15,929 matches
-
devine cleios, sunetele dispar. Aș vrea să mă-nșel, dar micile seisme din globii vizorului anunță ce poate fi mai rău: o furtună neuromagnetică. „Culcat!“ Răcnetul există numai în mintea mea, pentru că spațiul s-a strâns brusc în benzi de oțel. Timpanele, ca două ecluze pneumatice. Buzele strivite. Creierul umflat de electricitate. Trecusem de două ori prin astfel de furtuni. O dată, în Simstim-ul din Mona Lisa Overdrive, când jumătate din New York se făcuse scrum pe magistralele cibernetice; a doua oară, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de la Vest la Est. Le-aș fi produs un stop respirator, o embolie decisivă. Eu, care iubeam atâta orașul ăsta urât și nerecunoscător, i-aș fi astupat coșurile și i-aș fi închis valvele, sudându-le capacele cu tone de oțel topit. M-aș fi urcat pe coșul primului CET și, de sus, de pe coroana arborilor sequoia din Grădina Botanică, l-aș fi îndopat cu pietre; aș fi tasat cărbunele ca într-un marfar, după care aș fi pulverizat apă rece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
din anii ’80: un Aro 144, cu ușiță rabatabilă și plasă de sârmă în dreptul geamului interior. Nu era nevoie să te străduiești prea tare: valurile și digul de stabilopozi îți indicau adresa. Dacă mai aveai vreun dubiu, sticleau luminile de-oțel ale Năvodarilor în stânga. Șeful milițienilor purta sub braț o mapă cu fermoar și-și înjura de zor oamenii: „Dobitocilor! L-ați luat pe-ălălalt! Ăsta nu povestește ce trebuie!“ Dintr-un al patrulea calculator, pe toată întinderea dintre cameră și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
spre metrou rula una, cu șenilele descentrate: zdroncăneau ca un T-34 rusesc, fugărit de-obuzele unui Tiger. Sus, în vârful de pantă, fleorpăia o talpă de șlap, prinsă între trepte și cant; prea subțire ca să treacă peste bordura de-oțel, prea groasă ca să intre sub ea. Ne-am tras sacoșele și valijoarele și-am ieșit la Schottentor-Universität, unde se întâlneau două linii de metrou și vreo unsprezece de tramvaie. Am privit cu atenție în stânga și-n dreapta, Mihnea și Maria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
răniți ușor; în ultimul moment, Dej refuzase să se urce în avion. Toată delegația a venit înapoi cu trenul, iar de-atunci, Dej a cerut să i se pregătească o garnitură specială în Băneasa, pentru deplasările oficiale: un tren de-oțel triplu laminat, cu ușile blindate și geamurile securizate. Dar totul, la fel de bine, ar fi putut fi o mare minciună, aranjată chiar de sovietici: oricum nu mai era nevoie de ei în țară, după ce-o secaseră cu SOVROM-urile și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
se înfășura în jurul sticlei și-aluminiului, rotund și interminabil. Turnurile ridicau spre cer creneluri de cărămidă adevărată, săpate perfect, la 50 de metri înălțime, ca la execuție. Victima zbura în interior, împinsă de pe vârf. Deasupra, cupolele de sticlă sudată cu oțel acopereau strigătele, ascunzând prăbușirea; ți le imaginai trase și închise la loc, ca o trapă. Dincolo de turnuri, spațiul se deschidea panoramic, spre zeci de hale și coșuri încremenite; decorul l-ar fi inspirat pe Hundertwasser. Era o liniște SF, industrială
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de moarte, zgomote de sfărâmătură și de foc aprins și de cai rotindu-se pe loc În căutarea vreunui suflet care mai scăpase, dar nu mai scăpase nimeni, nu se mai auzea nici fâșâitul viclean al săgeților, nici ciocnire de oțel, nici geamăt de muribund, se auzea doar trosnetul focului ce cuprindea casa, acareturile, grajdurile, se mai auzea nechezatul Înnebunitor al cailor și se simțea mirosul de lemn ars și, iată, Într-adevăr, prin pologul de pânză al căruței, totul se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
și se opriseră pe o culme de deal, deasupra unei văi largi, Însorite, În care se aflau sute de trunchiuri de arbori retezați Îmbrăcați În armuri, cu scuturi de felul celor purtate de oastea Moldovei și chiar cu cușme de oțel În vârfuri. Dincolo de această armată de arbori se afla un șir de harabale, iar mai departe de ele, alți arbori tăiați. Cornul de zimbru sunase o dată, prelung, iar căpitanul Oană se apropiase de ei, la trap ușor, și le spusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
clește grupul moldovean și să-l atragă În luptă până la sosirea fioroșilor mârzaci ai lui Ogodai, care avea să afle În curând despre cumplitul măcel. Dar fuseseră dați peste cap de tirul precis al arcașilor și prinși În rotirea de oțel a șarjelor de cavalerie. Nici În față, nici În spate, tătarii nu reușiseră să facă vreo breșă În apărarea moldovenilor. Goana lor continua la fel de rapidă, iar malul Nistrului era deja aproape. Cu aproximativ o treime din numărul lor pierdută sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de care negustorești din Țara de Jos, din Alba-Iulia, Cluj, Buda, trec la vânzare animale, piei, ceară, pește, mai vin și blănuri sumpe din Marele Ducat al Rusiei, și stofe de la Cracovia. - Să vină, de acum, care cu fier și oțel de la ruși, săbii și scuturi de la Ravenna și Veneția, tunuri de câmp de la Viena. Negustorii de arme vor avea bună vânzare la noi și vor primi Înlesniri la vămi. - Am Înțeles, Măria Ta... șopti vornicul. - Logofăt Bogdan Litovoi! chemă voievodul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Tentativă blocată de armata lui Murad al II-lea, care oprise Înaintarea lui Iancu, În 17 octombrie, pe Câmpia Mierlei. Viața lui Iancu fusese din nou În primejdie. În 19 octombrie, un grup de elită al timarioților, În platoșe de oțel, având incrustat semnul șarpelui și al săgeții, tăiase retragerea armatei lui Iancu și ajunsese până În apropierea comandantului. Cei din jurul lui Își amintesc cu groază acele clipe de cumpănă, În care doar atacul fulgerător al unui detașament de o mie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pași. Învățase tragerile directe pentru ținte apropiate și tragerile mai Înalte, cu boltă, pentru ținte mai Îndepărtate. Folosise la Început săgeți cu vârful de os, dar trecuse repede la săgeți mai grele, de vânătoare și război, lungi, cu vârful de oțel. Acestea zburau cu precizie la peste cinci sute de pași, dar puteau ajunge și ținte situate mai departe, la șapte sau chiar opt sute de pași. După-amiezile, Ștefănel Învăța să călărească În spațiul mic, cu zăpadă bătătorită, din poiana În care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de piele, așezați pe spinările cămilelor, cincizeci de săbii de Toledo, legate câte zece și Înfășurate În blană de râs, zece arcuri mici, cu dublă curbură, care băteau până la o mie de pași, cinci sute de săgeți cu vârf de oțel În tolbe de câte cincizeci, treizeci de pumnale Încovoiate, ornate cu pietre de safir, În teci aurite, și cincizeci de cămăși din zale de Samarkand, cele mai fin lucrate de pe fața pământului. Toate acestea odată Încărcate, bătrânul cumpără, de aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
și rămase În mână cu o superbă spadă de Toledo, cu o linie lungă și fină pe mijlocul lamei, până la vârf, și cu semnul scutului și al spadei pe apărătoare. Era o spadă lucrată cu măiestrie, din cel mai bun oțel, cu un tăiș impecabil pe ambele părți. Teaca aurită și incrustată cu mici rubine era și ea lucrată cu migală, ca un adevărat obiect de artă. - Mulțumesc... spune Oană, emoționat. Vă mulțumesc tuturor. E cel mai frumos dar pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
socoteală pentru plecări și veniri. Eu Îndeplinesc porunca și deschid porțile. - Așa-i. Cum erau Îmbrăcați călăreții spătarului Albu și ce vorbe Îți mai amintești din cele ce ți-o fi spus la deschiderea porților? - Echipați de război. Platoșe de oțel, săbii de luptă, scuturi grele, tolbe pline cu săgeți. Nu zise unde pleacă, dar porunci să Întăresc paza la cetate. - Să Întărești paza? - S-o dublez. - Să dublezi paza? Întrebă Oană, devenind brusc atent. Numai aici? La Suceava? - Mai zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În schimb, iată că avansau la trap. - Al doilea rând de săgeți aprinse, pe toată lungimea frontului, În plin! O nouă ploaie aprinsă traversă cerul albastru, văratec, izbind, În plin, cai și călăreți. - Mențineți linia! Al treilea rând, săgeți de oțel, În plin! Galop ușor, În aceeași formație! Galop ușor! Apărătorii care luptaseră alături de Oană erau uimiți. Mai era, oare, timp de galop ușor? Deodată, mult În fața lor, tătarii executară o manevră de repliere a aripilor. Ogodai sesizase lărgimea neașteptată a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
galop a miilor de cai mari, rusești, de două ori mai Înalți decât caii mongoli, lupta la sabie, În care cazacii rămăseseră printre cei mai buni din lume, cât de puternică va fi fost ciocnirea cavaleriei lor, În platoșe de oțel, cu detașamentul iute, dar ușor Înarmat, al tătarilor. Cazacii aveau de răzbunat multe jafuri și omoruri ale noyonului Ogodai pe drumul Kievului și spre Volga. Iar acum loviseră cu toată furia. Uzun Hassan era salvat, drumul Kievului și al Liovului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
porunci căpitanul. Arcași, vreau să-mi ochiți cei mai rapizi cincizeci de arcași tătari și să-i eliminați. Ei sunt primul pericol pentru voievod! Arcașii observară lansarea de săgeți spre Ștefan, blocată În scuturile Apărătorilor, scoaseră săgețile cu vârf de oțel, ochiră lung și traseră. O parte dintre tătari se prăbușiră de pe cai. Apoi, văzură că cinci sute de călăreți se Întorc Împotriva lor, Încercând să Întârzie salvarea lui Ștefan. - Șarjă cu sabia grea, de două mâini! porunci căpitanul. Ciocnirea Apărătorilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
aceiași pași ușori, spre grajduri. Deschise ușa cu piciorul, văzu o umbră ridicându-se (firește, caii erau păziți) și trase. Geamătul se pierdu În vacarmul viforniței. Se apropie. Săgeata lovise În inimă. Avusese noroc că omul nu purtase zale de oțel. Trecu prin fața fiecărui cal, apoi se Întoarse și dezlegă un armăsar alb, cu o pată neagră pe un ochi. Era un cal tânăr, aproape un mânz, dar fornăia nervos și bătea din copite. Copilul Întinse mâna și Îi mângâie botul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
concentrarea, deschiderea sufletului și a minții, la fel. Samuraii sunt singurii oameni care, În Japonia, au voie să poarte sabie. Așa că n-ar avea de ce să se teamă. Și totuși, samuraii au platoșe de fier, coifuri cu coarne, mănuși de oțel, unii chiar și scuturi. De cine le e teamă acestor teribili luptători care cred că ar trebui să fie singuri pe pământ? Nimeni nu răspunse. Oan-san Își dădu seama că avea multe de Învățat și, mai ales, că se afla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
oară de la Începutul pregătirii sale În clanul Ninja al familei Takamori, Oan-san tresărise vizibil și se Înroși la față. Katsuo păruse a nu observa acest amănunt. Făcuse un semn și unul dintre luptători adusese două săbii noi, În teci de oțel Învelite În catifea neagră. O luase pe prima și i-o Întinsese, cu ambele mâini, lui Oan-san. Copilul o primise la fel, Înclinându-se În semn de mulțumire. A doua Îi fusese Înmânată, cu același ritual, lui Kenzo-san. Privirea Copilului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În cea de atacatori, săriseră de pe ziduri, produseseră explozii și fum, dispăruseră, reapăruseră În alte locuri, folosiseră arme lungi, mai ales halebarde Naginata, cu dublu tăiș, apoi dispăruseră din nou și, de pe terasele superioare, deschiseseră un atac cu săgeți de oțel, care perforaseră armurile și coifurile samurailor. Apoi atacaseră din nou, cu arme legate cu lanțuri, astfel Încât săbiile agresorilor fuseseră inutile. Nici un Ninja nu mai fusese atins din acel moment. Dar trupele trimise de Yamana pentru capturarea shogunului fuseseră pur și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cu lanțuri, astfel Încât săbiile agresorilor fuseseră inutile. Nici un Ninja nu mai fusese atins din acel moment. Dar trupele trimise de Yamana pentru capturarea shogunului fuseseră pur și simplu masacrate. Așa cum fuseseră zdrobite și Întăririle, trei sute de samurai În armuri de oțel. Apoi, toți oamenii din palat fuseseră scoși pe drumurile spre templu. - Copilul Albastru! Uite-l pe Copilul Albastru! se auzi, dintr-o trăsură, glasul fetiței pe care Oan-san o Întâlnise pe coridoarele palatului cu o seară Înainte. - Midori! Trage perdeaua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ne Încânte sufletele... spuse căpitanul Gâlcă. Măria Sa Încuviință. O vioară unduioasă Își picură dorul peste codrii Lipnicului. Clopotele Îndepărtate ale unei biserici Începură să bată molcom, de vecernie. Se apropia Înserarea. Căpitanul Oană prinse În colțul genei o sclipire de oțel. Prea apropiată era, Încă, amintirea nunții de la Reuseni, unde căzuse tatăl voievodului Ștefan. Acum era pace În țară și spor la grâne. Dar, În pădurile din jurul Lipnicului, Apărătorii vegheau. Din capătul de răsărit al codrului pornea lanțul ciugilor de fân
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
șa cu un geamăt, schimbă iataganul În mâna stângă și răsuci calul spre Oană. Ridică brațul pentru o lovitură piezișă, dar fu surprins de spada mai rapidă a moldoveanului, care despică parcă fără nici un efort platoșa de piele Întărită cu oțel și coborî cu o tăietură lungă, de la umăr până la pântece. Tătarul rămase o clipă cu brațul stâng ridicat, apoi se prăbuși Încet de pe cal. Lupta nu durase decât câteva secunde, dar fusese evident pentru toți cei din jur că Oană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]