12,272 matches
-
fie cît mai departe de scena aceea veselă pe care Încerca să și-o alunge din minte, Încercînd mereu să găsească un loc unde să scape de durerea aceea care creștea din ce În ce mai mult, prefăcîndu-se În remușcare. Noul colegiu avea o galerie cu arcade de jur Împrejurul unei grădini Încîntătoare, iar În mijlocul grădinii aveau să pună o statuie a Sfintei Fecioare. Într-un colț, În dreapta, era capela și ceva mai Încolo, scara care ducea În partea de sus a galeriei, unde era sala de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Noul colegiu avea o galerie cu arcade de jur Împrejurul unei grădini Încîntătoare, iar În mijlocul grădinii aveau să pună o statuie a Sfintei Fecioare. Într-un colț, În dreapta, era capela și ceva mai Încolo, scara care ducea În partea de sus a galeriei, unde era sala de pian. Julius se suia de trei ori pe săptămînă pentru lecția de pian; se suia tremurând de emoție și topindu-se de dragoste pentru măicuța cu care făcea lecțiile și cînd, În sfîrșit, trecea din atmosfera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
se suia de trei ori pe săptămînă pentru lecția de pian; se suia tremurând de emoție și topindu-se de dragoste pentru măicuța cu care făcea lecțiile și cînd, În sfîrșit, trecea din atmosfera de așteptare nerăbdătoare a Înserării din galerie În ambianța Înmiresmată din sala de pian, simțea că o iubește nespus de mult pe măicuță. Mary Agnes adusese la colegiul cel nou toate flacoanele cu parfumul clapelor și-l Îmbăta cu miresmele acelea miraculoase. O visase pe călugăriță ștergînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Îi fugea la Gumersindo Quiñones și de la el la tuciuriii de la echipa Alianța din Lima și la Cano cu ochii plecați În pămînt cînd i-au spus CÎine. Era foarte complicată viața lui Julius În timpul nopții. Suia pe scara de la galerie amintindu-și de vise și visînd la amintiri, le trăia cu tot sufletul, dar nu le dădea frîu liber, fiindcă voia să cînte fără greșeală preludiul de Chopin. Măicuța Îl aștepta așezată lîngă pian, cu fața plină de pistrui și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ia-o de la Început. Dar Julius nu se mai putea concentra: măicuța nu știa că pielea ei era de vină, pistruii aceia... CÎnd se termina lecția, măicuța Îi deschidea ușa și se uita În urma lui cum se Îndepărtează În Întunericul galeriei. Cobora scările și o lua Înspre curte, unde mai rămîneau mereu cîțiva elevi, de obicei frații Arenas, care spuneau tot felul de porcării, stînd la taclale Între ei sau cu grădinarul. Stăteau tocmai În Chorillos și părinții veneau să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
băieții de pe stradă aveau frizuri similare. —CE FACI, Lisa? întrebă el, cu o voce uimitor de puternică și sprijinindu-se încrezător de tocul ușii. Cum merge? Ieși să te joci? Să mă joc? Avem nevoie de arbitru. Ceilalți copii făceau galerie din spatele lui. — Da, Lisa, se rugau ei. Ieși. Știa că este o idee absurdă, dar nu putea să nu se simtă flatată. Era frumos să te simți dorită. Încercând să ignore amintirile unor vremuri când, cu ocazia vacanței bancare, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
nebuni, modele nevrotice, staruri rock, stele de cinema, milionari siniștri cu bijuterii grosolane din aur și, bineînțeles, editori de reviste - care se uitau unii la alții cu ură sălbatică, verificând care le era locul în ierarhie. Petrecere după petrecere, în galerii de artă, cluburi de noapte, depozite, abatoare (unii designeri mai nonconformiști pur și simplu nu aveau limite). Nu se putea să te afli mai în centrul universului nici dacă încercai. Bineînțeles, era regulă să te plângi că hainele erau cârpe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
zid și la colțul fiecărei laturi era câte un turn foarte mare, cu totul pătrat și cel mai mic din aceste turnuri era mai mare și mai puternic decât turnul castelului Turcan și tot astfel întărit cu gherete și cu galerii de lemn”. Anul 1448 va aduce cu sine o nouă confruntare între Iancu de Hunedoara și turcii, de data asta în regiunile sârbești. Din păcate, despotul sârb Brancoviç a refuzat să-l sprijine pe voievodul Transilvaniei, dar, aceasta nu l-
Mari sultani, mari viziri şi generali otomani by Nicolae MAVRODIN () [Corola-publishinghouse/Administrative/1639_a_2952]
-
Gărzile ne Împiedicau să facem cale-ntoarsă. Parcursul era obligatoriu! Nu se glumea cu serviciul de ordine de la Cetatea Vaticanului. Lui Michelangelo Îi trebuiseră opt ani ca să picteze Judecata de Apoi. Puteam și noi să avem răbdare un ceas-două În niște galerii fără ventilație. Nu puteam avea acces la Capela Sixtină decît după vizitarea obligatorie a altor zeci de capele, Încăperi, galerii, coridoare, nișe decorative, monumente funerare și rămășițe de mozaicuri. Îmi veneau În minte rugăciunile de odinioară: „Doamne, nu sînt vrednic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Michelangelo Îi trebuiseră opt ani ca să picteze Judecata de Apoi. Puteam și noi să avem răbdare un ceas-două În niște galerii fără ventilație. Nu puteam avea acces la Capela Sixtină decît după vizitarea obligatorie a altor zeci de capele, Încăperi, galerii, coridoare, nișe decorative, monumente funerare și rămășițe de mozaicuri. Îmi veneau În minte rugăciunile de odinioară: „Doamne, nu sînt vrednic, dar spune doar un cuvînt, și voi ajunge și eu să văd Sixtina“. Ce era de făcut? Să mă rog
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
m-am Întors spre alte femei. Reușeam fără prea mare trudă să le ascund faptul că sufăr de agorafobie: Îmi făcusem ucenicia cu minciunile destinate șoferilor de taxi. Nu mai eram În stare să mă duc singur În locuri publice, galerii sau săli de spectacole. CÎnd Tina prefera să nu iasă, iar eu aveam chef să văd un film - și mai bine Încă: atunci cînd Tina lipsea - căutam În carnetul meu de adrese ca să văd cărei femei Îmi puteam permite să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
a depune la garderobă orice i-ar putea împiedica să savureze piesa echivalează cu despuierea interioară a ființei, nuditatea receptivității estetice : spectatorii își lasă sentimentul moral într-un buzunar al pelerinei, ceea ce constituie sporul lor de eleganță față de cei de la galerie care își pot permite chiar să plângă (p. 14). S-ar zice că Petronius, sau poate chiar Doinaș, îi acuză de indiferență morală pe oamenii cu pretenții, în timp ce poporul de jos ar fi mai sensibil la ce se întâmplă. Totuși
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
citea, În ghereta lui, din scrierile celor mai influente condeie ale Spaniei din acel moment, În ediția de seară a jurnalului Lumea sportivă. Studenți nu prea se mai puteau zări prin clădire. Ecoul pașilor mei mă Însoți pe coridoarele și galeriile ce duceau spre claustru, unde două luminițe gălbui abia zgîndăreau penumbra. Îmi veni brusc ideea că Bea mă luase În balon șimi dăduse Întîlnire acolo, la ora aceea imposibilă, ca să se răzbune pe Înfumurarea mea. Frunzele portocalilor din claustru clipeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
un halou vaporos la picioarele noastre. Bea se opri În pragul labirintului, uluită. Am zîmbit, recunoscînd pe chipul ei aceeași expresie pe care tata trebuie că o văzuse pe chipul meu cu ani În urmă. Am pătruns În tunelurile și galeriile labirintului, care scîrțîia la fiecare pas. Semnele lăsate la ultima mea incursiune erau acolo. — Vino, vreau să-ți arăt ceva, am zis. Nu o dată am rătăcit traseul și am fost nevoiți să ne Întoarcem o bucată de drum În căutarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
pași Într-un vestibul cu aspect de peșteră, cu pereții fluctuînd sub mîngîierea unei lumînări. Am crezut că n-ai să vii, zise Bea. Silueta ei se profila pe un coridor țintuit În penumbră, decupată În lucirea lividă a unei galerii care se deschidea În fund. Era așezată pe un scaun, cu spatele la perete, cu o lumînare la picioare. Închide ușa, Îmi porunci ea fără să se ridice. Cheia e În broască. M-am supus. Broasca scîrțîi cu un ecou sepulcral. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
mîna. — Nu știi? Credeam că ai ghicit... — Asta-i casa familiei Aldaya, e tot ce știu. Cum ai reușit să intri și de unde știai... — Vino, o să facem focul să te Încălzești. M-a condus de-a lungul coridorului pînă În galeria care prezida curtea interioară. Salonul se Înălța În coloane de marmură și ziduri golașe ce se tîrau spre tavanul decorat În casete, prăbușit pe alocuri. Se zăreau ramele unor tablouri și oglinzi care, cu ceva vreme În urmă, acoperiseră pereții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
se Învîrtea Între degetele ei ca o urnă de zaruri. — Uită-te la mine, zise ea. Mi-am ridicat ochii și i-am susținut privirea. N-am putut să-i răspund. Bea Își coborî privirea și se Îndepărtă spre capătul galeriei. O ușă dădea spre balustrada de marmură, deschisă către curtea interioară a casei. I-am văzut silueta topindu-se În ploaie. M-am dus după ea și am oprit-o, smulgîndu-i plicul din mînă. Ploaia Îi biciuia chipul, spălîndu-i lacrimile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
un atelier pentru filtre de amor, o scenă pentru spectacole de folclor regional, teatru de marionete și defilări de dansatoare exotice. De Crăciun, se punea În scenă o reprezentație a Păstorilor cu participarea Întregului catalog al muzeului și a Întregii galerii de prostituate. Faima acestui spectacol se Întinsese pînă dincolo de hotarele provinciei. Tenebrarium-ul s-a bucurat de un mare succes vreme de cincisprezece ani, pînă cînd, descoperindu-se că Deulofeu le sedusese pe soția, pe fiica și pe mama soacră a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
ne-o Întinse. — Durează mult? Eu am treabă. — Să nu zăboviți din pricina noastră. Vedeți-vă de treabă, că noi Îl luăm și plecăm. N-aveți nici o grijă. — Bine, dacă aveți nevoie de ceva, eu am să fiu În beci, În galeria de paturi. Dacă nu vă cer prea mult, scoateți-l pe din dos. Să nu-l vadă ceilalți. E rău pentru moralul internilor. — Vă promitem, am zis cu voce spartă. Maica Hortensia mă contemplă o clipă cu o vagă curiozitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
cucerit-o cu mutra lui. Hai, să mergem. Am stins lumina și ne-am retras din Încăpere pe furiș, Închizînd ușa și lăsînd cele două turturele În voia somnului. Mi se păru că primele raze ale zorilor răsăreau pe ferestrele galeriei, din fundul coridorului. — Să presupunem că v-am răspuns nu, am zis eu În șoaptă. Uitați de toate. Barceló zîmbi. — Acum e prea tîrziu, Daniel. Ar fi trebuit să-mi vinzi cartea aia cu ani În urmă, cînd ai avut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Havana. Am uitat cît am stat Închis. După primul an, Începi să pierzi totul, chiar și rațiunea. CÎnd am ieșit, am Început să trăiesc pe străzi, unde dumneata m-ai găsit după o eternitate. Erau mulți ca mine, tovarăși de galerie sau de amnistie. Cei norocoși aveau pe cineva afară, pe cineva sau ceva la care să se Întoarcă. Ceilalți completam oastea nenorociților. O dată ce primești carnetul pentru clubul ăsta, nu mai poți renunța niciodată la statutul de membru. Majoritatea nu ieșeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
palate, un osuar de mausolee monumentale străjuite de armate de statui din piatră putrezită ce se scufundau În tină. Am respirat adînc și am pătruns În labirint. Mama zăcea Îngropată la vreo sută de metri de acea potecă flancată de galerii nesfîrșite ale morții și dezolării. La fiecare pas puteam simți frigul, golul și furia acelui loc, groaza tăcerii sale, a chipurilor prinse În vechi portrete abandonate În compania unor lumînări și a unor flori veștejite. Îndată am izbutit să văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
la două străzi mai Încolo. Era un imobil nou, Încă fără chiriași. Au urcat pînă la apartamentul principal. Don Ricardo a deschis ușa și i-a făcut loc să intre. Sophie a pătruns În apartament, un labirint de coridoare și galerii, de pereți goi și tavane invizibile. Nu existau mobile, nici tablouri, nici lămpi, nici vreun obiect care să fi identificat acel spațiu ca fiind o locuință. Don Ricardo Aldaya a Închis ușa și cei doi s-au privit. — M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
dată. Citisem fizionomia acelei case În mii de Întruchipări și de unghiuri, În paginile lui Julián. În Casa roșie, micul palat apărea asemenea unei vile, mai mare pe dinăuntru decît pe dinafară, care Își schimba Încet forma, creștea În coridoare, galerii și mansarde imposibile, scări nesfîrșite ce nu duceau nicăieri și scotea la lumină Încăperi obscure ce apăreau și dispăreau de noaptea pînă dimineața, Înghițindu-i pe imprudenții ce pătrundeau În ele, pentru ca nimeni să nu-i mai vadă vreodată. Ne-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
a-i da ascultare. M-am strecurat pînă În dreptul scării principale. Nu exista nici o urmă din umbra lui Fumero, nici din pașii lui. Se oprise undeva În beznă, nemișcat. Răbdător. M-am retras din nou pe coridor și am ocolit galeria de Încăperi pînă la fațada principală a vilei. Printr-o fereastră mare, acoperită de gheață, se răsfrîngeau patru fascicule de lumină albastră, tulburi ca o apă stătătoare. M-am apropiat de fereastră și am putut vedea o mașină neagră, parcată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]