11,026 matches
-
num? r mare de evrei la �ntrunirile Ligii Culturale. Iorga le? a cerut s? fie rom�ni patrio? i ? i a condamnat excesele antisemite 149. �n noiembrie 1929, Liga Cultural? s?a mutat �ntr? un sediu nou. ?coală Misionar? avea drept scop educarea na? ional? ? i moral? a femeilor, dup? care acestora li se cerea s? se �ntoarc? �n satele lor ? i s? ridice nivelul patriotic ? i moral, s? r? sp�ndeasc? cuno? țin? e ? i s? contribuie la �nt? rirea familiei. Dup? cum
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/959_a_2467]
-
permanente. Delimitări conceptualetc "1.1. Educația adulților - parte a educației permanente. Delimitări conceptuale" Educația adulților este un domeniu disciplinar mai puțin dezvoltat în ansamblul științelor educației. Teoreticienii educației s-au focalizat mai mult pe dezvoltarea mecanismelor explicative și metodologice pentru educarea copilului, el fiind în creștere, în formare și necesitând suport și asistare în dezvoltarea sa. Educarea copilului se realizează în sistemul formal de învățământ, eforturile cele mai mari fiind concentrate în asigurarea calității educării și formării copilului. Odată format copilul
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
un domeniu disciplinar mai puțin dezvoltat în ansamblul științelor educației. Teoreticienii educației s-au focalizat mai mult pe dezvoltarea mecanismelor explicative și metodologice pentru educarea copilului, el fiind în creștere, în formare și necesitând suport și asistare în dezvoltarea sa. Educarea copilului se realizează în sistemul formal de învățământ, eforturile cele mai mari fiind concentrate în asigurarea calității educării și formării copilului. Odată format copilul și încheind educația obligatorie, s-a considerat mult timp că nu mai are nevoie să învețe
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
dezvoltarea mecanismelor explicative și metodologice pentru educarea copilului, el fiind în creștere, în formare și necesitând suport și asistare în dezvoltarea sa. Educarea copilului se realizează în sistemul formal de învățământ, eforturile cele mai mari fiind concentrate în asigurarea calității educării și formării copilului. Odată format copilul și încheind educația obligatorie, s-a considerat mult timp că nu mai are nevoie să învețe sau, cel puțin, că, devenind adult, știe cum să facă acest lucru și nu mai are nevoie de
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
putea spune, dacă ne gândim la dictonul „Omul cât trăiește învață”. În plus, dacă ne raportăm doar la scara temporală și ne gândim câtă literatură pedagogică, eforturi și subdomenii s-au dezvoltat în ansamblul științelor educației pentru a asigura calitativ educarea copilului până la 18 sau 25 de ani și dacă mai luăm în calcul și faptul că un individ trăiește în medie mai mult de 70 de ani, aproximativ 50 de ani din viață intrând sub incidența educației adulților, putem să
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
și individuale, cărora a trebuit să le răspundă cu prioritate, dat fiind contextul sociopolitic, cultural și economic dintr-o perioadă sau alta. La început, așa cum remarca C.J. Titmus (1996, p. 9), conceptul a fost folosit oarecum difuz, în sensul de educare/iluminare a maselor largi, nuneapărat numai a adulților (de exemplu, education populaire în Franța sau Volksbildung în Germania), accepțiune ce își are originea în termenul clasic de folkeoplysning (folosit de Grundtvig, cu sensul de iluminare a maselor largi de țărani
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
sintagmei educație a adulților, putem menționa și alte concepte conexe, care au cunoscut o anumită utilizare la un moment dat, ca expresie aaccentului pus pe încercarea de a găsi soluții recuperatorii pentru completarea unei educații inițiale insuficiente sau pentru continuarea educării și pe parcursul vieții profesionale. Printre acestea, aminitim: • educația recurentă (lat. recurrere - „a se întoarce înapoi”, „a reveni”, formă de educație continuă și de perfecționare profesională; termen impus de OECD în anii ’70) - posibilitate pentru populația activă de a reveni asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
de educație și de pregătire, cadrele instituționale și curriculare trebuind să se schimbe și să fie înlocuite de noi rețele sociale și noi medii deînvățare. Deși se subliniază că statul, piața muncii și societatea civilă trebuie să contribuie deopotrivă la educarea adulților (să fie funcțională acea rețea a actorilor sociali anterior menționată), relevanța economică este cea care prevalează în politicile neoliberale referitoare la educația adulților, domeniul economic (mai ales cel privat) fiind cel care „dictează” ce competențe și deprinderi trebuie produse
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
în diferite contexte socioculturale și economice, focalizându-se asupra unor fenomene precum literația și numerația, transmiterea intergenerațională a unor patternuri culturale, cu aplicație în educația de bază a adulților (de exemplu, studii privind impactul nivelului de pregătire al adulților asupra educării copiilor lor sau studii privind impactul unui curriculum impus de clasa dominatoare, neadaptat contextului cultural al celor dominați, asupra gradului lor de analfabetism și eșec social). Studiile antropologilor au căutat mai ales să atragă atenția asupra faptului că lansarea diferitelor
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
obiceiurilor, pentru o bună integrare în comunitate - putem vorbi, în acest spirit, mai mult despre o pedagogie națională sau una socială, concepută în termenii unei educații a poporului român. Deși în trecutul românilor au existat o serie de preocupări pentru educarea adulților, informațiile scrise care să consemneze această preocupare există doar din secolul al XIV-lea. Lipsa științei de carte a făcut ca modalitățile principale de educare a adulților să fie orale sau pe calea imaginilor plastice, prezente în pictura bisericească
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
a poporului român. Deși în trecutul românilor au existat o serie de preocupări pentru educarea adulților, informațiile scrise care să consemneze această preocupare există doar din secolul al XIV-lea. Lipsa științei de carte a făcut ca modalitățile principale de educare a adulților să fie orale sau pe calea imaginilor plastice, prezente în pictura bisericească și în folclorul popular. Educația și instrucția maselor se realiza prin intermediul predicii, conținutul lor fiind în mare parte religios. De asemenea, la educarea morală, intelectuală și
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
modalitățile principale de educare a adulților să fie orale sau pe calea imaginilor plastice, prezente în pictura bisericească și în folclorul popular. Educația și instrucția maselor se realiza prin intermediul predicii, conținutul lor fiind în mare parte religios. De asemenea, la educarea morală, intelectuală și estetică a populației a contribuit și folclorul. Implicații educative deosebite a avut literatura populară, orală, prin transmiterea unor cunoștințe despre om, natură, societate, ajutând la formarea unei culturi laice, alcătuite din rudimente de știință. Datinile, obiceiurile și
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
secol, singurele publicații ce formau hrana spirituală a societății vechi românești) au deschis larg ferestrele unor noi orizonturi culturii noastre, aducând în câmpul preocupărilor și elemente științifice și literare. Scrierile cronicarilor - Grigore Ureche, Miron Costin, Ion Neculce - au contribuit la educarea în spirit umanist a românilor, ei propunându-și cultivarea conștiinței patriotice prin cunoașterea culturii poporului. Importante sunt și scrierile lui Dimitrie Cantemir, în concepția căruia educația nu este o preocupare limitată doar la vârsta copilăriei și a tinereții, ci durează
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
de prețuire a tradițiilor valoroase ale poporului român și de luptă pentru eliberarea sa națională și socială. Tălmăcirile și scrierile originale au fost numai câteva dintre contribuțiile cărturarilor români din secolele anterioare la opera de culturalizare a poporului nostru, la educarea conștiinței și demnității sale. Însecolul al XVIII-lea și în primele decenii ale secolului al XIX-lea, în special pentru oamenii adulți de la orașe, bibliotecile ce funcționau pe lângă episcopii, mitropolii și în case parohiale au constituit un alt mijloc important
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
și asociațiile științifice înființate în a doua jumătate a secolului al XIX-lea de către oameni de cultură cu concepții înaintate și devotați poporului (C. Esarcu, G. Eustațiu, C.A. Rosetti, V.A. Urechia etc.) au contribuit imens la acțiunea de educare a maselor, mai ales prin extinderea activității unora dintre aceste societăți, de la perimetrul local la cel național. Așa a fost Societatea pentru Învățătura Poporului Român (Liga Învățământului), sub auspiciile căreia, începând cu anul 1867, s-au înființat un număr tot
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
acțiunilor inițiate de cei menționați anterior, se numărau: modernizarea societății, realizarea unității statale prin educație, consolidarea independenței naționale prin cultură și implicarea adulților în viața socială și politică, prin instruire practică. În același timp, a existat o puternică mișcare de educare a categoriilor sociale lipsite de pregătire culturală, școala devenind o adevărată instituție socială, ce urmărea deșteptarea minții săteanului și îmbunătățirea stării lui materiale. Preocupările în direcția înființării unor instituții pentru educarea adulților s-au amplificat în această perioadă. Au fost
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
În același timp, a existat o puternică mișcare de educare a categoriilor sociale lipsite de pregătire culturală, școala devenind o adevărată instituție socială, ce urmărea deșteptarea minții săteanului și îmbunătățirea stării lui materiale. Preocupările în direcția înființării unor instituții pentru educarea adulților s-au amplificat în această perioadă. Au fost organizate școli de curs primar pentru adulți, cursuri libere destinate să completeze cultura generală, școli de adulți pentru ucenicii din fabrici, prăvălii și ateliere, acestea funcționând pe baza Regulamentului pentru școlile
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
mediului”, ci pentru a-l ridica pe sătean „la înălțimea epocii lui”. Elaborând o pedagogie a satului care „nu e nici numai o pedagogie a adulților”, Stoian a pledat pentru cunoașterea aspectului pedagogic al mediului sătesc, deoarece o școală pentru educarea poporului trebuie să fie profund legată de situația culturală specifică a satului românesc într-un anumit moment (*** 1968, pp. 35-42). Abordând această problemă în viziune iluministă, dar cu o ușoară tentă poporanistă, profesorul Stanciu Stoian este de părere că programa
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
Universitățile populare sunt instituții publice care urmăresc: dezvoltarea generală și armonioasă a personalității umane, mai ales prin îmbogățirea culturii generale și dezvoltarea de oferte pentru satisfacerea diverselor hobby-uri; transmiterea și asimilarea valorilor științifice, culturale și artistice, naționale și universale; educarea civică, morală și economică; însușirea de cunoștințe, deprinderi și abilități pentru formare, perfecționare și reconversie profesională, în vederea integrării active pe piața muncii; însușirea de cunoștințe, deprinderi și abilități cultural-artistice; îmbogățirea nivelului de cunoștințe în vederea asigurării de șanse egale pentru integrarea
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
și de însușire a meșteșugurilor tradiționale, organizată în fiecare județ și în municipiul București, aflată sub autoritatea administrației publice centrale, oferind calificări în meșteșugurile tradiționale, muzică, pictură etc. • Centrele culturale sunt instituții publice de cultură care au următoarele atribuții în educarea științifică și artistică a publicului, în vederea cunoașterii și afirmării valorilor culturii și civilizației românești. În prezent, funcționează următoarele centre de cultură: „George Apostu” (Bacău), „Arcus” (Covasna), „Brătianu” (Ștefănești, județul Argeș), „Palatele Brâncovenești de la Porțile Bucureștiului” (Mogoșoaia), „Rosetti-Tescanu-George Enescu” (Bacău), „Tinerimea
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
mări impactul social al organizațiilor nonguvernamentale, acționând direct și dezvoltând capacitatea acestora pentru cooperare, reprezentare și servicii, prin programe de educație civică, educație pentru sănătate și pentru vârsta a treia. • Asociația pentru Promovarea Femeii din România (APFR) are ca misiune educarea întregii societăți prin promovarea unor politici afirmative și non-discriminatorii pentru creșterea calității vieții femeii din România. • Tot în domeniul promovării egalității de gen, subiect de negociere în etapa de preaderare, au apărut o serie de instituții guvernamentale; însă nu putem
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
competențe sociale (încrederea în sine, autoorientarea, toleranța și acțiunea în parteneriat etc.) și abilități privind metaînvățarea (a învăța cum să învețe). 2. Realizarea unor investiții superioare în resursele umane. Aceasta presupune creșterea vizibilă a nivelului investițiilor în resursele umane, în educarea și formarea oamenilor, valoarea cea mai de preț a Europei. Investiția în educație este cea mai rentabilă investiție; ea asigură, pe termen lung, în mod continuu și permanent, progresul social și uman. 3. Încurajarea inovației în predare și învățare. Este
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
nici suficient și nici... complet/desăvârșit, chiar și adulții cu vârste înaintate având ceva de adăugat sau îmbunătățit în acest sens, în ciuda avantajului evident în raport cu tinerii sau copiii. În ceea ce privește educația formală, avea să se constate, de asemenea, între timp, că educarea indivizilor umani pe deplin maturi nu este nicidecum „altceva”, adică „mult mai ușor și mai... comod” doar pentru că „adulții sunt, oricum, adulți”, deja educați substanțial, responsabili și doritori să învețe, cunoscându-și clar interesele și nevoile, demersul instructiv și formativ
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
comunicantă a individului uman este un adevărat „motor” ce asigură cantitatea și calitatea conduitei sale comunicaționale, „combustibilul” fiind furnizat de repertoriul de semne, iar această forță crește progresiv odată cu vârsta persoanei, dar e favorizată semnificativ și de gradul său de educare. Ceea ce denumim însă generic „forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
de regulă, dezvoltate în aceeași măsură la același nivel, existând discrepanțe de la sensibil la semnificativ între ele, ceea ce diminuează, în cele din urmă, competența sa lingvistică, forța comunicantă fiind astfel dizarmonică, derutantă, înșelătoare chiar pentru formator. Nici aportul gradului de educare prealabilă a individului nu este întotdeauna cert, dat fiind faptul că, de exemplu, în materie de productivitate și abilitate verbală/lingvistică, persoanele cu educație precară pot „excela” totuși conjunctural, datorită „exploatării” excesive a unui repertoriul de semne modest ori „acurateții
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]