11,098 matches
-
aceea, limitate la popoarele ce au trăit În imediată vecinătate. O situație diversă este cea a ,,popoarelor germanice”. Și de data aceasta studiul limbii ocupă un rol important, dar vecinătatea explică și numeroasele aspecte comune. Studiile care le sunt consacrate evocă adesea asemănări legate de viața trecută, dar cele mai evidente dintre ele apropie regiunile vecine, fiind deci vorba despre un rezultat nu al originii comune, ci al unei istorii comune. ,,Sud-Estul european” a condus nu numai la prezentări comparative, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
numitele orientări policy (de exemplu, cazul familiilor de imigranți, problema delincvenței, problema relațiilor interetnice etc.). Short, un exponent al perioadei de după război, deci al celei de-a doua Școli, contribuie printr-o abordare inedită: realizează o colecție a scrierilor clasice, evocând astfel stilul caracteristic al Școlii. Desigur, din această perioadă datează și alte lucrări, multe dintre ele biografii ale personalităților-cheie din Departament, inclusiv studii care privesc sceptic implicarea Școlii În probleme publice, evidențiind-o ca slugă a capitalismului (lackey of capitalism
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
Există date care indică faptul că violența În media trezește gânduri și emoții legate de agresivitate (Bushman și Green, 1990). Expunerea frecventă la scene de violență poate duce În cazul copiilor la stocarea scenariilor violente În memoria lor, ele fiind evocate În situații ulterioare dacă vreun aspect al situației originare, un detaliu oricât de nesemnificativ ar fi, este prezent (de exemplu, filmul The Champion, cu Kirk Douglas În rolul principal, folosit În experiment). S-a demonstrat că violența În media poate
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
mai sus menționate prin puternica ascensiune socială a copiilor, simultan cu o educație autoritară ce le-a fost impusă. Influența culturală a copiilor asupra părinților face parte din efectele de Întoarcere la mobilitatea socială (Attias-Donfut, 2000, 661). Asemenea efecte sunt evocate și de alte cercetări asupra vieții sociale (Bertaux și Bertaux-Wiame, 1987, 1988, 1996; Merllié, 1994). Acestea evidențiază legătura dintre influența reciprocă dintre părinți și copii și calitatea relațiilor ce se stabilesc Între ei. Legăturile strânse Înlesnesc comunicarea și difuzarea ideilor
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
și durata sa concretă. Generația e o realitate de ordin temporal, ea este imaterială și simbolică. Profund Înscrisă În ordinea socială, ea se Înrădăcinează În dimensiunea istorică constitutivă a ființelor Însele, În materialitatea lor. Este semnificativ faptul că, atunci când se evocă timpul vieții, referința la sine și referința la generația proprie sunt confundate (Attias-Donfut, 1988, 207-210 și 229). Între o viață și o generație se stabilește Întotdeauna o paralelă care nu ține numai de reperele pe care le oferă generația pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
că stabilirea adevărului asupra faptelor care nu mai sunt trebuie să se opereze prin alte mijloace decât aceea care țintește faptele ce se repetă la orice moment al duratei și care deci se pot manifesta din nou și chiar fi evocate de către noi atunci când ne place. Trebuie bine să ne Încredințăm că faptele, deși dispărute pentru totdeauna, constituie o realitate tot atât de neîndoielnică precum aceea pe care o avem Înaintea ochilor: căci, dacă nu ar fi așa, orice știință ar fi cu
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
complicată, dar ținând - până la un punct - de normalitatea umană, această stare a avut În comunism o existență plenară, marcând acțiuni și destine. Totalitarismul comunism a ridicat teroarea la strategie de stat, de pârghie sigură de directivare și manipulare. Autorul menționat evocă particularitățile societății totalitare, formele de manifestare a terorii, consecințele acesteia În plan individual și colectiv. Contextul comunist a creat diverse forme de reacții și de strategii care acum par a fi destul de stranii. Aurora Liiceanu, inventariind câteva dintre acestea, consumate
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
reunește contribuțiile Misiunii etnologice italiene În România (constituită În 1995) și ale altor câțiva etnologi/antropologi români și străini, Într-o aducere la zi privind problematica disciplinei la nivelul realităților etnografice din țara noastră. ,,Aducere la zi”, În acest caz, evocă de o manieră explicită mai vechile ,,prospecțiuni” ale unor antropologi străini În România, din anii ’60-’80, dintre care Marianne Mesnil, John Cole și David Kideckel semnează În volumul de față. Aportul mai multor generații de cercetători străini În studiul
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
avea să prilejuiască În anii ’90 un dialog Între istorici și antropologi (colaborarea dintre Carlo Ginsburg și Daniel Fabre este un exemplu În acest sens). Cum o atare temă de studiu intersectează și cu religia, și cu medicina, G. Pizza evocă apoi pe Ion Aurel Candrea, cu al său Folclor medical român comparat (1944), și Încercarea acestuia de a edifica o ,,știință etnoiatrică modernă”, printr-o ,,traducere a taxonomiei populare În grile anatomice și fiziologice clasice”. O altă analogie pusă În
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
comportă ca un ,,doctor” ce ,,prescrie terapiile potrivite”, spre ,,a recrea o ordine naturală și morală pierdută”. Fără a oglindi doar un anumit tip de practică antropologică sau o ,,problemă” de teren În stil monografic, lucrarea de față reușește să ,,evoce” și să ,,prospecteze” În egală măsură. Cunoașterea antropologică a societății românești contemporane se vădește astfel a fi ea Însăși un ,,proces”, o experiență a acumulărilor empirice și teoretice mai vechi sau mai noi, similar cu aspectele socioeconomice ale ,,tranziției” postcomuniste
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
universități, institute de cercetare, muzee, conferințe și publicații etc.) În lumea centralși est-europeană. Ca devenire istorică, antropologia socioculturală parcurge astfel drumul de la o scientia illicita sub regimul comunist la o disciplină novatoare și chiar ,,revoluționară”, după 1989. Mai mulți autori evocă Înfierarea antropologiei ca ,,știință burgheză” sau ,,imperialistă” În epoca de supremație ideologică a materialismului istoric (Josef Kandert și P. Skalník, Cehia, Lia Melikishvili, Georgia; vezi și Grażina Kubica, Cehia), situație similară cu statutul de ,,pseudoștiință burgheză și reacționară” a sociologiei
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
prin violarea intimității altuia, de a contraria și imobiliza, de a Îngrădi, de a petrifica dacă nu poate edifica. Într-o grilă de lectură freudiană, perversiunea ne apare ca o deviație, o regresiune sau o fixație asupra unui obiect care evocă un stadiu de dezvoltare infantil, o linie obsesională ce se asociază cu o conduită psihosocială distructivă și sterilizantă. Pentru a-și satisface fantasmele obsesionale, perversul are nevoie de alții, de un site public, de o coprezentă, el mobilizează, instituie „alianțe
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
bogăție nu este doar culturală, ea se convertește În capital simbolic și social. Cei doi autori mărturisesc și indispoziția lor, ca reprezentanți ai claselor mijlocii, de a nu fi putut avea acces la asemenea practici care fac distincția. Trebuie să evoc aici și sentimentele pe care le-am trăit personal În timpul lecturii acestei cărți, alternată cu reprize zilnice de baie TV, comparând „vipurile” ce se lăfăie pe ecranele românești cu personajele descrise În această carte. De la patronul de club de fotbal
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
a vrut să recunoască În aceea discuție de la Catedra de sociologie. Și asta spune, iarăși, ceva semnificativ despre un tronson al sociologiei românești postbelice, despre necercetata ei disponibilitate În a exersa - oximoronic - nuanțele unei neadeziuni funciare. LIPSA NOTA!!!! Bibliografia problemelor evocate În studiul de față este deosebit de bogată, nu o pot reproduce aici; notez, de aceea, studiile pe care le-am semnat și În care se găsește această bibliografie. Astfel, pentru comunitățile arhaice de munte amintesc studiul meu ,,Muntenia, le pays
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
în numeroasele-i volume (începând cu Sub steagul vieții, 1950), postura scriitorului angajat, la modul discursiv, agitatoric, patetic festivist, autopastișându-se manierist. Sunt pagini care, dincolo de unele elemente de meșteșug ținând de versificație, prin caracterul lor simplist, exterior (chiar și atunci când evocă momente sau personalități din trecutul național), prin grosiera și vinovata deformare a realului social-politic s-au hărăzit de la sine uitării, putând fi luate în atenție numai ca mostre ale realismului socialist. Doar lirica erotică din Cupa cu garoafe (1960) sau
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287104_a_288433]
-
modernitatea tîrzie, unitatea pare să-și fi pierdut prestigiul, puterea de atracție, caracterul de normă spre care aspirăm. Suverană de cînd lumea, în mentalitățile vechi și chiar pînă la mijlocul secolului XX, i se preferă astăzi multiplicitatea. Unitatea a devenit suspectă, evocă imediat monopolul, e asociată cu proiecte autoritariste, cu omogenizări periculoase (naționale, de clasă ori de rasă), la limită cu totalitarismul. Astăzi ne place mai mult paleta cu nesfîrșite nuanțe de culori decît lumina albă. Cognitiv vorbind, nu se mai poartă
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
într-o cetate, ci trebuie să dăm seama, din interiorul propriei tradiții, de diversitatea lumii și de universalul țintei care ne orientează căutarea. Dar, dacă modernitatea tîrzie ne așază într-un context nou, temele pe care am încercat să le evoc folosind-o drept suport sînt teme dintotdeauna, mărci ale absolutului în curgerea tuturor timpurilor, în conștiința omului de pretutindeni. Platon a folosit numeroase rafinamente stilistice pentru a semnifica incapacitatea expresiei, a textului, a formei de a încapsula adevărul. Dialogurile lui
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
Horia Liman și Dan Petrașincu, fondează revista „Discobolul”. Aici își publică primele fragmente de roman, după ce debutase în același an, cu articole și cronici literare, în revista „Bobi”. Între 1932 și 1943 a frecventat cenaclul Sburătorul, a cărui atmosferă este evocată în volumul de memorialistică Vitrina cu amintiri (1973). Alte cronici, articole, reportaje, note polemice îi apar în „Credința”, „Dimineața”, „Viața literară”, „Cuvântul liber”, „Azi”, „Vremea”, „Revista scriitoarelor și scriitorilor români” (unde semnează, în 1937, rubrica „Puncte”), „Revista Fundațiilor Regale”, „Democrația
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289641_a_290970]
-
mai mult ca oricând, trebuie să se implice în procesul de luare a deciziilor tactice și strategice ale acesteia, oferind în acest mod un avantaj instituției, printr-o achiziționare planificată ce ar putea avea ca efect diminuarea risipei. Așa cum am evocat anterior, necesitatea eficientizării activităților procesului de achiziție publică, derulat, la nivelul tuturor instituțiilor publice, în vederea acoperirii necesarului acestora de bunuri, servicii și lucrări, a determinat un mod de gândire managerial în acest domeniu, având în vedere misiunile și obiectivele pe
Managementul achiziţiilor publice by Elvira NICA () [Corola-publishinghouse/Science/199_a_192]
-
terapiilor comportamentale. Unii autori se străduiesc să identifice precursori în acest domeniu ce datează din secolele trecute, în special din secolul al XIX-lea. Numele lui Leuret, Lassegue și Falret, Brissaud, Pitres - pentru a nu cita decât francezi - au fost evocați în sprijinul acestor idei. Ar fi inutil să dorim să tragem niște concluzii din aceste opinii. Toată lumea încearcă, cu mai mult sau mai puțin succes, să modifice comportamentele celorlalți. Nimic surprinzător dacă unii psihiatri din secolul trecut au reușit, uneori
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
psihofarmacologia l-a obținut din aceste experimente... Modelul tipologic al lui Eysenck In perioada în care problemele legate de „structurile” și procesele care le determină și le mențin suscită un interes progresiv în domeniul clinic, ar fi injust să nu evocăm lucrările lui Eysenck. Termenul de „personalitate”, atât de des folosit atât de către specialist cât și de oricine altcineva, s-a dovedit, până în prezent, puțin productiv în clinică. Dimensiunile personalității Eysenck a fost preocupat, chiar de la început, de „dimensiunile personalității”. El
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
altfel spus, să abordeze, într-o manieră generală, problema vieții mentale. Descrierea verbală realizată de către ființa umană a comportamentelor sale reușite poate fi transformată în instrucțiuni verbale utile pentru celălalt. Limbajul permite construirea unor stimuli discriminativi care sunt ușor de evocat și de reprodus. Prin descrierea contingențelor întăririi sub o formă verbală transmisibilă celuilalt, omul poate elabora ceea ce Skinner a numit „reguli”. Comportamentele astfel provenite din aplicarea regulilor sunt numite „comportamente guvernate de reguli”. Există deci două categorii de reguli: comportamente
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
interni sau externi. Odată reactivate, schemele depresogene înlocuiesc gradat modalitățile mai potrivite de a organiza și de a evalua informația (...). Răspunsul afectiv este determinat de maniera în care un individ își structurează experiența.” Stimulul extern cel mai potrivit de a evoca și de a activa o schemă depresogenă este situația ca atare, adică o „multitudine de stimuli”, care seamănă cu circumstanțele developmentale care au condus la elaborarea acestei scheme. In depresie, oricare ar fi situația-stimul actuală, este vorba întotdeauna in fine
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
reducționist decât ceilalți termeni, acest termen exprimă cel mai bine specificitatea demersului diagnostic care trebuie să analizeze și să explice funcționarea unui subiect singular în contextul să particular. Incepând cu sfârșitul anilor 1960, au fost propuse mai multe teoretizări. Vom evoca, în continuare, pe cele care au cea mai mare audiență la terapeuții francofoni, apoi vom dezvolta conceptele și metodologia modelului retroactiv. Modelul lui Kanfer și Saslow Modelul lui Kanfer și Saslow urmărește trei obiective: - să determine comportamentele care trebuie să
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
alianță terapeutică în cadrul consultațiilor individuale. Metoda celor „4R” Metoda celor „4R” se aseamănă cu convorbirea motivațională dezvoltată de către Miller și Rollnick, în cadrul căreia terapeutul acceptă necondiționat poziția pacientului și lucrează asupra rezistențelor pentru a stabili o alianță terapeutică. Recontextualizare Pacienții evocă adesea problemele într-o manieră generală, puțin specifică. Recontextualizarea constă în a repune în context. Terapeutul pune întrebări precizând amănunte în legătură cu nemulțumirile pacientului: Pacientul - M-am săturat! Terapeutul - De ce v-ați săturat cel mai mult? sau Când v-ați săturat
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]