2,391 matches
-
Atunci s-a început ceastălaltă și s-a săvârșit cu ajutorul Sfântului Nicolae, în zilele bunului creștin Domnul cel bătrân Io Antonie Voievod. S-au început lucrul la Mai 3 și s-au sfârșit la Septembrie 18, leat 1671.” Mihai revăzu mormăind cele notate. În afară de Șerban, toți erau pomeniți. — Ce ai mamă cu Șerban? Câteodată mă gândesc că în toată vâltoarea urii Leurdenilor el ne-a aruncat. Ce avea el să se despartă de nevastă-sa dintâi? Cam cum ar fi dacă
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
candela, Marico, stinge-o și vino aici în căldura brațelor mele, că ți-o fi frig, spuse Constantin abia șoptit. Îndemânatică, Marica stinse cu mucarnița candela din dreptul icoanei Preacuratei. Se furișă alături de bărbatul ei în așternut. — Săraca doamna Ruxandra, mormăi el. Mă gândeam că nunta ei cu Alexandru Coconul e un fel de semn. — Taci, Constantine, ce semn să fie? Vodă Alexandru când a văzuto atât de slută i-a făcut viața așa fel că Scarlatos a fost bucuros să
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
da’ ea s-a închinat în fața mea, a căzut în genunchi și s-a scâncit „Iertare, măria ta” de s-a crucit până și maică-ta. — Ei vezi, și domnia ta nu vrei deloc s-o ierți că-i nebună, mai mormăi Brâncoveanu, aproape adormit. — Nebună, nebună, dar i-a băgat în cap Mariei că doar ea o să ajungă doamnă, că degeaba o să le mărit pe Stanca și Ilinca cu beizadele. S-o fi văzut pe Maria, s-a furișat în odaia
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
pentru Constantin și Radu, caftane pentru cei apropiați, papuci și condurei cu alesătură din fir de aur și argint pentru Mateiaș și pentru domnițe. Doamne, cât aur dăduse în stânga și în dreapta, ca să-i facă pe cei din preajma marelui vizir să mormăie satisfăcuți și să miște turbanele albe în semn de aprobare la tot ce spusese el... Printre negustorii sosiți la Vlah serai ca să vândă boierilor care plecau era și un evreu bătrân cu feciorul lui. Avea o bocceluță din piele, cu
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
și-și scoase cingătoarea din jurul mijlocului, care se dovedi a fi o bucată de catifea neagră decolorată cu reflexe cafenii. O întinse îndemânatic pe pupitru în timp ce tatăl lui cu cealaltă cheie descuia încuietorile lădiței. — E din piele de Cordova, serenissime, mormăi bătrânul în italienește arătând spre cufărașul ce se deschidea lăsând să se vadă mulțime de pungulițe din piele de căprioară. — O clipă să îngăduie înălțimile voastre, și cei doi se întoarseră cu spatele grăbindu-se să-și etaleze marfa. — Acum
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
pe care nu le văzuse dar le născocise el pe când asculta povestirile mamei sale, doamna Ilinca. Răsăreau proaspete, bogate în toate amănuntele care le făceau frumoase chiar dacă de întâmplările acelea nu putea să se mândrească. Da, asta este, se pomeni mormăind și se sperie la gândul că l-ar putea trezi pe vodă, ca să continue în gând: da, asta este, eu sunt altfel decât ceilalți, nu gândesc cu mintea ci cu ochii, ei sunt poarta sufletului meu. Cât m-am căznit
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
din citit și se apropie de fereastră. Deși ziua crescuse simțitor, întunericul, după părerea lui, venea totuși prea devreme. Ferestrele spătăriei cu stele dădeau spre grădina în stil franțuzesc pentru îngrijirea căreia vodă plătea bani grei. Hm, se pomeni el mormăind, și-și continuă gândul. Deci conținutul scrisorii vor Brâncovenii să fie cunoscut de către suveranii italieni și de diplomații Franței, ca astfel să afle sultanul că măria sa începe să facă represalii împotriva celor care i-au trădat la Stănilești, Doamne, ce
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
mintea spătarului Mihai, inspirată tocmai de vorbele liniștite ale doftorului: — Cum ai spus, domniile îndelungi obosesc? Asta era ce-mi scăpa! Aș avea niscaiva treburi pe la moșii și m-aș încumeta să plec călare... Hm, e cam ger pentru așa ceva, mormăi doftorul. — Nu de ger îmi este teamă, hoții însă mă cam înspăimântă. Vodă nu a mai curățit de lotri zăvoaiele de la Dunăre de multă vreme, și au trecut pe gheață dinspre raialele din Serbia și Bulgaria tot felul de lepădături
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
una și bună și mă duc să mă culc, că și mâine mai este o zi. Acum zece zile am fost cu beizadea Ștefan la Târgoviște, a venit cu noi și doamna Stanca... Tăcu o clipă, își înghiți saliva și mormăi mai mult pentru sine ca luminat de un gând. O pune, crez, tătâne-său vodă să-l păzească pe Ștefan de noi. Și spuneam, ne apropiam de Târgoviște, ceața trecuse, soarele era sus și topea jos chiciura din copaci și
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
suprapuse pe verdele smalțului. Era același verde și aveau ochii niște raze aurii pornind din negrul pupilei pe care mai mult le ghicise, căci fata sfioasă nu căta spre el decât pe furiș, prin zbatere de gene. Doamna vorbea, Constantin mormăia aprobativ, intră și Radu în odaie. — De data asta nu umblăm cerniți decât nouă zile, ne iartă Stanca, hotărî doamna, vine Paștele și apoi nunta... Radule, să te gândești ce daruri îi faci miresei, să chemăm la curte giuvaergii, să
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
în fața mitropolitului și ieși din biserica în care se simțise atât de străin. Un gând îi grăbi pașii spre trăsură fără să vadă cât de roșu scăpăta soarele după Dealul Mitropoliei. La caleașcă, surugiul arătând cu coada biciului spre apus, mormăi: — Mâine o să fie vânt mare, poate chiar furtună. Îl privi fără să audă ce-a spus și, urcându-se, porunci sec: — La curțile domnești! Au stat toată noaptea toți trei: vodă Ștefan, tatăl său marele stolnic și marele spătar. A
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
mai că m-a dărâmat în fugă, cum trecea prin camera mea. A ieșit prin fereastră pe acoperișul de la verandă, mi-a zis tanti Mae în timp ce îi schimba mamei punga cu gheață de pe obraz. Mama nu își revenise încă, dar mormăia ceva și ochii închiși îi tremurau. După aceea m-am întrebat ce se întâmplase cu tata. Nu voiam să-l mai văd niciodată, dar eram curios să aflu unde se dusese. Am coborât și am ieșit pe verandă. Toate lucrurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
legătura de gît și cîntă cu ea în mînă melancoloică "Portretul": "Cînd ore de-ntristare vor turbura vreodatăFrumoasa-ți inimioară, tu vezi portretul meu.Și crede că eu sufer cu tine deodată Și c-amîndoi atuncea, compătimim mereu" Jos, Leonida, reia mormăind un vers. Efimița cîntă mai tare și Leonida, acum treaz de-a binelea, fără a se mai preface, i se alătură. Cîntă amîndoi în duet. Leonida se ridică peste marginea patului său privind în sus, rîde. Apoi coboară și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
îmi arde mie? BUNICA (numără apăsat, demonstrativ): 83... 82...81... (pauză, apoi rar, privind lung la el) 80...79...(repetă rar) șaptej'noooouăăă! BUNICUL (indignat): Ce 79, dragă?! Eu n-am 79! Am numai 71. (bagă iar nasul în gazetă, mormăind). Sună telefonul. Sonia privește demonstrativ, proptește mîinile în șolduri. Bătrînii își văd de treabă. Nu aud. După un timp Sonia întreabă. SONIA: Nu auziți? BUNICA: Ba da! Iar au dat ăștia de deasupra drumu' la muzică. SONIA: E telefonul. BUNICA
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
vâscoși. Sunt un Raskolnikov al labagiilor - dovezile cleioase mă-mpresoară! Te pomenești că am și pe manșete? și-n păr? și-n urechi? Toate întrebările astea mi se-nvălmășesc în cap în timp ce mă-ntorc la bucătărie, încruntat și posac, ca să mormăi la taică-meu cu îndreptățire când își deschide gura plină de șarlotă și zice: — Nu pricep de ce trebuie să stai cu ușa încuiată. În ruptul capului nu pricep. Unde te crezi, la Gara Centrală? — ... intimitate... o ființă umană... Aici niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
a spălat fiecare purceluș în parte cu o cârpă umezită cu apă caldă, îmi stăruie mirosul mâncării de la prânz, al salatei de ton. Poate că, de fapt, adulmec miros de pizdă, mai știi? Asta o fi! Ah, îmi vine să mormăi de plăcere. Am patru ani și, cu toate astea, simt în sânge - ăhă, iar ajungem la sânge - ce încărcată de patimă e clipa asta, ce densă în posibilități. Persoana aia grăsană, cu părul lung, care cică-i soră-mea, e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
cere - aș putea să am măcar atâta respect cât să mă-mbrac peste zi cu niște haine ca lumea, să nu mă fac de baftă pe mine și să nu-mi fac de baftă familia și religia. Îmi pare rău - mormăi eu oferindu-i (ca de obicei) spre vizionare doar spinarea în timp ce-i vorbesc -, dar nu e obligatoriu ca religia ta să fie și a mea. — Ce-ai zis? Ia uită-te la mine, musiu. Vreau s-aud din gura ta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
mai e absolut necunoscută unui segment mai luminat al publicului, în ciuda faptului că se prea poate să fie în drum spre apartamentul amantei lui oficiale, ca să ia cina, i s-a dus buhul că, în două-trei asemenea împrejurări, ar fi mormăit: — Uite ce, n-ai vrea să mergem la mine acasă? Bineînțeles că ea îi va răspunde „Nu“. Bineînțeles că ea va începe să țipe: „Cară-te de-aici, băi ăsta!“ sau îi va răspunde înțepată: „Mersi, dar am și eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
otreapa împuțită, scârnăvia dracu’! Cine mă-ta te crezi, mă-ntreb, să te dai așa rotund cu noi - un bășinos de vânzător de automobile Kaiser-Fraser. Pe unde-oi mai fi acum, băi, cutră pusă pe intimidări? Nu, fără anvelope dungate, mormăie taică-meu umilit, iar eu pur și simplu ridic din umeri, stânjenit de neputința lui de a ne oferi, mie și familiei, lucrurile frumoase ale vieții. În fine, în fine - o întinde la lucru în Kaiser-ul fără aparat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
pus tarhonul? Poftim, mamă, iată-ți micul gentleman sărutându-se pe buze cu cineva pe nume Sheldon! Din cauza sosului cu mirodenii! Știi ce-am citit în Cosmopolitan? îl întreabă maică-mea pe taică-meu. Că există femei homosexuale. — Ei, hai, mormăie Tata Ursu’, ce mai sunt și porcăriile astea - mizeriile astea?... — Jack, termină, te rog, că doar nu inventez. Am citit în Cosmo! O să-ți arăt articolul! — Ei, hai, le bagă și ei ca să vândă revista... Măicuță! Tăicuțule! Există lucruri și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
crezut cel mai tare din parcare, și am de gând să ți-o recit. Ea era cuibărită în poala mea, cu ochii încă închiși, cu mădularul meu înmuiat lipit de obraz, ca un puișor ieșit din găoace. — Ei, hai, a mormăit ea, nu acum, știi că nu le am pe-astea cu poeziile. — Pe-asta ai s-o înțelegi. E despre cordeală. Despre o lebădă care fute o fată frumoasă. Și-a ridicat privirea fluturându-și genele false. — O-la-la. — Dar e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
le auzi hăt până pe veranda casei noastre, care-i cu o stradă mai încolo. Îmi închipui că au niște coarde vocale groase ca frânghia de rufe! Niște plămâni cât dirijabilele! Nu trebuie să le spună nimeni niciodată să nu mai mormăie și să vorbească mai tare! Și ce poante scandaloase aruncă din ei! Trăncăneala de pe terenul de joc nu e, pur și simplu, trăncăneală, ci chibițare și (pentru băiețelul ăsta, care tocmai începe să desprindă arta bășcăliei) sursă de ilaritate, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
pe când Velicu se achita de datoria de soț gelos, stâlcind-o-n bătaie. Cică Vandam. Ți-a dat să mănânci prăjituri, Vandame, strigase cineva. Adevărul e că se lipise ca disperata de Vandam. L-ar fi mâncat fript, și el mormăindu-i la ureche niște vorbe îmbăloșate, din care nu înțelegea nimic și nici n-o interesa. O strângea și o frământa și o împungea în coapsă cu sculăciunea aia, de n-ar mai fi avut mult până s-o încalece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
prin sălbăticie, în junglă sau în deșert. Cât de liber, Doamne ferește, e legat, priponit cu lesa de gărdulețul de fier din fața băcăniei. Uite-l și pe tipul care a venit să-l dezlege cum se chinuie să descurce nodurile lanțului, mormăind parcă niște ocări în contul cui le-a strâns și a încurcat zalele, în timp ce câinele îi latră în ureche cu glas tunător. Ăsta vrea să fure câinele sau ce naiba face? S-ar putea să fie totuși a lui javra asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
c-o mai scoate ceva de la ei, mă rog, cei trei intraseră în parc să se pișe. Rafael și Mărgărit se pișară și ei și pe urmă ocoliră toți terasa prin parc spre bulevard. Sobolul bătrân rămase puțin în urmă, mormăind ceva din care nu se înțelegea nimic. I se încleiau pașii, așa încât fiu-său se întoarse din drum să-l ajute. Îl goni. Nu vroia să fie ajutat, îl înjura pe Mărgărit și dădea să fugă după el bălăngănind din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]