2,992 matches
-
pe care Maja i le-ar fi putut respinge și a căror consecință ar fi fost inevitabila lor despărțire. Deși poate că ar fi fost mai bine. Ar fi fost ridicol să continue astfel. Băiatul e cu dumneavoastră? o Întrebă uimit agentul imobiliar când Aris se ivi În hol. Nu puteau fi Împreună. Ea, proaspăt restaurată de magul Michael, cu rochița de Prada cumpărată pentru petrecerea Camillei de la Palazzo Lancillotti, căci n-ar mai fi avut timp să se Întoarcă acasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
succesele Loredanei Berté, Diana Ross, Celentano, Antonella Ruggiero - Încă pe bordul mașinii. Pe parbriz stăruia abțibildul lipit cu ani În urmă de Valentina: MAKE LOVE NOT WAR. În Tipo plutea un miros de chiștoace vechi și de sex. Emma rămase uimită, căci nu-și imaginase că Antonio are pe altcineva, dar poate că simțind nevoia de a fi Însoțit Își luase o târfă. Îi păru că ar putea fi un progres Încurajator. Când Antonio se așeză la volan, aruncându-i o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
E destul de dificil de explicat În două cuvinte, surâse americanca. — Crezi În Isus Cristos? spuse Antonio, care nu reușea să-și ia privirea de pe floarea de sânge care se ivea pe partea inferioară a coapsei fetei. — Bineînțeles, răspunse Sarah ușor uimită. — Și eu, răspunse Antonio. Isus Hristos e adevărul și viața. Nesfârșită este mila lui. Și deja bara de la parcarea din gara Termini se ridica, iar lumina verde anunța POSTURI DISPONIBILE. Apăsătorul acoperiș din ciment armat, boțit ca În urma unui seism, Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
din nou Sarah. Îmi placi Într-adevăr, Antonio. Nu mă duc după primul care apare, chiar dacă asta ai crezut. — Am Încercat să-i tai gâtul soției mele, spuse Antonio așezându-i valiza În portbagajul situat deasupra scaunelor. Fata Îl privi uimită - căscând ochii ei mari și albaștri. Trebuia s-o spun cuiva, se scuză Antonio, altfel Înnebunesc. — Nu cred, spuse Sarah. Tu ești atât de bun. — Ce te face să crezi asta? râse Antonio amar. — Te cunosc, spuse ea. Eu nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
cu ochelari părea nevasta neglijentă a lui Antonio și nu femeia care se amăgea singură că ar fi. Când Îl recunoscu, Îi surâse surprinsă. Un surâs atât de luminos - dezinvolt și În același timp curios de inocent -, Încât Sasha rămase uimit că-i era adresat și Își imagină că-l confundase cu altcineva. De altfel, era Îmbrăcat diferit față de momentele În care trebuia să fie - pentru puștii lui și pentru părinții acestora - timidul profesor de italiană, tânărul intelectual sacrificat pe altarul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
colorându-se În roșu. Pentru Antonio era greu de crezut că unul dintre piticii aceia travestiți În pinguini era chiar fiul lui. Ce i-a făcut maică-sa? I-a pus bandaj la ochi! — Kevin! strigă. Pinguinul bandajat Îl privi, uimit - o umbră de spaimă Îi Întunecă zâmbetul. Și avea deja microfonul În mână, ținându-l cu ambele mâini Împreună cu o acadea roșie scârțâitoare - Camilla, probabil. Kevin Începu să cânte, ignorându-l. Nici un pic de respect pentru tatăl său. — Du-te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
nu era Silvio Berlusconi, ci o actriță care Îl imita, Sabina Guzzanti. Falsul Berlusconi tăcu, iar telecamera Încadră fața lui Michele Santoro. — Mister Verità e un adevărat profesionist. Am avut ocazia să-l cunosc, spuse Sasha. — Pe bune! exclamă Olimpia, uimită. Și eu l-am văzut, la Cinecittà, În studiouri. Am făcut parte din public de două ori, adăugă ea dregându-și vocea, căci Solari ăsta era un tip cu licență, de un anume nivel, nu ca vagabondul ăla de Buonocore
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
lui Dumnezeu că și-a adus aminte de copii, bodogăni Olimpia. Pe ăla nu-l roade conștiința pentru nimic În lume, Îs doi ani de când copiii ăștia parc-ar fi orfani, dacă și asta-i familie... Nu răspunde, spuse Emma uimită. Valentina nu-și Închidea niciodată telefonul, butona mereu SMS-uri, sonerii și Dumnezeu mai știe câte altele, și chiar dacă pe ea o enervau sunetele acelea metalice și o scotea din minți că trebuia s-o plătească În fiecare săptămână câte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
e foarte afectuoasă cu puiul ei și Îl crește cu multă grijă, urmă Valentina. Familia de bază a elefanților e o femelă adultă căreia i se alătură puii ei până la vârsta de paisprezece ani. Știi totul despre animale, observă Antonio - uimit. — Mama mi-a cumpărat Enciclopedia Naturii, spuse Valentina, mușcându-și apoi buzele, căci făcuseră un pact de a nu pomeni despre ea chiar astăzi. Îmi plac științele exacte. La științe am cele mai bune note. — Vrei să te faci agent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
pleacă. Am pierdut-o deja. Și pentru că nu voia să pară indiferent la marea veste pe care ea i-o Împărtășise, Își ridică privirea și Întâlni lumina ochilor ei. Erau strălucitori de fericirea aceea nouă și necunoscută. Înghiți În sec, uimit. Trădat. — De ce nu mi-ai spus? — Pentru că tu nu voiai, răspunse Camilla nespus de nefericită. O strânse În brațe. Respirația ei Îi aburi ochelarii și chiar În clipa aceea, În timp ce-și măcina sufletul la gândul fiicei pierdute și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Sheba s-a aplecat spre mine zâmbind, cu mâna pâlnie la ureche: — Scuze, Barbara, ce-ai spus? — Ziceam dacă îți trimiți copiii la școli private? S-a lăsat tăcerea. — Așa e, nu? Bangs, Elaine și Michael se uitau la mine, uimiți. Și apoi toți trei au zâmbit atotștiutori. La momentul repsectiv, toți cei din colectiv știau despre cei doi copii ai Shebei că se duc la școli private - profesoara de franceză Linda Preel o spusese la toată lumea încă de la începutul semestrului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
ea, iar asta dura de ceva timp. Ea îl încurajase sau, cel puțin, nu reușise să-l descurajeze. Acum avea să i-o declare și ea - pentru că nu se putea gândi la o altă reacție posibilă - avea să se arate uimită și indignată. — Pentru ce voiai să mă vezi? l-a întrebat. Știi, Steven, dacă vrei să vorbești cu mine, poți să vorbești cât sunt la școală. Și a început să meargă repede, lângă bicicletă. Connolly tropăia ca să țină pasul. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
nou goală în fața unui străin. Dar am uitat cât de înnebunitor e să te expui... să fii puțin speriat. Când m-a sărutat Steven, mi-am adus dintr-odată aminte de toate astea. Acea, cum să-i spun, exaltare. Eram uimită cum de putusem să trăiesc fără asta în toți acești ani. Trebuie să fi fost o scenă destul de comică - micul pretendent ridicându-se pe vârfuri ca să ajungă la doamna lui de vârstă mijlocie, bicicleta căzând la pământ. Dar elementul burlesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
o anecdotă, ea punea o palmă grea pe genunchiul lui Richard, ca și cum l-ar fi consolat pentru soarta ingrată de a nu fi Sfântul Ronald. — Crezi că mama ta mă va accepta? am întrebat-o pe Sheba. — Poftim? Sheba părea uimită. O, nu-ți face griji. Abia dacă te va vedea. Va fi mult prea ocupată să se ia de mine. „Căsuța“ doamnei Taylor în suburbiile Peebles-ului era de fapt un conac în stil georgian, cu câțiva acri de pământ în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
spui lui Richard că ai de lucru în atelier când nu ai, a zis. Apoi s-a uitat spre mine. Scuze pentru toate astea, Barbara. Probleme de familie. Mai vrei o ceașcă de ceai? Sheba s-a smucit spre fața uimită a doamnei Taylor. Arăta amenințător cu degetul: — Nu, a țipat ea. Nu. N-o să accept asta, mamă. E foarte frumos din partea ta că ai avut grijă de Polly și mă bucur că ai dezvoltat acest interes nou în binele nepoatei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
mine întâia dată, când ai întors capul, întâmplător, și ne-am privit în ochi, mi-ai spus abia șoptit, sugrumat de emoție: „Am impresia că vă cunosc de undeva! Mi te adresaseși politicos, la persoana a doua plural, dar eu, uimită, ca de-o străfulgerare, deschizând arcul vorbirii, abia putui murmura: Și eu! Te-am mai văzut undeva...Nu știu. Te tutuiam ca pe o veche cunoștință. În secunda următoare mi-ai prins palma mâinii drepte, mi-ai strâns-o într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
deasupra în albastru, atârnând de fire lungi, împletite până puțin deasupra capetelor lor. Ana, mama ei și sora se aflau în cerdac - numai ele. De aici dinspre poartă spre încadratura pomilor în verde și stâlpii susținători din lemn, le privii uimit: erau nemișcate, cele două becuri tremurau, în adierea ușoară a serii, lumini înșelătoare, că în jurul capetelor celor trei femei se iviră aureole, ca altădată pe frunțile trimiselor lui Dumnezeu. În noaptea aceea dormii pe canapeaua largă din salonul casei învățătorului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
cum e cancerul pentru organism”, numai că “în economie el poate fi stârpit printr-o operație drastică, fără bisturiu nu se face nimic!” îi preciza acesta. „Bisturiul” interveni în vara acelui an - în august - și domnul Pavel rămase din nou uimit, neînțelegând nici de data asta ceva. Acum era în oraș, la obișnuita lui plimbare din centru. - Este insuportabil! vorbi, în timp ce înconjura, plimbându-se, circulara grădiniță din centru, și-și scoase din buzunarul pantalonului alb o batistă cu care, despăturind-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
ce se ivise dar și pentru a-mi mărturisi satisfacția cu privire la rezultatul consultului medical, cu gândul mai mult la tatăl ei care mă rugase, îngrijorat, pentru acest serviciu. - Bine că ești sănătoasă! Ea zâmbi: - Știam că n-am nimic. Rămăsei uimit: - Cum adică? Și tatăl tău era atât de îngrijorat pentru tine! - De asta e tată! zâmbi din nou, vădit măgulită de invocata grijă paternă. - Nu înțeleg... Atunci pentru ce? întrebai, profitând de pauza vorbirii mele, o anulă, privindu-mă peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
de înșelătoare învieri. Se iscau în acest răstimp după-amiezi în care mă retrăgeam în compania doamnei Pavel și atunci - așa cum nu se întâmplase nicicând înainte - găsea în mine pe cel mai docil, dar cu timpul și cel mai devotat și uimit ascultător al povestirilor ei, deoarece abia în acele după-amiezi și înserări, darul ce-l avea al confabulării, atât încât să-mi anime uimirea, îmi deveniseră vizibile mult mai mult ca înainte plăsmuirile (cuvânt reconstituit de editor) levantine, deschidere spre împărățiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
spre împărățiile vorbei, spre zecile de povestiri ale zecilor de întâmplări trăite, auzite, născocite, căci totuna erau. Povestind, vocea ei întinerea și ochii săi sclipeau cum probabil îi străluciseră în tinerețe, dar ca să dea crezare spuselor ei, când păream prea uimit, invoca drept martor autoritatea domnului Pavel, care fusese - afirma - de față la multe din cele dezgropate și readuse prezentului și în adevăr niciodată nu se întâmpla ca domnul Pavel să o contrazică. Se treceau astfel după-amiezi fără noimă; se adăugau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
clipa aceea se deschise departe, în fundal, ca în adâncimea timpului, un apus de soare imens, ca o lumină de o culoare nemaiântâlnită și niște porți înalte în linii zvelte cu dantelării în fier de-o suplă, rară frumusețe. Priveam uimit. Doamna Pavel nu vedea nimic și în clipa aceea, Keti se ivi lângă mine; purta o rochie albă, lungă, zâmbea, era strălucitoare - în fața noastră, un pod lung, foarte lung, până-n depărtări. - Ce e podul acesta?, întrebai. - Timpul!, îmi răspunse. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
pe Bill, Încît reuși să facă rost de cinci sute de dolari. Bineînțeles că, după ce stingea lumina, nu-l mai vedea pe ecranul minții decît pe „Noul Marlon“ (numele provizoriu al vînzătorului de la Morning Star). Bill era de-a dreptul uimit, căci pasiunea soției sale, după ce dăduse oarecari semne de oboseală În ultimele săptămîni, renăscuse din propria-i cenușă ca pasărea Phoenix, cum obișnuiesc să spună poeții. Naggie hotărîse, Încă din prima zi a căsniciei lor, că nu-l va Înșela
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
Era atît de simplu, elementar de simplu, Încît maiorul se miră cum de nu-și dăduse seama pînă atunci. Ar fi vrut să discute cu cineva despre asta, Însă nu avea cu cine; agenții secreți sunt Întotdeauna singuri. Se opri uimit În dreptul ferestrei, dar În loc să o deschidă, pentru a striga Întregii lumi tot ce avea pe suflet, așa cum intenționase adineauri, Își sprijini coatele de pervaz și se mulțumi să privească pasiv peisajul. Descoperi abia acum că de fapt Baakho era un
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
marii spitalului au hotărât că ne trebuie și niște obiecte de bun-gust. Dumnezeu știe cum de-a ajuns scheletul meu tocmai la ora asta târzie... Îmi pare rău că te-ai speriat. —Eu? Speriată? Nu eram speriată. Eram doar extrem de uimită. Din cine știe ce motiv feminist obscur, mereu devenea foarte defensivă de câte ori bărbații din jurul ei sugerau că i-ar fi frică de ceva. Mă bucur că măcar tu ți-ai păstrat calmul, spuse el ducându-și mâna la frunte, pentru că trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]