1,860 matches
-
în opera lui Lucian Blaga), Dumitru Vlăduț, G. I. Tohăneanu (Simboluri eminesciene: „lira” și „dalta”) ș.a. Sunt cercetate literatura naivă a scriitorilor rurali (Aurel Turcuș, Aspecte privind condeierii țărani din Banat) și literatura religioasă, în sensul complex al permanențelor ei ideatice, adesea cu un puternic ecou în iconografie (Ramona Boca Bordei, Cărturari ai Râmnicului în cultura românească a secolului al XVIII-lea, Viorel Țigu, Ilustrația în cărțile de Râmnic și rolul ei în răspândirea ideilor artistice în secolul al XVIII-lea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285396_a_286725]
-
prin multe organisme lingvistice, au suferit prea multă uzură și prea multe alternanțe ca să mai poată spune mare lucru despre forma lor primară și despre modul cum s-a constituit limbajul. Totuși, scoase din nebulozitatea lor semantică, dezbrăcate de grandoarea ideatică cu care au fost înconjurate, ele nu-și pot afla altundeva originea decât în interjecții și în sunete imitative. Privind limbile indoeuropene ca rezultat al gramaticalizării formulei aglutinante, iar pe aceasta ca rezultat al depășirii stadiului silabic, Bréal percepe evolutiv
Istoria cuvântului românesc by Mihai Lozbă () [Corola-publishinghouse/Science/1262_a_2207]
-
nooze și noo dă uși; la fieșicare ușă, lacăt. Și-a băga hrană p-un an dă zîle: apă, mîncare, tot ce trebuie la doi, la doo suflete”. Ezitarea povestitorului când se referă la destinatarul hranei este revelatorie la nivel ideatic. Nu doi băieți, doi oameni, trebuie să mănânce prinosul, ci două suflete au nevoie să se hrănească în timpul șederii în adâncuri. Obiceiul funebru dovedește că feciorul este mort, cât timp stă în mormântul de sub palat, își pierde trupul perisabil și
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
întunecat al amorfului și compromite puterea ei creatoare. Divinitatea supremă reclamă aici starea critică a lumii și tot ea recunoaște unicul candidat pentru refacerea armoniei universale. Baladele și basmele fantastice au cele mai multe aspecte comune din punct de vedere structural și ideatic, dată fiind apropierea epică dintre cele două specii folclorice. Motivul șarpelui de lângă apă apare într-o variantă a baladei Iovan Iorgovan, culeasă în Alexandrovăț, Timoc, cu întreaga desfășurare de simboluri, precum jertfa fecioarei și somnul eroului înainte de confruntare. Balada și
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
punga). Intruziunea în sacru trebuie să depășească piedicile rituale și, de aceea, eroul primește de la maestrul inițiator obiecte securizante. Într-un basm din Scheiu de Sus, Dâmbovița, Dumnezeu dă flăcăului o serie de obiecte ce adaugă protecția magică la spectrul ideatic al drumului istovitor către dincolo: „Da’ uite ce: îț’ dau eu un cotum dă fier, opinci dă fier, haine dă fier, să poț’ să te sui pă cuțâtele ălea, că nu poț’ să te sui. Ălea intră”. Armura folosește puterea
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
asemenea „sens” există?! Ha, ha, e interesant; mie, personal, pentru a fi o clipă mai mult decât confesiv, mie, recunosc, uneori mi se pare că nu există acest „sens al vieții”! Dar alteori, ca Într-o ciudată și persistentă halucinație ideatică, mi se pare că totuși există! Și... e atât de aproape acest „sens” de Înțelegerea mea și de mijloacele mele de expresie, Încât sunt pur și simplu tentat să „mă apropiu” de „el”, de acest „loc” atrăgător și magic, așa cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
nu „În jos”, ci spre comunitatea În mijlocul căreia nașterea și secolul m-au „parașutat” și, nu o dată, propriu-mi sarcasm se ridica Împotriva „eului” meu „fabricat, puberal”, incapabil de a se dezlipi, la o vârstă matură, de fantasmele și reflexele ideatice ale primei tinereți. Și atunci, când pe la „mijlocul vieții” totul părea că „se aranjase”, Încă o dată, „cineva” „a stricat jocul” și totul a trebuit luat iarăși de la Început. Sigur, aproape două decenii, Într-un fel, comunitatea În mijlocul căreia mă formasem
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
În situații oricum dificile, un simț extraordinar al „practicului social”. Și atunci, nereușind s-o „Înțeleagă”, după o perioadă de ezitare, au trivializat-o, au redus-o la parametrii „bunului-simț cotidian, uzual”, cel care se potrivea cu comandamentele și reflexele ideatice ale micii lor lumi, ale mirco-cosmosului lor, ale ghetoului lor etnic și politic, depășit riguros de tragedia românească și m-au „Împachetat” În postura unui ins „dubios, agent de influență” etc., făcând eforturi, reușite, de altfel, de a-i ridica
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
la orice fenomen de ingratitudine, de dispreț sau nemulțumire cât de vagă la orice ține de ordinea lucrurilor din „noua patrie”. Dar, spre surpriza mea tot mai iritată, mai neliniștită, eu - Împreună cu cohorta „cârjelor” mele sentimentale și raționale, reflexele mele ideatice, ideea mea despre libertate și artă, despre istorie și suferință, despre demnitate și zei! - continuam, la modul aproape „imbecil”, să viețuiesc ca și Înainte, deși „eul meu” - sau, mă rog, unul dintre ele! - luase hotărârile cele mai ferme și de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
două decenii Înainte, sosit În București, metropola orgolioasă, mai ales față de noi, ardelenii: să Învăț bine limba, limba literară, se’nțelege, să-mi găsesc afinități cu un grup de pretendenți la glorie cu care să am cât de cât afinități ideatice și estetice sau, dacă nu, să mă „fofilez” Într-un grup literar constituit, unde, câțiva ani, să joc rolul celui dispus să-și asume muncile și posturile cele mai umile sau ingrate. Sau, dacă nu, să pătrund În „curtea” unei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
am putea numi un act de „pocăință activă”, adică trebuie să Încerce nu numai să repare, pe cât posibil, răul săvârșit, dar și să indice o schimbare radicală a comportamentului, a modului său de a gândi, a reflexelor sale sociale și ideatice. Americanii, ca armată Învingătoare și de ocupație, au Întreprins, bineînțeles, ceea ce s-a numit „denazificarea”, care a inclus, printre altele, interdicția cetățenilor de origine „etnică” germană de a conduce ziare, posturi de radio și alte organe ideologice de masă, acordând
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Aurora de atunci, mi-era teamă și pentru propriul meu timp; știam că o femeie foarte frumoasă, foarte personală, cere tributul unui timp enorm; or, eu intuiam că propriul debut Într-o lume dușmănoasă mie și criteriilor mele estetice și ideatice va fi extrem de anevoios, dacă nu imposibil. Și atunci, așa cum după ce urmărindu-l vreo oră pe micul om care purta, pentru mine - dar și pentru mulți alții, deja - un nume rar, l-am părăsit undeva, la o intersecție, așa am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
ca o formă simplă și directă de ateism - Nietzsche, care În repetate rânduri s-a apărat de Învinuirea de a fi ca atare! Și, prin această frază, ca și prin altele care sunt În consonanță, În profundă armonie muzicală și ideatică cu ea, Nietzsche nu ne Împacă oare cu această hidră, cu acest monstru antic, cum apare el uneori și multora, monstru hibrid ce ne așteaptă la intrarea În cetatea Tebei, adică a vieții lucide și demne - cu Destinul... cu Soarta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
valorii! Eroarea - credinței În ideal! - nu este prostia, eroarea este lașitatea!” De altfel, Încă din tinerețile mele, le „comunicam” prietenilor mei - noi, În tinerețe, ne „comunicam adevăruri”, gravi și prețioși, bineînțeles, dar fericiți de a intra În ritualul acelor Întâlniri ideatice, care te formează și te susțin În anii grei, vitregi și lungi ai debutului În artă! - că fenomenul, actul creației se compune, grosso modo, din cel puțin două segmente și elemente: cât „Îndrăznești” - adică ceea ce se cheamă popular „inspirație”, „talent
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Aș fi putut de-o mie de ori să-i răstorn „argumentul” - așa cum am făcut cu Nichita, În câteva rânduri, indispunându-l, Întrucât marile personalități suportă greu să le clatini unele concluzii pe care se reazămă, probabil, nu puține plafoane ideatice! -, amintindu-i că el, Emil Cioran, fiul popii din Rășinari, el și pulsiunile sale genialoide, reflexele și energia formidabilă a ideației și a originalității sale, care nu rareori i-a uimit pe contemporani de pe nu importă ce latitudine, nu putea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
El Întinerea prin gesturi mai ales și, bineînțeles, prin modul său de a gândi. (Acum, când mă traversează spaimele vârstei pe care o am, spaima de a „părea bătrân”, spaima, pe dos, de a-mi trăda tinerețea spiritului, refelexele mele ideatice, neconforme cu o „judecată gravă, așezată”, Îmi amintesc de el, de Cioran, de mersul lui sprinten și de firescul cu care se așeza În „scaunul propriei sale personalități”. O singură dată, parcă, la o replică a mea a strigat Înnăbușit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
această altitudine, după ce ne „fac cunoștință” cu infernul și absurdul social și uman, au puterea, geniul și umanitatea de a ne arăta o cale de ieșire, o cale a speranței, fără de care nici o clădire umană, nici o construcție fizică, morală sau ideatică nu ar mai fi posibilă. (Ca moto al amplului meu poem epic Drumul la zid, o traversare greoaie și insistentă a „absurdului individual și ideatic”, am așezat, nu Întâmplător, ultimul vers al Infernului dantesc: Quindi uscimo a rivedere le stelle
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
ieșire, o cale a speranței, fără de care nici o clădire umană, nici o construcție fizică, morală sau ideatică nu ar mai fi posibilă. (Ca moto al amplului meu poem epic Drumul la zid, o traversare greoaie și insistentă a „absurdului individual și ideatic”, am așezat, nu Întâmplător, ultimul vers al Infernului dantesc: Quindi uscimo a rivedere le stelle! Și aceasta a fost pentru mine, de-a lungul Întregii mele perioade formative, puberale, adolescentine și postadolescentine - vreo două decenii, cele mai lungi și mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Sigur, și sub ceaușism am fost, Împreună cu alți prieteni, Împotriva acelei improvizate doctrine a „protocronismului”, o nefericită aventură a stimatului și luminatului Edgar Papu. (O, În alte vremuri, de libertate spirituală, acest „excurs” cultural, această proclamare a Întâietății motivelor noastre ideatice și culturale În istoria Europei ar fi putut fi cu adevărat interesantă, exotică, Întâlnindu-se și cu alți promotori ai aceluiași punct de vedere - un Pârvan, de exemplu. Dar nu Într-un stat polițienesc, care confisca iute asemenea teorii În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
structuri mentale, culturale și civilizatorii aproape opuse, având astfel posibilitatea de a le compara continuu. Francezii, spre deosebire de cele ce credeam În tinerețe, influențat de marii romantici, nu sunt firi „pasionale, disprețuind bunul-simț social sau istoric, apți de aventuri sentimentale sau ideatice”! Nu, astfel sunt mai degrabă Nemții, așa cum i-am cunoscut eu În deceniile opt și nouă și cum istoria lor recentă Îi trădează. Francezul de azi - dacă mi-este permis de a face generalizări, totdeauna riscante! - nu mai este „contemporanul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
acuză Jacques Derrida, este o "apocalipsă fără viziune", adică o versiune a Apocalipsei care se ocupă obsesiv de sfârșit, fără niciun fel de așteptări legate de un proaspăt început.17 În locul ideologiilor moderne sau al "Marilor Narațiuni" rămâne un vid ideatic pe care frânturile postmoderniste viciate de relativism și scepticism nu-l pot umple. Chiar și istoricitatea existenței umane este relativizată, truism explicat de Derrida, pe urmele lui Jan Patocka, prin refuzul acceptării responsabilității, aceasta fiind acceptată numai de "acela care
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
sau Paris. Maoismul, de exemplu, în care au crezut câteva generații de francezi cu o rară fervoare, nu a fost un semn oare al incapacității de „dezlipire” de un sistem ideologic, un refuz al stalinismului, dar rămânând pe aceleași poziții ideatice și dogmatice, deoarece „leninismul nu poate fi învins!”?! Și tinerii parizieni ca și studențimea, intelectualitatea germană sau americană s-au contopit cu idealurile socialiste extreme, „solidaritatea” cu clasa muncitoare a devenit atât de la sine-înțeleasă, atât de „necesară”, încât denominația de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
ar fi fost „orală”, aș fi înțeles că Matei a avut un moment de superficialitate critică sau de aversiune momentană. (După mai bine de un deceniu de prietenie strânsă, după sute de nopți, mii de ore de dispute și întâlniri ideatice entuziaste, purificatoare, vitale și esențiale pentru minuscula noastră insulă „vie și gânditoare”, o insulă ce plutea într-un ocean de dușmănie, vulgaritate și falsă artă, Matei Călinescu reține din toată efervescența mea ideatică, din solidaritatea cu el și cu arta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
mii de ore de dispute și întâlniri ideatice entuziaste, purificatoare, vitale și esențiale pentru minuscula noastră insulă „vie și gânditoare”, o insulă ce plutea într-un ocean de dușmănie, vulgaritate și falsă artă, Matei Călinescu reține din toată efervescența mea ideatică, din solidaritatea cu el și cu arta sa, doar faptul că... i-am sugerat să intre în partid! Da, cred că i-am sugerat acest lucru o singură dată, eu și Nichita eram de câțiva ani membri P.C.R., și argumentul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
trăit un dramatic accident psihic, care a pus aproape în paranteze activitatea și creația sa literară. După moartea soției sale, Lenuța, la începutul anilor ’80, talentul și energia sa creatoare trăiesc un reviriment și publică câteva volume de excelentă factură ideatică și stilistică. După revoluție este ales de consiliul U. Scriitorilor în postul de redactor-șef al prestigioasei reviste Viața Românească, moare însă înainte de vreme, în ’98. Grigore Hagiu. Dacă Cezar și Nichita, cel puțin la început, la primele volume, păreau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]