4,072 matches
-
curtea boierească sau de către stăpâni, iar lucrurile vor derapa un pic. Cătălin Avramescu: Aș vrea să găsim o clipă și să lămurim această chestiune a seducției, care este absolut minunată, dar rămânând puțin în zona aceasta a zestrei, zestre versus romantism. Când se schimbă lucrurile, sunt evoluții economice sau e vorba mai curând de o schimbare de mentalitate? Și, dacă este o schimbare, fie economică, fie de mentalitate, când se petrece? Mihai-Răzvan Ungureanu: E o grea întrebare, pentru că n-am cum
[Corola-publishinghouse/Administrative/2017_a_3342]
-
către sfârșitul secolului al XIX-lea, ulterior extins în întreaga Europă; denumirea i-a fost dată în 1886 de Jean Moréas. Mișcarea se manifesta însă de aproape două decenii, ca reacție la parnasianism, naturalism, la scientismul filosofiei pozitiviste. Anticipat de romantismul târziu (Friedrich Novalis, Ludwig Tieck, E. A. Poe, Gérard de Nerval) și de poezia lui Charles Baudelaire, s. exprimă starea de spirit a unei generații dezamăgite de orientarea unei culturi și de rânduielile unei societăți care, prin fetișizarea bunurilor materiale și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289675_a_291004]
-
avea, în sine, de ce să pară inadecvată sau incomodă, nu mai mult, în orice caz, decât alte clasificări sau ierarhizări inevitabile în orice încercare de ordonare teoretică a câmpului literar. Însă iluzia retrospectivă prin care poeticile moderne (acelea apărute de la romantism încoace) își proiectează orbește asupra lui Platon și Aristotel propriile contribuții, poate fi pusă, pe bună dreptate, sub semnul întrebării. După cum a observat Gérard Genette, acest transfer al unei articulații fundamentale a poeticii moderne asupra poeticii clasice nu a rămas
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
în schimb un poetician neoclasicist ca Batteux va face tot posibilul pentru a include în sistem poezia lirică, arătând, printr-un sofism magistral, că aceasta ține și ea de sfera mimesis-ului, în măsura în care imită niște sentimente 174. Ceva mai târziu, în romantism, criteriul pur tehnic al situației enunțiative este deplasat către un plan mai degrabă psihologic sau existențial (Friedrich Schlegel considera, de exemplu, forma lirică, subiectivă, pe cea dramatică, obiectivă, iar pe cea epică, subiectiv-obiectivă)175. În linii mari, întreaga confuzie pornește
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
argumente, unele extrem de convingătoare, altele într-o mai mică măsură, căutând cu răbdare puncte de acroș, atât în textele poetice, cât și în studiile teoretice, și încercând să demonstreze că această tipologie se confirmă istoric, putând fi urmărită de la începuturile romantismului până în epoca actuală. O primă obiecție care s-ar putea aduce acestei teorii ar fi cea privitoare la terminologie. Deși problematica în sine este cât se poate de incitantă, apelul la termeni ca denotație și conotație complică întrucâtva lucrurile, dat
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
3.2 Câteva criterii..." S-ar putea obiecta că introducerea în ecuația acestui tip de poezie a unor criterii ca acelea de „mimetic” și/sau de „ficțional” complică și mai mult lucrurile, întorcându-ne cu câteva secole în urmă, înainte de romantism, când mimesis-ul era considerat criteriul esențial pentru stabilirea literarității, în general. Pentru a răspunde acestei obiecții, trebuie să precizăm de la bun început că ne vom ocupa doar de acele texte care - apărute după perioada de glorie a simbolismului - trădează orientarea
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
și un experimentat critic, autor printre altele, al unui studiu despre opera lui Italo Calvino 280, nu vom fi surprinși să găsim și în scrierile sale poetice răsfrângeri ale acestei apetențe pentru „ficțiuni” teoretice. Așa cum se întâmplă de fapt de la Romantism încoace - să ne amintim doar remarca lui Walter Benjamin, conform căreia, pentru scriitorii romantici, „conștiința poeziei devine ea însăși poezie”281 -, întâlnim și în cazul lui Deidier aplecarea către conceptualizarea propriilor demersuri. Iată de pildă ce notează autorul în legătură cu problematicul
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
un poem care se intitulează - nu tocmai întâmplător - Ciocnirea. Și aici, ceea ce ne atrage de la bun început atenția este mișcarea amplă, preponderent epică a poemului, lungimea multora dintre versuri amintind, pe de o parte, de „vârste” apuse ale literaturii (de romantism, de pildă), pe de altă parte, de experimentalismul avangardelor și fanteziile oniriștilor. Absența voită a rimei și ritmului favorizează o astfel de desfășurare (de tip prozastic), iar faptul că versurile nu au majusculă nici măcar când începe o nouă frază fluidizează
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
Bompiani, Milano, 1984. 33. Cave, Terence, Recognitions. A Study in Poetics, Clarendon Press, Oxford, 1988. 34. Călinescu, George, Universul poeziei, Editura Minerva, București, 1971. 35. Călinescu, Matei, Fragmentarium, Editura Dacia, Cluj Napoca, 1973. 36. Călinescu, Matei, Conceptul modern de poezie de la romantism la avangardă, ediția a-II-a, Editura Paralela 45, Pitești, 2002. 37. Călinescu, Matei, Ways of Looking at Fiction, Harry, R. Garvin (ed.), Romanticism, Modernism, Postmodernism (pp. 155-170), număr special din Bucknell Review, 25, 2, 1980, Lewisburg, Bucknell UP, 1980. 38. Călinescu
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
În mod explicit separarea Bisericii de stat. Intenția este aceea de a denunța concordatele, pentru a elibera Biserica de o tutelă insuportabilă. Opoziția republicană nu trebuie decât să le imite pașii. Ea dorește să elibereze statul de orice contaminare ecleziastică. Romantismul politic lasă locul pozitivismului și scientismului raționalist, care se afirmă Împotriva credințelor religioase, bănuite că ar aliena conștiințele și ar Înăbuși voința individuală. Afacerea Dreyfus (1894-1906) vaface națiunea să se scindeze În două tabere. La stânga, republicanii, Liga drepturilor omului, socialiștii
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
Réflexion sur le son de la free party, Nantes, Mélanie Séteun. HEBDIGE Dick (1979), Subculture, the Meaning of Style, New York/Londra, Terence Hawkes. HENNION Antoine (1993), La Passion musicale. Une sociologie de la médiation, Paris, Métailié. HESS Rémi (2003), La Valse. Un romantisme révolutionnaire, Paris, Métailié (ediție complet refăcută, prima publicare: 1989). MARCUS Greil (1998), Lipstick traces. Une histoire secrète du vingtième siècle, trad. fr., Paris, Gallimard (prima ediție americană: 1989). MOSCOVICI Serge (1979), Psychologie des minorités actives, trad. fr., Paris, PUF (prima
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
fi forma modernă a etniei: or, pe baza unor chestiuni filosofice, religioase, ideologice, politice, culturale și lingvistice, și nu pe baza unor referințe etnice s-au constituit și s-au definit primele state-națiune europene. Mistica „poporului” nu apare decât o dată cu romantismul, iar obsesia etnică, În sensul ideologic al termenului, nu a devastat națiunile decât În secolul XX. Dată fiind vechimea modelelor cetății și imperiului, apoi eterogenitatea culturală a monarhiilor și a dinastiilor lor, numai națiunea culturală pare să posede rădăcini antice
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
materiei eterate, sub frenezia elanului poetic. Dimpotrivă, o lumină rece, cerebrală scaldă poezia din Aripa din piatră (1986), o celebrare a omului iluminat, care-și făurește o lume suficientă sieși, întocmai visului. Invenția e modernă, dar imaginile provin dintr-un romantism aproape auroral (Ești la vârsta, Viața în asalt). Asocieri insolite, reprezentări livrești ale unei cosmogonii inundate de lumini spirituale domină lungul poem Spirala iederii. Mai vechea tentativă de a institui un neoromantism revoluționar este, în volumul Prima zăpadă (1990), potențată
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287274_a_288603]
-
autorul (2001) și Timpul lecturii (2002) ilustrează prestația cronicarului literar, în timp ce cărțile despre Al. Macedonski (1999), Ion D. Sârbu (2000) și V. Voiculescu (2003), pe aceea a eseistului pertinent și bine informat SCRIERI: Provinciile imaginare, Pitești, 1993; Al. Macedonski între romantism și simbolism, Cluj-Napoca, 1999; Ion D. Sârbu și timpul romanului, Pitești, 2000; Literatura română postbelică, între impostură și adevăr (în colaborare cu Călin Vlasie), Pitești, 2000; Opera și autorul, Pitești, 2001; Timpul lecturii. Selecție de cronicar, Cluj-Napoca, 2002; Magicul în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288552_a_289881]
-
literaturii beletristice, dar și a celei istorice, Bălcescu se transformă în revoluționarul par excellence cu o gîndire înaintată, progresistă, un marxist aproape, chiar dacă n-a citit și nici n-a auzit măcar de autorul Manifestului comunist. Să nu uităm mitul romantismului revoluționar, caracteristica omului nou. Sintagmă aberantă, oximoron hilar, romantismul revoluționar, lansat de întîiul bărbat al țării, a inspirat "poeții" și nu numai. Gemeau revistele și antologiile vremii de poeme romantic-revoluționare. Orice cetățean, alfabetizat și dornic cît de cît să înțeleagă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1574_a_2872]
-
transformă în revoluționarul par excellence cu o gîndire înaintată, progresistă, un marxist aproape, chiar dacă n-a citit și nici n-a auzit măcar de autorul Manifestului comunist. Să nu uităm mitul romantismului revoluționar, caracteristica omului nou. Sintagmă aberantă, oximoron hilar, romantismul revoluționar, lansat de întîiul bărbat al țării, a inspirat "poeții" și nu numai. Gemeau revistele și antologiile vremii de poeme romantic-revoluționare. Orice cetățean, alfabetizat și dornic cît de cît să înțeleagă și cu o eventuală brumă de carte, ar fi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1574_a_2872]
-
nu numai. Gemeau revistele și antologiile vremii de poeme romantic-revoluționare. Orice cetățean, alfabetizat și dornic cît de cît să înțeleagă și cu o eventuală brumă de carte, ar fi putut constata, consultînd un banal dicționar explicativ, contradictio in adjecto dintre romantism și revoluționarism, dar nu și propaganda ideologizantă a partidului unic. Revoluționarul romantic era exemplul eroului absolut. Fiind o nouă religie, comunismul era interesat să șteargă orice urmă de manifestare a vechii religii. Au fost interzise sărbătorile religioase. În anii '50
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1574_a_2872]
-
divorț. Ce se mai bucurau! Dar bucuria a fost deșartă. Ca toate bucuriile lor". Finalul discursului este apoteotic: "Fie ca peste zeci și sute de ani cititorii să regăsească în operele noastre suflul cuceritor al erei pe care o trăim, romantismul, idealurile, nădejdile și biruințele noastre, ale oamenilor care, sub conducerea încercatului nostru partid, clădim socialismul în vechea și bogata noastră țară". Radu Boureanu se plînge că asupra unui fragment din poemul Satul fără dragoste, publicat în "Viața românească", cei competenți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1574_a_2872]
-
de factură populară. Era, de altfel, un neistovit culegător de folclor. Cu toate că adesea poezia lui are aspectul unei narațiuni dezlânate, unde lirismul se revarsă necenzurat, în imagini grandilocvente, există și câteva semne de trecere spre o altă etapă, diferită de romantismul pașoptist ca „fenomen de generație”, cum îl definea Pompiliu Constantinescu. G. își plânge singurătatea, tristețea, amorurile neîmplinite, cugetă la trecerea vremii, cultivă motive noi, ce țin de exotism, demonism ori macabru (Emirii, Danțul morții ș.a.). El a fost cu siguranță
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287341_a_288670]
-
autoritatea au fost respinse vehement de către iluminiști, pentru ca ulterior să se propună reluarea lor, în cadrul nostalgiei manifestate față de trecut, de către noua mișcare cultural-ideologică de la sfârșitul secolului al XVIII-lea și prima parte a secolului al XIX-lea care a fost romantismul. Gadamer însă nu este neapărat un filosof neoromantic. El și-a construit propria sa poziție teoretică în legătură cu tradiția și reforma cunoașterii societății prin susținute raportări critice la mișcarea hermeneutică germană. Cei mai de seamă reprezentanți rămân F. Schleiermacher, W. Dilthey
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
pledoaria pentru creștinătatea istorică și nu pentru statul modern, pentru comunitatea fraternă împotriva socialismului juridic, pentru inconștientul genial împotriva conștiinței sterile, pentru trecutul mitic împotriva viitorului utopiilor raționale, pentru imaginația poetică împotriva raționării reci. (2, p. 123) Rupându-se de romantism, W. Dilthey a susținut dualitatea dintre natură și trăire în teoria cunoașterii și dualitatea dintre științele naturii și științele spiritului în epistemologie. Prin trăire el apăra domnia eu-lui primordial, a interiorității și a conștientizării de sine, cu care Gadamer nu
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
ale sale. Ca filosofie, el se află între cei cu "reverențe față de tradiție", manifestate prin cultul exagerat al eroilor, al nobleței venită "de sus", și "sminteala subiectivistă", inaugurată în modernitate odată cu îndoiala carteziană, continuată de solipsismul lui Berkeley, apriorismul kantian, romantismul rousseau-ist preluat de Fichte, Carlyle și Nietzsche. Curentul median atenuează cele două orientări, pentru că "Esența liberalismului rezidă în încercarea de a produce o ordine socială nebazată pe dogme iraționale și de a asigura stabilitatea fără a impune mai multe restricții
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
și distincției, iar Locke a promovat în silă ideea că noi cunoaștem acordul sau dezacordul dintre idei, deoarece era un spirit atras de obiectivitate. Din teoria cunoașterii, individualismul a fost prelungit în etică și politică de către J.J. Rousseau și simpatizanți. Romantismul ce a urmat a tins să ducă subiectivismul individualist spre un "anarhism total", calificat de Russell ca "o formă de nebunie", în care se complac și mulți dintre filosofii contemporani. (20, 2, p. 9) Același filosof menționa ca o altă
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
propriile sisteme politice și de jurisdicție asupra unor teritorii precis delimitate de granițe și asupra unei populații alcătuite din cetățeni cu drepturi și obligații specifice. Iar odată cu statul național noțiunea universală de societate este particularizată în societăți naționale pe care romantismul de mai târziu le va glorifica prin referiri la limbă, folclor și alte aspecte de acest gen, pentru a accentua diferențierea, identitatea sau specificul național. Secolul al XVII-lea declanșează procesul de formare a statelor naționale, un proces însă presărat
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
o ideologie implicită a superiorității Occidentului. În ciuda republicării unor lucrări scrise de autorii tocmai menționați, care de fapt fixau ideologia depășirii complexului românesc de inferioritate, resuscitarea unor ideologii mai vechi sau din perioada interbelică, ce țineau în mare parte de romantismul „psihologiei popoarelor” sau de iluminismul târziu al exploziei ideologiilor alternative și concurente, ar fi putut rămâne o simplă curiozitate istorică și culturală din perioada căutării prelungite a „specificului național”. Numai că ele au iradiat în analize ce s-au vrut
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]