih () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91642_a_93256]
-
mult. Palmele lui frământându-i fesele parcă ar fi încercat să-i spună asta în singura limbă pe care ar fi înțeles-o amândoi. Nu era totuși mai mult decât o promisiune vagă, însoțind geamătul de muribund prăvălindu-se în hăul dintre coapsele ei. Nu durase nici un minut, și uite că i se luase glasul înainte să termine ce ar fi avut să-i spună, iar acum parcă ar fi privit în vânt, făcând pe nepăsătorul și indiferentul, deși se știe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
și chicotelile lor încercate de vibrații erotice. Se buluceau în jurul lui, îl întrebau, câtă curiozitate și ignoranță dezinvoltă, lasă-mă să te-ating și să te îmbib, să te umezesc, și buzele tremurând imperceptibil aruncându-te și amestecându-te în hăul de coapse, fese, țâțe care vor să absoarbă și să știe, pentru că el, ca bărbat, s-ar fi cuvenit să știe și să le spună și lor, dacă tot s-au apucat de treaba asta, cum se pune ștampila și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
vânt și duse departe, prinse în vârtejul amețitor al curenților marini. Privește, pentru o secundă, cerul care anunță furtună puternică și când întoarce capul nu o mai vede. Disperat, aleargă către marginea falezei, dincolo de care se deschide abisul. Agățată deasupra hăului de niște vrejuri uscate, fata încearcă din răsputeri să urce pe stânca aproape verticală. Întinde o mână către ea și o prinde cu putere. Îngrozit, Marius remarcă cum datorită ploii care începe brusc, cu toate eforturile lui disperate palma alunecă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]