2,571 matches
-
existența unei lumi vechi, dar memoria Îl trădează. Narațiunea mitică trăiește În (și prin) acest proces de succesiune hierofanii și ocultări. Când o latură a sacrului se manifestă (hierofanie) ceva se ocultează În același timp, devine criptic. Aceasta este adevărata dialectică a sacrului, prin simplul fapt, de a se arăta, sacrul se ascunde” (). Acest mecanism este Înțeles exact de Dumitrescu și noii anchetatori („lectori” care Încearcă să citească un cod (un limbaj) prin alt cod). Ei suspectează tot timpul pe Fărâmă
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
ancorarea noastră În „realul” din noi, În „centrul” nostru, fără efortul nostru de a birui toate formele de condiționare (filosofice, sociale, politice, istorice etc.) dobândind astfel libertatea, Înțeleasă ca disponibilitatea, deschidere spirituală mereu creativă. <reflist> BIBLIOGRAFIE GENERALĂ 1. Alexandrescu Sorin: Dialectica fantasticului, În volumul „La țigănci și alte povestiri”, Editura pentru literatură, București, 1969. 2. Bănulescu Ștefan: Pe dimensiunile timpului interior, o nuvelă de M. Eliade, În „secolul XX”, nr. 9, 1967. 3. Bălu Ioan: Postfață În volumul Maitreyz. La țigănci
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
așa cum am arătat mai sus, cunoașterii ființei eleate și accesului la Câmpia adevărului) trebuie dublat de domeniul odiseicului, stăpânitor voluntar și reflexiv asupra adevărului și falsului. Formulând deopotrivă originile logicii și ale ontologiei, celebrul pasaj al dialogului care prezintă știința dialecticii ca artă a combinării corecte a ideilor și, deopotrivă, știință a recunoașterii combinării incorecte a lor face din filosoful care se reclama descendent al „părintelui” Parmenide (al cărui acces exclusiv „adevărat” la simplitatea ființei îl înrudește nemijlocit cu spiritul ahileic
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
o societate, și ea este tocmai intervalul ocupat de sporadicul dar socratic de a-l face pe celălalt să gândească solitar. Un exercițiu logic și politic în Platon, Omul politic Mihai Maga În Omul politic (sau Politicul) Platon, cu o dialectică rafinată de vârstă, caută să identifice conceptul de conducător ideal, modelul de om politic care, propus dincolo de context, ar fi cel mai bun în contextul dat. Acest context are o dublă determinare: pe de o parte, complexul sistem filosofic din
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
Platon provine din diferența dintre metodele folosite. Cred și voi încerca să susțin în continuare ideea că importanța acestui dialog nu stă numai în definiția dată omului politic, ci și în introducerea unei raționalități întemeiate pe strictețea logică, fundamentul unei dialectici politice care trebuie să stea la baza dialogului politic autentic și eficient între diversele părți implicate în actul de guvernare. Mișcarea ideatică prin care Platon încearcă de fiecare dată să găsească definiția unui concept se reproduce și în acest text
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
greu să demonstrăm o problemă dintre cele mai importante fără să ne folosim de exemple. Dialogul Omul politic trebuie luat, după cum am văzut, drept un exercițiu de logică pe un subiect care nu poate fi niciodată determinat în totalitate. Chiar dialectica textului ne poate lăsa convingerea că modelul politic propus poate fi redefinit, în funcție de reorganizarea termenilor discuției, iar aceasta se și întâmplă ulterior în Legile, unde Platon caută să asigure universalitatea instituției politice prin legi. Nu vrem să ne opunem aici
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
a considera că „filosofia începe acolo unde ceva începe a fi văzut, acolo unde discursul coerent ne conduce la ceva care poate fi văzut și perceput” (p. 195). Problema nu e aceea a discursului și a logicii argumentative (logica și dialectica fiind relegate în rândul instrumentelor de care se servește filosofia, însă nefiind integrate în aceasta), ci aceea a deschiderii efective și a contactului pe care îl realizăm cu „obiectul” gândirii. În acest sens, praxis-ul filosofiei nu constă într-o
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
tot ce-i putem dori este să se conserve, ca să avem ce consuma)”. Relația erastes-eromenos nu trebuie să fie una de tipul subiect (erastes)-obiect (eromenos), ci subiect-subiect (în sensul acesta trebuie citit Phaidros, 255b-256a; acestei curtări îi ia locul dialectica iubirii și iubirea e convergentă - ea este și pentru erastes, și pentru eromenos gestul care-i conduce irevocabil spre adevăr); 4. trecerea de la virtutea băiatului iubit la iubirea mentorului și la înțelepciunea lui. Să lămuresc foarte clar o chestiune în raport cu
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
primară (Aristofan); - iubirea nu e un vis de fericire (Agathon); - îndrăgostitul filosof are acces, prin iubire, la realitățile ultime (Diotima). Pe Socrate nu-l interesează în mod deosebit lumea promisă de Diotima; iubirea este, pentru el, vorba lui Robin, o „dialectică ascendentă”, e adevărat, dar una empirică, încât e greu de acceptat, în cazul lui Socrate, transformarea mișcării erotice într-o experiență metafizică. Și cum trecerea aceasta, în Banchetul, există, ea nu poate aparține decât lui Platon. Aspectul moral, pe filieră
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
face ceea ce este slab să pară puternic”. Această acuzație nu e „descoperirea lui Platon. Ea se regăsește chiar și la Aristofan”. De fapt „retorica este simulacrul uneia din părțile politicii”. Ce simulează retorica ? Un instrument politic veritabil. Conform lui Platon, dialectica este instrumentul indispensabil al politicii. Conținutul discursiv al mesajului politic tinde să se plaseze totdeauna în proximitatea absolută a orizontului așteptărilor maselor. A guverna înseamnă, într-o formă ori alta, a manipula (și termenul are aici pe lângă conotațiile sale dominant
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
dinspre fantastic, și nu dinspre eicastic. Nici un sistem politic nu a pierdut din vedere (chiar dacă uneori a trecut sub tăcere) legătura intimă dintre imaginea publică a propriei ideologii și stabilitatea sistemului. Este mereu prezentă la nivel cultural și mentalitar o dialectică fragilă între înscriere și subminare a interpretării „oficiale” a existentului. Această interpretare comandată de administratorul puterii în exercițiu are caracter fatigabil. Platon a știut că orice ființă se naște în orizontul crepuscular dincolo de care ne așteaptă lumina limpede a libertății
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
semnificațiile gnoseologice și evolutive ale configurațiilor motivaționale din activitatea școlară. Din multitudinea aspectelor implicate ne vom opri doar la trei din ele, pe care le vom exemplifica. Astfel, în context școlar, motivația educațională poate avea calitatea de: Scop - reflex al dialecticii în plan proiectiv a raportului dintre valorile (stimulările) externe (extrinsece) (Ve) și cele intrinsece (Vi); starea motivatorie constituie obiect al activității de bază; motivul se află într-o situație de concordanță și complementaritate cu obiectivele educaționale, în ciuda anteriorității sale temporare
Motivația învățării școlare by Mioara Vasilachi, Maria Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Science/1756_a_92285]
-
structura personalității constituie două din sarcinile teoriei și practicii educaționale. Într-un plan mai larg, prin aceste sarcini se urmărește ”o mai bună și mai precisă analiză a comportării oamenilor pe diferite trepte istorice ..., adică o explicare mai concretă a dialecticii obiectivului și subiectivului, spontanului și conștientului, necesității și libertății”. Prin funcțiile sale explicative și axiologice, teoria legică a motivației este definitorie și pentru înțelegerea formării concepției filosofice, pentru înțelegerea rolului personalității în procesul istoric al devenirii sociale și al celei
Motivația învățării școlare by Mioara Vasilachi, Maria Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Science/1756_a_92285]
-
ei se mărește, se dilată, urcă"4. Sau despre cele patru fețe triunghiulare ale piramidei unite la vârf, Virel Andre crede că ele corespund unei "sinteze alchimice": "a căror înălțare ar însemna crearea cercului corespunzător eterului-simbolizat în alchimie prin cerc (...). Dialectica pătratului și cercului simbolizează dialectica pământului și cerului, al materialului și spiritualului"5. Această perspectivă asupra spațiului explică la M. Eminescu adâncimea viziunilor sale cosmice ("categoria departelui"E. Papu), dar și răceala contemplației de sfinx. Căci poetul a notat mai
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
urcă"4. Sau despre cele patru fețe triunghiulare ale piramidei unite la vârf, Virel Andre crede că ele corespund unei "sinteze alchimice": "a căror înălțare ar însemna crearea cercului corespunzător eterului-simbolizat în alchimie prin cerc (...). Dialectica pătratului și cercului simbolizează dialectica pământului și cerului, al materialului și spiritualului"5. Această perspectivă asupra spațiului explică la M. Eminescu adâncimea viziunilor sale cosmice ("categoria departelui"E. Papu), dar și răceala contemplației de sfinx. Căci poetul a notat mai departe: "sfinxul e o-ntrebare
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
că sângele meu e înghețat și fără cuprins ca apa..." Este aici, într-un mod destul de pașnic exprimată, o lege a firii, a presimțirii morții, fără sfâșieri existențiale în spiritual vechilor texte egiptene. Conștiința tragică a căderii se deschide în dialectica reînturnării. 4. Personaje (regi, "populi") Încrederea lui Eminescu în deslușirea "hieroglifelor" rivalizează cu conceptual creștin al vieții de după moarte. Mutarea faptei în literă și deslușirea ei este singura reînviere din universal eminescian. Dacă există frică și îndoială la Eminescu ea
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
mite asfințești din ev în ev." (Memento mori) Despre acest dramatism rezultat din permanența antinomiilor se pronunță și Iurii Kojevnikov: Dacă examinăm cu luare aminte panorama ciclopică a căderilor lumii, zugrăvită de poet, nu se poate să nu observăm acea dialectică stihinică, care stă la temelia poemului, acea interacțiune și luptă a contrariilor, fără de care mișcarea nu este posibilă, iar progresul de neconceput"14. "Schimbarea" în interpretarea lui M. Eminescu devine progres sub gând auroral hegelian: Ideea generală, categoria ce se
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
puțin estetică, cu privire la natura lucrurilor. Propozițiile artei au un caracter lingvistic și nu factual, exprimând definiții tautologice ale artei care nu necesită verificarea lor în afara contextului artei. Arta este definiția artei.159 Art after Philosophy nu reprezintă o inversare a dialecticii hegeliene, potrivit cărora filosofia ar urma artei în evoluția firească a practicii spirituale umane, constituită istoric, ci o continuitate postmodernă neanticipată de Hegel, potrivit căreia auto-reflexivității i-ar urma o renaștere a artei, cu un conținut diferit celor ale fazelor
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
165 A face istoria artei conceptuale presupune clarificarea unei largi game de poziții adesea conflictuale și a unor tipuri de investigații ale vremii, care se exclud reciproc. Aceasta este atitudinea criticului Benjamin H. D. Buchloh, care propune o teoretizare a dialecticii relației dintre arta conceptuală ce presupune proiectul celei mai riguroase eliminări a vizualității și a definițiilor tradiționale ale reprezentării și manifestările artistice ale anilor '80 ce ar fi încercat o restaurare violentă a formelor artistice și a procedurilor de producție
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
religioasă. Ideile care îl preocupă acum (expuse în Biblicele sau Notițe istorice, filosofice, religioase și politice asupra Bibliei, 1858, și în Echilibru între antitezi sau Spiritul și materia, 1869) vădesc, în ciuda unor speculații confuze, aceeași înclinare spre o explicare unitară, dialectică a lumii. Esența vieții se reduce la coexistența elementelor perechi - unul activ și altul pasiv -, nu opuse, ca în dialectica hegeliană, ci complementare, elemente care se unesc într-o sinteză, alcătuind o „triadă” ce asigură armonia universului. Din această filosofie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287426_a_288755]
-
în Echilibru între antitezi sau Spiritul și materia, 1869) vădesc, în ciuda unor speculații confuze, aceeași înclinare spre o explicare unitară, dialectică a lumii. Esența vieții se reduce la coexistența elementelor perechi - unul activ și altul pasiv -, nu opuse, ca în dialectica hegeliană, ci complementare, elemente care se unesc într-o sinteză, alcătuind o „triadă” ce asigură armonia universului. Din această filosofie eclectică au ieșit liniile esențiale ale gândirii lui H.-R. - cultul rațiunii care domină „materia” și haosul, aspirația spre absolut
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287426_a_288755]
-
zilele unii la alții? Pentru ce să nu viețuim cu toții ca fii ai aceleiași mame? Pe cine să Învinuim pentru că maghiarul, secuiul, sasul, românul, armeanul ș.a. se nasc sub aceeași climă, pe aceeași vale, În același munte, lângă același râu? Dialectica relației „patrie - națiune” poate fi Întâlnită și În cuvântarea rostită de episcopul ortodox Andrei Șaguna XE "Șaguna" , cu ocazia reuniunii politice revoluționare de la Sibiu, din 28 decembrie 1848: Simțământul liberal este năzuința către dezvoltarea liberă a referințelor de stat și
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
mănăstirea sa (Trei Ierarhi) un mare colegiu românesc de piatră și publică cărți în limba româna”(<footnote ALEP, Paul de, Călătoriile Patriarhului Macarie de Antiohia în Țerile Române, București, 1900, pp. 21-22. footnote>) La academie s-au predat: gramatica, retorica, dialectica, aritmetica, muzica, geometria, astronomia, teologia. La început, cursurile se țineau în greacă, latină și mai puțin în limba română. Treptat, programele de studiu sau îmbogățit, urmând dezvoltarea societății. Calitatea corpului profesoral, programele de studiu, numărul cursanților ne vorbesc despre intențiile
BCU Iaşi:Parcurs sentimental:schiţă monografică by Nicoleta Marinescu () [Corola-publishinghouse/Science/443_a_752]
-
impresionat prin cunoștințele sale pe romani. Acest „scit” cu maniere „întru totul romane” (cum îl va evoca prietenul său Cassiodorus, prim-ministru sub Theodoric și coleg „de cancelarie” cu Dionisie la școala mănăstirii Vivarium din Roma, unde cei doi predau dialectica) va tălmăci în latinește scrierile din patristica orientală (epistole ale lui Chiril al Alexandriei, Despre crearea omului de Grigorie Nyssis, scrieri ale lui Athanasie al Alexandriei, Grigorie Teologul, Vasilie cel Mare ș.a.), însoțind aceste texte cu prefețe substanțiale, aducătoare de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287830_a_289159]
-
Tismăneanu: Un vechi proverb indian, care Îi plăcea filosofului hegeliano-marxist György Lukács, spune că atunci când Înțeleptul arată luna, nebunul se uită la deget. E foarte clar despre ce este vorba. E o afirmație existențială. În logica tradițională - nu În cea dialectică, unde există și a, și non-a, ci În logica principiului identității -, a nu poate fi În același timp și a, și non-a. Ei sunt foarte heraclitici. Ne scăldăm sau nu de două ori În aceeași apă? Mircea Mihăieș
[Corola-publishinghouse/Science/2223_a_3548]