3,752 matches
-
accentului de pe evaluarea bunăstării pe cea a satisfacției față de viață. Căutarea alternativelor lingvistice la civilizație a încetinit o vreme fundamentarea unor indicatori sociali care să permită comparații mai complexe. Dezbaterile moderate de UNESCO 154 pînă în 1989 prezintă eforturile intelectualității marxiste de a refuza comparațiile între țări pe diferite paliere și acceptarea doar a unor criterii vagi și de mare generalitate, care nu puneau în inferioritate sistemele totalitare. Primul manual ONU de indicatori sociali, din 1978, a lăsat intenționat deoparte probleme
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
8 Peter L. Berger și Thomas Luckmann, Construirea socială a realității, Editura Univers, București, 1999, p. 104. 9 Termenul este introdus în circulație de Karl Marx în Capitalul, desemnînd "fetișismul obiectelor de consum". El a fost frecvent utilizat de alți marxiști, precum Georg Lukács și Lucien Goldmann, fiind similar cu cel de alienare, derivîndu-i-se ulterior semnificațiile către anomie și nevroză. Termenul de reificare a fost demarxizat în ultimele două decenii de unii sociologi durkheimiști, în special de Alfred Schutz, care l-
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
în funcție de problemele teoretice al căror obiect îl face. Odată cu dezvoltarea teoriei neoclasice, analiza valorii unui bun se reduce la prețul său efectiv observabil în momentul schimbului și determinat prin confruntarea dintre cerere și ofertă. Teoria valorii, susținută de clasici și marxiști, este abandonată în favoarea unei teorii a prețului fondat pe noțiunea de utilitate, dobândită de diferite bunuri susceptibile care se tranzacționează pe piață. Atunci când însuși termenul de valoare nu părea a mai fi utilizat în economie, în afară de contabilitate și de microeconomia
PERFORMANŢA GRUPURILOR.Modele de analiză by Ioana VIAŞU () [Corola-publishinghouse/Science/201_a_434]
-
sine ca fiind intelectualul care e dator să deconspire ceea ce îndură cei ce se opun comunismului. Literatura devine acum un mijloc de luptă. Lumea comunistă distruge firescul unei lumi rusești tradiționale. Ori Soljenițîn face o clară distincție între uniunea Sovietică marxistă și Rusia, între comuniști și ruși. El nu încetează o clipă să fie rus, să-și decline identitatea, dar nici să atace colosul amenințător apărat de KGB. În anii 70, când Soljenițîn este expulzat în Occident, profețește căderea comunismului sovietic
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
p. 191): * Teorii pozitiviste - includ teoriile biologice, psihologice și pe cele sociologice. * Teorii criticiste - se concentrează pe un spațiu social, cultural, istoric foarte larg. În mare parte sunt bazate pe analiza structurilor de clasă și încadrează în primul rând teoriile marxiste asupra devianței și marginalizării. * Teoriile feministe ce pleacă de la constatări statistice care se referă la rolul redus, uneori aproape inexistent al femeilor în cazurile de devianță. Abordarea biologică. Unele dintre primele încercări de explicare a comportamentului deviant au avut ca
[Corola-publishinghouse/Science/84967_a_85752]
-
o reprezentare a realității care să legitimeze acest mod de pro-ducție. Deoarece adevărul nu poate fi apropiat pe cale științifică, ideologia este văzută de către Marx drept inversul științei. Dar, ea trebuie considerată și drept figura inversă a filosofiei, căci materialismul istoric marxist are nevoie de un cadru filosofic și acesta este materialismul dialectic, care se situează în opoziție frontală cu ideologia. Discursul savant asupra societății, și în special cel economic, nu mai este deci un joc a două metafore, ci a trei
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
în special cel economic, nu mai este deci un joc a două metafore, ci a trei: filosofia, știința și ideologia, ale căror influențe conflictuale trebuie departajate. 3.2. CUM SĂ ÎNȚELEGEM IDEOLOGIA 3.2.1. Paradoxul lui Mannheim Chiar dacă tradiția marxistă a ideologiei rămîne dominantă pînă astăzi, axiomele sale ideologice au fost demult denunțate. E într-adevăr dificil de crezut că doar clasa dominantă este supusă iluziei, falsei conștiințe, din dorința de a-și raționaliza interesele. Susținînd destrucția "unității ontologice obiective
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
deci înclinația sa ideologică și astfel, prin eliminare, izo-lîndu-se aportul său propriu-zis științific. Îmbinînd practica și teoria, Schumpeter își aplică tehnica sa de decantare asupra a trei opere majore : cele ale lui Smith, Marx și Keynes. El se conformează definiției marxiste a ideologiei, corectată de Mannheim. Desigur, Schumpeter nu poate fi obiectiv, deoarece analiza sa este, ea însăși, una sociologică. Totuși, ea reprezintă un avans epistemologic de prim or-din, deși rămîne de slabă utilitate practică, datorită intrării în paradoxul lui Mannheim
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
ea însăși, una sociologică. Totuși, ea reprezintă un avans epistemologic de prim or-din, deși rămîne de slabă utilitate practică, datorită intrării în paradoxul lui Mannheim. Două alte voci sunt însă de reținut. Pri-ma procedează la un demers aprioric, apropiat celui marxist. Ea dă o definiție ideologiei, dar conferă teoriei sarcina de a descoperi conținutul pe care nu-l poate furniza în mod empiric, datorită paradoxului lui Mannheim. A doua este o abordare pragmatică ce substituie definiției un simplu criteriu: ambiția nu
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
ce poate fi enunțată astfel: un ansamblu coerent, deschis și totalizant, de principii date a priori, avînd ca obiect furnizarea unei reprezentări a vieții omului în societate (Leroux). 3.2.4. Economistul și ideologia Dacă vrem să lăsăm deoparte concepția marxistă asupra ideologiei, datorită impasului practic la care conduce paradoxul lui Mannheim, celelalte două căi de acces rămase la îndemînă ar putea ocaziona o schimbare salutară în atitudinea economistului față de gîndirea ideologică. Potrivit primului demers, pragmatic, ideologia este înțeleasă ca o
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
secolul al XX-lea. Ei nu stabilesc norme de justiție decît sugerînd apropieri sau opoziții, reactualizînd concepte neglijate sau utilizîndu-le în contra-curent. Ei deschid deci, și nu închid dogmatic, discuțiile în jurul jusiției. Criticii comunitarieni ai lui Rawls, cei liber-tarieni sau marxiști ai lui Nozick, sunt exemple ale acestei mișcări perpetue care este interogația normativă în economia politică, ținînd seama în egală măsură de dezvoltările recente, mai ales de lucrările "ressource"-iștilor (Dwurkin) sau de ale susținătorilor alocației universale (Van Parijs). Mai
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
uman. Thorndike a intuit posibilitatea manipulării și exploatării omului cu ajutorul învățării controlate. Este, cu siguranță, precursorul „managementului resurselor umane”; această „disciplină științifică” nu este decât una dintre denumirile eufemistice ale cinicei „exploatări a omului de către om”, teoretizată și ea de către marxiști (cealaltă denumire eufemistică este formula socialiștilor comuniști „pregătirea forței de muncă”). Thorndike a enunțat teza conform căreia dinamica naturală a învățării poate fi optimizată folosind „auxiliari ameliorativi” (aids to improvement). A pornit de la optimizarea învățării școlare. A derivat din legile
[Corola-publishinghouse/Science/2361_a_3686]
-
incomprehensiune, lansează atac după atac împotriva literaturii decadente, a formalismului, a pesimismului. În argumentările pe care le dezvoltă, comentariului sociologic i se asociază din când în când criteriul estetic. Cu excese și confuzii, B. poate fi socotit printre precursorii orientării marxiste în estetica românească. Fără interes sunt încercările de critică literară. În literatură, B. rămâne, în fond, același publicist. A scris schițe, nuvele, un început de „roman cazon”. Poeziile de factură intimistă sunt naive, versificatorul simțindu-se mai în largul său
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285521_a_286850]
-
și a „capitalului uman” 139 1.1. Teoria acreditărilor. Principalele probleme și aserțiuni 141 1.2. Sistemul acreditărilor în România 145 2. Alte teorii conflictualiste 147 2.1. Teoria lui Bowles și Gintis 147 2.2. Alte teorii de inspirație marxistă ale reproducerii sociale 148 Rezumat 149 Capitolul VIII. Încrederea în școala românească 151 1. Cum se construiește încrederea în instituții? 151 2. Construirea ipotezelor privind încrederea în învățământul românesc 152 3. Date și metodă 153 4. Ce cred românii despre
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
o anumită configurație instituțională și culturală. 3.1. Transmiterea culturii dominantetc 3.1. Transmiterea culturii dominante" Sub această titulatură este cunoscută funcția conservatoare 2 a școlii, denumită astfel deoarece școala este acuzată ca fiind colportoarea culturii dominante. Pentru un sociolog marxist, este de la sine înțeles că școala funcționează ca aparat ideologic de stat (Althusser, 1977) și inculcă în subiecții ei modelele reprezentaționale și praxiologice care contribuie la perpetuarea și întărirea dominației unor categorii sociale asupra restului societății. Această „violență simbolică” (Bourdieu
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
disciplinei în școală (Durkheim, 1961, p. 148, apud Margolis și colab., 2001, pp. 5-6). 3.3.1. Conținutul ascuns tc "3.3.1. Conținutul ascuns " Asemănătoare este ideea din spatele conceptului de conținut ascuns (hidden curriculum) al școlii, insinuându-se de către marxiști, de pildă (Bowles și Gintis, 1976), că funcția latentă cea mai importantă a școlii ar fi aceea de a-i pregăti normativ, ideologic pe elevi pentru condițiile întreprinderii economice de tip capitalist. În școală, precum am arătat, elevul învață punctualitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
afișeze preocupare, să coopereze, să fie respectuos față de profesori și față de colegi, să fie ordonat, punctual și politicos. Chiar dacă aceste așteptări au puține legături cu obiectivele explicite ale școlii, îndeplinirea lor este esențială pentru o carieră școlară de succes. Teoreticienii marxiști au preluat ideea curriculumului ascuns, susținând faptul că prin acesta școala contribuie la reproducerea inegalităților sociale și la conservarea ordinii sociale dominate de clasa capitalistă. Bowles și Gintis (1976) au formulat principiul „corespondenței”, adică al paralelismului dintre organizarea școlii și
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
reproducerea inegalităților sociale. Tratarea meritului ca „efort + inteligență”, deși aparent mai democratică, are, dincolo de avertismentele lui Young, criticii săi, care pun în discuție mai ales caracterul genetic determinat al rezultatelor la testele de inteligență și neutralitatea culturală a acestora. Sociologii marxiști Bowles și Gintis (1976) susțin, de pildă, că ideologia inteligenței nu este decât o altă mască sub care se ascund mecanismele de reproducere socială de care este responsabilă școala capitalistă. Critica ideologiei meritocratice mai reține câteva contraargumente: 1. Tezele meritocratice
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
Raymond Boudontc "3.2. Reacția individualist‑metodologică - Raymond Boudon" Teoria acreditărilor, laolaltă cu alte paradigme conflictualiste, a susținut că doar prin mistificare se poate susține ipoteza contribuției școlii moderne la sporirea egalității de șanse. Din punctul de vedere al criticilor marxiști și neoweberieni, asistăm, în fond, doar la sofisticarea proceselor de reproducere a inegalităților sociale, în a căror legitimare școala joacă un rol deosebit de important. Astfel de atacuri sugerează existența unei anumite intenționalități în desfășurarea inegalitară a fluxurilor de mobilitate socială
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
precum medicii, ziariștii sau psihologii - sau funcționale - cum sunt directorii de școală sau funcționarii publici. Dintr-o simplă privire devine evident că anumite categorii profesionale - medicii sau juriștii - dețin un mare control asupra conținutului educației propriilor cadre, ceea ce contrazice teoriile marxiste potrivit cărora doar capitaliștii, deținătorii mijloacelor de producție, pot manipula sistemul educațional pentru propriul beneficiu economic și ideologic. Dar privilegiul de status nu se perpetuează doar manipulând piața muncii prin accesul la diplome. O activitate importantă a școlilor (Collins, 1971
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
ales pentru controlul furnizorilor de sondaje comerciale. 2. Alte teorii conflictualistetc "2. Alte teorii conflictualiste" 2.1. Teoria lui Bowles și Gintistc "2.1. Teoria lui Bowles și Gintis" Spre deosebire de Collins, cei doi autori americani (1976) pleacă de la o definiție marxistă a claselor sociale, ce admite caracterul esențial al raporturilor de proprietate asupra mijloacelor de producție, concepție mult mai radical materialistă decât cea weberiană, care admitea pentru stratificarea socială cel puțin două axe de importanță egală - avere și prestigiu. Pe de
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
comunitare din SUA, ca și grupurile școlare de la noi declasează și elimină elevii sau studenții din mediile populare prin interiorizarea eșecului, stigmatizare, înscrierea pe traiectorii școlare închise, eliminarea oricărei aspirații școlare sau sociale înalte. 2.2. Alte teorii de inspirație marxistă ale reproducerii socialetc "2.2. Alte teorii de inspirație marxistă ale reproducerii sociale" Teorii neomarxiste asemănătoare sunt și cele formulate de către Louis Althusser (1918-1990) (1977), care a considerat școala ca aparatul ideologic de stat numărul unu al burgheziei. Ce face
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
și elimină elevii sau studenții din mediile populare prin interiorizarea eșecului, stigmatizare, înscrierea pe traiectorii școlare închise, eliminarea oricărei aspirații școlare sau sociale înalte. 2.2. Alte teorii de inspirație marxistă ale reproducerii socialetc "2.2. Alte teorii de inspirație marxistă ale reproducerii sociale" Teorii neomarxiste asemănătoare sunt și cele formulate de către Louis Althusser (1918-1990) (1977), care a considerat școala ca aparatul ideologic de stat numărul unu al burgheziei. Ce face aceasta? Pe de o parte, transmite ideologia dominantă - tradusă în
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
procesele de acreditare instituțională, sistemul de diplome furnizate persoanelor, certificările și licențierile profesionale. Tendințe importante sunt: internaționalizarea acreditărilor în anumite domenii tehnice precum informatica și introducerea unor sisteme de certificare profesională în multe domenii, inclusiv în științele sociale. • În concepția marxiștilor americani Bowles și Gintis, școala domesticește, transmițând trăsăturile de personalitate pe care sistemul economic le consideră potrivite pentru perpetuarea sa. Ideologia coeficientului de inteligență și cea meritocratică își aduc și ele contribuția la legitimarea diviziunii sociale existente. • Un alt marxist
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]
-
marxiștilor americani Bowles și Gintis, școala domesticește, transmițând trăsăturile de personalitate pe care sistemul economic le consideră potrivite pentru perpetuarea sa. Ideologia coeficientului de inteligență și cea meritocratică își aduc și ele contribuția la legitimarea diviziunii sociale existente. • Un alt marxist, Louis Althusser, a arătat că, pe de o parte, școala transmite ideologia dominantă, iar pe de alta, transmite către zona producției forță de muncă pregătită ideologic pentru poziția de destinație. Capitolul VIIItc "Capitolul VIII" Încrederea în școala româneasctc "Încrederea în
[Corola-publishinghouse/Science/2235_a_3560]