1,550 matches
-
percheziționează apartamentul. Ce anume caută? În sacoul lui - da, pentru că, chiar dacă a ieșit, a ieșit În cămașă, sacoul cu pașaportul rămâne În cameră, dar să nu credeți că asta simplifică lucrurile, fiindcă bătrânul zice că era Întins pe pat În sacou, dar poate că era o haină de casă, doamne, aici mi se pare că mă Învârt Într-o cușcă cu nebuni - spuneam că În haină avea Încă destui bani, chiar prea mulți... Deci căutau altceva. Iar singura idee bună Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
folos? Puneți-mă la grămada cu resturi. — Haida de! zise domnul Leonard. Împreună cu Duncan Îl ajută pe domnul Mundy să ajungă În camera de tratamente. Apoi Îl sprijiniră să se așeze Într-un alt scaun cu spătar tare, Îi scoaseră sacoul și se asigurară că stă confortabil. Domnul Leonard scoase un caiet negru și se uită o clipă În el, apoi se așeză pe un scaun tare, cu fața la domnul Mundy. Duncan se duse la fereastră și se așeză pe o cutie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
deja consumate. Odată, un inspector de fisc, născut la țară, se aplecă spre el și-l întreabă: ești indian, nu? Dar în rest, Bobby este liber să se reinventeze, să alunece într-o nouă gamă de indentități, de parcă ar proba sacourile lui Shahid Khan. La început, este mai stângaci, dar curând află că felul în care arată și accentul, nu sunt de ajuns. Mai este și problema mirosului, de exemplu. Ca toată lumea, Bobby s-a mirat întotdeauna de războiul încrâncenat dus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
cameră de interogatoriu. Elegant, cu părul negru și fără să fi împlinit probabil 40 de ani, afișa un zâmbet vag și un aer de superioritate abia sesizabil. Purta o pereche de jeanși albaștri, o cămașă tot albastră și pe deasupra un sacou. - Amelia, îmi pare bine să te văd, vorbi el puțin tărăgănat. Deci pot să merg cu tine până acasă la Lincoln? - Salut, Rol. Bineînțeles că poți merge cu mine. De aia sunt aici. Detectivul Roland Bell, căci acesta era numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
să te văd, vorbi el puțin tărăgănat. Deci pot să merg cu tine până acasă la Lincoln? - Salut, Rol. Bineînțeles că poți merge cu mine. De aia sunt aici. Detectivul Roland Bell, căci acesta era numele său. Își dădu jos sacoul, iar Amelia Sachs avu timp să arunce o privire înspre centura lui. Nici el nu avea vreo armă, după cum prevedea regulamentul, însă avea două tocuri de pistol, nu unul. Își aduse aminte că, pe vremea când lucrau împreună, discutau foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
durează doar câțiva metri, până când locul îi este luat de alta. Și mai e cealaltă parte a orașului, cea pe care turiștii nu apucă să o vadă: rulotele, căsuțele dărăpănate, magazinele pentru săraci, casele de amanet unde poți cumpăra verighete, sacouri, proteze - orice a putut fi schimbat la un moment dat pe câțiva dolari. Și peste tot, întinderea nesfârșită a deșertului. Tatăl său, dealer de blackjack, iar mama sa, chelneriță într-un restaurant și, după ce greutatea a împiedicat-o să mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
cu ghiuluri și mustăcioară“ (corect, Robert), care începe să cânte înfocat. Nu înțelegem decât că din dragoste se poate muri oricând. Aplaudăm, aplaudă și ceilalți, apoi, de la altă masă, înaintează spre chitariști o doamnă coaptă, vopsită blond, cu pantaloni și sacou negru, care mie-mi pare că seamănă cu mătușa Fira de la Beiuș. Dar când se jeluiește despre despărțirile timpurii cu glas gâtuit, mă ia cu fiori. Iar aplauze. Apoi altă doamnă blondă, tot în negru, își dă drumul cu patos
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
M-am bucurat că Suki nu a mai comentat scena care tocmai se petrecuse; aveam senzația că orice aș fi spus ar fi jignit-o profund. Petrecerea era acum în toi. Fețele deveneau roșii, iar câțiva bărbați chiar își descheiaseră sacourile; și-ar fi desprins și părul, dacă ar fi avut ce să desprindă. David Stronge se învârtea în jurul toaletei, dar Suki îi servi un zâmbet larg în timp ce ne îndreptam cu hotărâre în direcția opusă. Am urmat-o cuminte, fără să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
îmbrăcăm la televizor? În primul rând, e o chestiune de bun-simț să te îmbraci corespunzător mesajului pe care vrei să îl transmiți, locației și chiar contextului. Cum spuneam anterior: de la un bal vienez nu vei transmite îmbrăcată în blugi și sacou, ci într-o rochie de seară. La Ministerul Finanțelor însă, ar fi total nepotrivit să apari într-o rochie lungă, cu spatele gol și cu un șirag de perle la gât, de pildă. Uneori, contextul impune decizii vestimentare. Dacă transmiți
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
cât mai simple. Sunt de evitat materialele înflorate sau cele prea încărcate. 3. De asemenea, este preferabilă îmbrăcămintea cu cât mai puține culori. Alege combinații din aceleași culori, în nuanțe diferite. Spre exemplu, în loc să asortezi o cămașă roșie la un sacou verde și o fustă maro, alege nuanțe de crem, bej sau maro pentru toate trei. 4. Renunță la orice obiect vestimentar decorat cu modele geometrice mici: dungi, pătrate, buline. Toate creează iluzii optice, alterând imaginea. 5. Alege materiale cât mai
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
te machiezi singur, fie să îți refaci machiajul. De exemplu, se întâmplă frecvent să afli despre apariția unui subiect în ultimul moment. În 20 de minute trebuie să fii gata de direct și să ajungi la locație. Adică îți pui sacoul pe scările redacției, iar machiajul ți-l faci în mașină, când oprești la semafor sau chiar în parcare, înainte să intri pe post. Alteori, pleci din redacție machiat, dar afară plouă, astfel încât machiajul tău rezistă doar parțial. Vara, după opt
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
care trebuie să o poarte la locul de muncă. Oricât de mult ar urî-o, oricât și-ar dori să o poată schimba, știu că acest lucru este aproape imposibil, astfel încât tac și se supun. Își pun cămașa, cravata și sacoul și înghit în sec la gândul că afară sunt 40°C și că ar prefera să poarte un tricou, pantaloni scurți și șlapi. La fel ca soldații plecați în misiune, reporterii de direct știu când și unde pleacă, dar nu
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
să vă mai spun, trebuie să vă mai spun, nu știu ce să zic, din astea. Să aibă umor. A.N.: Trebuie să arate bine? C.A.: Trebuie să arate decent. Mă enervează când îi văd la televizor cu fular în dungi, sacou în carouri și eventual cămașă înflorată. Se vede când ești trendy, dar și când nu știi să te îmbraci. A.N.: Te-ai simțit vreodată descurajată să mai faci live-uri, de ceva ce ți-au spus șefii, ceva comentarii
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
fiică nu trebuie să existe." A trecut mai mult de un an de atunci... În acest nou AZI, Victor măsoară de nenumărate ori cu pasul peronul gării unde o așteaptă pe Dorina. Înfățișarea lui s-a schimbat. Victor pare întinerit. Sacoul și pantalonul cad pe el cu elegantă nonșalanță. Fularul la modă, subliniază frumusețea masculină a chipului cu profil de medalie romană încadrat de coama părului rebel spicuit cu argint. Se uită nervos la ceas, întrebându-se: "Oare cum să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
purtând cu sine ca pe-o armură, blazarea. Vrei s-o iei de soție, ori ba? îl întrebă enervată când urcau scările către locuința lor. Cred că da, îi răspunse cu voce înceată, în timp ce-și căuta în buzunarul sacoului cheia. Pe urmă săltă din umeri și, traversând holul, pătrunse în bucătărie, îl auzi cum deschide frigiderul și cum își toarnă din sticlă o cană cu vin alb. Bea, se gândi Sidonia și își descheie bareta la pantofi, bea singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
împreună prin parc, aleile erau pline, pline de frunze, foșneau, trosneau sub pașii lor. Atunci a știut că dincolo de ezitările ei se va căsători cu Ovidiu, a crezut că era posibil între ei un proces de osmoză, el avea un sacou în carouri, părul de culoarea tutunului, pieptănat cu grijă, obrazul bărbierit cu multă atenție, ochii foarte blânzi, nu prea avea chef de vorbă, mergea alături de ea și răscolea cu vârful pantofilor mormanele de frunze, atunci ea a știut că n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ajunsese cu relatarea la viața lui de zi cu zi, îl auzi spunând: Dimineața roua e foarte rece. Și vorbele lui sunau ca o parolă. Ce minunat să poată exista o zi ca aceasta! Dimitrie se încălzise și-și descheiase sacoul. La pantalon purta curea lată, abdomenul îi era suplu, se vedea că acordă atenție condiției sale fizice, contactul zilnic cu soarele, cu vântul îi pria de minune, părea a fi plin de vigoare, totul în el exprima bărbăție. Sidonia își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
alt final. Răsuci cheia în contact și rulă înapoi, opri în fața blocului Carminei, în timp ce înainta pe alee văzu la apartamentul ei lumina aprinsă peste tot, erau singurele ferestre luminate, urcă repede, presat de sentimentul vinovăției, pe scări căută cheia în sacou, în pantaloni, peste tot, n-o găsi nicăieri. Se opri în fața ușii. Scotoci buzunarele fără nici un rezultat. Pe urmă sună, sună de câteva ori fără să se aștepte ca femeia să-i deschidă. Coborî scările, se urcă în mașină, hoinări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
greu.. Reveni în cameră, se opri în fața ferestrei, privi strada, se foi de colo, colo, pe covor, ca un leu în cușcă, se postă din nou lângă perdea, urmări absent modelul dantelei, apoi se avântă hotărât către hol, își luă sacoul. Plecă grăbit, se urcă în mașină. Se opri departe de centrul orașului undeva lângă gară. Lăsă mașina lângă bordura trotuarului și păși pe terasa unei cofetarii. Se așeză la o masă cu ochii pe arțarul din fața lui, cu frunzele îngălbenite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
astăzi și niște chiloți drăgălași... roz, cu danteluță. — E și mai grav, am zis eu, oftând. M-am întors în cameră, m-am spălat și m-am bărbierit cât am putut de repede, am îmbrăcat o cămașă albastră și un sacou gri, am coborât și am ieșit repede, cu Midori, pe poarta căminului. Mă trecuse o transpirație rece. Ia ascultă, Watanabe, spuse Midori privind spre clădirile căminului, toți indivizii de aici se masturbează? — Probabil că da, am spus eu. — Și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
atârnau cam cincisprezece suluri pictate. În așteptarea lui Hatsumi, eu și Nagasawa am băut câte un pahar de vin delicios și am vorbit despre romanele lui Joseph Conrad. El purta un costum gri, elegant, iar eu eram îmbrăcat într-un sacou bleumarin obi[nuit. Hatsumi a sosit după vreo cincisprezece minute. Era fardată cu grij\ și purta cercei de aur, o rochie superbă, albastră și niște pantofi de lac, roșii, de foarte mult bun gust. Când i-am spus că-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Atunci, hai să jucăm! Am găsit o sală de biliard prin apropiere și am intrat. Era o sală mică la capătul unei alei. Toată lumea întorcea capul după noi pentru că eram frumos îmbrăcați - Hatsumi în rochia ei elegantă, iar eu cu sacoul bleumarin și cu cravată asortată - dar pe Hatsumi nu o deranja deloc. Și-a ales un tac, și-a scos o agrafă din geantă și și-a prins părul într-o parte ca să nu o deranjeze la joc. Am jucat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
bătaie, mi-am dat seama că era sâmbătă seara și că el obținea întotdeauna permis să lipsească din cămin, sub pretext că stătea la niște rude. M-am dus la mine în cameră, mi-am scos cravata, mi-am pus sacoul și pantalonii pe umeraș, mi-am îmbrăcat pijamaua și m-am spălat pe dinți. „O, Doamne!“ gândii eu. „Iar e duminică mâine!“ Aveam impresia că duminicile vin din patru-n patru zile. Peste două duminici împlineam douăzeci de ani. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
și dădu la o parte o șuviță de păr de pe ureche. Am observat că Își ținea poșeta strâns lipită de piept și purta bocanci lungi, maro, cu șireturi roșii. Odată ce termină, bărbatul pocni din călcâie, Își așeză degetele pe mânecile sacoului și - cu totul lipsit de sens - Își scoase În evidență cămașa deja scofâlcită. — Alors? Întrebă. Partenera sa nu spuse nimic, dar Își Îndreptă spatele și Își aruncă o privire languroasă și acră În același timp. În loc să răspundă, Konrad se Întoarse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
la intrare. La jumătatea rândului i-am distins vocea. — Sascha, Îmi spuse, Învârtind cheile și caseta cu țigări În mâini (ca de obicei, nu avea poșetă), tot În slujba lui Apollo? M-am prefăcut surprins și m-am Încheiat la sacou, jenat dar bucuros că o revedeam. Am schimbat câteva vorbe fără rost; cele mai multe se adunau În contul meu deja supraîncărcat. Apoi am Întrebat-o dacă ar vrea să vadă filmul din camera de proiecție. Având În vedere ce se Întâmplase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]