1,450 matches
-
Republicii, președinția Consiliului, ministerele de Interne, Externe, Învățămînt public și Agricultură. În plan ecleziastic, evoluția nu este mai puțin sensibilă. Konrad Adenauer a reușit să impună unui episcopat rezervat pluriconfesionalitatea, reunindu-i într-o vastă adunare pe catolici și pe protestanți, și să formeze un nou partid, urmaș al Zentrum-ului, CDU-ul, ce nu mai reprezenta un partid de apărare a Bisericii, ci unul de inspirație creștină nonclericală, capabil să reziste la cerințele Sfîntului Scaun și ale episcopatului, cu riscul de
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
cazul Olandei, unde Bisericile protestante și catolice au avut o activitate deosebit de curajoasă. Influența creștinilor nu putea fi pusă la îndoială. În Germania, catolicii susținuți în convingerile lor de enciclica papei Pius al XI-lea Mit brennender Sorge (1937) și protestanții Bisericii confesionale care s-au rupt de "Biserica Reich-ului", supusă regimului nazist, au știut să se opună, în numele credinței lor, la ceea ce conștiința creștină nu putea suporta, alegînd să se supună lui Dumnezeu, mai degrabă decît tiranului. Monseniorul von Preysing
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
a lașității multora; rezistența spirituală a dus la discuții aprofundate privind Germania, Europa, democrația, Statul, organizarea economiei și multe alte probleme care aveau să constituie bazele reflecțiilor programatice ale CDU; Rezistența, temerile, suferințele, au constituit grupul de catolici și de protestanți; reconstrucția trebuia să se facă pe o bază interconfesională. Luni, 5 iunie 1944, la ora 18, la cîteva ore după eliberarea Romei, o mulțime imensă s-a adunat spontan în fața bazilicii Sfîntu Petru pentru a aduce un omagiu acțiunilor papei
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
personalități catolice și evanghelice s-au strîns la mănăstirea Walberberg în jurul călugărilor dominicani Laurentius Siener și Eberhard Welty. Alte grupuri au apărut la Düsseldorf, la Münster, la Wüppertal, la Bochum. În Nord, unde rădăcinile Zentrum-ului n-au fost niciodată puternice, protestantul Hans Schlange-Schöningen a fondat Demokratische Union, în timp ce la Hamburg lua naștere un partid creștin-democrat. În schimb, la Frankfurt, mai multe personalități, printre care Walther Dirks, Eugen Kogon, Heinrich Knappstein, visau la un partid muncitoresc care să aducă creștinii și social-democrații
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
de voturi. CDU-ul era continuatorul Zentrum-ului ca Volkspartei deschis tuturor păturilor societății, dar luase o nouă dimensiune după război, într-un Stat unde, din cauza separării teritoriilor din Est, cele două confesiuni creștine erau aproape în echilibru (45% catolici, 50% protestanți). Fiind un partid de masă, CDU/CSU ocupa toată zona de la centru la dreapta, nelăsînd nici o șansă unei tentative efemere de refacere a Zentrum-ului de către Karl Spiecker, care visa la un partid care să unească creștin-democrații și social-democrații într-un
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
dintr-o stare vegetativă (2,3% din voturi în 1979). Totuși, acest partid interclasist, al cărui electorat este echilibrat între toate păturile societății, a păstrat o bază sociologică catolică: jumătate dintre catolicii elvețieni votează pentru el, dar numai 5% dintre protestanți 25. Creștin-democrații au reușit să se integreze în Statul federal, ajungînd în 1953 să fie la egalitate cu Partidul Radical în cadrul Consiliului federal. În 1959, formula de guvernare numită "formula magică", și astăzi în vigoare, a atribuit cîte două locuri
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
ortodoxă clandestină; Vuybor ("Alegerea"), condusă de Viktor Aksioutchits. De orientare conservatoare, el dorea să reintroducă valorile creștine tradiționale, precum și un raport privilegiat între Stat și Biserica ortodoxă, propunînd introducerea unei discriminări față de "religiile netradiționale", în special cea a catolicilor și protestanților. Luările sale de poziție au dus la apariția unor grupări secesioniste, cum ar fi Uniunea Rusă a Tinerilor Creștin-Democrați sau Uniunea Creștin-Socială. PCDR, condus de Aleksandr Chuev rămîne un partid cu foarte puțini aderenți (3000 în 1992). Uniunea UCDR pare
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
realizată în timpul șederii la Constantinopol. Motivele care l-au îndemnat să traducă Vechiul Testament au fost pur culturale, românul fiind împins, probabil, și de „pasiunea clasicizantă” (Virgil Cândea), și de interesul față de textul scripturistic, iscat între învățați de disputele confesionale ale protestanților. Lucrează pe Septuaginta grecească (varianta aldină), într-o ediție protestantă apărută la Frankfurt pe Main în 1597. Preia în întregime împărțirea conținutului după această ediție (traduce și Stihurile la dumnezăescul David, care în Biblia de la București vor fi tipărite între
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288140_a_289469]
-
combinație a acestora) ale catolicilor (maghiari, ceangăi, șvabi, slovaci, polonezi, români etc.), ale armenilor, ale grecilor, ale bulgarilor, ale sârbilor, ale evreilor (de diverse rituri), ale musulmanilor, ale lipovenilor, ale unitarienilor (care vin din toată lumea la Várfalva/Moldovenești), chiar ale protestanților de tot felul. Fiindcă interdicția protestantă a pelerinajului și a relicvelor, inițiată de lollarzi și impusă de Luther, nu e totuși absolută ; în Transilvania, devenită după Edictul de la Turda din 1568 liman al protestanților radicali din toată Europa, se pot
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
toată lumea la Várfalva/Moldovenești), chiar ale protestanților de tot felul. Fiindcă interdicția protestantă a pelerinajului și a relicvelor, inițiată de lollarzi și impusă de Luther, nu e totuși absolută ; în Transilvania, devenită după Edictul de la Turda din 1568 liman al protestanților radicali din toată Europa, se pot identifica multe locuri de posibil pelerinaj. Iar poate cel mai uimitor exemplu de pelerinaj imposibil este Ierusalimul secuiesc de la Bőződújfalu/Bezidul Nou, satul nou sabatarian care-l înlocuiește pe cel vechi, distrus de modernizarea
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
Mainz și-au îndreptat armele împotriva dușmanilor nu este menționat. Se spune că au acceptat liber moartea fără împotrivire, așa cum făcuse Isaac 11. Această scriere a suferinței este legitimă și unește comunitatea. În zorii războaielor religioase, ea va căpăta la protestanți o funcție comparabilă. Martiriul va servi la încadrarea noii Biserici reformate și la justificarea ei prin suferința sacrificială 12. Teama de damnare și convingerea că adevărata devoțiune este răsplătită printr-o fericire veșnică explică aceste acte de sacrificiu. Cum altfel
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
suferin ță. Prin urmare, pocăitul suferă în măsura plăcerii pe care a obținut-o prin păcat. A suferi martiriul echivalează în ochii lui Dumnezeu cu martiriul însuși. Este o aspirație comună persoanelor profund religioase, fie evrei sau creștini, catolici sau protestanți. Pietiștii evrei germani, ca și pietiștii din alte părți, au știut întotdeauna că a muri pentru Dumnezeu este mai ușor decât a trăi pentru el. Și în cazul lor, suntem departe de trecerea la faptă. "Martiriul spiritual", sacrificare recurentă a
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
ebraice, ci mai degrabă pe cripto-evrei și pe creștinii iudaizanți, și doar pe acei evrei acuzați că atacă creștinismul sau că fac prozelitism printre creștini. Evreii ca atare, chiar dacă erau priviți ca eretici, se găseau deasupra jurisdicției Inchiziției. Maurii și protestanții făceau parte din categoriile de care aceasta se interesa, dar activitatea ei era îndreptată mai degrabă împotriva apostaților și renegaților. Unii istorici contemporani, ca Salo W. Baron, Cecil Roth într-o mai mică măsură și Ismar Schorch, au încercat în
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
Policarp, 39 Polonia, 59, 84-88, 96, 103, 139, 167, 217 Portugalia, 92, 94, 98-99, 102, 116 Pourquoi? (de Brigitte Bardot), 271 Praga, 114 Primul Război Mondial, 137, 213 Primul Templu, 16, 27, 48, 94, 97, 99, 114 Profanarea Numelui, 37 Protestanți, 65, 70, 81 Provența, 92 Psalmi, 20, 26, 71, 73, 110, 163, 185 Purim, 49 Question humaine (de François Emmanuel), 270 Rabi, Wladimir, 235 Rabin, Yitzhak, 221, 224, 229 Razvirter (dinastie hasidică), 165 Războiul de Independență a Israelului, 203, 214
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
Hebrew Narratives of 1096 Crusade Riots", Prooftexts 2 (1), ian. 1982, pp. 40-52; R. Chazan, "The First Crusade...", op. cit., pp. 35-38. 10 Y.H. Yerushalmi, Zakhor, op. cit., p. 53. 11 L. Trepp, "Toward a Slihah...", op. cit., p. 346. 12 Pentru protestanți, a se vedea David El Kenz, "L'homme de douleur protestant, au temps des guerres de religion", Médievales (27), toamna 1994, pp. 59-66. 13 Robert Chazan, "The Hebrew First-Crusade Chronicles", Revue des études juives 133 (1-2), 1974, pp. 235-254. 14
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
ale Cărții laice. Să spunem că revoluția cărții a inaugurat cartea modernă a revoluțiilor ideilor, al cărei prim capitol se numește Reformă, al doilea Republică (marii republicani ai secolului al XIX-lea în Franța sînt în cea mai mare parte protestanți), al treilea Sociala (sudul republican, la noi, determină apariția sudului roșu, și regiile primelor congrese socialiste agață drapelul roșu de bustul Mariannei). Să mergem dincolo de exemplul francez. Iudaismul are vîrsta manuscrisului pe papirus, dar se înțelege cum cultul socialist al
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
electronică a fost egalitar și democratic, cum o atestă și redevența (aceeași pentru toți și indiferent de numărul de posturi). Femeile au urmărit-o în același timp cu bărbații, țăranii la puțin timp după orășeni, catolicii ceva mai bine decît protestanții, iar nordul Loarei nu a fost avantajat. Dacă au existat inegalități, ele au fost contingente și fizice (dificultăți de retransmisie pe teren accidentat). Începînd cu secolul al XVI-lea, tranziția către cuvîntul scris îi corespunde celei de la enoriaș la administrat
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
imaginea ne ajută să ne eliberăm de politică. În beneficiul publicității, al fantasmelor de consum și de statut. Un control în schimbul altuia, dar ici direct și rigid, colo suplu și mimetic etc. Este, dacă vreți, un progres pe calea individualizării. Protestantul îl avea în cap pe Dumnezeu, republicanul, Legea, telespectatorul, pe Dow Jones. Deznodînd legăturile religioase, tipăritura a reînnoit legătura civică pe punctul de a face, mai tîrziu, din iluzia politică noua religie a cetățeanului cititor. Deznodînd legătura politică, electronul reînnoadă
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
de reprimare a unui anumit libido comunitar; ca și cum cei ce alcătuiau elita urbană ar fi fost siliți să ascundă tot adevărul trupurilor și limbajul gesturilor pentru a putea redescoperi singuri corpul dezvelit al cuvîntului lui Dumnezeu. Și este adevărat că protestanții nu sînt niște petrecăreți înnăscuți. Tipărirea semnelor prejudiciază expresia sufletelor; Rousseau, cetățean al Genevei, va trăi sfîșiat între lege și sărbătoare. După frenezia vitală a unui Ev Mediu foarte decăzut, secolul al XVI-lea evanghelic este cel mai puțin posomorît
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
asigură o suveranitate a conștiinței, un "for interior" care garantează mai multă laicitate și, prin urmare, mai multe drepturi democratice. Pentru că în ochii lui Dumnezeu, un laic care citește corect valorează mai mult decît un papă care sare rîndurile. Anumiți protestanți eminenți se întreabă: "Protestantismul trebuie să moară?" (Jean Bauberot). Fiindcă este amenințat, nu de moartea individuală, bineînțeles, ci instituțională. Protestanții sînt înfloritori în societatea noastră, asimilați, integrați dar protestantismul ca întreg pare căzut în anonimat, lipsit de identitate, dizolvat în
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
Pentru că în ochii lui Dumnezeu, un laic care citește corect valorează mai mult decît un papă care sare rîndurile. Anumiți protestanți eminenți se întreabă: "Protestantismul trebuie să moară?" (Jean Bauberot). Fiindcă este amenințat, nu de moartea individuală, bineînțeles, ci instituțională. Protestanții sînt înfloritori în societatea noastră, asimilați, integrați dar protestantismul ca întreg pare căzut în anonimat, lipsit de identitate, dizolvat în ecumenismul catolic. Din cauză că "diferența" lui, în ciuda eforturilor meritorii ale lui Billy Graham și ale predicatorilor de dincolo de Atlantic, îi produce
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
care mă citește, i-aș scăpa încă "parmi les doigts". Nici nu-i de mirare. Nu țin să fiu pe placul cititorului. Îmi țin spectacolul, de va fi nevoie, cu ușile deschise. În mine, neînduplecați, trăiesc un catolic și un protestant. Nu-i împac și nici nu țin să-i împac. În București, ca de obicei, prefer compania lui Eugen Suciu, care e incomod, însă nu e oportunist. Mă văd și cu ceilalți, stau cu ei. Trăncănim, dar puțini dintre ei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
învață Pastorala se dorește ca prin această denumire să se înțeleagă știința Parohilor; iar Episcopul nici nu mai este numit în acele cărți ale Pastoralei. Dar subînțelegerea numelui de Pastor în locul celui de Paroh are, în principal, origine protestantă, pentru că protestanții au anihilat Episcopatul, dat fiind că acesta purta semnele prin care putea fi recunoscut drept instituție a lui Cristos, deci trăsăturile pe care i le-a încredințat Cristos, și, așadar, prin această ignoranță, poporul a pierdut ideea de Episcop, iar
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
semnele prin care putea fi recunoscut drept instituție a lui Cristos, deci trăsăturile pe care i le-a încredințat Cristos, și, așadar, prin această ignoranță, poporul a pierdut ideea de Episcop, iar această ignoranță a fost principiul și fundamentul erorii protestanților care s-au separat în mod eretic de Biserică. 68 În tot ceea ce povestim aici, am spus-o și o vom mai spune, vorbim în termeni generali; există unele excepții, dat fiind că în orice timp au existat Episcopi sfinți
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
lupta cu tiranii, a apăra poporul oprimat și a salva creștinătatea de pe marginea prăpastiei. În ochii lor, Grigore pare că este mînat de ambiție, este abominabil și trebuie disprețuit de omenire! Dar lăudat fie Cerul care i-a făcut pe Protestanții înșiși să recunoască în Grigore al VII-lea adevăratul apărător al omenirii, nu numai al Bisericii, demiurgul civilizației moderne! (A se vedea opera publicată în germană sub titlul: Hildebrand și veacul său). Cu toate acestea, veacul acestui Grigore va rămîne
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]