11,916 matches
-
ajutor nu avea să vină de nicăieri. Dar rezistau. Respingeau scările de asalt care ajungeau pe metereze, lansau cu precizie săgeți care făcuseră ca apropierea de ziduri să fie, pentru mulți ieniceri, un act de sinucidere, erau Întotdeauna acolo unde turcii păreau a fi reușit să facă o breșă. Se Încercaseră infiltrări de noapte, atacuri de zi, se folosiseră tunuri și catapulte. În mod normal, nimeni nu mai putea fi În viață dincolo de ziduri. La o presiune asemănătoare, Constantinopolul căzuse. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
ce se va Întâmpla. - Cred că nu Înțeleg, Înălțimea voastră... - Termenul corect este „luminăția voastră”, dar Înțeleg că detaliile de etichetă te pasionează mai puțin. Știu multe lucruri despre tine, căpitane Oană. Și, chiar dacă nutrești un dispreț profund pentru noi, turcii, trebuie să știi că te prețuim, pe tine și pe voievodul tău, mult mai mult decât o fac majoritatea creștinilor. - Nu s-ar zice... mormăi Oană. - Dar nu confundăm prețuirea cu pacea. Înaintarea noastră spre Apus a fost prea mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
curs de a deveni o nouă provincie otomană. Vom lăsa aici un pașă, care va guverna, și garnizoane care vă vor apăra de dușmani. Căpitanul nu se putu abține să nu zâmbească. - Garnizoane care să ne apere? De cine? De turci? Înălțimea voastră are un dar deosebit al umorului negru. Apreciez această calitate. Cred, totuși, că ma aflu aici cu un scop. Scopul acesta Îmi scapă. Sultanul bătu de două ori din palme. În cort intrară doi dintre gardienii de afară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Încotro? Întrebă Erina, Încă nevenindu-i să creadă să evadarea reușise. - Bună Întrebare. Cred că știu unde se află acum voievodul. Dar nu știu unde se va afla peste două zile. Oricum, prea multe variante nu sunt. Toată țara e sub controlul turcilor, mai puțin cetățile și munții. La cetăți nu putem ajunge, căci se află sub asediu. Ne rămân munții. 14. Întâlnirea 15 august 1476, Păltinoasa, Valea Moldovei Oastea voievodului trecuse dinspre Humor spre Ilișești, fără să iasă din umbra codrilor. Detașamente
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Spătarul porni să execute ordinele. Lângă Ștefan rămase doar Alexandru, care murmură, parcă pentru el, dar suficient de tare ca să audă și voievodul: - Căci acesta e, până la urmă, umorul Humorului. Omorul. Limba românească e plină de capcane... - Pe care un turc n-are cum să le Înțeleagă, Alexandru. Asta voiai să spui, nu? - Oarecum... - Observ că nu ești doar un pictor de viitor, ci și un lingvist eminent. - Eminent, nu. Poate... iminent. Cum e și atacul spahiilor asupra micii cavalerii moldovene
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Eminent, nu. Poate... iminent. Cum e și atacul spahiilor asupra micii cavalerii moldovene. Pe dealul care cobora spre șleahul Sucevei, detașamentul călăreților moldoveni atacase coloana spahiilor și, Înainte ca aceștia să organizeze apărarea, se retrăseseră. Fără să stea pe gânduri, turcii porniră În urmărire. După un galop de aproape o mie de pași, voievodul dădu semnal arcașilor. Dușmanii intraseră În raza de acțiune a săgeților. În Întunecimea pădurii, vânătorii domnești conduși de comisul Tudor Jurj așteptau cu neliniște ordinul de atac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
la porunca voievodului, conduse de spătarul Costea. Oșteni noi, tineri, din care puțini cunoscuseră gustul amar, de sudoare și de sânge, al primei bătălii. Dar ei, vânătorii domnești, erau elita cavaleriei moldovene. Ei, și nu altcineva, trebuiau să arate că turcii puteau fi Învinși. Lângă linia vânătorilor se auzi un tropot ușor. Comisul Jurj Întoarse privirile, uimit. - Măria ta... Călăreții Întoarseră și ei capetele. Într-adevăr, Ștefan plecase de la postul de comandă din centrul oștirii și venise printre ei. În jurul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
simt până În podul palmei, de parcă m-aș bate chiar eu... Erina privi În depărtare, apoi În jurul lor. - Așa e... E o bătălie, pe dealurile Ilișeștilor... Dar În fața noastră, pe șleahul Sucevei și pe poteci, se strecoară o armată Întreagă de turci... Căpitanul se gândi câteva clipe, Încercând să refacă, din fragmentele de informații pe care le avea, tabloul acelui Început de zi. Rătăciseră zile Întregi spre Bradu Strâmb, apoi, după spusele sătenilor de la munte, pe urmele voievodului. Iar acum ajunseseră aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
aceste gânduri albe. Făcu semn gărzii să readucă armele În teacă. - Lasă-ne singuri! porunci Mahomed. Generalul se Înclină și Întoarse calul. Privi spre pădurile dinspre Apus, unde se retrăsese mica oștire a lui Ștefan. Era o poziție proastă pentru turci, dar numărul lor era covârșitor. Prinderea voievodului nu putea lua, de acum, mai mult de două ceasuri. Era, totuși, neliniștit. Apariția Marelui Maestru la doi pași de sultan arăta că acesta era vulnerabil. Cum se putuse, oare, Întâmpla? - Ce cauți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
reflex, dictat de teamă sau de iminența ciocnirii, și strigă și el, unindu-și vocea cu a celor o mie de călăreți pe care Îi conducea. Cuvântul „Moldova” umplu dealurile și pluti peste păduri, aruncat Înapoi de ecou. Îl auzeau turcii, Îl auzeau răzeșii care intrau În dispozitiv de apărare În spatele voievodului, Îl auzeau, poate, oștenii care luptau departe, pe meterezele Cetății de Scaun. Iar apoi urmă infernul. Achingii se năpustiră spre moldoveni, ieșind cu miile din partea de sud a pădurii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
iataganul. Lovește. Alexandru se Întoarce pe spate și blochează lovitura. Are În mâna stângă un buzdugan și cu dreapta a ridicat spada. - Doamne-ajută... a găsit buzduganul... - Rupe iataganul achingiului. Se ridică Într-un genunchi Îi și repede buzduganul În frunte... Turcul e zdrobit. Alți doi se aruncă spre el. - Blochează cu spada... șopti Oană. - Blochează atacul cu spada și lovește cu buzduganul. Îi doboară unul după altul... Revine Între vânători... peste două sute de achingii, cred... Cinci atacă... nu... cad loviți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Trec printre achingii... nu angajează lupta... galop... galop... Alexandru e târât de ambele brațe, În josul luminișului. Amir râmâne nemișcat... Mongolii trec de bariera spahiilor și galopează ca nebunii spre Amir. Un pâlc de achingii e În calea lor. Îl zdrobesc. Turcii sunt călcați În copitele cailor. - Vântul... spuse, deodată, Oană. S-a pornit vântul. Vine furtună... Erina ridică privirile. Era adevărat. Un vânt puternic pornise din senin. Iarba era culcată la pământ. Vântul creștea repede În intensitate. Nu se vedea nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
limba turcă. Așadar, Mahomed Îl aștepta. De aceea fusese lăsat În viață. Achingiul mai spuse ceva, dar cuvintele se auzeau din ce În ce mai greu. Vuietul furtunii acoperea totul, iar puterea vântului speria caii, care refuzau să mai Înainteze. Vântul bătea exact din fața turcilor, ajutând În schimb cavalerii Ordinului scutului și spadei În șarja lor nebună de salvare a lui Alexandru. În urma lor porniră și călăreții din centrul armatei moldovene, cu poruncă să oprească grupul masiv de spahii care se ivise În față. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Întoarseră la el, venind parcă din mari depărtări. Apărătorii trecuseră de zidul achingiilor. Totul se derula cu repeziciune. Umbra dispăruse. Toți atacatorii uciși. Cornul călăreților de Timiș sunând de undeva din păduri porunca voievodului „Gruparea pentru atac pe flancul drept!” Turcii retrăgându-se Încet, parcă neînțelegând ce se Întâmplă. Mongolii descălecând În jurul lui Amir. Și, deodată, lângă umărul lui drept, vocea pe care și-o imaginase de mii de ori, pe care n-o auzise niciodată dar ar fi recunoscut-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
luptă inventată chiar de el funcționa cu totul altfel acum. Într-un fel, era firesc. Aceasta era ultima bătălie a Moldovei. Nici o altă oaste nu se mai putea ridica pentru eliberarea țării de otomani. Prin urmare, tot ceea ce știau deja turcii despre felul de a lupta al Moldovei era schimbat. Și, În sfâșit, sosi și ultimul semnal, care arăta că totul devenea absolut inexplicabil. Apărătorii În avangarda cavaleriei, atac În vârf de lance! Pietro lăsă frâul calului și Îl privi, siderat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
și ordine de repliere. Răzeșimea condusă de Ștefan cobora și ea, eliminând ultima rezistență a ienicerilor. Căpitanul ajunse și el În pădure, căutându-l cu privirile pe Ștefănel. Dar În hățișul codrului nu se puteau vedea decât umbrele hăituite ale turcilor Încercând să-și caute salvarea. Armata Moldovei cobora spre dealurile Sucevei, cucerind pas cu pas prima ei bătălie În fața sultanului. Răzeșii se Împrăștiaseră, În căutarea otomanilor care fugeau. Dispozitivul ordonat de Oană se fărâmița În bucuria victoriei. Și atunci, Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
ienicerilor, apoi ridicându-se, tăind capete și brațe. Gol În jurul voievodului. Arcaș otoman la marginea lizierei. Pietro!!! apucă să strige căpitanul. Pietro văzu arcașul și Înțelese. Scoase arcul de la spate și puse săgeata. Cele două săgeți porniră În aceeași clipă. Turcul căzu, străpuns În inimă de săgeata lui Pietro. Dar apucase să lanseze săgeata ucigașă. Oană Îi privi traiectoria, ca pe un blestem. Vârful ei luci umed În lumina roșiatică a soarelui care cobora peste păduri. Săgeată otrăvită... gândi căpitanul, paralizat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
de pași. Ienicerii În genunchi, așezându-și iataganele În fața lui Ștefănel și lipindu-și frunțile de pământ. Opriți lupta! strigă căpitanul. Copitele cailor trecând printre ienicerii neclintiți, gata să se lase uciși. Printre sutele de cadavre ale răzeșilor și ale turcilor. La cinci pași În fața voievodului, Ștefănel, cu același chip Împietrit, ambele mâini duse În față, ținând cele două săbii ușor Înclinate, ochii aproape Închiși, simțind orice mișcare din jur. Alexandru, apropiindu-se de el și neîndrăznind să-l atingă. Săbiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
urcat munții zi și noapte, mânați de nebunia acestui prinț ciudat. Mesaje veneau și plecau de la cartierul lui general. Știam că forțele otomane depășesc două sute de mii de oameni. Vlad avea sub comandă treizeci de mii, dar se avânta spre turci cu siguranța unui Hannibal care știe că poate distruge Roma dintr-o singură mișcare. Odată ajunși În munți, fostul voievod a redevenit ceea ce fusese: un extraordinar comandant. Grupuri de cercetare au fost trimise spre trecători. Din câte am aflat chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
o glumă. Oștenii celor doi voievozi aveau, Însă, În sânge, ritmul și forța marilor confruntări. Au atacat așa cum ar fi atacat cea mai puternică oaste a oricărui continent. Cu avântul marilor campanii și cu sentimentul marilor victorii. Eliberaseră Moldova de turci. Acum eliberau Țara Românească. Valul lor se rostogolea cu o forță pe care nimeni n-ar fi putut-o stăvili. Avangarda munteană a fost răsturnată În câteva minute. Laiotă și suita lor au fugit. Atacul, Însă, nu mai putea fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
dușmană. Puținele formațiuni care rezistau erau alcătuite din ieniceri. Dar au fost și ei zdrobiți de valul al doilea de atac, condus de Ștefan, cu o deschidere spectaculoasă a Apărătorilor comandați de Oană. Oștile au trecut peste rămășițele derutate ale turcilor și muntenilor, continuând galopul spre București. Nu auzisem de acest oraș, dar Vlad dorea să facă acolo noua capitală a Țării Românești. Sătenii ne-au ieșit În cale, cu pâine și sare pentru noul domnitor. Oștenii lui Laiotă au jurat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
și de oștenii Transilvaniei. Vedeam, În ochii lui Ștefan, visul Îndepărtat al unirii. De nerealizat În actuala conjunctură politică a Europei. Dar, poate, realizabil cândva. 17 septembrie. Trupele lui Vlad au măturat malul Dunării, eliminând toate cuiburile de rezistență ale turcilor. Ceea ce nu mă mai uimește deja. Acest voievod are o capacitate militară absolut extraordinară. Și un efect spectaculos asupra oștenilor. Uimitor este, Însă, altceva. Fregata căpitanului Morovan a intrat În Dunărea controlată de Țara Românească, iar cei doi frați Oană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
spune: ce poveste incredibilă... păcat că nu s-a petrecut, cu adevărat, niciodată. POSTFAȚA AUTORULUI Cât adevăr? Câtă ficțiune? Căpitanul Oană n-a existat. A existat, Însă, pârcălabul Oană, care, alături de pârcălabul Gherman, a căzut apărând zidurile Cetății Albe În fața turcilor. Figura lui apare În cronicile din vremea lui Ștefan, e preluată de Nicolae Iorga și apoi amintită de Barbu Ștefănescu Delavrancea, În Apus de soare. Aproape nici o legătură, deci, cu cartea de față. N-au existat, firește, nici cei apropiați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Veronicuță șirată și cochetă și ușurică și popoțică. 70 de mii de sărutări aș vrea și n-am nici una, nici una. Te mângâi eu dulce, te sărut cu drag, îți pup picioruțele și rămân ca totdeuna și pentru totdeuna al tău, Turc cinstit și amorezat, Emin aga“. Simțiți cum poate învia istoria, ba chiar literatura? rockin’ by myself Planoare muzicale Dumitru UNGUREANU Era în 1980. Mă întâlnisem în barul „Virtute“ cu un tip, Sică, figură celebră în zonă, boem desăvârșit, minte briliantă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2195_a_3520]
-
Peștera Liliecilor, în căutarea altei comori; pe drum, ca în basmele cu "încercările" eroilor, traversează o misterioasă (și periculoasă) pădure scufundată într-o mlaștină, trece pe lîngă Stînca Domniței căreia Bărzăunul îi inventează pe loc o legendă de pe vremea năvălirii turcilor în Moldova și ajunge la intrarea în peșteră, în pustiu și sălbăticie: și de această dată comoara rămîne a fi descoperită altădată, în "porțile de întuneric din inima Pietrei Domniței", dar în Peștera Liliecilor, Bărzăunul și ai săi găsesc oasele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]