1,563 matches
-
de ți se rupea sufletul. Îi Întinse telegrama lui Juan Lueas și Începu și el să rîdă În timp ce citea, Încheind cu trei ha-ha-ha sonore, care eclipsară complet durerea rotofeiului. — Ce se petrece? Îi Întrebă Romero, puțintel cam supărat de atîtea rîsete. — Bobby ne cere voie să-și serbeze bacalaureatul organizînd o petrecere acasă. Nu văd unde-i hazul, sincer vă spun. — Citește biletul. — Nu, mulțumesc. Au!... — Ține, citește, rotofei plîngăreț... Rotofeiul Romero se simți insultat de cuvîntul plîngăreț și ceru telegrama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
e] glasurile lui Lester și Santiago discutînd În engleză. Căutau costumele de baie, unde dracu’ erau Între atîtea boarfe; pe urmă spuneau n-are importanță, scoate-ți pantalonii și la urma urmei putem rămîne Îmbrăcați. Julius mai auzi și niște rîsete Înfundate, dar, imediat după aceea, o scurtă tăcere Îi Îngădui să se concentreze la acel ceva ciudat din privirea fratelui său. Din nou auzi glasurile, de data asta mult mai aproape și cînd Își Înălță privirile ca să vadă ce... Go
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cînd fusese Începuse să se plictisească de Acapulco. „Nu e nimeni“, zise Santiago, Împingînd telefonul ceva mai Încolo și apucînd paharul. Se Întoarse să arunce o privire pe deasupra localului prin perdeaua de fum. Constată că dansa puțină lume, zarva și rîsetele se auzeau numai la bar și În zona apropiată. Localul era plin de bețivi pașnici, așezați la mese; bețivi simpatici, dar grozav de plicticoși. „Eternul imbecil, neisprăvitul ăsta de Siles“. „Santiaguito! La mulți ani!“, strigă Siles, zis Șobolanul, văzîndu-l, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
show. Vlăjganul se Întoarse și ceru să i se facă loc lîngă cîrna lui. „Cu tine Încep o viață nouă, cu tine mă duc pînă la capătul lumii“, Îi spuse În timp ce se așeza alături de ea și ea Îl primea cu rîsete și sărutări. O lună Întreagă rămînea la Lima cîrna, fata cu nasul În vînt alături de care Începea o viață nouă, Vlăjganul pusese dinante ochii pe ea, „asta-i pentru mine“, Își spusese. Trebuia s-o Îmblînzească ușurel, pe coarda sentimentală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
un prieten care m-a întrebat: „Cine era doamna alături de care mergeai pe strada Grafton?“. Și eu i-am răspuns: „Nu era nici o doamnă, era bufnița mea!“ Și, dintr-odată, păreau că s-ar fi prins. A început cu un râset slab, dar care s-a extins și a căpătat amploare, până când s-a ajuns la un zumzet general. Până la urmă, era sâmbătă seara și toți erau amețiți. În spatele ei, Ashling îi auzea pe oameni comentând: —E tare, omu’. Complet nebun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Prima spune că nu știe, a doua spune că este Italia, iar a treia spune că Roma este o capitală. Cărei bufnițe îi dai postul? — Bufniței cu țâțele cele mai mari! strigă cineva din spate și din nou rafalele de râsete și de aplauze se ridicară în aer ca un stol de păsări. Comedianții cu mai multă experiență, care îl lăsaseră pe Ted să își facă numărul doar ca să nu îi mai bată întruna la cap, se uitau unii la alții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
cerut unei dudui numărul de telefon mi-a spus că este în cartea de telefoane. Problema era că nu îi știam numele, iar când am întrebat-o care este, mi-a răspuns: „A, și ăla e în cartea de telefoane“. Râsetele au erupt din nou, dar de data aceasta erau unele de genul empatic și cel-puțin-nu-mise-întâmplă-numai-mie. Așa că m-am decis să fac puțin pe durul, spuse el, aruncând audienței un rânjet care a topit pe toată lumea. M-am gândit să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
din nou. În ciuda feței ei de boboc de lotus, părea dintr-odată foarte obișnuită. În timp ce Lisa circula, umplând căni, Mai spuse, cu puțin umor: Este un loc de muncă minunat, faceți asta în fiecare zi? A urmat o serie de râsete isterice. —În fiecare zi? Deloc!!! Deloc! La ocazii speciale, vacanțe bancare, chestii de genul ăsta. — Nu ne vei pârî lui Jack, nu? adăugă Trix. Mai dădu din gene, ironică. De parcă... —Tu unde lucrezi? Ce anume faci? îndrăzni Trix să întrebe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
lui, cercelul lui, cureaua greoaie a ceasului său. Și-a mutat glezna de unde stătea, sprijinită pe genunchi, și s-a ridicat. Fiecare mișcare deborda de grație. —Despre ce? se bâlbâi ea. Apoi el a început să râdă. Unul dintre acele râsete puternice, din stomac, care aproape spărgeau geamurile. Despre ce? întrebă el, rânjind amuzat. Despre ce crezi? D-I-V-O-R-Ț... Sunt ocupată, Oliver. Încă alergi ca nebuna, dragă? Sunt la muncă, Oliver. Dacă vrei să vorbești cu mine, sună-mă acasă. Hei, un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ținem niște discursuri. S-a urcat pe scenă și a început cu o frază în irlandeză, pe care o pusese pe Ashling să i-o scrie fonetic. —Kade Meela Fall-che, urlă el. Lumea părea să reacționeze foarte bine, judecând după râsetele pe care le-a stârnit. Deși Calvin nu își dădea seama niciodată dacă lumea râde cu el sau de el. Apoi a ținut un discurs despre Dublin, despre reviste și despre cât de fabuloasă era Colleen. —Și cea care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
cu el după orele de școală. De la povestirile de aventuri care-l pasionau pe un puști de nouă-zece ani, ajunsesem la poezia lui Péguy sau la noul roman, la cinematograful mut, la jazz, la politică, la Nietzsche. Mi-amintesc de rîsetele noastre cînd tata deschisese În fața mea un colet În care se găseau primele două volume din noua colecție „Cum stăm cu... ?“: Cum stăm cu catolicismul?, de Geneviève Ploquin și Cum stăm cu prostituția? de judecătorul Marcel Sacotte. Nu rîseserăm din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
unde fusesem cu el. Coboram adesea Împreună spre regiunea Basses-Alpes, venind dinspre Bruxelles sau Paris. Ne opriserăm peste tot, de la Mâcon la Valence, de la Tournus la Montélimar, și fiecare nume de oraș Îmi amintea de o cafenea, o piață, discuții, rîsete și proiecte. La Tournus, discutaserăm despre arta romanică. La Vienne, Îmi arătase templul lui Augustus și ne rugaserăm În catedrala Saint-Maurice. La Montélimar, Îmi vorbise despre romanul pe care tocmai Îl Începuse: „Ficțiunea, ce este ea de fapt? La urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Însă menținîndu-și atitudinea de mare doamnă, Yvonne Își somă fiul să arate invitația. Din nerorocire, cînd cu dresul veșmintelor, cartonașul cu prinica rămăsese pe masa de cusut a doñei Yvonne. Franciso Javier Încercă să explice situația, dar se bîlbîia, iar rîsetele celor doi servitori nu ajutau la lămurirea neînțelegerii. Fură trimiși la plimbare. Doña Yvonne, aprinsă de mînie, Îi anunță că nu știau cu cine se jucau. Servitorii Îi replicară că postul de spălătoreasă la bucătărie era ocupat. De la fereastra camerei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
fereastra cea mare a bibliotecii. Se sărutau cu intensitatea celor care Își aparțin unul altuia, străini de lume. A doua zi, În timpul recreației de prînz, Francisco Javier apăru pe neașteptate. Vestea scandalului din ziua precedentă se răspîndise printre elevi, iar rîsetele nu se lăsaseră așteptate, și nici Întrebările despre ce făcuse cu costumul de marinar. RÎsetele Încetară brusc cînd elevii băgară de seamă că băiatul ținea În mînă pușca lui taică-su. Se făcu liniște și mulți se Îndepărtară. Numai cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
străini de lume. A doua zi, În timpul recreației de prînz, Francisco Javier apăru pe neașteptate. Vestea scandalului din ziua precedentă se răspîndise printre elevi, iar rîsetele nu se lăsaseră așteptate, și nici Întrebările despre ce făcuse cu costumul de marinar. RÎsetele Încetară brusc cînd elevii băgară de seamă că băiatul ținea În mînă pușca lui taică-su. Se făcu liniște și mulți se Îndepărtară. Numai cei din cercul lui Aldaya, Moliner, Fernando și Julián se Întoarseră și se opriră să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
atunci când plecam să tânjesc singur în munți, când rătăceam de unul singur și, mai ales la amiază, mă întâlneam uneori cu toată ceata aceea zgomotoasă de copii ieșiți de la școală, cu trăistuțele și tăblițele lor de ardezie, cu strigăte, cu râsete, cu jocuri, atunci tot sufletul meu începea brusc să năzuiască spre ei. Nu știu de ce, dar am început să încerc un sentiment extrem de puternic și de fericit la fiecare întâlnire cu ei. Mă opream și râdeam de bucurie privind la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-mi pasă de bani! strigă Rogojin, extaziat dintr-odată. — Totuși, ce înseamnă asta? rosti amenințător, pe neașteptate, Ardalion Alexandrovici, apropiindu-se supărat de Rogojin. Izbucnirea subită a bătrânului, care până atunci tăcuse, se arătă a fi foarte comică. Se auziră râsete. — Ăsta de unde-a mai apărut? începu Rogojin să râdă. Hai cu mine, moșule, te îmbăt dacă vii! — Asta-i de-acum mârșăvie! strigă Kolea, plângând de rușine și de ciudă. — Chiar nu se află printre voi nici un bărbat în stare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dădură seama că acesteia nici prin cap nu-i trecuse să-l invite. Dar, după primele clipe de surpriză, Nastasia Filippovna se arătă deodată atât de bucuroasă, încât majoritatea celor prezenți se pregătiră să-l întâmpine pe oaspetele neașteptat cu râsete și veselie. — Să zicem că toate acestea s-au întâmplat din pricina inocenței lui, conchise Ivan Feodorovici Epancin, și în orice caz e destul de primejdios să încurajezi asemenea porniri, dar în clipa de față nu-i rău că s-a gândit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
neașteptate sau, mai bine zis, molfăi cu gingiile lui cu desăvârșire lipsite de dinți bătrânul învățător sexagenar, care până atunci tăcuse și de la care nimeni nu se putea aștepta că va deschide gura măcar o dată în această seară. Valul de râsete se înteți și mai mult. Bătrânelul, crezând probabil că se râde de replica lui spirituală, uitându-se la ceilalți, se apucă și el să râdă și mai cu poftă până ce, în cele din urmă, începu să tușească atât de violent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
soție, pe când tu ai vrut să faci scandal! — Și eu o iau de soție! O iau chiar acum, în clipa asta! Dau tot... — Ia vezi, ai venit beat de la cârciumă, va trebui să te dăm afară! repetă indignată Daria Alexeevna. Râsetele se întețiră. — Ascultă, prințe, i se adresă acestuia Nastasia Filippovna, uite cum se tocmește mujicul pentru logodnica dumitale. — E beat, spuse prințul. Vă iubește foarte mult. — Și mai târziu n-o să-ți fie rușine că logodnica dumitale era cât pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se apropie de Aglaia. Ea își dădu deoparte batista care îi acoperea fața, îi aruncă o privire rapidă, învăluindu-i toată figura speriată, pătrunse sensul cuvintelor lui și deodată izbucni într-un hohot de râs chiar sub ochii lui, un râset atât de vesel, de impetuos, atât de caraghios și molipsitor, încât Adelaida fu prima care nu rezistă, mai ales după ce-l privi și ea pe prinț, se repezi la sora ei, o îmbrățișă, izbucnind și ea într-un râs la fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Pavlovici, că așa mă privește? Prințul remarcă, parcă mirat, că cineva i se adresează, încercă, poate, să înțeleagă, și nu reuși întru totul; nu răspunse, dar, văzând că ea și ceilalți râd, căscă gura deodată, începând să râdă și el. Râsetele dimprejur luară amploare; ofițerul, probabil un mare amator de glume, se cutremura pur și simplu de râs. Subit, Aglaia șopti mânioasă ca pentru sine: — Idiotul! — Dumnezeule! Chiar o ia razna fata... chiar se țicnește de tot? se întrebă încet Lizaveta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
își coborî ochii în pământ și puse mâna pe manuscris; însă în aceeași clipă își ridică iarăși capul și, fulgerând din priviri, cu două pete roșii pe obraji, spuse, privindu-l fix pe Ferdâșcenko: — Nu mă iubiți deloc! Se auziră râsete; de altfel, cei mai mulți nu râdeau. Ippolit roși teribil. — Ippolit, spuse prințul, pune manuscrisul la loc în plic, dă-mi-l mie și culcă-te aici, în camera mea. Vorbim înainte de a adormi și mâine, dar numai cu condiția să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
un asemenea caz. — De ce-l întărâtați? strigă prințul deodată. — L-ați făcut să plângă, adăugă Ferdâșcenko. Dar Ippolit nu plângea defel. Dădu să se miște din loc, însă cei patru îl înconjurară, îl apucară de mâini cu toții deodată. Se auziră râsete. — Tocmai aici bătea: să fie ținut de mâini; de asta ne-a citit caietul, observă Rogojin. Rămâi cu bine, prințe. Ah, tare mult am mai stat pe scaun; mă dor oasele. — Dacă, într-adevăr, domnule Terentiev, ați vrut să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cum avea să se exprime mai apoi Keller - că e „palidă ca un mort“, făcu o mătanie smerită în fața icoanei și ieși în pridvor. Apariția ei fu întâmpinată cu mare zarvă. Ce-i drept, în prima clipă se făcură auzite râsete, aplauze, chiar fluierături admirative; dar tot peste o clipă răsunară și alte voci: — Ce frumusețe de femeie! — Nu e ea nici prima, nici ultima! — Pirostriile acoperă totul, proștilor! — Nu mai găsiți și în altă parte o asemenea frumusețe, ura! strigau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]