2,740 matches
-
în care am citit scrisoarea domnului McDowell, și nu l-a părăsit niciodată de atunci încoace. „Nu te vrea, iubește pe un altul.“ Tot timpul cât am căutat-o m-am lăsat năucit de speranță. În inima mea, o iertam întruna, și acest mereu reînnoit act de iertare mă reconforta. Simțeam că, într-un fel, Hartley trebuie să știe cât sufăr, și că antenele gândurilor mele trebuie să le atingă pe ale ei. Dar în tot acest timp, mi-o imaginam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
unul pe celălalt, fără să facem vreun pas greșit, sau să irosim vreun strop din cupa, plină vârf, de adevăr și de istorie, pe care o țineam, cu gravitate, între noi doi. „O voi respecta, o voi respecta“, îmi repetam întruna. Simțeam față de ea o tandrețe adâncă și pură, un miracol de iubire păstrată cu sfințenie. Și cât de limpede curgea acest izvor din trecutul îndepărtat! Da, va trebui să ne culegem în liniște trecutul, să-l culegem într-o tacită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
și-mi reimaginasem cu intensitate întâlnirea cu domnul Fitch, și aceasta îmi apăruse, cu anticipație, ca un salt în necunoscut, în irevocabil. Numai că acum aveam senzația unei scufundări chinuitor de lente, de parcă apa spre care mă îndreptam se retrăgea întruna, lăsându-mă să mă prăbușesc încet prin văzduh. Hartley m-a lăsat în hol și, aproape închizând ușa în urmă-i, a intrat în altă cameră, unde s-a petrecut o consultație în șoaptă. Holul era micuț. Deslușeam acum o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
agăț de proptelele pentru mâini și pentru picioare, și să mă opintesc afară din valuri. De fapt, nu-i greu să te ca]\ri pe stânca joasă, numai că, așa cum am mai arătat, năvala valurilor te saltă și te smulge întruna, și e cu neputință să-ți înfigi degetele de la mâini și de la picioare suficient timp încât să te poți smulge din apă. Cât m-am scăldat în mare, m-am gândit la lipsa de importanță a faptului că Hartley își
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
și, nu știu cum, ea era însăși eticheta, o față din hârtie ruptă, hârtie ruptă, rotindu-se și rotindu-se o dată cu discul. Și în tot acest timp îmi țineam ochii deschiși, sau încercam să-i țin deschiși, numai că mi se închideau întruna, pentru că voiam să urmăresc stelele cu care se întâmplau cele mai extraordinare lucruri. Un satelit luminos, o stea făcută de mâna omului, a străbătut cerul, foarte încet, ba chiar cu prudență, descriind un arc uriaș, de la un capăt la celălalt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
la mutare, dar le-am găsit. Se aflau într-un plic al cărui conținut l-am răsturnat pe masă, și am împrăștiat fotografiile, toate îngălbenite, decolorate și îndoite la colțuri. Majoritatea erau instantanee făcute de mine. Hartley, zâmbind sau râzând întruna, cu vântul suflându-i părul sau umflându-i fusta pe podul ce traversa canalul, sau ținându-și bicicleta, sau rezemată de un zăplaz, ori îngenunchind pe o pajiște presărată de piciorul cocoșului, ori uitându-se la mine cu o față
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
de teroare ale vieții tale. Presupun că sunt extrem de puține mariaje cu adevărat fericite, numai că oamenii își ascund amărăciunea și decepția. Câte perechi fericite cunoaștem noi? Mă rog, Sid și Rosemary, care au și copii drăguți și care găsesc întruna ce să vorbească între ei, nu se opresc niciodată din sporovăială. Ăsta-i un fel de miracol, dar cunoaștem într-adevăr întreaga realitate, și cât va mai dura? La alte cupluri nici nu mă pot gândi, deși mai cunosc câteva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
devenisem brusc extrem de înalt. Pe urmă a început să mi se pară că un foarte mare număr din femeile mele se găseau acolo; dar Hartley, nu. Ea era o vastă absență, o făptură în parte nematerializată, chipul ei ivindu-se întruna chiar deasupra razei mele vizuale, ca o lună evanescentă. Am căutat întotdeauna la femei un refugiu. Și, într-adevăr, ce altceva sunt femeile dacă nu niște refugii? Și uneori am simțit că a fi înlănțuit strâns în brațele unei femei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
abundența de lumină a lunii, dar nelăsându-se iluminat de ea. Pământul și obiectele sale păreau muiate într-un cafeniu vaporos. Umbrele se așterneau dur, și fiecare formă pe lângă care treceam își afirma atât de distinct identitatea, încât mă uitam întruna îndărăt, cu nervozitate. Tăcerea era nemărginit\, de altă structură decât tăcerea vătuită de pâclă a dimineții; din când în când o știrbea câte un țipăt de bufniță sau lătratul îndepărtat al unui câine. N-am luat-o prin sat. Am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
voi face încercarea de a reda ceea ce am simțit. Vă voi relata, pur și simplu, ca într-o piesă, dialogul care a avut loc. Va reieși limpede cui aparțin replicile. — Și atunci de ce a venit aici? Nu știu. — O ții întruna pe „nu știu, nu știu“! Altceva nu mai ești în stare să spui, ori ești deficientă mintal? Bineînțeles că știi, trebuie să știi. îți închipui că sunt idiot? Nu sunt chiar atât de încuiat la minte. — Nu crezi ce... — Ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
cred? Deci sunt un mincinos! — Spui că ești convins că eu știu, dar nu se poate să gândești una ca asta, e o nebunie... — Deci eu sunt sau nebun sau mincinos? Asta e? Asta e? — Nu, nu... Nu înțeleg, bâigui întruna. De ce-a venit aici? Nu știu, a fost un accident, o întâmplare... — Curioasă întâmplare. Pe Dumnezeul meu, ești vicleană, ăsta-i lucrul care mă amărăște cel mai tare. Câteodată am impresia că vrei să mă scoți din minți, să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
împins-o pe un scaun lângă masă. Apoi m-am dus din nou la ușa din față și am zăvorât-o. Am încercat să aprind o lampă, dar mâinile îmi tremurau prea tare, și fitilul se aprindea [i se stingea întruna. Am aprins o luminare și am tras draperiile. Apoi mi-am luat și eu un scaun, m-am așezat lângă ea și am cuibărit-o în brațele mele, în timp ce genunchii ni se atingeau. — O, iubita mea, ai venit, dragostea mea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
un miracol, am renunțat la teatru, am venit aici să caut solitudinea, și te-am găsit pe tine... am venit aici pentru tine, acum îmi dau seama... — Dar nu știai că sunt aici... Nu, dar te căutam, te-am căutat întruna. — Nu e posibil să fie așa, spuse, și-și înălță o mână ca pentru a-și ascunde fața. Pe urmă își lăsă mâna pe masă, iar eu i-am acoperit-o cu mâna mea. Charles, ascultă-mă, trebuie să-ți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
nimănui nu părea să-i pese unde plecase. Și de scris, nu ne-a scris niciodată. Știa că venim aici. Cred că s-a dus să-și caute părinții adevărați, întotdeauna zicea că are de gând să facă așa ceva. Vorbea întruna de ei și uneori îi plăcea să-și închipuie că poate sunt bogați. Oricum ar fi, acuma-i dispărut. Dispărut. — Nu lua lucrurile în tragic, Hartley, o să reapară. Știe unde locuiți, nu-i așa? Într-o bună zi o să se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
și lipsite de orice rațiune. Niciodată, parcă, nu mă impresionase ca acum lipsa lor de noimă. Încercam să mă țin în apropierea țărmului, dar stâncile îmi înfrângeau intenția, nu din rea voință, ci din simplă dezordine, și piciorul îmi aluneca întruna pe povârnișuri, împotmolindu-se în smârcuri îmbâcsite de ierburi, sau împletindu-se în crăpături negre, înfundându-se în hârtoape sau izbindu-se de suprafețe verticale, cu neputință de urcat. Intuiam o lumină pe suprafața mării, și aș fi vrut să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
În mod deliberat, pentru a mă asigura că, desigur, nu era nimic de văzut, am început să studiez valurile săltărețe. Am identificat vreo două pete mari brune, ca fiind alge plutitoare, mai era și o buturugă smucită care-și înălța întruna un capăt la suprafață, câțiva pescăruși cu ochi sticloși, un cormoran care-mi întunecă brusc luminosul cerc vizual. Pe urmă, fără nici un motiv special, mi-am schimbat poziția, astfel încât lentilele vrăjite și dilatatoare să se mute dinspre apă către uscat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
avut nevoie de o baie. Fața îi era îngustă, cu obrajii supți, aducând oarecum cu un cap de lup. Ochii aveau o lucire luminoasă, rece, albastru-cenușie (albastrul era puțin pestriț și stropit, ca una dintre pietrele mele), și-i ținea întruna mijiți. Poate că era miop. Gura îi era mică și drăguță, buzele foarte puțin desfigurate de operație, iar nasul scurt, drept, ferm putea fi invidiat și de o fată. Era cuviincios bărbierit, barba ivindu-i-se ici-colo, în punctulețe strălucitoare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Părul întunecat de apă își schimbase cu totul înfățișarea, devenise închis la culoare și lins, lipindu-i-se de gât și de umeri, modelându-i conturul feței, făcându-l să arate ca o fată. Conștient de acest efect, își scutura întruna capul, cu un gest fermecător și își îndepărta de pe ochi și de pe frunte buclele grele, îmbibate. Reușea acel craul lipsit de efort, pe care eu nu l-am stăpânit niciodată și, în exaltarea lui marină, se cufunda vertical, dispărând sub
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
trebuie să o luăm prin pădure, s-ar putea să ne vadă cineva... — Credeam că nu cunoști pe nimeni aici! Acum grăbește-te! Am coborât pe cărarea din pădure. Era întunecoasă și, pe alocuri, năpădită de hățișuri, așa încât ne împleticeam întruna, biciuiți de crengi, agățându-ne în mărăcini și poticnindu-ne mereu de puieții care creșteau la întâmplare, în mijlocul drumului. Stupida stângăcie a înaintării noastre mă făcea să-mi vină să țip. Trupul lui Hartley, mișcându-se pe lângă al meu, se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
cultivase de-a lungul anilor pentru a se apăra împotriva odioasei suferințe de a se fi măritat cu un maniac ticălos, despotic, de o gelozie morbidă. De frica lui, procedase singură la un lavaj al creierului, își abrutizase creierul auzind întruna aceleași lucruri repetate iar și iar și iar: că era vina ei, întotdeauna vina ei. Nu-i de mirare că Titus prefera să se cațăre pe stânci și să cânte în gura mare, decât să-și reamintească de asemenea scene
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o atinge devenise foarte neplăcut! Trupul rigid îi tremura din cap până-n picioare, ca străbătut de un primejdios curent electric. Fața îi era congestionată, scăldată în lacrimi, iar din gură i se prelingeau picuri de salivă. Vocea, răgușită, sfredelitoare, striga întruna; părea o făptură terorizată, sugrumată de furie, care scuipa obscenități, scotea un urlet de panică paroxistică, un „aaah“ ascuțit și prelungit, care se prefăcea într-un vaier sughițat de „oh... oh... oh!“, coborând apoi într-un lung „ooooh“ ce părea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
în timp ce ceilalți doi, poate ca o consecință a prelungitei încordări, se întreceau în chicoteli nebunești și în fou rire. Apariția mea a provocat o nouă izbucnire de râs ușor isteric și, spontan, s-au pornit să cânte din nou. Repetau întruna - și nu dădeau nici un semn că s-ar apropia vreodată de un sfârșit - un cântecel italienesc, ale cărui cuvinte mi le pot aminti, deoarece Gilbert și Titus îl cântaseră obsedant în zilele precedente. Titus îl învățase pe Gilbert, și acum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
nu în momente spontane, prezente, nu înțelegi... sunt măritată, trebuie să mă întorc în locul căruia îi aparțin. Dacă ai să mă duci la Londra, așa cum ai spus, va trebui să fug de la tine. Tu nu faci decât să agravezi lucrurile întruna, nu înțelegi... — O.K. Ești măritată. Și ce-i cu asta? N-ai fost fericită. — Nu are importanță. — Ba eu aș spune că are mare importanță. Nu văd ce altceva ar putea avea mai multă importanță. — Eu văd... — Recunoști că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
sub un stomac ușor proeminent, dar, în general, arăta în plină formă. Fața bronzată îi strălucea, părul sur, tuns scurt își înălța spicele, ca o blană, obrajii îi erau proaspăt rași. Mâinile îi atârnau de-a lungul trupului, își încleșta întruna degetele și se tot ridica în vârful picioarelor, de parcă era gata să execute o mișcare de gimnastică. Atmosfera din hol era la fel de îmbâcsită ca și înainte, dar mirosul era altul, mai grețos. Am observat câteva vaze pline cu trandafiri ofiliți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
teribilă, ca o durere de dinți. M-am întrebat dacă nu cumva brațul o fi rupt și osul începuse să-mi străpungă pielea. În spate era o porțiune torturantă. Cărăușii mei păreau fantastic de neîndemânatici și de zăpăciți, contrazicându-se întruna asupra drumului celui mai bun, scăpându-mă din mâini și lovindu-mă de stânci. În cele din urmă, m-au adus în bucătărie și, cu o indescriptibilă neîndemânare, mi-au tras hainele de pe mine, m-au burdușit cu prosoape, m-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]