7,215 matches
-
unei manifestări diferite față de obiectul respectiv, nu a unei subordonări critice, tehnice, a obiectului. Ideea că am putea redescrie interpretarea pornind de la circumscrierea anarhetipului mi se pare foarte provocatoare. Văd În aceasta un prim pas spre o explorare aplicată a imaginarului. Modul În care s-ar putea interpreta constrângerea și autoconstrângerea culturală, „structurile structurante” ale vieții sociale, de la nivelul cotidianității la cel artistic, politic, mass-media etc., este poate cel mai interesant aspect, cel puțin ca promisiune, ca sens al unei cercetări
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
al fracturii, Într-un termen disruptiv cum e cel propus, anarhetipul? Cred că termenul sună bine, ca să zic așa. Există o sugestie de anvergură În el. Sfiala ce Înconjoară experimentul trebuie depășită. Aș mai spune că Într-o cercetare a imaginarului ar trebui să avem În vedere o trecere de la o interpretare de tip anagogic la o interpretare de tip analogic. Corin Braga: Bănuiesc că analogic este și acel demers psihanalitic pe care l-am invocat deja, demersul lui Bion, care
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
vorbind despre nașterea esteticii, la ideologia romantismului. Romantismul a produs un model de interpretare organicistă care a fost părăsit de mult, desigur. Nu la acest lucru doream să mă refer, ci la numeroasele interpretări (nu doar la cele legate de imaginar, imaginație, imagine) care au fost motorul multor texte romantice de mare suflu. Obiectul artistic numit natură În scrierile romantice este o chestiune de interpretare prin imaginare. Organicismul romantic e acum Împrăștiat În bucățele de substanță „esențialistă”, și cred că, din
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
romantic e acum Împrăștiat În bucățele de substanță „esențialistă”, și cred că, din lecția romantică, ceea ce s-ar potrivi pentru această seară ar fi fragmentul, fragmentariul, fragmentaritatea. Trupul lui Osiris, al lui Orfeu a fost sfâșiat. Este de observat că imaginarul păstrează o nostalgie a reunirii tuturor părților sale Împrăștiate Într-un fel de matcă, cum ar fi, de pildă, traseul imaginației. Dar reunirea este mereu amânată. Mă gândesc la Novalis, la un romantic târziu, de răscruce, cum e Whitman, pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
prescriptivă. Sunt multe asemenea interpretări critice care Își propun să analizeze imaginația unei epoci. Se produc o mulțime de ipoteze paralele, care surclasează imaginea unei ierarhii stricte. Existența În cotidian este destul de pulverizată, iar Încercarea de a vorbi despre rosturile imaginarului, imaginând un anarhetip, ne duce privirea critică asupra unui lanț continuu de divizări. Studiul imaginarului ne surprinde fiindcă Încearcă să configureze un sens al diseminării, păstrând linia discontinuă, imprevizibilă a difuziunii. Horea Poenar: Revin la Întrebarea mea. Căutăm, ca grup
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
produc o mulțime de ipoteze paralele, care surclasează imaginea unei ierarhii stricte. Existența În cotidian este destul de pulverizată, iar Încercarea de a vorbi despre rosturile imaginarului, imaginând un anarhetip, ne duce privirea critică asupra unui lanț continuu de divizări. Studiul imaginarului ne surprinde fiindcă Încearcă să configureze un sens al diseminării, păstrând linia discontinuă, imprevizibilă a difuziunii. Horea Poenar: Revin la Întrebarea mea. Căutăm, ca grup, ca un Centru al imaginarului, niște forme stabile ale imaginarului, chiar dacă ele nu mai sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
duce privirea critică asupra unui lanț continuu de divizări. Studiul imaginarului ne surprinde fiindcă Încearcă să configureze un sens al diseminării, păstrând linia discontinuă, imprevizibilă a difuziunii. Horea Poenar: Revin la Întrebarea mea. Căutăm, ca grup, ca un Centru al imaginarului, niște forme stabile ale imaginarului, chiar dacă ele nu mai sunt pline cu sens? Facem ceva asemenea cărții lui Wölfflin despre formele plasticului care se regăsesc În noi? Sau introducem totul În istorie și ar trebui să facem mai degrabă o
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
lanț continuu de divizări. Studiul imaginarului ne surprinde fiindcă Încearcă să configureze un sens al diseminării, păstrând linia discontinuă, imprevizibilă a difuziunii. Horea Poenar: Revin la Întrebarea mea. Căutăm, ca grup, ca un Centru al imaginarului, niște forme stabile ale imaginarului, chiar dacă ele nu mai sunt pline cu sens? Facem ceva asemenea cărții lui Wölfflin despre formele plasticului care se regăsesc În noi? Sau introducem totul În istorie și ar trebui să facem mai degrabă o descriere sau o analiză după
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
subordonând-o unei poetici arhetipale. Dar am impresia că rămân suficient de multe opere Încât să alcătuiască o clasă, În care aceste bucăți alăturate nu dau un sens global, nu iradiază spre ansamblu, ci fiecare este purtătoarea propriului ei sens. Imaginarul și experiența alterității Horea Poenar: Dar trebuie atunci să renunțăm la orice judecată de valoare? În comparația pe care ai făcut-o Între Noctambulii și Hidra sugerai faptul că al doilea roman Îți dă mai multă stabilitate și, În cele
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
surpriză de proporții a canonului romanesc În Veghea lui Finnegan. Anarhetipul s-ar putea lega de chestiunea intenționalității auctoriale. De la dislocări la Împrumuturi, contopiri, la libertatea alegerilor făcute pentru a crea un text. Există destule puncte de sprijin pentru studierea imaginarului pornind de la intenționalitatea autorului, a elementului anarhic existențial care se legitimează În construcția creației... Corin Braga: Suntem cu toții de acord că existențialul se suprapune esteticului și că nici nu merită să te apropii de estetic fără să cauți și valori
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
stângistă, neomarxistă (unde intră și noul istorism, dar și cele mai multe feminisme), care aproape că trece cu vederea orice idee de estetic, fiind interesată exclusiv de mesajul social, de politicile textului și de impactul acestora. Horea Poenar: Eu sugerez să vedem imaginarul ca pe o zonă creatoare de lumi, de fiecare dată fiind În această lume... Spre exemplu, există un stil proustian pe care, prin lectură, prin experiența estetică, ajungi să ți-l asumi Într-o așa măsură Încât să poți vedea
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
acord că nu există o lume a cărei identitate să o putem defini În vreun fel unic, că ea este Într-o anumită măsură creația noastră de fiecare dată. Or, faptul că uneori putem accede la o lume creată În imaginarul altcuiva și putem vedea această lume pe care am pretins-o ca fiind a noastră (convenționala realitate) prin acest filtru ne dă de gândit cel puțin În următorul aspect: există un dialog al imaginarului și, ca atare, există o zonă
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
accede la o lume creată În imaginarul altcuiva și putem vedea această lume pe care am pretins-o ca fiind a noastră (convenționala realitate) prin acest filtru ne dă de gândit cel puțin În următorul aspect: există un dialog al imaginarului și, ca atare, există o zonă În care comunicăm. Nu mai suntem de acord că aceasta s-ar datora unor arhetipuri din inconștientul colectiv, dar nu mergem nici În cealaltă extremă Încât să spunem că, genetic, toți avem un cod
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Poate că asta e zona În care ar trebui să intrăm, cel puțin să o discutăm. Dar cum e posibil să preluăm zonele de interes ale alterității, cum percepem stilul În care lumea este văzută, creată, filtrată de un alt imaginar? Pentru că practic e posibil. O știm datorită acestei experiențe (arta) În care trăim repetat. Mihaela Ursa: Cred că, În teoretizarea pe care o propui, undeva ar trebui făcut loc fantasmelor pe care criticul le proiectează În text. Cu oricâtă democrație
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de-a face chiar cu o experiență de laborator. Unii au perceput atelierul ca pe o terapeutică, de pildă, alții, ca pe un joc, alții, ca pe un mod de a se verifica la nivelul coerenței lor interioare ori al imaginarului lor. Nu știu dacă ei sunt autori În mod real, dar esențial mi se pare faptul că au reușit să Înțeleagă ce ar putea obține de la ei Înșiși, că vor să comunice prin acea supapă a inconștientului. Sigur, m-au
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
În jurul unei ficțiuni organizate cu mai mult ori mai puțin succes, ficțiunea fiecărui eu, care necesită Încredere, recunoaștere, centralizare. Mircea Muthu: Conduitele umane, am Înțeles. Dar hai să luăm un exemplu concret, fiindcă suntem la un Centru de cercetare a imaginarului. Și eu m-am gândit foarte mult la imaginea publicitară, de pildă. Imaginea publicitară, care orientează și Întreține o anumită atitudine și chiar o anumită conduită față de ceva. Față de produs, de pildă. Pot să invoc ca exemplu imaginea, foarte frumos
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de imagini publicitare, e deja un fapt al conduitei cotidiene. Un moment de recentrare urmat apoi de o dispersie, o continuă Înlănțuire Între recentrare și dispersie. Imaginile reclamei produc un libido al consumului, iar acest libido are nevoie de exercițiul imaginarului. Contează ceea ce Îmi sugerează trăirea de o clipă, compensarea unei frustrări, visarea. O recentrare de o secundă, dispersia imaginii unei vieți În secunde. Corin Braga: Eu aș vedea rolul anarhetipului În analiza imaginii publicitare În felul următor: o imagine publicitară
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
foarte importante analizele care, cum spunea și Marius, să vină din diverse domenii și să ne permită să găsim niște similitudini sau analogon-uri pentru configurarea conceptului. Doru Pop: Aș vrea să fac și eu o remarcă În discuția despre imaginarul publicitar. Toată practica din vestul Europei și din America, unde publicitatea s-a dezvoltat ca mijloc de comunicare, se bazează pe psihanaliza „primitivă”, adică pe motivaționism, pe studiile de comportament, pe toate derivațiile care provin din psihanaliza freudiană, pe toate
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
modernistă, fiindcă publicitatea s-a născut odată cu modernitatea. Toate imaginile de „reclamă”, Începând cu picturile publicitare ale lui Lautrec pentru vodevilul din Paris și până la reclamele făcute În primele ziare americane, merg mână În mână cu această dezvoltare a tehnologiilor imaginarului pozitivist. Mie mi-a părut rău când l-am auzit pe Corin căzând În capcana asta și dând o explicație tot de natură modernistă, spunând: „Da, da, nu-i nimic, comparăm reclamele din diverse spații și dăm explicația...”. M-aș
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de educație. Concluzia este că, factual vorbind, educația nu face nimic. Adică nu se produc mutații majore din perspectiva calității educației. Deci explicația este una ne-explicatoare. De aceea m-am bucurat de conceptul tău, căci el oferă În studierea imaginarului o premisă care (dacă este bine operaționalizată) poate da explicații unor lucruri inexplicabile. Nu unele de natură irațională, pentru că iraționalul este cel care fragmenta modernitatea. Aici avem de-a face cu un discurs rațional care să explice inexplicabilul. Un exemplu
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Aici avem de-a face cu un discurs rațional care să explice inexplicabilul. Un exemplu despre modul cum putem ajunge la o astfel de explicație e Într-adevăr acela de a folosi metodele pe care le utiliza modernitatea În interpretarea imaginarului, focus-grupurile În cazul acesta, dar Îndoind puțin tehnica. Numai printr-o bună stăpânire a tehnicilor de cercetare se poate face pasul Înainte. De exemplu, nimeni nu a Încercat (din câte știu eu) să facă un focus-grup fantasmatic. Adică să creeze
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
masa de lucru niște metode care deja există, precum active research, atenția liber-flotantă, focus-grup, pentru a vedea dacă, puse Împreună, nu pot da naștere unei metode operaționale. Ideea mea era ca, apelând la niște concepte afine cu cercetarea anarhetipică a imaginarului, așa cum tu Însuți ai sugerat acum cuplarea ideii de focus-grup cu o cercetare fantasmatică, să Încerc să schițez o metodă. Între timp, am avut o discuție cu studenții de la Master, pe care i-am Întrebat ce-ar fi fost dacă
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
bătrânești... De exemplu, eu am Înțeles termenul ca „refuz al explicației”. Or, Înainte să refuzi explicația trebuie tocmai să cunoști mecanismul explicativ. Pasul Înainte, ca să folosesc un exemplu de natură textuală, este să iei textul și să te scufunzi În imaginarul contextualizat. Eu asta făceam Într-o vreme când țineam seminarii - luam textul lui Platon, de exemplu, și Îl scoteam din contextul lui cunoscut, din explicația lui cunoscută, și plonjam cu studenții În căutarea unor explicații nevalorificate. Dar nu poți să
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
când țineam seminarii - luam textul lui Platon, de exemplu, și Îl scoteam din contextul lui cunoscut, din explicația lui cunoscută, și plonjam cu studenții În căutarea unor explicații nevalorificate. Dar nu poți să plonjezi atunci când vrei să explici un alt imaginar, cum ar fi, să spunem, cel al mitului androginului, nu poți să generezi explicații până nu Îi duci pe studenți În imaginarul momentului În care s-a dezvoltat mitul, să zicem grec În acest caz. De acolo există alte mecanisme
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
cu studenții În căutarea unor explicații nevalorificate. Dar nu poți să plonjezi atunci când vrei să explici un alt imaginar, cum ar fi, să spunem, cel al mitului androginului, nu poți să generezi explicații până nu Îi duci pe studenți În imaginarul momentului În care s-a dezvoltat mitul, să zicem grec În acest caz. De acolo există alte mecanisme care Îl pun În mișcare, nu poți să Îl duci mai departe dacă nu Îl pui În contextul romantismului, unde el a
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]