13,179 matches
-
al minciunii. Am trăit - ca niciodată până acum - sentimentul imensei minciuni în care mă scald. A mea personală, a familiei mele, a celor din preajmă și, în mod cu totul grețos, al imensei minciuni din țară. O Românie clădită pe minciună mi se relevă țara mea, privind-o acum, la ani mulți de viață. O lespede ca de mormânt, minciuna acoperă timpul meu și al țării și, uimitoare, cu puteri miraculoase, viața totuși irupe, se trăiește. La câtă mizerie morală este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
familiei mele, a celor din preajmă și, în mod cu totul grețos, al imensei minciuni din țară. O Românie clădită pe minciună mi se relevă țara mea, privind-o acum, la ani mulți de viață. O lespede ca de mormânt, minciuna acoperă timpul meu și al țării și, uimitoare, cu puteri miraculoase, viața totuși irupe, se trăiește. La câtă mizerie morală este în noi, la câtă perfidie ne hotărăște viețile, la câți borfași hotărăsc în numele nostru, recunoscând cu cinism din când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
să mintă, m-am îndoit de părinții mei, mi-am oropsit fratele și multe, multe alte ispite m-au încercat și nu le-am putut ține piept. Mi-a fost frică și din frică am tăcut, am lingușit, am spus minciuni care să-mi fie de folos, m-am lăsat învins de îndoieli și de șovăieli. Am trăit în rău și nu am făcut nimic spre a mă salva. Nu am încetat însă să cred în Dumnezeu. Nu am ocolit Biserica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
a lui Liviu Rebreanu. Abia acum văd că a murit la 59 de ani. Eu am pornit spre ei. Ce-am dat eu, într-o viață mistuită de aiureli? Întorcându-mă la gândul de început, am trăit un an al minciunii. Al minciunii relevate. Voi ști s-o îndur? Voi ști s-o ocolesc? Voi ști măcar acum, în acești ultimi ani pe care îi mai am, să-mi urmez drumul pe care îl simt al meu? Nu am ucis. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Liviu Rebreanu. Abia acum văd că a murit la 59 de ani. Eu am pornit spre ei. Ce-am dat eu, într-o viață mistuită de aiureli? Întorcându-mă la gândul de început, am trăit un an al minciunii. Al minciunii relevate. Voi ști s-o îndur? Voi ști s-o ocolesc? Voi ști măcar acum, în acești ultimi ani pe care îi mai am, să-mi urmez drumul pe care îl simt al meu? Nu am ucis. Nu am învinovățit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
atunci am mai reușit să trec în paginile care, de ce să n-o recunosc, m-au chinuit scriindu-le, dar și multă bucurie mi-a adus scrisul lor? Pot eu spune că sunt, într-adevăr, ale mele? Nu sunt o minciună? N-a vorbit băutura, doar? Mai ales, mă rușinez de unele pagini rele, mai aspre. Aparent curajoase. Dar era curajul meu sau era doar provocat de băutură? Astfel de întrebări, de frământări știu că sunt puerile. Nimeni nu m-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
acelor vremuri. Altele, și mai multe, par false, forțate, cele datorate unor autori care încearcă să „reconstituie“ acei ani și, mai ales, să judece acea vreme. Ghicești în acest fel de scrieri tonul fals, găunos al vechilor deprinderi propagandistice. Al minciunii propulsate prin lozinci, locuri comune și nesfârșite repetiții. Cei care au trăit și pot spune cum a fost sunt din ce în ce mai puțini. Cei care nu cunosc, dar judecă sunt din ce în ce mai mulți, mai fără de trecut și îmbuibați cu locuri comune. Rămâne, autentică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
a fi greșit sau de a se fi înșelat, de a recunoaște că poate au fost păcăliți, la rându-le păcălind pe alții. Nu știu, mai ales, să tacă. Nu au blândețea poveștilor, liniștea simplei narări. Scriu din uitare și minciună. Falsificând a doua oară o realitate denaturată. Cei care într-adevăr au suferit sunt iertători, au tonul acesta firesc al povestirii pentru că, neuitând, au iertat. Când încep să facă și ei „memorialistică“ vindicativă, acuzatoare, se ghicește imediat nota falsă. Amuzantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
știu din ce experiențe ale strămoșilor s-a sedimentat, dar ea trăiește în mine. Și în mulți dintre noi. De aici ușurința complicităților, a dezicerilor, a șovăielilor. În fond, cred, tot un fel de teamă reprimată sub această funciară neîncredere. Minciună. A început să-mi povestească ce văzuse. Cum venise mașina. Cum coborâseră milițienii, cum omul acela se opusese, cum se agățase nevastă-sa de el, cum au lovit-o, cum a rămas în zăpadă acolo, în fața porții, leșinată, cum s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
scăpat. Unii au și plecat din țară. Eu am rămas. Și ca mine, mulți, mulți alții. Cu sufletul mutilat, îndobitocit de fel și fel de spaime. Crezând în spusele lor. După cum, peste ani, când și eu am început a scrie minciuni și prostii, poate alți nevinovați au crezut în balivernele mele. Nu am fost în situația de a scrie prea multe sau prea grave. Dar de scris le-am scris. Din acea credință cu care am fost îndobitocit în anii tineri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
creat astfel o rentabilă afacere patriotică. De la meseriașii care împodobeau vitrinele prăvăliilor și până la maeștrii pavoazărilor și discursurilor naționale s-a închegat o confrerie atotputernică. Și poemele. Și montajele. Și fotomontajele. Și tușele. Și retușările. Portretele pictate. Panourile gigantice. Grandoarea minciunii intens colorate, pretutindeni afișate. Fonduri erau cu nemiluita. Pe seama unor bieți copilași care tremurau în izmene, fote, bundițe și opinci ca să iasă cântecelul sau dănsulețul bine se agitau bine plătite șleahta specialiștilor în tocat bani și armia lihnită de profitori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
lucruri acum, când viața mea se apropie de sfârșit. Când se desprinde de mine, întrupându-se într-un text oarecare. Unul din multele texte ale Lumii, a cărui singură îndreptățire este aceea că pare adevărat. Textul acum mă izbăvește de minciunile umbrelor printre care trec, dăruindu-mi iluzoria sclipire a timpului în care am fost scris. Coborârea mea în text este doar această fascinantă chemare a unei lumini care abia acum începe a se învăpăia, incandescentă. A început, o simt cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
puroiul de altădată. Din textul grozav al turnătorilor de odinioară ei încearcă să alcătuiască acum un text al adevărului. Un text mincinos, pentru că-i făcut din frânturi, din petice, cu multe goluri și semne de întrebare. Un text al altei minciuni. Un text construit fără har, fără umor, fără talent, fără conștiință. Un text paralel vieții, parodiind-o, în cel mai bun caz. Atunci, despărțindu-mă de Vichi, am făcut-o tot din acest sentiment de frică și repulsie față de textul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Un text construit fără har, fără umor, fără talent, fără conștiință. Un text paralel vieții, parodiind-o, în cel mai bun caz. Atunci, despărțindu-mă de Vichi, am făcut-o tot din acest sentiment de frică și repulsie față de textul minciunii. Mi-a prezentat într-o bună zi un unchi de-al ei care prin ’37-’38 lucrase la cenzură. Apoi fusese dat afară. Simpla rostire a cuvântului cenzură îmi stârnea frisoane de spaimă. Știam prea bine ce era cenzura, cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
condiție duplicitară a textului care încerca să ordoneze vieți, destine, istorii. Frica mea căpătase dimensiuni precise. El m-a învățat, cum nu reușiseră alții, să trăiesc duplicitar, ca într-un joc, fără a ști încotro mai era adevărul, încotro era minciuna. Am lăsat toate să se amestece și să mă azvârle, ca pe un fir de paing, în toate părțile. Așa am ajuns, pentru câțiva ani, în refugiul de la „Geamandura“... Despărțirea de Vichi credeam că a însemnat suferința trupului meu. Despărțindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
călăi. Am încercat să cred în dezvinovățirea lor. Am găsit chiar temeiuri de a le înțelege și justifica ticăloșia. Am continuat să cred că dușmanii sunt încă cei morți în temnițe. Amintirea lor încă mă înfricoșa. Nu am înțeles că minciuna încă îmi stăpânea sufletul, gândurile, faptele. Nu am știut niciodată de care parte este adevărul. Și nu am avut curajul să-l caut. Mă îngrozea doar gândul că l-aș putea descoperi într-o bună zi de unul singur. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
de după patru-cinci decenii, dacă nu și mai mult, de la consumarea faptelor. Un univers, acela al cenzurii, la urma urmei, grețos. Al inșilor duplicitari, siliți să slujească unui regim pe care-l vedeau găunos și totuși trebuiau să-l apere, cultivând minciuna. O duplicitate nu numai a lor, desigur, dar cultivată de ei, șlefuită de ei și transmisă, prin fel și fel de vițe ale minciunii, și în anii comunismului. Cenzura comunistă nu diferea mult de cea carlistă. Poate motivațiile ideologice erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
să slujească unui regim pe care-l vedeau găunos și totuși trebuiau să-l apere, cultivând minciuna. O duplicitate nu numai a lor, desigur, dar cultivată de ei, șlefuită de ei și transmisă, prin fel și fel de vițe ale minciunii, și în anii comunismului. Cenzura comunistă nu diferea mult de cea carlistă. Poate motivațiile ideologice erau altele, dar esența rămânea aceeași. Măsluirea realității, minciuna propagandistică, programată și cultivarea mitului unui conducător atoateputernic, binecuvântare pentru un popor amărât și o nație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
dar cultivată de ei, șlefuită de ei și transmisă, prin fel și fel de vițe ale minciunii, și în anii comunismului. Cenzura comunistă nu diferea mult de cea carlistă. Poate motivațiile ideologice erau altele, dar esența rămânea aceeași. Măsluirea realității, minciuna propagandistică, programată și cultivarea mitului unui conducător atoateputernic, binecuvântare pentru un popor amărât și o nație mereu amenințată grozav din toate părțile. Întru salvarea bieților oropsiți, venea mereu eroul providențial, adus de Dumnezeul nației cu avionul (Carol II) sau propulsat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
despre ce e vorba În cartea asta, Îi scuipă el În față cu brutalitate. Îmi răspunzi sau trebuie să te biciuiesc, cum ai făcut tu cu mine? - E o carte de istorie... șopti celălalt. Istorie veche... Și aventuri... - Adevăr sau minciună? - Nu știu prea bine... Cred că nimeni nu știe. - Îmi place istoria, afirmă Oberlus În timp ce punea cartea pe fundul unui lădoi pe care-l umplea cu lucrurile care-l interesau. Îmi plac toate cărțile... mai puțin Biblia... Ia te uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
Se simțea fericită plătind pentru răul pe care-l făcuse, la fel ca penitentul care duce În cîrcă o cruce grea la procesiunile din Saptămîna Patimilor sau călugărul care se autoflagelează În fiecare dimineață cu ciliciul. De aceea era o minciună, iar ea știa asta. Confuză, descoperea că, În adîncul ființei sale, nu era fericită pentru că se achita de o datorie fiind nevoită să Îndure fără să crîcnească cele mai de neconceput vexațiuni, ci că acea fericire izvora din respectivele vexațiuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
de bine că nu mă deranja, că se lăsaseră convinși să fie sinceri. Cred că tata, un adept al onestității, își dădea seama și că, dacă păstrau secretul în privința plimbărilor, aș putea să îmi amintesc de unele dintre ele, iar minciuna lor ar fi demascată și nu aș mai putea avea niciodată încredere în ei. Și acum toate astea mă copleșeau într-o clipă. Brusc, eram sigur că-l vizitasem pe Ben noaptea trecută. Dispoziția relativ calmă în care coborâsem scările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
mesei mele de toaletă. —Ești bine, mamă? a spus. Tata se-ntoarce? Nu știu, draga mea, am zis abia perceptibil. Cum se comportă oamenii în situații ca asta? Sally n-a fost niciodată un copil care să accepte cu ușurință minciunile de alinare; mereu a fost mult prea deșteaptă că s-o pot eu păcăli cu obișnuitele clișee de reconfortare. Avea să vadă în scurt timp dincolo de tot ce puteam eu inventa ca să fac lucrurile să pară mai bune decât erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
știi la ce oră am terminat io? am zis. — Te-am întrebat de dimineață în care tură ești, Stacey, zice el încet de tot. Nu mai ții minte? — Bine, am terminat mai târziu. Nuș’ de ce mă face să zic mereu minciuni, da’ ceva din felu-n care mă-ntreabă mă face să vreau să-ndrept lucrurile când nu trebe. Nuș’ de ce. N-am nimica de care să-mi fie rușine. Ah, apropo, am zis io pe față, după atâta exersat, îs însărcinată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
întâmplă are un scop știut de Dumnezeu. Primește-le pe toate și smerește-te căci, inima înfrântă și smerită, Dumnezeu nu o va urgisi. Dacă sufletul tău este sănătos și curat înaintea lui Dumnezeu, cu nimic nu-l pot vătăma minciunile omenești, nici cele drăcești. Omul rămâne ceea ce este, nu ceea ce spun oamenii despre el. Prin ceea ce spune despre alții, omul dă mărturie despre sine însuși. Nu te mâhni și nu te consuma apărându-ți cinstea de cei fără de cinste, fiindcă
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]