12,355 matches
-
Îi oferea În afara cuvântului. Pe la unsprezece seara i-a mințit pe ai lui că se duce să stea cu băieții În scuarul din fața Casei Pionierilor, ai lui au fost Încântați să Îl vadă ieșind cu prietenii, așa că s-au culcat liniștiți, aveau deplină Încredere În el. Iar Vasile străbătea orașul cu mâinile În buzunare și cu senzația că are de Îndeplinit o misiune de rutină. Era de altfel curios să afle ce se Întâmplase la Pietroasele, iar Cristian, după cum Îl cunoștea
Tratament împotriva revoltei by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1326_a_2709]
-
nu s-a coborât de două ori în același râu. Cu toate că ideile cari cuprind un joc cu infinitul timpului și al spațiului și aceasta culminează într-o antinomie, încît și contrariul e adevărat. Adecă, din contra, același râu oglindește în liniștita-i 25 {EminescuOpXV 26} adâncime aceleași umbritoare păduri, același cer. Materia numai - acest Ahasver neobosit al formelor - e pururi alta, formele însă aceleași încît în ape vecinic călătoare îți vezi chipul rămânând pe loc. Râul timpului pare a curge; suma
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
pozitiv, ci numai negativ... Nu simțim ceea ce-i materie, putere, natură, pozitiv - ci numai întrucît *** simțurile noastre reagează asupra lor..., reacțiuni contra influințelor pozitive ale naturei, dreptul - o reacțiune contra nedreptății, binele - o reacțiune contra răului... și sângele rece. Sufletul liniștit și mulțămit are o influință binefăcătoare prin puterea de reacțiune ce o reprezintă față cu puterile lumei... De aceea un rege care poartă cu sânge rece căderea sa e sublim, de aceea martirul * este, de aceea filozoful care se leapădă
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
în fața [ei], să zic: Doamnă, ai avea în mine un prea credincios servitor! m-ar fi făcut 228 {EminescuOpXV 229} fericit. Voiam să-i recomand pe mama ca [... ] Și pare că așa era. Cum va admira ea privirea blândă și liniștită a mamei! Am recomandat mamei să trimeată-n odaie la regi numai servitori frumoși, iar nu fețe imposibile. Era o balaioară a maicei, grăsulie și zveltă, pe care am trimis-o să servească. Am ieșit parecă-n târg și am mer
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
și purtat prin sat cu lucrurile furate, având la gât o pancartă pe care scria: „Cine va face ca mine, ca mine va păți!”. Era un avertisment și o lecție de civism pentru întregul sat. Și era bine. Oamenii trăiau liniștiți și se puteau bucura în siguranță de roadele muncii lor. Rememorez cu plăcere fapte, oameni și întâmplări din satul copilăriei și cred, cu convingere, că satul de odinioară constituia un mediu educativ favorabil formării personalității morale a copiilor și tinerilor
Parfum de spini by VASILE FETESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91814_a_92973]
-
nu este nici pe departe lipsită de activitate, fapt pentru care, cei în cauză, ar trebui să fie „recunoscători” aleșilor noștri care ne conduc. Semne de întrebare Mă plimbam într-o frumoasa zi de sfârșit de septembrie pe o stradă liniștită din Iași, cu gândurile alergând sprințar de la o preocupare la alta. La un moment dat, mi-am dat seama că mă aflam în urma a doi adolescenți, un băiat și o fată, care mergeau în aceeași direcție, la câțiva pași înainte
Parfum de spini by VASILE FETESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91814_a_92973]
-
agățându-ne de stânci. Apoi fluviul se potolise și cei înecați - oameni și cai -, striviți de pietre, se iviseră în vale. După acea povestire, băiețelul își urmă în liniște paznicul până în praetorium. Erau zile de iarnă petrecute într-o inerție liniștită, oamenii se îngrijeau de arme și de cai și se antrenau. Nepotolita revoltă germanică părea să se fi liniștit. Ca să nu fie recunoscut de urmăritorii săi, sălbaticul Arminius, învins, își mânjise fața cu sângele curs din propriile răni. Mulți dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Vântul îi duse de-a lungul coastelor inaccesibile, cu multe insule, ale Macedoniei și Epirus-ului, până când, într-o seară, cu flota istovită de o traversare extrem de dificilă, văzură că, dincolo de un promontoriu impunător, se deschidea un golf adânc, cu ape liniștite. Un marinar îi spuse lui Gajus că golful acela care se ivea din ceață se numea Actium: acolo, cu cincizeci de ani în urmă, se dăduse lupta fratricidă dintre Augustus și Marcus Antonius, pentru cucerirea puterii. Cineva șopti: — Destinul a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
care indicau ruta aveau să primească numele de „far“. Preotul spuse: — Potrivit visului celor doi care s-au ucis, în orașul acesta trebuiau să se alăture spiritele orașelor Athenae, Roma, Jerushalem, Antiohia și Memphis. Apele portului de răsărit erau foarte liniștite. În apropierea golfului unde se afla fostul port regal erau două insule mici pe care se zăreau edificii ce păreau pustii, căzute în ruină. Preotul zise: — După noaptea de la Sais, nimeni nu l-a mai văzut pe roman. Arătă spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
devină ceea ce este azi. Din statuia enormă nu mai rămăsese decât capul acela, retezat cu lovituri de bâtă. Zăcuse probabil acolo, printre pietrele ascuțite, în toți anii aceia. Preotul îndreptă ambarcațiunea spre micul golf al vechiului port regal. În apele liniștite, chila unei corăbii care părea să fi fost zveltă și lungă putrezea, pe jumătate răsturnată; printre alge se iveau furcheți eleganți, un fragment din parapet, partea perpendiculară a corăbiei la prora. — Acum apa e tulbure, dar când curenții o limpezesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
despre mama ta Julia și despre Mașteră, pe care eu n-am putut s-o văd nici măcar de departe. Însă când oamenii mă văd, tac dintr-odată. Agrippina era foarte frumoasă, după cum se poate vedea din portrete; avea frumusețea aparent liniștită și blândă a familiei Julia, care se regăsea și pe chipul lui Augustus. În acea zi însă, Gajus văzu doar chipul ei rigid, cuprins de spaimă. Atunci îi spuse: — După toate câte s-au întâmplat, nu mai pot exista secrete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
terasă, de pe care se văd toată marea Tyrrhenum și celelalte insule de pe coasta Latium-ului. În partea de răsărit și în cea de apus, coboară spre mare două drumuri acoperite; tata a avut grijă ca, pe orice vânt, să găsească ape liniștite. Gajus nu-și putea închipui ce importanță avea descrierea aceea. Agrippina îl mângâie, îi îndepărtă părul ondulat care îi cădea mereu pe frunte. Lui nu-i plăcu, se îndepărtă de ea. — Spune-mi, te rog, de ce mama ta Julia a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Erau Cornelius Scipio, urmașul cuceritorului cetății Carthago, Appius Claudius Pulchrus, care fusese adoptat de Marcus Antonius, Sempronius Gracchus, urmașul tribunilor plebei, și Quinctius Sulpicianus, consulul... Nu uita numele astea, scrie-le și ascunde-le. Nu le uit, o asigură Gajus liniștit. Nu scriu nimic, dar nu uit. Mi-am dat seama că, dacă într-o zi repeți de trei ori, la răstimp de câteva ore, o serie de nume sau de date, nu le mai uiți. — Între timp, Maștera îi otrăvea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Elius Sejanus. În acea clipă de primejdie tribunul dobândi încredere și influență și, nemairespectând treptele ierarhice, ajunse alături de împărat. Nimeni nu-și imagina însă că asupra Romei aveau să se abată ani de teroare. Ciorchinele de strugure Era o dimineață liniștită în reședința de pe colina Vaticanus; tânărul Gajus se juca cu niște pui de păun în cușca pentru păsări - o evadare din starea mentală îngrozitoare în care se aflau -, când Zaleucos îi șopti terorizat că Clutorius Priscus, un scriitor cu pană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
zicea - totul se transforma într-un șir de halucinații, de oboseală de neînvins, de vise. — Fiindcă, șopti Zaleucos în greacă, mintea îi comandă trupului când e momentul să moară. Iar corpul se încredința morții cu un chip senin, un abandon liniștit al membrelor, un somn netulburat. Mama lui Gajus asculta cu atenție, cu ochii mari pe chipul slăbit. Spuse: — Și Tiberius știe ce se întâmplă în casa lui Cremutius Cordo. De aceea a amânat procesul. După câteva zile, Drusus scrise în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
petrecute de unul singur erau umilitoare și singuratice. Orgoliul lui fusese rănit când se văzuse respins de Julia. Spre marea lui deziluzie, o văzuse pe tăcuta lui Vipsania refăcându-și viața. Drusus scrise: „Asinius Gallus, un gentilom bătrân, bogat și liniștit, a avut o singură vină: s-a căsătorit cu Vipsania, femeia de care Tiberius a divorțat în chip laș, supunându-se Mașterei, pentru a se căsători cu Julia. Odată ajuns la putere, Tiberius l-a văzut tot timpul, printre senatori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
regilor străini învinși, asemenea lui Dareus din Parthia, lui Herodes Agrippa din Judaea. Poate că trăia fiindcă era un pion în tratativele lui Tiberius cu senatorii ce i se opuneau. Poate că îi asigura lui Tiberius o succesiune îndepărtată și liniștită, împiedicând alți aspiranți, mai periculoși. Poate că Tiberius spunea: „După mine, îl veți avea pe urmașul lui Julius Caesar, al lui Augustus, al lui Marcus Antonius, al lui Germanicus“, dându-le de înțeles dușmanilor: „Nici unul dintre voi nu va îndrăzni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
punea să fie executate concret. Cu respectarea formală a prerogativelor și convențiilor republicane, senatorii, magistrații, adunările își mențineau vechea rutină; pentru el fusese inventată funcția absolutistă de princeps civitatis. Lăsase Senatului plăcerea de a-i alege pe toți proconsules ai liniștitelor provinciae din interiorul imperiului; sensibilele și neliniștitele provinciae recent cucerite, cele de la granițele unde se aflau legiuni înarmate, erau guvernate de mâna lui de fier. Zi de zi, le presase tot mai mult, mascând dictatura în spatele unor structuri aparent maleabile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
și impetuoasa cavalerie grea, cataphracti; înaintau puternicele mașini de asediu, mașinile de război care demolau orașe. Acesta era imperiul; Augustus avusese dreptate: ca să-l conduci merita să mori. Într-o zi însă, Gajus - fiindcă era tânăr și nu avea vise liniștite, iar dimineața se ridica obosit din pat - adormi, cu capul pe brațe, deasupra mesei pe care era întinsă harta aceea faimoasă și fragilă. Îl trezi bătaia a două degete subțiri, dar puternice pe umărul drept; era bibliotecarul cel bătrân și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
și că toată familia Augustae îl aștepta nervoasă pe împărat, care de ani de zile nu mai voia să-și vadă teribila mamă. Într-o zi a acelei lungi agonii, un libertus se apropie de colțul în care Gajus citea liniștit și spuse în greacă, cu accent sirian, râzând: — Nu are rost să facem curat în toate sălile. Tiberius n-o să vină niciodată, pentru că ultima oară au avut o întrevedere urâtă: ea i-a arătat scrisorile acelea îngrozitoare ale lui Augustus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
ani, Tiberius nu-și iertase mama că l-a dat, fiind copil, pe mâna unor preceptori duri, pe când ea își trăia povestea de dragoste cu Augustus. Dar, se șoptea, poate că era altceva. Din sălile cele mai îndepărtate și mai liniștite ale locuinței, citind lungile și complicatele Aventuri ale lui Alexandros, Gajus încercă amara izolare a bătrânei Maștere. Vestea că Livia murea singură, fără să-și revadă fiul, trecu din gură-n gură la Roma, iar unii, pentru a găsi o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
pomenise deloc; poate că, așa cum spusese Livia, mintea lui era atât de îngustă, încât nu reușea să-și imagineze soarta lor și nu-i păsa. Între timp, Gajus descoperea că în acea vilă, ca și pe Palatinus, exista o bibliotecă liniștită. Îi dădură voie imediat să meargă acolo, iar el mulțumi, gândindu-se că faima lui de lunatic, de cititor pasionat și inofensiv avea să fie confirmată de spioni. După ani, glumind, avea să spună că-și petrecuse o jumătate din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
începu să fie invitat la prânzul funcționarilor de rang înalt; îl întrebau despre lecturile lui, iar el le dădea explicații cu o minuțiozitate confuză, care îi uimea. Straniile povești astrologice îi amuzau, de aceea mulți îl ascultau; apoi el pleca liniștit, se așeza sub portic. Ciudat însă, într-o zi găsi aruncat pe o masă din biblioteca extrem de ordonată un codex mic, elegant, cu închizători din argint aurit. Scrisul de pe syttibos era aproape șters, poate intenționat; se zăreau doar două cuvinte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
pe acolo l-au anunțat brutal, fără ca măcar să-și încetinească mersul: „Fratele tău Drusus a murit în închisoare“. Nu așteptară răspuns. Iar el, cu creierul golit de sânge, de parcă ar fi urmat să leșine, privi împietrit umerii și pașii lor liniștiți care se îndepărtau. Apoi își dădu seama că nu era singur: de după ușa bibliotecii, cineva îl observa pe ascuns. Ca și în casa Liviei, scena aceea plină de cruzime fusese regizată, pentru a scoate la iveală trăirile lui tainice. Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
vânturi, care veneau noaptea de pe mare, învolburând apa în jurul stâncilor. Veni și noaptea caldă a celei de-a douăzeci și patra aniversări, ultima noapte de august; dintre toate vânturile din Capri, nici unul nu adia printre stânci. Marea era atât de liniștită și de neagră, încât nici dacă s-ar fi aplecat n-ar fi auzit vreun zgomot. Se trezi și începu să vorbească în gând cu mama lui moartă, îngropată pe cealaltă insulă, mai mică, unde nimănui nu-i era îngăduit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]