12,272 matches
-
prag. Trecut cu brio. În plus, spirit justițiar, autorul dorește să îndrepte toate lucrurile care stau strâmb, la vederea cărora nu poate rămâne indiferent. Este, într-un fel, un luptător. Și cu acest roman captivant, Marian Malciu se înscrie în galeria prozatorilor contemporani. Și-a câștigat cititorii și Tainicele cărări ale iubirii criticii prin rigurozitatea cu care-și construiește cărțile, cu stilul deja format și cu ineditul subiectelor alese. O carte stenică, plină de învățăminte strecurate subliminal, cu multă dibăcie. O
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
colecționa. Eu am un contract acum cu un muzeu din Heinhoven, pentru cinci ani. Am o lucrare în leasing. Ei țin expoziția cinci ani, eu mă duc în fiecare an și mai desenez. Așa cum sunt de efemer, lucrez cu patru galerii. Eu îmi vând carnetul de notițe. Acolo e laboratorul unde se fac schițele. Deci ăsta rămâne. Toate instalațiile mele care au fost pe hârtie, nu mai există, sunt în colecții. » „Una dintre cele mai faine caracterizări mi-a făcut-o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
Marinca), singura care conștientizează drama, singura care știe ce i se întâmplă și ce trebuie să suporte. Pe lângă interpretarea formidabilă a celor două actrițe, cea a lui Vlad Ivanov (Domnul Bebe din film, ginecologul), terifiant de veridică, vine să completeze galeria portretelor din comunism. Fără torționari, deținuți, securiști sau turnători. Doar indivizi ca oricare alții, împărțiți, în mod ciudat, între bestii, aproape-oameni și oameni. Până la urmă, 432 este și un film despre prietenie, despre resursele neașteptate de omenie pe care, dacă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2167_a_3492]
-
obstina să le scoată la suprafață (sau mai exact să le interiorizeze dinspre suprafață spre lăuntru, traseul fiind, prin urmare, exact invers decât în cazul Fridei) ca pe niște coșmaruri îmblânzite și îndulcite. Narcisismul ei a fost vizibil doar în galeria impresionantă de fotografii stranii, care proiectau în Leonor o femeie inabordabilă, intangibilă, însingurată, dar și teatrală (o îngereasă înnegurată, așa cum apare fotografiată într-o gondolă, în timpul unui carnaval venețian de la jumătatea secolului XX). Apropiată de suprarealiști, dar fără să fi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2167_a_3492]
-
dar, în același timp, nu o ia prea în serios. Iubește fotbalul, se uită la cât mai multe meciuri, fără a fi însă fanul vreunui club. Uneori, înaintea vreunui derby, începe să urle „Forza Steaua!“ sacadat, ca și cum ar întruchipa o galerie în marș forțat către un stadion inamic. Se ocupă și de cafeaua de dimineață. Este popular, fără a spune prea multe poante (pe care nu le știe). Unul dintre prototipurile omului simplu, perfect adaptat acestei țări. Îi place atât Sandra
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
o altă încărcătură, el fiind fericit să primească materie primă. La intrarea în Ploiești am aflat cu ce club de fotbal țineau. Cu care altul? Ai ghicit. Iar pentru a pune capăt dubiilor metafizice au început să recite din folclorul galeriei. Am încercat să rețin câte ceva, dar mă tem că nu am reușit. Oricum, dădeau cu generozitate țiganilor. Animăluțele astea vor vota în 2008 și vor pune ștampila fără crâcnire pe pătrățelul unde vor vedea emblema Stelei. Singura noastră scăpare, ca
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
vervă după 1989, ca un fel de răspuns la starea de oprimare care a existat atunci. Pe de altă parte însă, cred că există și alte explicații, pentru că cei care au văzut filmul - el a fost prezentat la Iași, la Galeria Vector, în cadrul unei expoziții - au putut observa că cei ce își fac cruce provin din diverse clase sociale, au diverse pregătiri, sunt de vârste foarte variate. În câte locații ai filmat? În fața Mitropoliei, în fața Bisericii Trei Ierarhi, în fața Bisericii Golia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
acolo. Tate reprezintă însă și alte spații care există în clădirea enormă de pe malul Tamisei, dar care nu sunt atât de mari ca Sala Motoarelor sau ca alte spații în care sunt expozițiile permanente. Illuminations a fost organizată într-o galerie care a fost deschisă relativ recent, de vreun an, și care funcționează special pentru assistant curators, curatorii adjuncți din Tate, pentru a le oferi oportunitatea să aibă și proiecte independente. Lucy Askew și Ben Borthwick sunt assistant curators la Tate
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
le oferi oportunitatea să aibă și proiecte independente. Lucy Askew și Ben Borthwick sunt assistant curators la Tate. Duc greul multor expoziții de anvergură în muzeu, însă de cele mai multe ori nu au posibilitatea să se manifeste independent. Și atunci această galerie suplinește o carență a muzeului. Dar chiar și așa fiind - adică o galerie de dimensiuni mai mici raportată la spațiul enorm al lui Tate Modern -, ea ar fi o galerie foarte mare și în București, nu numai în Iași. Expoziția
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
sunt assistant curators la Tate. Duc greul multor expoziții de anvergură în muzeu, însă de cele mai multe ori nu au posibilitatea să se manifeste independent. Și atunci această galerie suplinește o carență a muzeului. Dar chiar și așa fiind - adică o galerie de dimensiuni mai mici raportată la spațiul enorm al lui Tate Modern -, ea ar fi o galerie foarte mare și în București, nu numai în Iași. Expoziția a mai inclus patru videouri: o artistă din Afganistan, Lida Abdul, un grup
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
nu au posibilitatea să se manifeste independent. Și atunci această galerie suplinește o carență a muzeului. Dar chiar și așa fiind - adică o galerie de dimensiuni mai mici raportată la spațiul enorm al lui Tate Modern -, ea ar fi o galerie foarte mare și în București, nu numai în Iași. Expoziția a mai inclus patru videouri: o artistă din Afganistan, Lida Abdul, un grup de artiști din Argentina și Statele Unite - caraballo-farman -, o artistă din Franța, Valérie Mréjen, și un artist american
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
1982, face pertinente trimiteri în acest sens. Este notat și cazul când Ion Voiculescu, încercând să-și apere tatăl, colaborator la Gândirea, de o anumită etichetă pe care i-o puneau unii „teoreticieni” literari care voiau să-l plaseze în galeria „eroilor” negativi ai literaturii timpului „a încurcat” într-un fel manuscrisele valorificate. A fost necesară o nouă și repetată muncă de sondare pentru stabilirea corectă a adevărului folositor și exprimat de noi undeva mai sus: Voiculescu nu a fost ideologul
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
și 100000 de euro. Vie emoție în Ferentari. Și totuși ar fi o eroare să râdem, în politică nimeni nu se înmoaie așa, întâmplător. Vadim nu e un simplu caraghios stângaci care își tot pune cenușă-n cap spre deliciul galeriei. Ci o piesă într-un joc mai mare. Totdeauna a fost. În anii ’90 noua putere „emanată“ din revoluție l-a folosit cu succes ca ciomag împotriva firavei opoziții, în gazeta lui se scurgeau zoaiele serviciilor secrete. Ulterior, PRM a
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
secolului al XVIII-lea. Brigada a plecat pe ultimul drum prin puțul minei, coborând opt sute de metri până la stratul de cărbune, după care a mers pe jos doi kilometri până la abataj, pe o temperatură de 40 de grade. Acolo curăță galeria, încarcă vagoneții ruginiți cu „inima lui Stalin“, o lopată cât trei. Apoi își desfac rația alimentară, ca să prindă puteri: o conservă de carne, una de pateu și un corn. Artificierul Pușcău pregătește frontul pentru pușcare, însă nu mai apucă să
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
își ducă manevra la îndeplinire. Vadim l-a mirosit și l a mânjit de sus până jos: Gigi Țânțarul, un mucos venit cu oile în București, care se crede Mihai Viteazul. Becali s-a refugiat în registrul exorcist, spre hazul galeriei, numindu-l „diavol“, „necuratul“ sau „antihrist“. Dintr-o dată s-a luminat. „Dumnezeu mi-a zis: Gigi, du-te și bate te cu diavolul de Vadim, pentru că îți minte poporul.“ În replică, Vadim a cerut, în revista sa, „moartea banditului Gigi
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
Bacău, unde m-am întors ca profesor, am contractat boala artistului tânăr român boema, șueta. Adio performanță. În vremea studenției am fost și acrobat la Circul de Stat, uitasem asta; mă preocupa hipnoza și prestidigitația și frecventam asiduu biblioteca și galeriile de artă. Sărac lipit, cu haine "la puncte", îmi căram boarfele într-o valiză de lemn cu lacăt și belciuge, o valiză de recrut comunal. Dacă vrei cu tot dinadinsul poți. Școala va rămâne mereu în urma evoluției sociale, la noi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
dialogul ce urmează. Sper ca anul acesta (2015), să actualizez, tot prin dialog, întâmplările, trăirile acestui pictor de talie europeană. " Cred că, în istoria artei plastice românești, sunt foarte multe lucruri de recuperat. Nu există, cum au alte popoare, o galerie de tablouri cu marile personalități ale națiunii. Eu nu am văzut cel puțin un tablou cu Mihai Viteazu sau Vlad Țepeș care să mă impresioneze. În aceeași situație, este și Eminescu. Nu știu de ce ezită artiștii plastici să trateze aceste
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
propuse de către galeriștii occidentali. În România, am mai expus la București, Ploiești, Galați, Drobeta-Turnu Severin. Acum sunt la Iași. Chiar în aceste zile mi s-a propus să mai revin. Poate peste un an de zile, voi reveni într-o Galerie de Artă. V.P.: Cu o personală? I.M.: Cu o personală, sigur. Mie îmi place să organizez personale, fiindcă invit publicul într-o lume pe care o creez eu. Nu prea particip, nici în Chișinău, nici în străinătate, la expoziții unde
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
geniul lui. Și, bineînțeles, Creangă. Îl consider pentru mine o temă foarte serioasă. După aceea, sunt și alte multe lucruri... Cred că, în istoria artei plastice românești, sunt foarte multe lucruri de recuperat. Nu există, cum au alte popoare, o galerie de tablouri cu marile personalități ale națiunii. Eu nu am văzut cel puțin un tablou cu Mihai Viteazu sau Vlad Țepeș care să mă impresioneze. În aceeași situație, este și Eminescu. Nu știu de ce ezită artiștii plastici să trateze aceste
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
să-mi dea tot ce trebuie.Valeriu a început să-mi cumpere și să-mi trimită albume de artă de la Moscova, unde era student. Am mers și la Moscova. La paisprezece ani, deja desenam în celebrul Muzeu Pușkin și la Galeria Tretiakov. V.P.: Spui lucruri foarte interesante. Confesează-te mai pe larg. În timp ce vorbești, vreau să văd tot ce spui. I.M.: Nu am fost un copil cuminte. Am făcut tot felul de șotii, de nebunii: și acasă și la școală, dar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
priviri, au sigiliul ceresc și glas viu, ecourile zilei aleargă prin sala de jocuri mecanice tapetată cu inimi de tablă muiate în soare, acolo ei admiră misteriosul bob de grâu și flămânzi îl mănâncă, fac zigzaguri bând bere, apoi folosind galeriile propriului trup pleacă tiptil mărturisindu-se drumului de la ecuator la poli: ei, botezații cu nume ciudate, pleacă cu toate vânturile și cu toate silabele sângelui puternic bătând, reacția Dumnezeului față de această întâmplare e o reacție estetică ... bătrânul ceas Dali de-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
ah, kir Doxachi, acestor sentimente le va crește o altă inimă? această mână ciuntită își va crește alt trup? Fosforescente, umbrele s-au retras sub tencuiala din ziduri, bufoni vopsiți pe turla Arhivei de stat suflă-n trompete. Jos, în galerii, șobolani isterizați scurmă diamantele imperiului, rod sigiliile, numele, viețile... Înnoptezi la hotel. Stai aici ca în propria-ți tâmplă O, tinerețea ta inventând zeități! treci prin ea acum ca printr-o mitologie. Sufli în pietre, le crezi flaute și aerul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
mele, Arcaci, este plantată o cruce uriașă, în locul aceleia pusă de legionari și distrusă de comuniști. Este repus pe soclu I. Antonescu, „conducătorul” care vorbea despre el la persoana a treia („Mareșalul Antonescu a hotărât să...”), plasându-se singur în galeria marilor figuri ale istoriei naționale. Grandomania sa militaristă l-a făcut să reia comanda inițială din vara anului 1941 („ordon treceți Prutul!”) în variante succesive vădit iraționale: treceți Nistrul, treceți Niprul, treceți Donul, eventual și Oceanul! În numele aceleiași patrii atotîncăpătoare
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
mele, Arcaci, este plantată o cruce uriașă, în locul aceleia pusă de legionari și distrusă de comuniști. Este repus pe soclu I. Antonescu, „conducătorul” care vorbea despre el la persoana a treia („Mareșalul Antonescu a hotărât să...”), plasându-se singur în galeria marilor figuri ale istoriei naționale. Grandomania sa militaristă l-a făcut să reia comanda inițială din vara anului 1941 („ordon treceți Prutul!”) în variante succesive vădit iraționale: treceți Nistrul, treceți Niprul, treceți Donul, eventual și Oceanul! În numele aceleiași patrii atotîncăpătoare
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
dantelării de sticlă și vitralii, ascunse pentru privirea turistului neatent, pasajele amintesc de perioada La Belle Époque și sunt adevărate călă torii în timp. Pasajul Verdeau este poate cel mai autentic dintre toate, găzduind cu discreție tot felul de mici galerii de artă, de anticariate, de minuscule restaurante și de librării cu aer prăfuit. Dalele de marmură tocite purtînd parcă amprenta a milioane de pași, firmele scrise cu vechi caractere de litere, felinarele și vitrinele doldora de curiozități, toate acestea și
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]