10,752 matches
-
emulsii, suspensii, soluții de diverse materii, deci pot fi considerate soluții nutritive. Astfel plantele nu au nevoie de rădăcini. Există alge (dinoflagelatele) care înoată activ, ca animalele! Animalele acvatice la rândul lor pot trăi toată viața fixate pe un substrat, hrănindu-se și respirând cu hrana și oxigenul adus de curenții de apă ("hrănire prin filtrare") și tot prin apă pot face schimburile sexuale și se pot răspândi larvele.... De aceea, în ape diferența plante / animale nu este așa de clară
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
Porțile de Fier, depunând icrele în tot cursul fluviului, în locuri adânci, cu fund pietros și nisipos (mai-iunie); către toamnă, cea mai mare parte dintre adulți și tineri se întorc în mare, unde ierneaza la adâncime în grupuri mici. Se hrănește cu moluște, crustacei și pești mici. Trăiește circa 45 de ani și chiar mai mult. Cu morunul dă hibrizi. Se pescuiește cu carmace și paragate, atât pe fluviu, dar mai ales la gurile lui. Nisetrul este un pește răpitor din
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
mare. Delfinul comun poate ajunge la dimensiuni de 2,3 până la 2,6 m și poate cântări până la 135 kg. Delfinul comun cu rostru scurt este relativ mai greu și are înotătoarele mai mari decât cel cu rostru lung. Se hrănește cu calamar și cu peștișori mici. Trăiesc în grupuri de maximum 150 de indivizi. Viteza maxima este de 40 km/h. Sunt ihtiofage și vânează în grup. În Marea Neagră există o populație în sudul litoralului românesc și alta în nord
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
de vară, viermii-de-foc emit nori de icre și spermă în punctul maxim al fluxului o performanță declanșată de luna plină. Perișorii ca niște harpoane, plini cu o neurotoxină, protejează viermii, care locuiesc în recifele din apele puțin adânci și se hrănesc cu crustacee și anemone. Hawaiienii numesc acest vierme "aha huluhulu", adică "șiretul păros". Fără îndoială, rechinii au o problemă de imagine. Privirea fixă, de ucigaș în serie, grimasa obscenă a dinților încovoiați, frenezia sângeroasă cu care se hrănesc nu este
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
și se hrănesc cu crustacee și anemone. Hawaiienii numesc acest vierme "aha huluhulu", adică "șiretul păros". Fără îndoială, rechinii au o problemă de imagine. Privirea fixă, de ucigaș în serie, grimasa obscenă a dinților încovoiați, frenezia sângeroasă cu care se hrănesc nu este de mirare că sunt greu de iubit, și asta de când îi știm. Iar scriitorii nu le-au susținut întotdeauna cauza. "Prădătorul palid al cărnii oribile" scria Herman Melville despre rechin -, cu "gura lui ca o cavernă cu dinți
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
pentru viață, în mod firesc se pune întrebarea: care este rezistența organismelor în condițiile lipsei apei? 9.Cămilele traversând deșertul își pot produce aproximativ 40 l apă prin oxidarea grăsimilor ce se găsesc în cocoașă. În condiții normale, cămila se hrănește însă cu plante verzi, ce conțin multă apă. 10.Se cunosc insecte ce iau apa de la vegetale uscate dar higroscopice (absorb umiditatea din aer). 11.Rozătoarele din deșerturi pot trăi în absența apei consumând doar ierburi, scoarță de copaci, frunze
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
scoarță de copaci, frunze uscate. În captivitate apa este procurată pe cale endogenă adică prin oxidări celulare, reușind să trăiască fără să bea chiar 6 luni. 12.Carnivorele care au nevoie imediată de apă, pentru a-și elibera reziduurile azotoase se hrănesc cu erbivore ale căror țesuturi conțin multă apă. 13.Omul s-a adaptat la condițiile mediului înconjurător. Populația nomadă a deșerturilor consumă o cantitate mai mică de apă decât populația sedentară. 14.Se cunosc și plante care au o rezistență
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
practicat mai apoi. Dacă se vrea să se regăsească o metodă și o inspirație comune, subînțelese unor profiluri variate, ele nu pot fi evidențiate decât prin recurgerea la o tradiție a studiilor religioase, așa cum este cea, În buna tradiție italiană, hrănită de filologie și erudiție, capabilă totodată să transforme lectura riguroasă a documentelor În elaborate sinteze istorice atente la specificul datelor religioase. 5. IDENTITATE ȘI TRADIȚIETC "5. IDENTITATE ȘI TRADIȚIE" Fie că aparține unui trecut deja Îngropat, fie că, având rădăcinile
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
sub aspect estetic. În concluzie, susține Leroi-Gourhan (1965), se poate afirma că oamenii paleoliticului au reprezentat În peșteri: 1) cele două mari categorii ale ființei umane, 2) simbolurile lor corespondente, masculin și feminin, și 3) simbolurile morții animalelor care Îl hrănesc pe vânător. Unele grote, complicate și adânci, constituie efectiv sanctuare În ale căror părți centrale sistemul pare a fi exprimat de un grup de simboluri masculine poziționate de jur-Împrejurul principalelor figuri feminine, În timp ce În alte zone simbolurile masculine sunt singure, ca și cum
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
din a cărui gură se nasc zeii. Cel care a creat aerul pentru vite și pomul cu fructe pentru oameni; cel care face să trăiască peștii În râu și păsările În văzduh; cel care dă suflare În ou și care hrănește odrasla viermelui. Cel care face să trăiască țânțarii, viermii și puricii; cel care le dă șoarecilor din ascunzători ceea ce au nevoie și care hrănește păsările În pomi (Papirusul din Bulaq, nr. 17). Un alt imn, sculptat pe o stelă de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
trăiască peștii În râu și păsările În văzduh; cel care dă suflare În ou și care hrănește odrasla viermelui. Cel care face să trăiască țânțarii, viermii și puricii; cel care le dă șoarecilor din ascunzători ceea ce au nevoie și care hrănește păsările În pomi (Papirusul din Bulaq, nr. 17). Un alt imn, sculptat pe o stelă de doi frați sculptori, Horusxe "Horus" și Suti2, se adresează zeului numindu-l „mamă binefăcătoare a zeilor și a oamenilor”, cu un limbaj plin de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
află prezența și voința divină: Tu care faci ca sămânța să fie roditoare În femei, tu care creezi sămânța În bărbați, tu care faci să trăiască fiul În pântecele mamei sale și Îl liniștești ca să nu plângă, tu care Îl hrănești pe cel care este Încă În pântece, tu care dăruiești aerul pentru ca tot ceea ce creezi să trăiască! Când coboară din pântece pe pământ, În ziua nașterii, tu Îi deschizi gura ca să vorbească și te Îngrijești de nevoile sale. Când puiul
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
asiro-babilonieni, este cea (cf. subcapitolele 3.2 și 5.3a) conform căreia omul a fost creat pentru a munci În locul zeilor: concret, pentru a-i sluji prin actele de cult, considerând, pe baze antropomorfe, că aceștia au nevoie să se hrănească (să mănânce și să bea) zilnic, asemenea oamenilor. După cum se va vedea mai jos (cf. subcapitolul 4), practicile cultuale sunt variate și articulate. 2. Templele și casele de culttc "2. Templele și casele de cult" În religia mesopotamiană de o
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
desfășurau faptele eroilor, iar faptele, praxeis, erau adevăratele protagoniste formale ale mitului, așa cum avea să recunoască mai târziu Aristotel 1, În timp ce personajele puteau fi schimbate Între ele. Foarte adesea este vorba despre istorii Înfricoșătoare și sângeroase, În care tații se hrănesc de-a dreptul din carnea fiilor, ca Thyestes sau Tereusxe "Tereus", aproape repetând schema povestirii hesiodice În care Cronosxe "Cronos" Își Înghite fiii, pentru a nu fi detronat. Sau fiii sunt cei care Își ucid tații și se căsătoresc cu
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ordonată a funcțiilor atribuite fiecărei zeități, analoagă inevitabilei ierarhii care contribuia la menținerea ordinii În cetăți. În Odiseea (XX, 66-75), Afroditaxe "Afrodita", Heraxe "Hera", Artemisxe "Artemis" și Atenaxe "Atena" participau deja la modelarea vieții fiicelor lui Pandarosxe "Pandaros": Afrodita le hrănea cu brânză, miere și vin, urcând apoi În Olimpxe "Olimp" ca să Îi ceară lui Zeusxe "Zeus" „nunți Înfloritoare” pentru ele; Hera le dădea frumusețea și prudența; Artemis statura, iar Atena le Învăța să realizeze „lucruri minunate”. Transferate În cetate, aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Semnificația” acestui ritual și, În general, a sacrificiului roman de animale constă așadar În ofranda măruntaielor (porrectio extorum) și În recurentul model „R dat D” a majorității unităților cultuale. Printr-o reproducere mimetică, ritualul reflectă niște acte: a dărui, a hrăni, a mânca. Semnificația ritualului nu stă, așadar, În ucidere, În sânge, În frică și În triumf. b) Interpretarea ritualului Romanii din secolul al II-lea formulau cu următoarele cuvinte scopurile pe care țăranul lui Cato voia să le atingă prin intermediul
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
mișcare, gesturi, cuvânt, cooperarea cu ceilalți sau numai prin faptul de a privi sau nota ritualul pentru cititorii viitori. Cea mai mică unitate cultuală a acestui ritual pune În scenă, cu diferite variante, actul de a oferi și de a hrăni. Ritualul este o reflectare mimetică a relațiilor importante ce subzistă În societate și Între om și natură. Lumea simbolică a ritualului reunește diferite nivele, punând În act: - Începutul unei lucrări anume (culesul recoltei); - autoritatea și ordinea (pater familias, familia); - incorporarea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
a ritualului reunește diferite nivele, punând În act: - Începutul unei lucrări anume (culesul recoltei); - autoritatea și ordinea (pater familias, familia); - incorporarea unei serii ordonate de acțiuni (actiones); - reflecția mimetică asupra unor elemente fundamentale ale societății romane (a oferi și a hrăni)1. Integrarea rituală care se realizează aici Înseamnă că (a) economia (producerea hranei și a animalelor), (b) religia (dăruirea acestor bunuri) și (c) hrana (masă) sunt reunite toate Într-o acțiune simbolică. c) Teologia sacrificiului Romanii sacrificau animale și, din
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Civilizația romană este faimoasă pentru cunoscutul ei potențial de violență interioară și exterioară. Însă ucigând animalele, romanii au elaborat nu violența 3, ci mai curând niște realități simple, lipsite de spectaculozitate, dar esențiale pentru viață: faptul de a dărui, a hrăni, a lua masa În comun. În sacrificiul roman, moartea animalului jertfit este un fapt, nu un factor (Yerkes, 1952, p. 5). 4. ISTORIA INTELECTUALĂ A RELIGIEI ROMANETC "4. ISTORIA INTELECTUALĂ A RELIGIEI ROMANE" 1. Mit („fabula”), literatură, artătc "1. Mit
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În Kellens-Pirart, 1988, pp. 22 sqq., 35), pentru că se va Încerca, aproape inevitabil, deposedarea acestor texte de orice referire posibilă la o realitate concretă, preferându-se, În locul istoricului, emblematicul, simbolicul, miticul (Kellens, 1991a, pp. 64 sqq.), din care ritul se hrănește natural și intrinsec. Aceeași escatologie va fi simțită ca fiind legată intim de rit (M. Molé, H. Humbach, J. Kellens), deși cu diferite nuanțe și maniere, cu riscul, denunțat de mai multe ori (Duchesne-Guillemin, 1961; Widengren, 1968, pp. 112 sqq
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În religiozitatea populară. Acestora li se adaugă creaturi fabuloase, care aparțin mediului animal și uneori semiuman, ca, de exemplu: pasărea Sa¶naxe "Sae>na" (Yașt 12, 17; 14, 41; În limba pahlavi, S¶n murw; În persană, Sșmurgh) care Își hrănește puiul (Marele Bundahișn XIII, 23) și care a avut un loc important În arta figurativă sasanidă (Ghirshman, 1962, pp. 219, 226, 228 și figg. 260, 271, 272, 275, 276) și În epica persană (cf. Boyce, 1975a, pp. 88 sq.); peștele
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
și cerul se vor uni; lumea va fi transfigurată; trupurile vor fi luminoase și strălucitoare; tenebrele vor fi dispărea; focul va arde fără fum; bărbații și femeile vor putea să se unească fără să procreeze și nu se vor mai hrăni cu carne etc. Timpul limitatxe " Timpul limitat" va evolua spre Împlinire, Într-o dezvoltare care nu va mai fi ciclică, ci liniară (Eliade, 1949, pp. 186, 187, 191, 192 și 101 sqq.; Gnoli, 1980, pp. sqq.). Desigur, este, semnificativ faptul
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
care se Încheie cu consumarea acestei băuturi, după recitarea celor șaptezeci și două de capitole din Yasna; focul, principala manifestare a puterii divine, simbolul lui Așaxe "Așa", element esențial În viața domestică și rituală, acesta este important pentru casă, protejează, hrănește, este izvor de căldură și lumină, judecător și instrument pentru ordalii - prin flacăra și metalul topit vărsat pe piept -, fiind calea pe care ajung jertfele și rugăciunile În lumea divină. Kustșg-ul, care strânge pe talie o cămașă albă (sadre), este
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Grecia se Întâlnesc jertfe umane chiar În plină epocă istorică: În zonele periferice ale lumii grecești se practica un sacrificiu cu caracter de ispășire, În care victima, indiferent dacă Își dădea sau nu consimțământul, era un sărac, care, după ce era hrănit timp de un an pe cheltuială publică, era Încărcat cu toate păcatele orașului și ucis cu barbarie. Hipponax vorbește despre acest rit ca despre unul foarte bine cunoscut cititorilor săi. Chiar și la Roma, În plină epocă istorică, se mai
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ver sacrum. Alții Înțeleg „sacru” cu sensul de „scelerat” și „sacrileg”. În orice caz, expresia Își are originea Într-un obicei al galilor. De fiecare dată când locuitorii din Marsilia erau loviți de ciumă, un sărac se oferea să fie hrănit un an Întreg, cu cea mai bună hrană, pe cheltuială publică. Apoi, acesta, Împodobit cu ramuri și veșminte sacre, era purtat prin tot orașul, Însoțit de blesteme, pentru ca astfel să ia asupra lui toate păcatele cetății, iar apoi era aruncat
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]