12,355 matches
-
ajunsese până la Narumi. Dar motivul de la baza acestei acțiuni era cu totul diferit de cel pentru care Katsuie traversase Râul Yanagase din Echizen. Când a auzit că Hideyoshi ajunsese la Yamazaki, Ieyasu a spus: — Provincia noastră poate fi întru totul liniștită. Și și-a retras armata la Hamamatsu. Ieyasu nu se considerase niciodată ca fiind din aceeași categorie cu vasalii supraviețuitori ai lui Nobunaga. El era un aliat al clanului Oda, câtă vreme Katsuie și Hideyoshi erau generalii lui Nobunaga. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Tenjin și în regiunea Tsubakizaka. Mai este și o divizie dușmană numeroasă, amplasată în zona satelor Kinomoto, Imaichi și Sakaguchi, așa că fiți pregătiți oricând, chiar și când dormiți. Prin tabără, însă, se așterneau cețuri albe, inspirând o seară atât de liniștită, încât n-ai fi crezut că lumea se afla în război. Dintr-o dată, în depărtare se auziră focuri sporadice de armă - toate, din tabăra lui Hideyoshi. În tot timpul nopții, nu se răspunse cu nici un glonț. Oare inamicul dormea? În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
auzea un sunet straniu. Cât de adânci erau visurile stăruitoare ale scurtei nopți de vară! Pantele Muntelui Oiwa, apărate de Nakagaba Sebei, și Muntele Iwasaki, ocupat de Takayama Ukon - centrul fortificațiilor lui Hideyoshi - erau încătușate în cețuri și atât de liniștite, ca și cum nimeni n-ar fi știut despre torentul de oameni care se apropia. Construcțiile de la fortăreața de pe Muntele Oiwa se desfășuraseră simplu și rapid. Nakagaba Sebei dormea într-o colibă, lângă metereze, la jumătatea povârnișului. Fără a fi încă pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
tabără; de la Shiotsu, o luară pe un drum ocolit prin Hikida și Imajo, pentru ca, în cele din urmă, să se retragă în Castelul Fuchu. În timpul crâncenei bătălii, care durase două zile, tabăra clanului Maeda fusese ca o pădure solitară, stând liniștită în mijlocul norilor haosului. Care era situația în tabăra lui Katsuie, începând cu noaptea trecută? Katsuie trimisese cinci mesageri diferiți la Genba și fiecare se întorsese cu un eșec total. Apoi, Katsuie se lamentase că nu mai era nimic de făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Provocări, însă, se declanșau în repetate rânduri. De exemplu, când Hideyoshi își trimise toată armata de șaizeci și două de mii de oameni spre Muntele Komatsuji, într-a unsprezecea zi din Luna a Patra, reacția de la Muntele Komaki fu doar un zâmbet liniștit și răutăcios. După aceea, în ziua a douăzeci și doua din aceeași lună, tabăra lui Ieyasu lansă o provocare. O forță de optsprezece mii de oameni se împărți în șaisprezece unități și porni spre răsărit. Bătând tobele și scoțând strigăte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
de a întâlni un om extrem de neobișnuit. Știu că un asemenea om trebuie să aibă și metehne, dar părțile lui bune sunt numeroase. Când privești din mijlocul unui munte uriaș, nu poți înțelege cât de mare este muntele acela. Fii liniștită și bucură-te de viața cu acest om în modul în care dorește el să și-o trăiască. Nu vreau să spun că gelozia e ceva rău. Într-o anumită măsură, gelozia adaugă profunzime vieții unui cuplu căsătorit. Prin urmare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
greu. Hideyoshi venise în spatele mamei sale și al lui Nene. Părăsise scena abia în urmă c-un moment, în aplauzele spectatorilor, și părea să nu se fi dezmeticit încă din emoția rolului. — Nene, continuă el, hai să petrecem o noapte liniștită în camera noastră, astă seară. Vrei să pregătești un banchet? Când spectacolul luă sfârșit, lumina puternică a lămpilor inundă zona, iar oaspeții porniră spre fortărețele a doua și a treia. Hideyoshi veni în camera lui Nene, urmat de o mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Mai erau și alte manechine în acea încăpere și, într-adevăr, niciunul dintre ele nu arăta înspăimântător. De departe, Nestor își întoarse capul și îi trimise mamei sale un zâmbet de bună înțelegere. Maică-sa îi întoarse zâmbetul, împăcată și liniștită. Acum mama și cu prietena ei Ivona puteau să discute de-ale lor și numai de-ale lor, fără să le deranjeze nimeni. Se răsuciră pe călcâie și se îndepărtară. Și aici, în sala asta fără mașini de cusut, pe
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
coapse, cu pumnii strânși pe jumătate și încheieturile încrucișate între genunchi. Antebrațele lipite de coapse poate că stăteau așa în chip de sprijin, dar în același timp spuneau: nu, n-am de gând să te iau în brațe, așa că stai liniștit. Vocea ei foarte-foarte catifelată se răspândi iarăși în aer ca o melodie șoptită. Îmi spui și mie ce-ți șoptește ghiocul? Nestor scutură din cap fără dușmănie și abia după aceea se întrebă: nu-i spun fiindcă nici eu nu știu ce
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
și masiv, de obicei îngândurat, dar nu foarte. Să fi ieșit oare la pensie, de avea atâta timp liber? Parcă totuși nu arăta a fi la vârsta pensionării. Vecinii poate că erau la curent, dar Tudor Vladimirescu era o stradă liniștită, cu gospodari care nu ieșeau niciodată în poartă să stea de vorbă, ca pe alte străzi din cartier. Așa că dacă ei erau, poate, la curent, informațiile despre situația fostului magistrat nu se răspândiseră în oraș. Iar pe nevastă-sa chiar
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
Ba chiar, în chip straniu, desluși ce spunea cealaltă voce: Nu sta în dreptul ușii, Silvia!... Fata care fusese strigată Silvia aruncă o privire fugitivă și indiferentă de pe coridorul luminat spre fereastra dindărătul căreia pândea Dănilă. Îi răspunse vocii nevăzute: Stai liniștită, Petra, lumea doarme la ora asta... Lui Dănilă gâtul îi tremură de încordare când făcu ochii mari și se uită cu și mai multă atenție la fata cu sânii goi din cadrul ușii ce dădea în coridor. Ea era, Marilena... sau
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
nici fluidă, ca a unui chist, dar nici rugoasă, ca a unui neg sau a unei bătături. „Însă“, îi explică trupul minții lui Carol, „obiectele din zona genitală, asemenea celor din gură, par mult mai mari decât sunt de fapt“. Liniștită de această explicație naivă, Carol lăsă în pace grăunciorul de carne. Un deget porni spre sud, spre vagin, iar celălalt o luă spre nord, spre clitoris. În acest timp, Whiter Shade of Pale căpătase formă și substanță, transformându-se în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
face cu ochiul conspirativ, dar filantropic. Îi spui. Îți cere să te dezbraci și să te urci pe masa de consultație. Odată ajunsă acolo, fie și numai grija sau dexteritatea cu care te examinează te face să te simți mai liniștită. Când termină consultul, îți dă o explicație cu totul satisfăcătoare privind grăunciorul de carne: originea, forma, mărimea probabilă și durata de viață. Pleci din cabinet cu o rețetă pentru câteva calmante și unguente; nu e nici o problemă. Asta ai vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
o lăsăm să-și împărtășească experiența cum poate? Pentru că până la urmă asta ar putea să-i fie de folos în cealaltă problemă, mai intimă și mai stringentă. În timp ce Carol se adapta, Dan îi urma exemplul, dar într-un mod mai liniștit și mai puțin spectaculos. De la venirea lui Dave 2 și participarea la întâlnirile Alcoolicilor Anonimi, Dan nu băuse deloc. Îi fusese ușor să-și recunoască neputința în fața alcoolului, acea primă și capitală afirmație din crezul Alcoolicilor Anonimi. Încă de pe vremea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
scoale, să rupă materialul care îl ține prizonier. În timp ce pregătea cina, i se întâmplase de câteva ori să fie nevoit să-i întoarcă spatele lui Dan, ca să nu vadă ceva ce n-ar fi trebuit. Chiar și când cuculețul stătea liniștit, Carol era tulburată de gânduri intime legate tocmai de această liniște. Dar așa se întâmplă când ești posesorul unui Ciucă Măciucă, nu? Ceea ce vreau să spun e că există momente în care chiar și bărbații de carieră realizează cu întârziere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
Mintea mea căuta cu disperare o scăpare din situația aceea oribilă. Și care ar fi fost aceasta? Șiretenia țărănească a trupului. Când cineva îți pune cuțitul la gât, trebuie să stai nemișcat, ăsta e lucrul cel mai important. Să stai liniștit. Altfel te poate cresta de nervi sau pentru că ar interpreta greșit cea mai mică mișcare, așa că nu uita să stai liniștit! Fața profesorului, apropiată de a mea, era în plină metamorfoză. Parțial, îmi dau acum seama, din cauza eșecului minții mele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
brusc, ca și cum cineva i-ar fi pus lui Margoulies o compresă cu eter pe față, iar mâinile i se îndepărtară de piciorul pacientului. Bull așteptă. Și așteptă. Auzea doar respirația lui Margoulies, care devenise apăsătoare, grea și șuierată. Bull stătea liniștit, așteptând cu stoicism concluzia doctorului și dorindu-și, desigur, să nu aibă vreo erecție. Se uita la tencuiala de pe perete, strânsă în grămăjoare de forma unor mici stalactite. Bineînțeles că Margoulies observase vaginul. Acesta era motivul pentru care îi pierise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
de femeie îl definea acum sexual mult mai bine decât îl definise vreodată din punct de vedere social. Chiar și după ce își revenise și conducea automat prin traficul londonez, cu activitatea cerebrală redusă la minimum, Bull nu era cu totul liniștit. Uși, ferestre, alei ce dădeau în garaje, tunele de cale ferată, chiar și refugiile pentru autobuze. Toate acestea îl frapau cu o rezonanță imagistică puternică. Toate semănau cu niște pizde, exclamase Bull ca pentru sine, cu ochii holbați pe geamul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
templu avangardist. Categoric, lucrul care o șocase cel mai tare pe Juniper era diferența dintre imaginea de scenă a lui Razza Rob - agresivitatea lui de om slab, obscenitatea de doi bani, dorințele periculoase, izvorâte din frustrare - și cea a omului liniștit, aproape rafinat, care o primise. Lipsit de suspensorul cu buline și îmbrăcat în marouri și bejuri autumnale, Razza Rob arăta serios și atent. Pe când reportofonul înregistra conștiincios, își împleti degetele și îi dădu niște replici profunde, grave. Aș zice că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
gelatinei pe care unii o numesc spațiu celest și a cărei viață însăși durează o secundă de-a Spiritului Universului? Luca, tu-nțelegi ce spun, eu vreau să schimb totul!!! Luca?!? Ești sau nu cu mine? Îl privesc mult prea liniștit. Este mai mult decât nebun, ba chiar am certitudinea că a depășit faza paroxismului. A trecut dincolo, unde puțini ajung. Ceea ce vreau să spun este că, probabil, el este Alesul. E MACROBUTTON MTEditEquationSection 2 Equation Chapter (Next) Section 1 SEQ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
regăsesc încă trăind, spre durerea și nefericirea mea, într-un miros pestilențial de alge, stând pe vine pe o felie de pământ nu mai mare decât o bucată de pâine și abia văzând printre lacrimi cum apa, acum calmă și liniștită, pleoscăind vesel, înghite absolut totul. Toți ajung la curtea lui Aquarelin odată și odată, asta e, nu ai ce să faci, sunt din ce în ce mai conștient de gândul ăsta. Acum întorc covorul cu botul în sus, strunindu-l cu maneta de direcție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
un coleg de-al bietului Elefterie, pe care scriitorul îl interpelă din întâmplare în fața unuia dintre cele mai în vogă licee ale momentului. Aflând că cel pe care îl caută învață chiar în acel loc, Mircea se simți brusc mai liniștit și rămase să-l aștepte pe nefericitul copil până când acesta ar fi ieșit din vreo pricină sau alta. Nu pricina era acum importantă - Mircea zâmbea gândindu-se la asta. Ci să omoare copilul, asta da, asta era cu adevărat important
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
defel. Pocnetul tocurilor încălțărilor cu care alerg pe podeaua în care și-au frântul gâtul nenumărați alți înaintași ai mei sună hâd prin chiar faptul că este singurul sunet pe care-l voi mai auzi. Iar afară, acolo, viața curge liniștită, după cum îmi pare mie, continuându-și cursul firesc din care eu n-am cum să mai fiu parte. Sau poate chiar cursul acesta firesc al ei depinde de ceea ce voi face eu în locul acesta damnat? Ajung treptat acolo unde totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
aceste clipe pline de groază... Dar nu, simt, este cu totul altceva, ceva ce vine din afara camerei mele, de-afară poate, ceva cu totul și cu totul străin de lumea aceasta. Ce poate fi, pentru Dumnezeu, de ce nu pot muri liniștit? Pentru că iată, o lucire colosală și absolut nefirească, a cărei strălucire pare să întreacă până și cei mai falnici sori, pătrunde prin geamul murdar al camerei acesteia, umplând genunea salonului în care mă aflu cu aurul luminii, deranjându-mă astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
-mi ființa, și nimicind-o, și chircind-o, ca pe o biată păsăre speriată, și sfârșind-o, și înfricoșând-o cu teamă și oroare, deși peisajul hidos pe care îl zăresc desfășurându-se dinaintea vederii mele pietrificate este mai degrabă liniștit. Nicicând nu am crezut că am să văd cum a început totul. Nicicând. Lumina care se așterne vederii mele strălucește hâd. Prea-hâdă este, desigur, și procesiunea a ceva ce încă nu înțeleg. Procesiunea a ce, de fapt? A zeci și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]