12,355 matches
-
in și se îndepărtase deja. Coborâră lungul șir de scări secrete și ajunseră în fața mării; nu-i opri nimeni. Paznicii deschiseră tăcuți poarta dincolo de care îi fusese cu neputință să treacă în toți anii aceia. În fața micului chei, marea era liniștită. Sclavul nubian duse mica barcă până la intrarea îngustă a faimoasei peșteri, unde apele reflectau o inexplicabilă lumină azurie. Poeții scriau că văzuseră printre stânci zeități acvatice cu părul ud, pe care acea fosforescență părea că le acoperă de solzi, asemenea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
-și mențină blândețea aceea naivă în privire. Se gândi: „Voi nu știți ce e teama, o să aveți timp pentru asta“. Întrebă: — Și dacă nu reușim? — Te omoară. Și mă omoară și pe mine. Dar dacă reușim... — Ai dreptate, spuse Gajus liniștit. — Ești de acord? îl întrebă Macro, nerăbdător. Îl văzu încuviințând. — Să mă duc la Roma? — Du-te, porunci Gajus. Era primul lui ordin, și încercă să nu lase să i se ghicească în glas emoția pe care o simțea. Ennia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
spuseră că el a încercat să afle, repede, cât mai multe despre eficientul mecanism care ținea imperiul laolaltă; a ascultat, a întrebat, a citit, a reflectat - și a surâs. Cu toții profețiră, de comun acord, că guvernarea lui avea să fie liniștită și maleabilă. Arșița apăsa colinele Romei, iar vântul venit de pe mare n-o potolea în ziua când el coborî de pe Palatinus și se îndreptă spre Curie pentru cel dintâi act public fundamental, discursul programatic. Era prima zi din iulie, nemiloasa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
comentară în șoaptă: — Redă magistraturii independența pierdută în timpul războaielor civile. Se întrebau cine sugerase minții sale tinere o reformă atât de imediată și fundamentală. Vorbind, însă, el revedea codexul dispărut unde scria, în fiecare dimineață, fratele său Drusus, în biblioteca liniștită care îi aparținuse lui Germanicus. Spuse că operele multor scriitori fuseseră interzise; unii plătiseră cuvintele scrise cu exilul, cu temnița sau cu viața. În liniștea mormântală a senatorilor, îi numi pe Titus Labienus, Cassius Severus, Cremutius Cordo. — Avem o datorie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
acolo, în Galileea, în Judaea - căuta teritoriile respective pe hartă, o împungea cu degetul -, proprietăți imense, cultivate cu grâu, viță-de-vie, recolte care umplu zeci de corăbii de comerț. Acum e ca și cum n-ar mai fi ale lor. Senatorii nu sunt liniștiți; eu nu le-am promis că se vor întâmpla toate acestea. Împăratul privea harta. Dincolo de granițe se întindea imperiul parților, vechiul dușman al Romei, niciodată învins. — Trebuie să-l eliberăm pe principele Dareus, care e ținut ostatic de ani de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
panta. Nu se despărțise de el de la Misenum, când răspunsese imediat la numele - Incitatus, „cel dezlănțuit“, „cel iute“ - acelui mannulus pe care trebuise să-l abandoneze pe malurile fluviului Rhenus pe când era copil. Calul acesta era puternic, cu plămâni buni, liniștit și mândru, dar se putea lansa într-un galop amețitor. Broderiile de aur străluceau pe mătasea mantiei Împăratului. Drumul urca pe coline. Comandantul escortei povesti: — Se spune că în vila Quintililor, acolo, e ascunsă o statuie a reginei din Aegyptus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
deschidă în cinstea lui un portal care stătea închis de ani de zile. În deschiderea lui apărură o terasă, o balustradă și, dincolo de ele, golul. Ieși, se apropie de balustradă. Printre copaci se zărea o prăpastie, iar pe fundul ei, liniștit, întunecat, înconjurat de maluri abrupte, se ivi lacul. De jur-împrejur, pădurea, acel nemus compact, acoperea munții, iar ramurile se împleteau, ajungând să se aplece peste maluri. — Sacrul Lacus Nemorensis, șopti Claudius, poetul cel palid. De la începutul vremurilor, încă dinainte de nașterea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
acoperea munții, iar ramurile se împleteau, ajungând să se aplece peste maluri. — Sacrul Lacus Nemorensis, șopti Claudius, poetul cel palid. De la începutul vremurilor, încă dinainte de nașterea Romei, lacul, munții, pădurea întunecată au fost consacrate Dianei. Împăratul fu impresionat de apa liniștită și nemișcată; era netedă ca o placă de metal. Manlius spuse cu jumătate de glas: — Bătrânii povestesc că vulcanul avea douăsprezece guri și că aceasta era cea mai adâncă. Într-adevăr, malurile erau formate din lavă, iar sub pământ vulcanul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
împotriva lui Arvilius Flaccus, omul căruia Tiberius îi acordase importanta funcție de praefectus în Aegyptus. Împăratul nu-l îndepărtase deoarece Junius Silanus îl sfătuise să nu-i alunge prea repede pe oamenii lui Tiberius, să le lase vagi speranțe ca să stea liniștiți. „Toți cei destituiți, spusese, vor deveni noi dușmani care, zi și noapte, se vor gândi cum să ne lovească.“ Arvilius trăia în lux în orașul care îi aparținuse Cleopatrei; răsăriturile și apusurile din ianuarie erau strălucitoare și călduțe, așa cum numai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Antonia. Însă Antonia murise. Într-o seară spusese: „Soarta a fost bună cu mine. Aș prefera ca totul să se termine acum. N-aș vrea să-mi prelungesc viața cu prețul durerii“. A doua zi de dimineață, o văzuseră dormind liniștită, zâmbind, în patul ei. Nu îndrăzniseră s-o trezească. Apoi una dintre sclave îi luase mâna și șoptise înspăimântată: „E rece...“ Împăratul era cuprins de o mare neliniște, de senzația de singurătate, de o dorință de răzbunare cu neputință de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
care sunt închise e de aur“. Ce voia să spună Polemon? Că prizonieratul trebuie să fie plăcut, încât să nu-ți dai seama? Sau că aurul adevărat face prizonier orice lucru? Într-adevăr, oamenii lui Macro, pretorienii, plătiți generos, rămăseseră liniștiți, disciplinați și aproape indiferenți, ca în vremea lui Sejanus. Poate că prudența lacomă a lui Augustus și insațiabila, lucida avariție a lui Tiberius se născuseră din experiențe similare. „Senatorii sunt divizați și nu reușesc să gestioneze puterea“, zâmbise Tiberius - una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
război și de asediu care, încă din vremea lui Julius Caesar, se numeau musculi. Pe insulă se răspândi zvonul că se pregătea o debarcare în forță, pentru că legiunile erau deja instalate pe plajă. Teama care se iscă aduse zile mai liniștite. Nu fu nici un război. Visul - sau utopia - Împăratului nu se spulberă. Era însă un răgaz scurt; după mai mulți ani, când Roma plănui extinderea imperiului, războiul avea să izbucnească. Între timp, în Roma controlată de Domitius Corbulo, unde pretorienii patrulau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Nemorensis daruri prețioase pentru Isis, Zeița Mamă, și pentru fiica acesteia, zeița copilă Bastet, al cărei animal sacru era pisica. Munții și câmpiile din Miazănoapte erau acoperiți de zăpadă; nu se putea călători. Împăratul, Milonia și fetița petrecură o iarnă liniștită la Lugdunum, cu vise senine în timpul nopții și soare strălucitor dimineața. Împăratul înțelese - însă nu putea spune nimănui - de ce Tiberius considerase Roma un loc sălbatic și doisprezece ani nu mai călcase acolo. Zeii voiau însă ca el să se întoarcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
când se lumină de ziuă. Îl vom chema pe Manlius, să vină aici imediat. Vreau o reședință privată, unde să nu intre nici unul dintre cei pe care nu-mi face plăcere să-i văd, unde tu să te poți plimba liniștită prin grădină, iar Julia Drusilla să alerge liberă, ca toți copiii... Da, da, spuse Milonia, strângându-l în brațe, iar el o îmbrățișă la rându-i. — Vreau să am timp și pentru mine, ca la Lugdunum, îi spuse el. — A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
de-ajuns un gest pentru a-i zdrobi pe cei cinci. „Mila, rațiunea, căutarea unui acord, toleranța nu ajută.“ — Vă mulțumesc, le spuse anchetatorilor. Ei îl priveau, așteptând hotărârea lui. — E bine să reflectăm câteva ore, zise el cu glas liniștit. În timp ce anchetatorii ieșeau cu un aer ușor dezamăgit, îi veni în minte o frază de demult - cine o scrisese oare? „Dacă ai puterea, trebuie s-o aperi singur.“ Se gândi la Milonia și la fetița lor, simți că își dorește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
plimbă printre scaunele goale. Pe când era copil și-l văzuse pe tatăl său murind, suferința acestuia i se păruse atât de crudă, încât se gândise: „Ucigașii nu-și închipuie câtă suferință provoacă acțiunile lor“. Sufletul lui era plin de vise liniștite și luminoase, de dorința de a șterge durerea celorlalți. Acum însă, făcând bilanțul primilor ani de domnie, era sigur că nimănui nu-i păsa de durerea celorlalți. Cei împinși de demonul puterii erau în chip lucid, orgolios orbi la suferință
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
fortăreață invizibilă: legi, regulamente, concesii, interdicții, alianțe, garanții, controale. De-a lungul secolelor, toate acestea aveau să devină cea mai înaltă școală a guvernării, și nimeni nu avea să întruchipeze mai bine inexorabilitatea transcendentală, spirituală a puterii decât portretele lui liniștite, în care nu reușești să-i surprinzi privirea, din orice unghi ai privi. Ce consilieri își alesese? Puținii prieteni lipsiți de putere, numiți la Roma „grupul celor douăzeci“. Însă, la urma urmei, ei fuseseră doar doi: Marcus Agrippa și înspăimântătoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
îngădui să-și aleagă singur locul unde se va duce în exil, să-și scrie poeziile. Râseră; unul câte unul, se întinseră din nou în triclinium, începură să mănânce potârnichi și măsline, își turnară vin. Nu era însă o discuție liniștită la sfârșitul prânzului, ci de hotărâri strategice pline de cruzime. Într-adevăr, Polemon, regele-poet, avea să fie alungat dincolo de graniță. A scris o epigramă despre el însuși, ascunsă printre paginile Antologiei Palatine: „Privește: țeasta asta a fost cea mai înaltă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Caesar făcuse o afirmație periculoasă: „Adesea, oamenii se plâng de micile probleme materiale, însă pentru un vis nou, mai ales dacă pare cu neputință de atins, pot să meargă până la capătul pământului“. Învingătorii își amintiră acest lucru și, pe apele liniștite ale lacului Nemorensis, corăbiile de marmură ce pluteau ușoare au fost luate cu asalt de două cohorte pretoriene, înarmate cu niște unelte neobișnuite. — Grăbiți-vă, strigă tribunul aflat la comanda acelei acțiuni, înainte să se întunece nu trebuie să mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
evenimente ale acelei seri. Capitolul 3 În următoarele trei săptămâni, cât am zăcut în salonul gol al spitalului de urgență de lângă Aeroportul Londra, în minte mi s-au învârtit nemiloasele lumini albastre ale mașinilor de poliție. Acolo, în zona aceea liniștită ocupată de târguri de mașini uzate, rezervoare de apă și centre de arest preventiv, înconjurată de sisteme de autostrăzi ce deservesc Aeroportul Londra, mi-am început recuperarea de pe urma accidentului. Două saloane a câte douăzeci și patru de paturi - numărul maxim de supraviețuitori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
de mașini să blocheze rampa podului și, dincolo de aceasta, noua extensie sudică a autostrăzii. În timpul săptămânilor petrecute în spital, proiectanții de drumuri prelungiseră uriașele platforme cu mai bine de opt sute de metri spre sud. Uitându-mă atent la acest teren liniștit, mi-am dat seama că toată zona care definea peisajul vieții mele era acum mărginită de un orizont artificial continuu, alcătuit din parapetele și terasamentele înalte ale autostrăzilor și din încrengătura lor de drumuri de acces și sensuri giratorii. Acestea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
și-am văzut-o pe doctorița Helen Remington cum se plimba printre mașini, la o sută de metri în stânga mea. La tribunal, nu fusesem în stare să-mi iau ochii de la cicatricea de pe fața ei. Am privit-o cum umbla liniștită printre șirurile de mașini spre intrarea departamentului de imigrație. Își ținea maxilarul puternic strâns într-un unghi elegant, cu fața întoarsă de la mine ca și când ar fi șters cu ostentație orice urmă a existenței mele. În același timp, am avut puternica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
despre moartea soțului. M-am uitat peste fotografiile color din reviste; în toate, piesa principală era, cu ușoare modificări de stil, automobilul - imagini fascinante cu tinere cupluri în relații sexuale de grup în jurul unei decapotabile americane parcate într-o pajiște liniștită; un afacerist de vârstă mijlocie gol, cu secretara pe bancheta din spate a Mercedesului său; homosexuali dezbrăcându-se reciproc la un picnic pe marginea drumului; adolescenți într-o orgie sexuală motorizată pe un auto-transportator cu două etaje, surprinși când înăuntru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
preludiu. Bujia, însă, nu a scăpărat. Nici, măcar, cât un amnar, pe o cremene. A urmat un moment de adâncă penibilitate. De recunoaștere, a adevărului, din fața căruia, nimeni, niciodată și nicăieri, nu se va putea ascunde. După care, Dan, nefiresc, liniștit și împăcat definitiv, cu ce-i hărăzise soarta, a rostit mai mult în șoaptă, ca pentru sine, decât, și pentru Veghea: toate, la timpul lor. Asta-i unica lege sfântă a naturii.Toate. Atunci. Da, a replicat, Veghea, după care
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
trainic, ce se întemeia, pe acceptarea liber consimțită, și neimpusă de cineva, anume,în viața tuturor. SCLIPĂTUL Ca de obicei, pe la ora asta, Alina Teodora Ungureanu, de zece ani, și buna sa prietenă, Maria Toma, de unsprezece, reveneau, cuminți și liniștite, de la joaca de după amiază. Cum veneau, ele, pe alee, ținându-se de mânuțe și nameiscoțând nici un cuvânt, au izbucnit, spre surprinderea trecătorilor,într-un râs cristalin, molipsitor, privind, simultan,într o direcție anume, pe cer, unde, un ceva, nedefinit, totuși
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]